Σαν σήμερα, πριν από πέντε χρόνια, «έφυγε» ο Νίκος Μαμαγκάκης και εμένα γυρνάει ασταμάτητα στο μυαλό μου η - σχεδόν μουσικά επενδεδυμένη από τη ντοπιολαλιά της Κρήτης - φράση του αρχιΧαΐνη, Δημήτρη Αποστολάκη: «οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι από τη φύση για να γερνούν. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να μεγαλώνουν, αλλά όχι να γερνούν. Και ξέρεις τι κάνει τους ανθρώπους να γερνούν; Το να κάνουνε καθημερινά τα ίδια πράγματα».
Από την μοναδική συνάντησή μας, με το Νίκο Μαμαγκάκη (Μάιος 2012), αυτό κρατώ: ο Μαμαγκάκης το πέτυχε αυτό. Δεν γέρασε. Μεγάλωσε, αλλά δεν γέρασε.
Θυμάμαι την φλόγα που είχε μέσα του, όταν μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, μονίμως ανοιχτή, μου έβαζε να ακούσω τις τελευταίες του δουλειές. Θυμάμαι, και δεν θα ξεχάσω ποτέ, τα νεύματα, τις κινήσεις των χεριών, τις φωνές στα κρίσιμα σημεία, τα λόγια και την ηρεμία της σιωπής που ακολουθούσε κάθε ακρόαση. Θυμάμαι την έξαψη της μουσικής. Ένας άνδρας ολοζώντανος και φλογερός κι ας είχε πατήσει τα ογδόντα. Ένας άνδρας που φρόντισε να κρατήσει ολοζώντανο το παιδί που έκρυβε μέσα του (κι ας είναι κλισέ η φράση). Θυμάμαι την διακριτική επικοινωνία μας μετά την συνέντευξη και τη δημοσίευσή της. Θυμάμαι, και κρατώ σαν «παράσημο», την προσφώνηση που χρησιμοποιούσε πριν από το όνομά μου στα τηλέφωνα και στα mails που ανταλλάξαμε μετά την συνάντησή μας. Θυμάμαι και θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω ποτέ.
Όταν κάποιος «φεύγει» λίγη σημασία έχει η αποτίμηση του έργου του. Ναι, ο Νίκος Μαμαγκάκης ήταν ένας σπουδαίος συνθέτης. Σε αυτό θα συμφωνήσουμε όλοι. Για μένα, όμως, το σημαντικότερο όλων είναι ότι ο Νίκος Μαμαγκάκης, με την προσωπικότητα και την πορεία του, κατάφερε να δημιουργήσει μια συγκινητική αφήγηση, παραμένοντας νέος μέχρι το τέλος.
Υ.Γ. Μπορείτε να διαβάσετε την συνέντευξη που μου παραχώρησε ένα χρόνο πριν «φύγει» ο Νίκος Μαμαγκάκης εδώ.
Θυμάμαι την φλόγα που είχε μέσα του, όταν μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, μονίμως ανοιχτή, μου έβαζε να ακούσω τις τελευταίες του δουλειές. Θυμάμαι, και δεν θα ξεχάσω ποτέ, τα νεύματα, τις κινήσεις των χεριών, τις φωνές στα κρίσιμα σημεία, τα λόγια και την ηρεμία της σιωπής που ακολουθούσε κάθε ακρόαση. Θυμάμαι την έξαψη της μουσικής. Ένας άνδρας ολοζώντανος και φλογερός κι ας είχε πατήσει τα ογδόντα. Ένας άνδρας που φρόντισε να κρατήσει ολοζώντανο το παιδί που έκρυβε μέσα του (κι ας είναι κλισέ η φράση). Θυμάμαι την διακριτική επικοινωνία μας μετά την συνέντευξη και τη δημοσίευσή της. Θυμάμαι, και κρατώ σαν «παράσημο», την προσφώνηση που χρησιμοποιούσε πριν από το όνομά μου στα τηλέφωνα και στα mails που ανταλλάξαμε μετά την συνάντησή μας. Θυμάμαι και θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω ποτέ.
Όταν κάποιος «φεύγει» λίγη σημασία έχει η αποτίμηση του έργου του. Ναι, ο Νίκος Μαμαγκάκης ήταν ένας σπουδαίος συνθέτης. Σε αυτό θα συμφωνήσουμε όλοι. Για μένα, όμως, το σημαντικότερο όλων είναι ότι ο Νίκος Μαμαγκάκης, με την προσωπικότητα και την πορεία του, κατάφερε να δημιουργήσει μια συγκινητική αφήγηση, παραμένοντας νέος μέχρι το τέλος.
Υ.Γ. Μπορείτε να διαβάσετε την συνέντευξη που μου παραχώρησε ένα χρόνο πριν «φύγει» ο Νίκος Μαμαγκάκης εδώ.
