Όπως θυμάται ο ίδιος:
Aκόμα χτες, θυμάμαι στο λιμάνι της Πάρου το άσπρο καράβι, τη χάρτινη βαλίτσα μου, τη μάνα μου και τον πατέρα μου, το κομπόδεμα των 750 δραχμών, την ανοιχτή αγκαλιά τους και το σταύρωμα, μόλις γύρισα την πλάτη μου για να μπω στο βαπόρι. «Στο καλό παιδί μου». Πήρα τη χάρτινη βαλίτσα, που ήταν γεμάτη φόβους, όνειρα, ανασφάλειες και ελπίδες. Η Αλεξάνδρα ούτε ματιά. Μόνο μου ψιθύρισε κλεφτά: «Θα τα πούμε στο κατάστρωμα». Αθήνα… Χάος έξω, χάος μέσα μου. Το ίδιο βράδυ στον Πειραιά, η πρώτη μου επαφή με το μικρόφωνο σ’ ένα καμπαρέ. Ο τραγουδιστής του καμπαρέ μου είπε: «Τραγουδάς πολύ ωραία. Γιατί δεν γίνεσαι τραγουδιστής;» Πού να ’ξερε ότι μόνο αυτό ονειρευόμουν… Πήρα λοιπόν κι εγώ μια βάρκα να περάσω απέναντι. Το τραγούδι ήταν η βάρκα μου. Μόνο που δεν ξέρω αν πέρασα απέναντι ακόμα. Ξέρω όμως ότι πέρασα και περνάω πολλούς απέναντι με τη φωνή μου… (1)
Ο Γιάννης Βαρθακούρης γεννιέται το 1946 στην Πάρο. Τελειώνοντας το γυμνάσιο μετακομίζει στην Αθήνα για σπουδές στην Ιατρική. Ξεκινά το τραγούδι σε διάφορα κέντρα της Αθήνας για καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Γνωρίζεται με τον μαέστρο Κώστα Κλάββα και ξεκινά μαθήματα στη σχολή μουσικής του. Σύντομα θα έρθει η γνωριμία του με τον Γιώργο Κατσαρό και τον Μάκη Μάτσα, που θα τον «ξαναβαφτίσουν» Γιάννη Πάριο… Το νησί τον συνοδεύει πλέον για πάντα…
To 1969 πραγματοποιείται η πρώτη του ηχογράφηση στο μεγάλο δίσκο «Συνάντηση» των Άγγελου Σέμπου και Κώστα Κινδύνη με το τραγούδι «Ράγισε ο καθρέφτης». Λίγο μετά o Γιώργος Μητσάκης και ο Σταύρος Κουγιουμτζής του εμπιστεύονται τα τραγούδια τους. Το πρώτο του 45άρι με τη «Θάλασσα του Πειραιά» του Μητσάκη, το οποίο ακούγεται και στην ελληνική ταινία «Μια νταντά και τέζα όλοι», κάνει πάταγο… Από τότε η φωνή ενός φανατικού Παναθηναϊκού συνοδεύει όλες τις επιτυχίες του μεγάλου αντιπάλου, του «Θρύλου»…
«Περαία μου, Περαία μου, με το Σαρωνικό σου
που έχεις για καμάρι σου, τον Ολυμπιακό σου…»
Την ίδια περίοδο κυκλοφορούν δυο από τα έξι συνολικά τραγούδια του Κουγιουμτζή που ηχογραφεί ο Πάριος στη δισκογραφία. Ο «Κρυφός καημός» ή «Στα μάτια σύννεφο» σε τρίτη εκτέλεση, μετά τη χορωδία του Συλλόγου Φίλων Ελληνικής Μουσικής (Σ.Φ.Ε.Μ) και το Φώτη Δήμα, παρόλο που αποτελεί ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του Κουγιουμτζή, περνά και σ’ αυτή την εκδοχή του απαρατήρητο. Μόλις το 2000 συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή «Οδοιπόρος συναισθημάτων» που κυκλοφορεί μαζί με το «Δίφωνο» σε επιμέλεια του Γιώργου Τσάμπρα. Εκεί θα βρουν τη θέση τους κι άλλες ξεχασμένες στιγμές του Πάριου, όπως τα «Χειροκροτήματα» των Καλδάρα-Βίρβου, ένα τραγούδι του 1971, επίσης ανέκδοτο μέχρι τότε σε Lp ή Cd. Το 1969 ηχογραφεί και το «Κάπου στα Πετράλωνα» του Σταύρου Κουγιουμτζή σε δεύτερη εκτέλεση μετά απ’ αυτήν του Γιώργου Νταλάρα.
