Το όνομα του Γιώργου Δαρίβα έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ολυμπιακού.
Δοξάστηκε στο Θρύλο τόσο σαν ποδοσφαιριστής της τρομερής ομάδας του ’50 με την οποία κέρδισε 8 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα, ενώ αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ το 1951. Αξιοσημείωτη και η καριέρα του σαν προπονητής του Ολυμπιακού, καθώς πήρε το πρωτάθλημα το 1975 και 2 κύπελλα το ’71 και το ’75 και φυσικά τίμησε την φανέλα της Εθνικής Ελλάδας σε 16 συμμετοχές του πετυχαίνοντας 4 γκολ. Το παρατσούκλι του μετά από ένα αγώνα με την Τουρκία ήταν «Λορέντζο». Ξεκίνησε από τα «τσικό» του Ολυμπιακού και φόρεσε τη ερυθρόλευκη φανέλα από το 1947 - 58. Έπαιζε μπάλα την εποχή που το Καραϊσκάκη είχε αντί χορτάρι ένα υλικό σαν κάρβουνο που αν κυλιόσουν επάνω γινόσουν μαύρος! Τα τέρματα «έβλεπαν» Κοκκινιά και θάλασσα, όχι όπως σήμερα Πειραιά - Αθήνα. Άλλες εποχές, άλλη μπάλα. Ο Γιώργος Δαρίβας ήταν σκληρός παίκτης και ανίκητος! Ήταν μέσος που σκόραρε συχνά. Συμπαίκτες του ήταν ονόματα όπως οι Ηλίας Ρωσίδης, Θανάσης Μπέμπης, Ανδρέας Μουράτης και Κώστας Πολυχρονίου!
Γεννήθηκε το 1926 στην περιοχή του Ψυρρή, στην Αθήνα. Παντοτινός πρόεδρος των Παλαιμάχων του Ολυμπιακού παρακολουθεί το Θρύλο ανελλιπώς, παθιάζεται και αγωνιά σαν έφηβος. Ο γιος του Κυριακός Δαρίβας, γεννημένος το 1960, εξαιρετικός μουσικός θυμάται τη ζωή του δίπλα στο παίκτη - θρύλο του Ολυμπιακού!
Πηγαίνεις στο γήπεδο;
Παλιότερα με τον πατέρα μου πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο σχεδόν κάθε Κυριακή. Τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο και στον Ολυμπιακό, είναι επί Ντέταρι τέλη ’80 που κερδίσαμε 1-0 επί του ΠΑΟΚ, με γκολ του Λάγιος Ντέταρι! Και ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν Ολυμπιακός! Μπορεί να μην πήγαινε στο γήπεδο, αλλά παρακολουθούσε τα νέα και πάντα μιλούσαμε για τα αποτελέσματα του Ολυμπιακού μετά τους αγώνες, στο στούντιο, στις συναυλίες ή στην παρέα κι έλεγε τους κάναμε, τους δείξαμε…!
Πώς ένοιωθες που ο πατέρας σου ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής, ίνδαλμα σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο είχε πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα;
Ήταν όπως και με τον Παύλο. Δεν μπορούσα να αντιληφθώ το μέγεθος της σημασίας του έργου αυτού του ανθρώπου. Ούτε του Παύλου, ούτε του πατέρα μου. Πολλά χρόνια μετά κατάλαβα την σημασία του έργου του ενός και του άλλου. Σαν προπονητής ο πατέρας μου και τι άφησε ο Παύλος πίσω του. Θυμάμαι Καραϊσκάκη γεμάτο, αποδυτήρια, τον Τάκη Παπαδημητρίου στο φιλικό με την Στόουκ Σίτυ, ότι θα βάλει ένα γκολ για μένα και το έβαλε. Θυμάμαι προετοιμασίες στην Βαρυμπόμπη, τον Δεληκάρη, τον Αγγελή, τον Γκαϊτατζή, όλα τα παιδιά. Εντάξει αλλά, όταν είσαι μικρός δεν αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος αυτού που ζεις. Εδώ και 25 χρόνια μετά το θάνατο του Παύλου παίζουμε μία φορά το χρόνο στην μνήμη του και γεμίζει το Κύτταρο. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι το 80 % του κόσμου που έρχεται στο live είναι μέχρι 30 χρονών. Κι ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό είναι μέχρι 25 ετών. Βλέπω πιτσιρικάδες. Αυτό μου κάνει μεγάλη εντύπωση και το φχαριστιέμαι γιατί φαίνεται η αξία του έργου του Παύλου.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που πήγες στο γήπεδο;
Δεν τον είδα ποτέ σαν παίκτη τον πατέρα μου. Σταμάτησε να παίζει μπάλα, το 1958 κι εγώ γεννήθηκα το 1960. Ούτε καν με τους παλαιμάχους δεν τον είδα να παίζει. Αλλά πήγαινα στο γήπεδο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μετά έγινε προπονητής 4 φορές στον Ολυμπιακό. Πήρε κύπελλα και πρωταθλήματα. Η μία το ’71 που πήρε το Κύπελλο σε εκείνη την ματσάρα με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη, με νίκη 3-1, το οποίο βλέπαμε σπίτι με ασπρόμαυρη τηλεόραση, φόραγαν και οι δύο ομάδες φανέλες με ρίγες και μπερδευόμασταν! Μετά τον φωνάζουν το 1974-75 μετά από την ήττα με τον ΠΑΟΚ 0-4 μέσα στο Καραϊσκάκη και ξαναπάει στον Ολυμπιακό, στη χειρότερη χρονιά της ομάδα και από εκεί που ήταν 14ος τον τερμάτισε 6ο. Μετά παίρνει το Κύπελλο νικώντας τον Παναθηναϊκό 1-0, στον τελικό στο Καραϊσκάκη το 1975, όπου ο Παναθηναϊκός είχε κατεβεί με αρκετούς αναπληρωματικούς, κάτι σαν διαμαρτυρία κι άλλη μια χρονιά με τον Τόζα Βεσελίνοβιτς.
