όχι μόνο όσον αφορά τις ιδιότητες του συνθέτη, στιχουργού, ενορχηστρωτή, ηχολήπτη, αλλά και με τη γενικότερη αντίληψη και γνώση για το ελληνικό τραγούδι. Υπήρξε ένας από τους πιο ταλαντούχους και πολλά υποσχόμενους δημιουργούς της γενιάς του ’90. Εμφανίστηκε δηλαδή σε μια εποχή όπου η τραγουδοποιία έπαιρνε έναν πιο μοναχικό δρόμο και ο τομέας της σύνθεσης - με τους όρους που έθεσαν στα χρόνια του '60 ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και οι επίγονοι - βρισκόταν σε ύφεση. Κατάφερε να δημιουργήσει το δικό του πλούσιο ηχητικό περιβάλλον, επεξεργαζόμενος μουσικά στοιχεία διαφορετικής καταγωγής, που όμως, ως πληροφορία και επιρροή, ίσως να αφορούν εξίσου ένα σύγχρονο ακροατή και δημιουργό. Συνθέτης και «σκηνοθέτης» των ήχων• σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα η ικανότητά του να «βλέπει» το τραγούδι και να υπογραμμίζει μουσικά τον στιχουργικό λόγο είναι το ισχυρό του σημείο. Ο Γιώργος Ανδρέου παρενέβη στο ελληνικό τραγούδι όχι μόνο με τις δικές του συνθέσεις αλλά και με την ενορχηστρωτική του αντίληψη και ματιά στο έργο αρκετών συναδέλφων του. Είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στο χώρο τα τελευταία είκοσι χρόνια, που δεν περιορίστηκε στη μεγαλόσχημη ιδέα περί τη μουσική και το τραγούδι, αλλά προσέγγισε με τον τρόπο του και τις τρέχουσες απαιτήσεις τού σήμερα, χαρίζοντας το ταλέντο του ακόμη και σε ένα κοινό που θέλγεται από τις σταθερές του τραγουδιού που ικανοποιούν προσωπικές – και ίσως κάποτε μαζικές –αντιλήψεις για τη μορφή και το ρόλο του.
Τα τραγούδια αυτά γράφηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80, τον πρώτο καιρό της καλλιτεχνικής γνωριμίας του Γιώργου Ανδρέου με την Ελένη Τσαλιγοπούλου και κινούνται σε ένα έντεχνο-έθνικ (πώς να το πει κανείς;) κλίμα, το οποίο τότε ήταν στα σπάργανα, θυμίζουν την εποχή της άνθισης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και, κυρίως, τον ενθουσιασμό της. Αλλά και τη συνεργασία του Ανδρέου με τον Νίκο Ξυδάκη, παραγωγό του δίσκου και τον – στιχουργό σε αρκετά κομμάτια – Θοδωρή Γκόνη. Επίσης, ζωντανεύουν τα πρώτα τραγουδιστικά σκιρτήματα του δροσερού κοριτσιού που εδραιώθηκε στη συνείδησή μας ως «Ελενίτσα» Τσαλιγοπούλου, με τραγούδια σαν τα «Πες μου ψέματα», «999 σκαλιά», «Ας μη σε γνώριζα ποτέ», «Κορίτσι και γυναίκα», «Μονάχοι στη γη» (με τη συμμετοχή του Νίκου Πορτοκάλογλου), αλλά κυρίως το «Να μ’ αγαπάς», στον πυρετικό ρυθμό των επτά ογδόων. Ο δίσκος κινείται με μια γενικότερη «οικολογική-χειροποίητη» διάθεση, σε μια διαδρομή που κατά μήκος της άνθισαν όμορφα και πολύχρωμα τραγούδια.
Είναι ο πιο προσωπικός ίσως δίσκος του Γιώργου Ανδρέου. Περιέχει τραγούδια που γράφηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1982-1992, όταν εκείνος ολοκλήρωνε τις μουσικές του σπουδές, συμμετείχε στο συγκρότημα Αλέ Ρετούρ, κατέβαινε στην Αθήνα και βιοποριζόταν ως ηχολήπτης. Σε αυτό το δίσκο αναδεικνύονται κάποιες αυτοβιογραφικές αναφορές του συνθέτη, καθώς και η - κατά μια έννοια - καλλιτεχνική συγγένειά του με πρόσωπα του τραγουδιού, όπως ο Στάμος Σέμσης, ο Κώστας Χαριτάτος και ο Νίκος Ξυδάκης, οι οποίοι εδώ εμφανίζονται σε ρόλους ερμηνευτών, στηρίζοντας κάποια από τα πιο προσωπικά τραγούδια του. Εκτός από τους δικούς του στίχους μελοποιεί και τρία ιδιαίτερα ποιήματα του Γιώργου Χρονά, που ερμηνεύονται από τον πρωτοεμφανιζόμενο Βασίλη Βασιλόπουλο. Μια ακόμη συμμετοχή, αυτή του Κώστα Παυλίδη, συμπληρώνει τις ανδρικές φωνές του δίσκου, από τον οποίο όμως ακούστηκαν περισσότερο τα δύο τραγούδια με την Τάνια Τσανακλίδου, το «Μια νύχτα μόνο» και - κυρίως - το «Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο», που έδωσε αφορμή για τη μετέπειτα εκτεταμένη συνεργασία τους.