Η σύζυγος του Σταύρου Κουγιουμτζή, Αιμιλία, θυμάται για τη γνωριμία τους:
Ερ: Στη β’ πλευρά από το 45άρι με το «21» με τον Νταλάρα υπάρχει ο «Κρυφός καημός» με το Γιάννη Πάριο. Πώς προέκυψε η συνεργασία αυτή;
Απ: O Μάτσας βασικά τον πρότεινε, ερχόταν κι αυτός στις αρχές της καριέρας του… Του άρεσε του Σταύρου πολύ και ο Πάριος. Έκανε πρόβες τόσο αυτός όσο και ο Καλατζής για τα τραγούδια του «Να ‘τανε το ΄21». Ο Πάριος έλεγε το «Μ’ έκοψαν με χώρισαν στα δυο» και μάλιστα εξαιρετικά. Μετά είπε ο Μάτσας πως «πρέπει να τον κάνουμε το δίσκο μόνο με τον Γιώργο», οπότε έγινε έτσι. Και πρέπει να το’ έχει «κρατήσει» και λίγο από τότε ο Γιάννης… (3)
Η πορεία του στη δισκογραφία συνεχίζεται τη διετία ‘70-‘71 με ένα μπαράζ ηχογραφήσεων σε δίσκους 45 στροφών, με τα τραγούδια «Μια γυναίκα στη βροχή» και «Το τόπι» των Γιώργου Κριμιζάκη-Σώτιας Τσώτου και «Πληγωμένο παλικάρι» και «Με συγχωρείς καρδούλα μου» των Χάρη Λυμπερόπουλου-Διονύση Τζεφρώνη που δεν ακούγονται ιδιαίτερα. Απ’ αυτά, μόνο το τέταρτο θα βρει θέση λίγο μετά, στον πρώτο προσωπικό δίσκο του Πάριου με τίτλο το όνομά του. Η επιτυχία έρχεται με της «Μοίρας το παιχνίδι» ή «Καθισμένος στο απέναντι παγκάκι», όπως γίνεται πιο γνωστό, των Απόστολου Καλδάρα και Ανδρέα Χατζηνικολάου. Ένα λαϊκό slow κομμάτι, στο στυλ της «Φαντασίας», του Καλδάρα επίσης, απ ’αυτά που θα μπορούσαν να ακούγονται και στα νεανικά πάρτι, μαζί με τα τραγούδια των Olympians και του Σταύρου Ζώρα. Ο Καλδάρας θα του δώσει κι άλλες επιτυχίες όπως το «Πετροβολούσα τη ζωή», σε στίχους Γιώργου Σαμολαδά, το «Ράκος» του Κώστα Βίρβου και το «Είδα κι άλλες σαν και σένα» με λόγια του Δημήτρη Ρήτα.
Εκτός από τη «Θάλασσα του Πειραιά», εκείνη την εποχή τραγουδά στα κινηματογραφικά πλατό τέσσερις ακόμη φορές. Το 1970 στην ταινία «Ο τρελός της πλατείας αγάμων», τραγουδά το «Στην οδό Αριστοτέλους» των Γιώργου Κατσαρού-Πυθαγόρα, που γράφεται παράλληλα σε δίσκο 45 στροφών, ενώ το 2007 συμπεριλαμβάνεται στην κασετίνα «Το πανόραμα του ελληνικού κινηματογράφου-Δεύτερη εποχή» σε επιμέλεια του Μάκη Δελαπόρτα. Σε 45άρι γράφεται αρχικά και ο «Σαραντάρης» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα, ένα τραγούδι από την ταινία «Τα ομορφόπαιδα» το 1971, που παράλληλα συμπεριλαμβάνεται και στον πρώτο προσωπικό του δίσκο. Αντίθετα το «Μάνα δεν φυτέψαμε» των Λοΐζου - Παπαδόπουλου, που τραγουδά ο Πάριος στην ερωτική ταινία «Πρόκληση» το 1971, πρωτοκυκλοφορεί σε δίσκο με τη φωνή του, 22 χρόνια μετά, το 1993, στην κασετίνα «60 χρόνια ελληνικός κινηματογράφος». Το 1971 ηχογραφεί και το βαθιά φιλοσοφημένο τραγούδι του Αλέκου Σακελλάριου σε μουσική του Γιώργου Κατσαρού «Άνθρωπε φιλοσόφησε» από την ταινία «Ζητείται επειγόντως γαμπρός», στο οποίο ο Πάριος δεν εμφανίζεται αλλά ντουμπλάρει τον Βασίλη Τσιβιλίκα. Η ηχογράφηση αυτή βλέπει για πρώτη φορά το φως της έκδοσης στη συλλογή «Γιώργος Κατσαρός-Τα κινηματογραφικά» το 1995.
