Ο Γιώργος Κοινούσης είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα του λαϊκού τραγουδιού με πολυετή προσφορά σε πολλαπλούς ρόλους, μουσικού, συνθέτη και τέλος τραγουδιστή. Από τα πρώτα χρόνια του ’60 συμμετείχε ως ακορντεονίστας σε ηχογραφήσεις στην ορχήστρα της Columbia και παράλληλα παρουσίασε τα πρώτα του τραγούδια ως συνθέτης που ερμήνευσαν η Πόλυ Πάνου, ο Πάνος Γαβαλάς, αλλά και ο Μιχάλης Μενιδιάτης, ο Γιάννης Ντουνιάς, ο Δημήτρης Μητροπάνος, και φυσικά η Δούκισσα που του χάρισε και την πρώτη του «τρανταχτή» επιτυχία «Άνθρωποι είμαστε».
Λίγο μετά άρχισε ο ίδιος να τραγουδάει τα τραγούδια του, που είχαν μια ιδιόμορφη «βιωματικότητα» και παράλληλα μια αλήθεια διεισδυτική που τα έκανε γρήγορα αγαπητά και δημοφιλή: Τα παιδιά τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά, Δεν καταλαβαίνω τίποτα, Οι πιτσιρίκοι, Τα μάτια σου κοιτάζω και ζαλίζομαι, Αμερική Αμερική, Στην ατέλειωτη άσφαλτο κ.ά. Επίσης είχε μεγάλη θητεία στο λαϊκό πάλκο σε μαγαζιά ονομαστά ενώ ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όπου υπάρχει Ελληνισμός.
Στο διάβα των καιρών, ο Γιώργος Κοινούσης αποσύρθηκε διακριτικά από το επάγγελμα του τραγουδιστή, αφιερώνοντας τη ζωή του στους δικούς του ανθρώπους, αλλά και στους συνανθρώπους του, καθώς και σε ζητήματα θρησκείας -με την ευρύτερη πάντα έννοια της λέξης- που, έτσι κι αλλιώς, πάντα τον απασχολούσαν.
Στην αυτοβιογραφία με τίτλο «Στην ατέλειωτη άσφαλτο, στον απέραντο δρόμο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη, ο Γιώργος Κοινούσης αφηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Καλοκαίρι του ’73 τραγουδούσε στις Τζιτζιφιές. Είναι τέλος σεζόν και το μαγαζί είναι γεμάτο κόσμο. Έχει τελειώσει το πρώτο πρόγραμμα και ξεκουράζεται. Τον πλευρίζει ο επιχειρηματίας του Can-Can Νίκος Γιγουρτάκης και τον ρωτάει: «Κοινουσάκι μου, σου άρεσε το άρμα με τα λουλούδια που σου έβαλα στην πίστα;». «Κυρ Νίκο μου, αυτό δεν ήταν άρμα, ήταν Επιτάφιος» απάντησε ο Κοινούσης.
«Στο βάθος της αίθουσας ήταν ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Καμπάνης με έναν φίλο του. Ρωτάει ο Καμπάνης τον φίλο του: «Ρε συ, τι έγινε με τον Κοινούση στην πίστα;». Του λέει τότε αυτός: «Βγήκε από ένα φέρετρο». Πετάγεται επάνω ο δημοσιογράφος και τον ξαναρωτά. «Φέρετρο»; Του το επιβεβαιώνει αυτό ο παλαβός, που μάλλον ήταν μεθυσμένος. «Αυτό, λοιπόν, είναι είδηση» είπε ο Καμπάνης κι έφυγε τρέχοντας να προλάβει την εφημερίδα πριν κλείσει η σύνταξη των θεμάτων».
Την άλλη μέρα φίλοι και γνωστοί τηλεφωνούσαν στον Γιώργο Κοινούση να πάρει την εφημερίδα «Τα Νέα». Εκείνος έσπευσε να την πάρει και έπαθε σοκ όταν διάβασε ότι στο κέντρο που τραγουδά βγήκε από ένα φέρετρο και τραγούδησε το «Όλοι θα ζήσουμε». Αμέσως ντύθηκε και βγήκε να ζητήσει εξηγήσεις από τον επιχειρηματία του κέντρου, γιατί ένιωσε να προσβάλλεται ως καλλιτέχνης. Είπε ό,τι είχε να πει, αλλά τα άκουσε κι εκείνος με τη σειρά του: «Ρε Κοινούση, τέτοια διαφήμιση για να την έκανες εσύ και να την πλήρωνες, θα έπρεπε να τραγουδάς ένα μήνα τζάμπα. Δεν βλέπεις τι έγινε; Όλοι για σένα μιλάνε, θα το μάθουν όλοι αυτό. Αντί για ευχαριστώ ήρθες να μου κάνεις παράπονα;».
