Βλέπετε για τους φίλους, ο Σπύρος Ζαγοραίος ήταν «ο παππούς». Έξι μήνες λοιπόν μετά τη φυγή του η κυρία Ζωή, που όσο βρισκόταν στη ζωή τον φρόντιζε σαν τα μάτια της, δεν άντεξε και έτρεξε να του κάνει παρέα στις γειτονιές του Άδη.
Τους γνώριζα αρκετά, είχα μπει σπίτι τους, είχαμε δεσμούς ανθρώπινους, φιλίας και αλληλεκτίμησης. Ο Ζαγοραίος μου είχε πει χαρακτηριστικά: «καλή γυναίκα, αν δεν ήταν αυτή, δεν θα ήμουν αυτός που έγινα».
Δεν είναι εύκολο να μιλάς και να γράφεις για ζεστούς και γλυκούς ανθρώπους που γνώρισες και φεύγουν. Αυτό που έχω να προσθέσω είναι πως η κυρία Ζωή για τον Σπύρο ήταν φύλακας άγγελος. Το έβλεπα με τα μάτια μου… Και παρά τα 85 της χρόνια, όσο ο Ζαγοραίος ήταν στα καλά του, εκείνη ήταν μια χαρά. Η φυγή του σήμανε και γι’ αυτήν την αρχή του τέλους…
Μένουν κάποιες ωραίες εικόνες και ερμηνείες όταν στα χρόνια του '60 Σπύρος και Ζωή Ζαγοραίου έλαμψαν μαζί στη δισκογραφία, κυρίως, αλλά και τη διασκέδαση. Η Ζωή είχε ένα χρώμα στη φωνή της που έδενε αρμονικά με το σκληρό αλλά και ευγενικό, μπελκάντο μέταλλο του Σπύρου. Ο Ζαγοραίος μαζί με το μόνιμο συνεργάτη και φίλο του, το Δημήτρη Γκούτη, της έγραψαν και μερικά τραγούδια που ερμήνευσε σαν πρώτη φωνή, στην δεύτερη συνήθως όψη, των δίσκων 45 στροφών του πρώτου, στις Odeon και Parlophone.
Η φωτογραφία απ’ το «Ντομινό» είναι ένα δώρο που μου έκανε ο Τάσος Κουτσοθανάσης. Ο Ζαγοραίος δεν την είχε και, αν και τα δώρα δεν δωρίζονται, πήρα την άδεια του Τάσου, και τη χάρισα στον κύριο Σπύρο που την ήθελε για το αρχείο του. Την έκανε καδράκι και στόλισε, όπως συνήθιζε να κάνει, το «Εντελαμαγκέν», το στέκι του στο Αιγάλεω, κάτω ακριβώς από το σπίτι που έμεναν με την κυρία Ζωή.
Εκεί στο σπίτι τους μας υποδέχθηκαν, το Γιάννη Λεμπέση κι εμένα, δυόμισι χρόνια πριν, ο Ζαγοραίος και η Ζωή του (όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο εξώφυλλο του Ντομινό αλλά και όπως και ο τίτλος ενός χαρακτηριστικού τραγουδιού τους). Ο Σπύρος ήθελε το μαγαζί να πέσει σε καλά χέρια και μετά από συνομιλίες μαζί του, του πρότεινα το Γιάννη. Ο Ζαγοραίος του έδωσε την ευχή του και πλέον το «Εντελαμαγκέν» συνεχίζει με αξιώσεις και αξιοπρέπεια την πορεία του… στην καλή διασκέδαση.
Τους γνώριζα αρκετά, είχα μπει σπίτι τους, είχαμε δεσμούς ανθρώπινους, φιλίας και αλληλεκτίμησης. Ο Ζαγοραίος μου είχε πει χαρακτηριστικά: «καλή γυναίκα, αν δεν ήταν αυτή, δεν θα ήμουν αυτός που έγινα».
Δεν είναι εύκολο να μιλάς και να γράφεις για ζεστούς και γλυκούς ανθρώπους που γνώρισες και φεύγουν. Αυτό που έχω να προσθέσω είναι πως η κυρία Ζωή για τον Σπύρο ήταν φύλακας άγγελος. Το έβλεπα με τα μάτια μου… Και παρά τα 85 της χρόνια, όσο ο Ζαγοραίος ήταν στα καλά του, εκείνη ήταν μια χαρά. Η φυγή του σήμανε και γι’ αυτήν την αρχή του τέλους…
Μένουν κάποιες ωραίες εικόνες και ερμηνείες όταν στα χρόνια του '60 Σπύρος και Ζωή Ζαγοραίου έλαμψαν μαζί στη δισκογραφία, κυρίως, αλλά και τη διασκέδαση. Η Ζωή είχε ένα χρώμα στη φωνή της που έδενε αρμονικά με το σκληρό αλλά και ευγενικό, μπελκάντο μέταλλο του Σπύρου. Ο Ζαγοραίος μαζί με το μόνιμο συνεργάτη και φίλο του, το Δημήτρη Γκούτη, της έγραψαν και μερικά τραγούδια που ερμήνευσε σαν πρώτη φωνή, στην δεύτερη συνήθως όψη, των δίσκων 45 στροφών του πρώτου, στις Odeon και Parlophone.
Η φωτογραφία απ’ το «Ντομινό» είναι ένα δώρο που μου έκανε ο Τάσος Κουτσοθανάσης. Ο Ζαγοραίος δεν την είχε και, αν και τα δώρα δεν δωρίζονται, πήρα την άδεια του Τάσου, και τη χάρισα στον κύριο Σπύρο που την ήθελε για το αρχείο του. Την έκανε καδράκι και στόλισε, όπως συνήθιζε να κάνει, το «Εντελαμαγκέν», το στέκι του στο Αιγάλεω, κάτω ακριβώς από το σπίτι που έμεναν με την κυρία Ζωή.
Εκεί στο σπίτι τους μας υποδέχθηκαν, το Γιάννη Λεμπέση κι εμένα, δυόμισι χρόνια πριν, ο Ζαγοραίος και η Ζωή του (όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο εξώφυλλο του Ντομινό αλλά και όπως και ο τίτλος ενός χαρακτηριστικού τραγουδιού τους). Ο Σπύρος ήθελε το μαγαζί να πέσει σε καλά χέρια και μετά από συνομιλίες μαζί του, του πρότεινα το Γιάννη. Ο Ζαγοραίος του έδωσε την ευχή του και πλέον το «Εντελαμαγκέν» συνεχίζει με αξιώσεις και αξιοπρέπεια την πορεία του… στην καλή διασκέδαση.