Στα πρότυπα του «Ντιρλαντά», που κάνει πάταγο εκείνη την εποχή, ο Πάριος τραγουδά το αχαρακτήριστο «Νεονησιωτικοκρητικό» «Βάι, βάι» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα, το οποίο δεν αποτελεί βεβαίως αντιπροσωπευτικό δείγμα του ρεπερτορίου του τραγουδιστή και συμπεριλαμβάνεται και στην τουριστική συλλογή της Minos «Greece No 5». Είναι μια εποχή που οι νέοι τραγουδιστές δεν έχουν ακόμη τον απόλυτο έλεγχο του ρεπερτορίου τους και τραγουδούν αυτά που θα τους επιβάλλουν οι ανάγκες των εταιρειών για σουξέ… Στο πέρασμα των χρόνων βέβαια, τα αυτιά μας έχουν ακούσει πολύ χειρότερα…Το 1971 κυκλοφορεί το πρώτο πορτρέτο του Γιάννη Πάριου, που αποτελεί συλλογή επιτυχιών του από τις μέχρι τότε ηχογραφήσεις στις 45 στροφές. Εκεί, εκτός των άλλων ακούμε κι ένα τραγούδι από τις «Θαλασσογραφίες» των Λοΐζου-Παπαδόπουλου, το «Ένα γέρικο καράβι», το οποίο δυστυχώς, με εξαίρεση ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Μάνο Λοΐζο, δεν αποτελεί συχνή επιλογή του τραγουδιστή στις ζωντανές του εμφανίσεις. Όπως και τα περισσότερα τραγούδια εκείνης της εποχής.
Αρκετά από τα τραγούδια των 45 στροφών όμως, παραμένουν ανέκδοτα μέχρι σήμερα. Οι συνθέσεις των Βασιλειάδη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα «Ξέχνα πριν κλάψεις πιο πολύ» και «Δεν θυμάμαι», «Οι δυο ζητιάνοι» των Καλδάρα-Βίρβου, το «Σε λαχταρώ» των Χάρη Λυμπερόπουλου-Διονύση Τζεφρώνη, τα «Από λιμάνι σε λιμάνι» και «Καμιά κυρία σαν και σένα» του Γιώργου Μητσάκη και το νοσταλγικό βαλσάκι «Αννούλα» των Γιώργου Κατσαρού και Πυθαγόρα. Λαϊκές μπαλάντες, χαρακτηριστικό δείγμα του μετέπειτα ρεπερτορίου του αλλά και καθαρόαιμα λαϊκά, ζεϊμπέκικα και χασάπικα. Τότε περίπου ξεκινά και η σταθερή συνεργασία του στις ηχογραφήσεις με τη Λίτσα Διαμάντη. Η αρχή γίνεται με δυο τραγούδια των Κατσαρού-Πυθαγόρα στα οποία ο Πάριος σιγοντάρει την Διαμάντη. Τα «Δεν υπάρχει ευτυχία», το οποίο ακούγεται χωρίς την παρουσία του στην ταινία «Η κρεβατομουρμούρα» και γίνεται μεγάλη και διαχρονική επιτυχία και ένα λιγότερο γνωστό, το λαϊκό βαλς «Ένας φίλος». Από τότε και μέχρι τη δεκαετία του ’80 θα ακολουθήσει μια σειρά ηχογραφημάτων τους με εναλλαγές στις πρώτες και δεύτερες φωνές.