Με τα «Τραγούδια Του Παράξενου Κόσμου» αναδεικνύεται, για μια ακόμα φορά μετά τα «Είκοσι Τελευταία Χρόνια», η πιο λυρική και εσωτερική πλευρά του συνθέτη, χωρίς να λείπουν εντελώς η «λαϊκή» και «δημοτικοφανής» που τον χαρακτήρισαν εξίσου. Εδώ βαραίνει και η πιο ποιητική διάθεση των στίχων του Μιχάλη Γκανά, του Γιώργου Χρονά, του Θοδωρή Γκόνη και του ίδιου του Ανδρέου, καθώς και οι φορτισμένες ερμηνείες της Τάνιας Τσανακλίδου, που ακολουθούν τον, κάθε άλλο παρά παράξενο, κόσμο του συνθέτη, που άλλοτε ηχεί πλούσια και εκρηκτικά και άλλοτε μινιμαλιστικά. Έτσι κι αλλιώς, όμως, δίνεται αρμονικός και ευφάνταστος, ένας κόσμος διαυγής, διόλου σκοτεινός, παρά μόνο συναισθηματικός, με τραγούδια όπως τα «Πεθύμησα ένα σύννεφο», «Σκόρπια», «Ακαριαία» κ.ά. που ακούγονται σταθερά από τότε στα εναπομείναντα ελληνικά μουσικά ραδιόφωνα
Η έννοια της «Μικρής Πατρίδας» ορίζει ένα γενικότερα φιλοσοφικό και συναισθηματικό - παρά γεωγραφικό (χωρίς όμως και να τον αρνείται) - τόπο η χώρο. Μια ιδέα περισσότερο, γύρω από την οποία κινούνται δώδεκα τραγούδια σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου και μουσική του Γιώργου Ανδρέου, από τα οποία ξεχώρισε και αυτονομήθηκε, σαν μια από τις πιο ισχυρές στιγμές της δεκαετίας του '90, το ομότιτλο του δίσκου, που γνώρισε αλλεπάλληλες επανεκτελέσεις. Η «Μικρή Πατρίδα» της μνήμης και των αισθήσεων, των ήχων, των προσώπων, των μυρωδιών, της μικρής ζωής μας εντέλει, είναι γιορτινή και θλιμμένη μαζί. Αυτή είναι η γενικότερη αίσθησή της, που ερμηνευτικά στηρίχτηκε κυρίως στη ζεστή φωνή του πρωτοεμφανιζόμενου Παντελή Θεοχαρίδη («Μικρή Πατρίδα», «Ο καθένας μια θάλασσα ορίζει», «Παράπονο»), στην επίσης πρωτοεμφανιζόμενη ΜόρφωΤσαϊρέλη («Μέσα μου ξεχάστηκα», «Τέτοια παράξενη ομορφιά»), αλλά και στις συμμετοχές του Γιώργου Νταλάρα («Ελλοπία»), της Ελένης Τσαλιγοπούλου («Αγρίμι») και του Αλκίνοου Ιωαννίδη («Η μόνη αλήθεια»). Ο δίσκος κυκλοφόρησε από το ανεξάρτητο label του στιχουργού της, Μικρή Άρκτος.
Ο Γιώργος Ανδρέου συναντά το λόγο του Πατρινού ποιητή Διονύση Καρατζά, δημιουργώντας «μικρές σερενάτες», νυχτερινά περισσότερο ως προς την ηχητική τους υφή άσματα, παιγμένα από τα μαντολίνα, τις μαντόλες και τις κιθάρες της Ορχήστρας Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πατρέων, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Θανάση Τσιπινάκη. Επιλέγει δηλαδή τον γλυκό ήχο της παράδοσης των Επτανήσων και της Δυτικής Ελλάδας, προκειμένου να εκφράσει κι εκείνος με τη σειρά του, όπως άλλοτε ο Μάνος Χατζιδάκις, την ανάγκη να αποστασιοποιηθεί (προς στιγμή ίσως;) από τα μπουζούκια και τον κόσμο τους. Και τι άλλο να συμβαίνει όταν χασάπικα και ζεϊμπέκικο κυρίως, έστω και αν ανήκουν στη θεοδωρακική σχολή, απεκδύονται τον συμβολικό χαρακτήρα του κεντρικού οργάνου τους. Τα τραγούδια και τα ορχηστρικά θέματα του δίσκου συνιστούν ενιαίο έργο, τόσο εξαιτίας του συνεκτικού ποιητικού λόγου του Διονύση Καρατζά, που αποτυπώνει με λέξεις μια βαθύτερα ερωτική και συναισθηματική πάλη, όσο και της ενιαίας ορχηστρικής τους αντιμετώπισης. Στα «Χελιδόνια Της βροχής» τραγουδούν η Τάνια Τσανακλίδου, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Βάκια Σταύρου, ο Μάριος Φραγκούλης, ο Δημήτρης Μπάσης, ο ίδιος ο συνθέτης, ενώ ο ποιητής απαγγέλλει το «Σαν παιχνίδι».