«Δυστυχώς, ακόμα δεν είχα μάθει τα κόλπα και τα μυστικά και τους τρόπους του παιχνιδιού και του star system, που λέει: Γίνε είδηση με οποιονδήποτε τρόπο που θα δημιουργήσει ταραχή και ενδιαφέρον, για να είσαι στην επικαιρότητα. Ευτυχώς, που τα κατάλαβα εγκαίρως όλα αυτά και δεν ήθελα να πουλάω την ψυχή μου στο Διάβολο και κατέβηκα από το τρένο σε κάποιο σταθμό για να γυρίσω εντέλει εκεί απ’ όπου μπήκα».
Λίγο μετά άρχισε ο ίδιος να τραγουδάει τα τραγούδια του, που είχαν μια ιδιόμορφη «βιωματικότητα» και παράλληλα μια αλήθεια διεισδυτική που τα έκανε γρήγορα αγαπητά και δημοφιλή: Τα παιδιά τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά, Δεν καταλαβαίνω τίποτα, Οι πιτσιρίκοι, Τα μάτια σου κοιτάζω και ζαλίζομαι, Αμερική Αμερική, Στην ατέλειωτη άσφαλτο κ.ά. Επίσης είχε μεγάλη θητεία στο λαϊκό πάλκο σε μαγαζιά ονομαστά ενώ ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όπου υπάρχει Ελληνισμός.
Στο διάβα των καιρών, ο Γιώργος Κοινούσης αποσύρθηκε διακριτικά από το επάγγελμα του τραγουδιστή, αφιερώνοντας τη ζωή του στους δικούς του ανθρώπους, αλλά και στους συνανθρώπους του, καθώς και σε ζητήματα θρησκείας -με την ευρύτερη πάντα έννοια της λέξης- που, έτσι κι αλλιώς, πάντα τον απασχολούσαν.
Στην αυτοβιογραφία με τίτλο «Στην ατέλειωτη άσφαλτο, στον απέραντο δρόμο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη, ο Γιώργος Κοινούσης αφηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
«Βρες τρόπο να είσαι στην επικαιρότητα»
Καλοκαίρι του ’73 τραγουδούσε στις Τζιτζιφιές. Είναι τέλος σεζόν και το μαγαζί είναι γεμάτο κόσμο. Έχει τελειώσει το πρώτο πρόγραμμα και ξεκουράζεται. Τον πλευρίζει ο επιχειρηματίας του Can-Can Νίκος Γιγουρτάκης και τον ρωτάει: «Κοινουσάκι μου, σου άρεσε το άρμα με τα λουλούδια που σου έβαλα στην πίστα;». «Κυρ Νίκο μου, αυτό δεν ήταν άρμα, ήταν Επιτάφιος» απάντησε ο Κοινούσης.
«Στο βάθος της αίθουσας ήταν ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Καμπάνης με έναν φίλο του. Ρωτάει ο Καμπάνης τον φίλο του: «Ρε συ, τι έγινε με τον Κοινούση στην πίστα;». Του λέει τότε αυτός: «Βγήκε από ένα φέρετρο». Πετάγεται επάνω ο δημοσιογράφος και τον ξαναρωτά. «Φέρετρο»; Του το επιβεβαιώνει αυτό ο παλαβός, που μάλλον ήταν μεθυσμένος. «Αυτό, λοιπόν, είναι είδηση» είπε ο Καμπάνης κι έφυγε τρέχοντας να προλάβει την εφημερίδα πριν κλείσει η σύνταξη των θεμάτων».
Την άλλη μέρα φίλοι και γνωστοί τηλεφωνούσαν στον Γιώργο Κοινούση να πάρει την εφημερίδα «Τα Νέα». Εκείνος έσπευσε να την πάρει και έπαθε σοκ όταν διάβασε ότι στο κέντρο που τραγουδά βγήκε από ένα φέρετρο και τραγούδησε το «Όλοι θα ζήσουμε». Αμέσως ντύθηκε και βγήκε να ζητήσει εξηγήσεις από τον επιχειρηματία του κέντρου, γιατί ένιωσε να προσβάλλεται ως καλλιτέχνης. Είπε ό,τι είχε να πει, αλλά τα άκουσε κι εκείνος με τη σειρά του: «Ρε Κοινούση, τέτοια διαφήμιση για να την έκανες εσύ και να την πλήρωνες, θα έπρεπε να τραγουδάς ένα μήνα τζάμπα. Δεν βλέπεις τι έγινε; Όλοι για σένα μιλάνε, θα το μάθουν όλοι αυτό. Αντί για ευχαριστώ ήρθες να μου κάνεις παράπονα;».
«Δυστυχώς, ακόμα δεν είχα μάθει τα κόλπα και τα μυστικά και τους τρόπους του παιχνιδιού και του star system, που λέει: Γίνε είδηση με οποιονδήποτε τρόπο που θα δημιουργήσει ταραχή και ενδιαφέρον, για να είσαι στην επικαιρότητα. Ευτυχώς, που τα κατάλαβα εγκαίρως όλα αυτά και δεν ήθελα να πουλάω την ψυχή μου στο Διάβολο και κατέβηκα από το τρένο σε κάποιο σταθμό για να γυρίσω εντέλει εκεί απ’ όπου μπήκα».