Το 1972 ηχογραφείται το υπέροχο «Καναρίνι» των Απόστολου Καλδάρα-Γιώργου Σαμολαδά, με ευδιάκριτη την παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου στα σεγόντα, ακόμα κι αν το όνομά της δεν αναγράφεται στην ετικέτα του δίσκου. Το 1972 έρχεται και ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Πάριου με τίτλο «Τι θέλεις να κάνω». Αποτελείται από ηχογραφήσεις τραγουδιών των Καλδάρα, Χατζηνάσιου, Κατσαρού, Βασιλειάδη, Πλέσσα και Ανδρέα Χατζηαποστόλου. Μερικά απ ’αυτά κυκλοφορούν για πρώτη φορά σ’ αυτό τον δίσκο. Κάποια άλλα υπάρχουν ήδη στις 45 στροφές. Το ομώνυμο τραγούδι των Γιώργου Χατζηνάσιου - Κώστα Ρουβηνέτη αλλά και το «Πάμε για ύπνο Κατερίνα» των Γιώργου Κατσαρού - Πυθαγόρα, που ηχογραφείται τότε και με τον Γιάννη Πουλόπουλο στη Lyra, χαρίζουν στον Πάριο δυο μεγάλες επιτυχίες.
Αλλά και πάλι δεν χωράνε όλα τα τραγούδια στα στενά αυλάκια ενός δίσκου 33 στροφών. Έτσι τα «Σε πίστεψα» και «Αφού πατάμε το ίδιο χώμα» των Βασιλειάδη και Ανδρέα Κλησιάρη παραμένουν κλεισμένα στις 45 στροφές. Όπως και το «Τι το 'θελα το όνειρο», του Σπύρου Παπαβασιλείου σε στίχους της Μάρως Μπιζάνη, που γράφεται το 1973. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφορεί κι ένα τραγούδι με νησιώτικο χρώμα και λαϊκή ενορχήστρωση, η «Παριανή γαλανομάτα» των Μίμη Πλέσσα - Πυθαγόρα, μαζί με το «Ένας κερδίζει ο άλλος χάνει» των ίδιων δημιουργών, τα οποία θα συμπεριληφθούν το 2007 στην κασετίνα «Μίμης Πλέσσας - Το αλφαβητάρι της ζωής μου» (σ' αυτή τη συλλογή σαν στιχουργός του «Ένας κερδίζει ο άλλος χάνει» αναγράφεται ο Ηλίας Λυμπερόπουλος). Πιστεύω πως η «Παριανή γαλανομάτα» μαζί με το «Μικρό εικονοστάσι» των Ανδρέα Χατζηαποστόλου - Κώστα Βίρβου από το δίσκο «Ζήτημα χρόνου» το 1975, αποτελούν τον προάγγελο των νησιώτικων τραγουδιών που θα επαναφέρει στην επικαιρότητα ο Πάριος το 1982 και θα σημειώσουν ρεκόρ πωλήσεων με 800.000 δίσκους.
Θα ακολουθήσουν κι άλλες ηχογραφήσεις στις 45 στροφές για το 1973. Ξεχωρίζουν ασφαλώς τα δυο τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή και του Γιάννη Λογοθέτη, ο οποίος τότε υπογράφει με το ψευδώνυμο Κ. Αθανασίου, «Σαν τα πουλιά σκορπίσαμε» και «Το Δεσποινάκι». Οι περισσότερες από τις ηχογραφήσεις των 45 στροφών του 1973 θα αποτελέσουν ένα χρόνο αργότερα το υλικό του δίσκου «Πού θα πάει πού», ενώ με κάποια ο Πάριος συμμετέχει σε δίσκους συνθετών όπως τα «Ανθρώπινα και καθημερινά» των Λυκούργου Μαρκέα - Πυθαγόρα και «Καυτό παράπονο» του Ανδρέα Χατζηαποστόλου. Τη διετία 1973-1975 συμμετέχει επίσης και στους δίσκους «Οδός Αριστοτέλους» των Σπανού - Παπαδόπουλου, «Άσπρο-μαύρο» των Χατζηνάσιου - Τσώτου, «Ροβινσώνες» των Καλδάρα - Σαμολαδά και «Ζήτημα χρόνου» του Ανδρέα Χατζηαποστόλου. Τα δυο τελευταία τραγούδια της βραχύχρονης συνεργασίας του με τον Σταύρο Κουγιουμτζή, «Ένα γιασεμάκι» σε στίχους Ιωάννη Ευαγγελινίδη και «Με ποια τραγούδια» σε στίχους Γιώργου Κυρανόπουλου, ακούγονται στο διαγωνισμό νέων καλλιτεχνών που διοργανώνει το περιοδικό «Επίκαιρα» και συμπεριλαμβάνονται στον μεγάλο και ιδιαίτερα δυσεύρετο δίσκο «Νιάτα». Το 1974 ο Πάριος μαζί με τον Δάκη τραγουδούν σε δεύτερη ελληνική εκτέλεση, μετά τη Μαρινέλλα, τη μεγάλη επιτυχία της εποχής «Ντρίγκι, ντρίγκι μάνα μου» («Velvet Mornings») των Ρούσσου, Βλαβιανού, Κωνσταντίνου & Πυθαγόρα που συμπεριλαμβάνεται στην τουριστική συλλογή «Welcome to Greece No 5». Το 1975 γράφεται σε 45άρι το κοινωνικού περιεχομένου χασάπικο «Στις ρίζες τ’ ουρανού» σε μουσική και στίχους Νάσου Νάκα, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα ανέκδοτο σε Lp ή Cd.