Ο Γιώργος Δαρίβας ήταν Ολυμπιακός από πιτσιρικάς;
Βαμμένος. Όμως υπάρχει μια ιστορία που λίγοι ξέρουν. Έπαιζε στη Νίκη Πλάκας και ήταν Παναθηναϊκός! Είναι αλήθεια ότι μικρός ήταν Παναθηναϊκός. Δεν τον ήθελαν να το δοκιμάσουν όμως στον Παναθηναϊκό και πήγε στον Ολυμπιακό κι έγραψε ιστορία. Κι εκείνες τις εποχές που έπαιζε μπάλα ο πατέρας μου δεν ήταν ότι πήγαινες σε μια ομάδα και την άλλη χρονιά έφευγες, εκεί πάει και τελείωσες! Είναι Ολυμπιακός μέχρι το κόκαλο!
Ήταν παθιασμένος με το ποδόσφαιρο;
Μια ζωή τον θυμάμαι έτσι. Ασχολείται μια ζωή. Αυτό τον κρατάει στη ζωή. Θα πάει την Κυριακή να μοιράσει τα εισιτήρια στους Παλαιμάχους κι όλη αυτή η ενασχόλησή του τον κρατάει ζωντανό. Πάει ανελλιπώς στο γήπεδο να δει τον Ολυμπιακό. Όταν παίζει εκτός έδρας η ομάδα κάνει το εξής φοβερό. Δεν το βλέπει στην τηλεόραση… δεν μπορεί. Από την αγωνία του. Τελειώνει ο αγώνας, του λένε το σκορ και τότε κάθεται να το δει. Τον αγαπάω μεταξύ άλλων για το πόσο πιστός είναι στην ιδέα του Ολυμπιακού. Όσο καιρό δεν ήταν προπονητής στον Ολυμπιακό δεν πήρε ποτέ καμιά άλλη ομάδα Α Εθνικής για να μην παίξει αντίπαλος με τον Ολυμπιακό! Στη Β Εθνική τις είχε πάρει όλες! Και που δεν έχω πάει… Απόλλωνα Καλαμαριάς, Αιολικό, Παναρκαδικό, Παναιγιάλειο, Φωστήρα, Θρίαμβο… Όλες!
Γεννήθηκε το 1926 στην περιοχή του Ψυρρή, στην Αθήνα. Παντοτινός πρόεδρος των Παλαιμάχων του Ολυμπιακού παρακολουθεί το Θρύλο ανελλιπώς, παθιάζεται και αγωνιά σαν έφηβος. Ο γιος του Κυριακός Δαρίβας, γεννημένος το 1960, εξαιρετικός μουσικός θυμάται τη ζωή του δίπλα στο παίκτη - θρύλο του Ολυμπιακού!
Πηγαίνεις στο γήπεδο;
Παλιότερα με τον πατέρα μου πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο σχεδόν κάθε Κυριακή. Τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο και στον Ολυμπιακό, είναι επί Ντέταρι τέλη ’80 που κερδίσαμε 1-0 επί του ΠΑΟΚ, με γκολ του Λάγιος Ντέταρι! Και ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν Ολυμπιακός! Μπορεί να μην πήγαινε στο γήπεδο, αλλά παρακολουθούσε τα νέα και πάντα μιλούσαμε για τα αποτελέσματα του Ολυμπιακού μετά τους αγώνες, στο στούντιο, στις συναυλίες ή στην παρέα κι έλεγε τους κάναμε, τους δείξαμε…!