Κάνοντας μια προσωπική εκτίμηση, θα έλεγα πως τα τραγούδια αυτής της περιόδου, από το 1969-70 μέχρι το 1975 αποτελούν μερικές από τις ωραιότερες δισκογραφικές καταθέσεις του σπουδαίου τραγουδιστή μέχρι σήμερα. Δυστυχώς πολλά απ’ αυτά δεν έχουν ακουστεί καθόλου… Και θα πρέπει να σημειωθεί πως είναι από τις ελάχιστες φορές που τον ακούμε σε τραγούδια μη ερωτικά. Στους «Ροβινσώνες» για παράδειγμα τραγουδά για τους μετανάστες ενώ σε κάποια άλλα τα θέματα είναι καθαρά κοινωνικά. Ο Γιώργος Νταλάρας, με τον οποίο στα μέσα της δεκαετίας του ’70 τραγουδούν μαζί στην Πλάκα, θα πει το 2000 για τον Πάριο:
Ο Γιάννης Πάριος είναι ένας σπάνιος τραγουδιστής. Η φύση τον προίκισε με μια ξεχωριστή φωνή με τεράστιες δυνατότητες και μια σχεδόν υπερφυσική αντοχή. Γι’ αυτό θεωρώ τις κριτικές αποτίμησης «ο τραγουδιστής της αγάπης και του έρωτα» λίγο απλοϊκές και ελλιπείς. Πιστεύω ότι ο Γιάννης Πάριος είναι ο πρώτος στο τραγούδι για 30 χρόνια, κυρίως γιατί κατέχει σε βάθος την τέχνη του τραγουδιού. Είναι γνώστης και σπουδαίος τεχνίτης-ιδιότητες δυσεύρετες στην εποχή μας. (1)
Αρκετά από τα τραγούδια που θα κυκλοφορήσουν στις 45 στροφές από το 1975 μέχρι το 1980 μπαίνουν και σε δίσκους όπως τα «Έρχονται στιγμές», «Τώρα πια», «Μη φεύγεις μη» και «Σε χρειάζομαι», με τους οποίους έρχεται η μεγάλη επιτυχία και καταξίωση για τον Πάριο. Σημειώνουν τεράστιες πωλήσεις και γίνονται όλοι χρυσοί και πλατινένιοι. Το ηχητικό κλίμα βέβαια αλλάζει. Στις μελωδίες που έρχονται από το εξωτερικό, κυρίως από τη Γαλλία, «καρφώνονται» οι στίχοι του Πυθαγόρα και σ’ όλη την Ελλάδα ακούγονται τα «Ποτέ δεν σε ξεχνώ», «Τώρα πια», «Συμβιβασμούς δεν κάνω», «Μη φεύγεις μη», «Να ’μουνα θεός» κλπ. Δε λείπουν όμως οι μπαλάντες του Γιάννη Σπανού καθώς και τα λαϊκά τραγούδια του Στέλιου Ζαφειρίου και του Λυκούργου Μαρκέα, όπως «Τα παλιά μας σκαλοπάτια», ένα πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο από το δίσκο «Μη φεύγεις μη».
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 σε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις στην ελληνική τηλεόραση, τραγουδά στη «Μουσική βραδιά» του Γιώργου Παπαστεφάνου το «Μονοπάτι» των Γιώργου Μουζάκη-Γιώργου Γιαννακόπουλου, μαζί με την Καίτη Μπελίντα. Μια ιστορική συνύπαρξη με έναν από τους «θρύλους» του «ελαφρού» τραγουδιού των οποίων συνεχιστής χαρακτηρίζεται ο Πάριος. Αρκετοί είναι αυτοί που τον θεωρούν διάδοχο του Τώνη Μαρούδα. Η επιτυχία που κάνει το 1988 με τα «Ερωτικά του ‘50», ξανατραγουδώντας κάποια από τα σημαντικότερα τραγούδια του «ελαφρού» ρεπερτορίου, ασφαλώς δεν είναι τυχαία. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 επίσης, εμφανίζεται στο θρυλικό «Λούνα Παρκ» να τραγουδά «Να γιατί σ’ αγάπησα», αλλά και στην τηλεοπτική μεταφορά του θεατρικού έργου «Μπράβο Κολονέλλο» του Αλέκου Σακελλάριου, με δυο τραγούδια από τον κύκλο «Αλβανία» των Κατσαρού - Πυθαγόρα.