Πώς ένοιωθες που ο πατέρας σου ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής, ίνδαλμα σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο είχε πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα;
Ήταν όπως και με τον Παύλο. Δεν μπορούσα να αντιληφθώ το μέγεθος της σημασίας του έργου αυτού του ανθρώπου. Ούτε του Παύλου, ούτε του πατέρα μου. Πολλά χρόνια μετά κατάλαβα την σημασία του έργου του ενός και του άλλου. Σαν προπονητής ο πατέρας μου και τι άφησε ο Παύλος πίσω του. Θυμάμαι Καραϊσκάκη γεμάτο, αποδυτήρια, τον Τάκη Παπαδημητρίου στο φιλικό με την Στόουκ Σίτυ, ότι θα βάλει ένα γκολ για μένα και το έβαλε. Θυμάμαι προετοιμασίες στην Βαρυμπόμπη, τον Δεληκάρη, τον Αγγελή, τον Γκαϊτατζή, όλα τα παιδιά. Εντάξει αλλά, όταν είσαι μικρός δεν αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος αυτού που ζεις. Εδώ και 25 χρόνια μετά το θάνατο του Παύλου παίζουμε μία φορά το χρόνο στην μνήμη του και γεμίζει το Κύτταρο. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι το 80 % του κόσμου που έρχεται στο live είναι μέχρι 30 χρονών. Κι ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό είναι μέχρι 25 ετών. Βλέπω πιτσιρικάδες. Αυτό μου κάνει μεγάλη εντύπωση και το φχαριστιέμαι γιατί φαίνεται η αξία του έργου του Παύλου.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που πήγες στο γήπεδο;
Δεν τον είδα ποτέ σαν παίκτη τον πατέρα μου. Σταμάτησε να παίζει μπάλα, το 1958 κι εγώ γεννήθηκα το 1960. Ούτε καν με τους παλαιμάχους δεν τον είδα να παίζει. Αλλά πήγαινα στο γήπεδο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μετά έγινε προπονητής 4 φορές στον Ολυμπιακό. Πήρε κύπελλα και πρωταθλήματα. Η μία το ’71 που πήρε το Κύπελλο σε εκείνη την ματσάρα με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη, με νίκη 3-1, το οποίο βλέπαμε σπίτι με ασπρόμαυρη τηλεόραση, φόραγαν και οι δύο ομάδες φανέλες με ρίγες και μπερδευόμασταν! Μετά τον φωνάζουν το 1974-75 μετά από την ήττα με τον ΠΑΟΚ 0-4 μέσα στο Καραϊσκάκη και ξαναπάει στον Ολυμπιακό, στη χειρότερη χρονιά της ομάδα και από εκεί που ήταν 14ος τον τερμάτισε 6ο. Μετά παίρνει το Κύπελλο νικώντας τον Παναθηναϊκό 1-0, στον τελικό στο Καραϊσκάκη το 1975, όπου ο Παναθηναϊκός είχε κατεβεί με αρκετούς αναπληρωματικούς, κάτι σαν διαμαρτυρία κι άλλη μια χρονιά με τον Τόζα Βεσελίνοβιτς.
Ο Γιώργος Δαρίβας ήταν Ολυμπιακός από πιτσιρικάς;
Βαμμένος. Όμως υπάρχει μια ιστορία που λίγοι ξέρουν. Έπαιζε στη Νίκη Πλάκας και ήταν Παναθηναϊκός! Είναι αλήθεια ότι μικρός ήταν Παναθηναϊκός. Δεν τον ήθελαν να το δοκιμάσουν όμως στον Παναθηναϊκό και πήγε στον Ολυμπιακό κι έγραψε ιστορία. Κι εκείνες τις εποχές που έπαιζε μπάλα ο πατέρας μου δεν ήταν ότι πήγαινες σε μια ομάδα και την άλλη χρονιά έφευγες, εκεί πάει και τελείωσες! Είναι Ολυμπιακός μέχρι το κόκαλο!
Ήταν παθιασμένος με το ποδόσφαιρο;
Μια ζωή τον θυμάμαι έτσι. Ασχολείται μια ζωή. Αυτό τον κρατάει στη ζωή. Θα πάει την Κυριακή να μοιράσει τα εισιτήρια στους Παλαιμάχους κι όλη αυτή η ενασχόλησή του τον κρατάει ζωντανό. Πάει ανελλιπώς στο γήπεδο να δει τον Ολυμπιακό. Όταν παίζει εκτός έδρας η ομάδα κάνει το εξής φοβερό. Δεν το βλέπει στην τηλεόραση… δεν μπορεί. Από την αγωνία του. Τελειώνει ο αγώνας, του λένε το σκορ και τότε κάθεται να το δει. Τον αγαπάω μεταξύ άλλων για το πόσο πιστός είναι στην ιδέα του Ολυμπιακού. Όσο καιρό δεν ήταν προπονητής στον Ολυμπιακό δεν πήρε ποτέ καμιά άλλη ομάδα Α Εθνικής για να μην παίξει αντίπαλος με τον Ολυμπιακό! Στη Β Εθνική τις είχε πάρει όλες! Και που δεν έχω πάει… Απόλλωνα Καλαμαριάς, Αιολικό, Παναρκαδικό, Παναιγιάλειο, Φωστήρα, Θρίαμβο… Όλες!