Στη δεκαετία του ’80 και στο πρώτο μισό αυτής του ’90 οι μεγάλες επιτυχίες συνεχίζονται. Για άγνωστους λόγους και ενώ έχει ξεκινήσει η προετοιμασία ενός δίσκου με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, γύρω στα 1983-84, η συνεργασία δεν πραγματοποιείται ποτέ. Γίνεται όμως ένας δίσκος του Πάριου με το Σταύρο Ξαρχάκο το 1986, με υλικό αρκετά διαφορετικό και ξεχωριστό. Είναι και η πρώτη φορά από το 1969, που συνεργάζεται αποκλειστικά μ’ ένα συνθέτη, σε αντίθεση με τους περισσότερους τραγουδιστές της γενιάς του. Με τον Πάριο βέβαια συμβαίνει το εξής: Στους περισσότερους από τους δίσκους της περιόδου 1975-1980 συνεργάζεται, σχεδόν αποκλειστικά με έναν στιχουργό, τον Πυθαγόρα.
Το 1985 καταγράφεται η τελευταία παρουσία του στις 45 στροφές με την αγγλόφωνη εκτέλεση του ντουέτου με τη Χαρούλα Αλεξίου, στο «Κόκκινο γαρύφαλλο» του Νίκου Ιγνατιάδη, που κυκλοφορεί με τίτλο «Lonely mandolin» σε 45άρι μαζί με την ελληνική εκτέλεση. Το 1993 κυκλοφορεί, για διαφημιστικούς περισσότερο λόγους, ένας δίσκος 33 στροφών- maxi single με δυο τραγούδια του Σταμάτη Σπανουδάκη από τον δίσκο «Επαφή». Αρκετές και οι συμμετοχές του σε δίσκους συναδέλφων του στις δεκαετίες ’80 & ‘90. Σε μια από τις πιο ιδιαίτερες, το 1988 τραγουδά στο δίσκο του Τάκη Μπίνη «Λαϊκό τραγούδι», ένα χασάπικο κι ένα ζεϊμπέκικο του ίδιου του Μπίνη, τα «Ξανάνοιξε την πόρτα σου» και «Με συνείδηση βαριά».
Από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 μέχρι και σήμερα, μάλλον αμηχανία επικρατεί στο ρεπερτόριο του τραγουδιστή, η οποία βέβαια είναι άσχετη με τη σταθερή επιτυχία που σημειώνει η κάθε του δουλειά. Τραγουδά από συνθέσεις δικές του, μέχρι Φοίβο. Οι χωρισμοί, οι προδομένοι έρωτες και όλα τα παρεμφερή αποτελούν σχεδόν το 100% των στίχων… Ο δίσκος με τη ζωντανή ηχογράφηση των τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη από το Λυκαβηττό το 2001 σαφώς ξεχωρίζει. Ο μεγάλος συνθέτης θα πει για τον Πάριο:
«Η απέραντη σεμνότητα και η ευαισθησία του, καλά κρυμμένες πίσω από τα ονειροπόλα μάτια του, πετάγονται έξω, όταν ανεβαίνει στην πίστα και μεταμορφώνεται σε τροβαδούρο» (1)
Eκτός από το δίσκο με τα τραγούδια του Μίκη, στην δισκογραφία του Πάριου τα τελευταία 15 χρόνια, ξεχωρίζει επίσης το «Μελαγχολικό φθινόπωρο του ‘83», το 8ο cd από την κασετίνα «Πάριος-Έρωτας» που κυκλοφορεί το 2000 και αποτελεί την απόδοση παλιών τραγουδιών από τον Πάριο και τη Χάρις Αλεξίου, που γίνεται με τη συνοδεία μικρής ορχήστρας το 1983….
Συνεχίζεται στο δευτερο μέρος.
Σημείωση: Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Όασις» (Τεύχος 10-Ιούλιος 2009) Σήμερα παρουσιάζεται συμπληρωμένο.
Eυχαριστούμε ιδιαιτέρως το φίλο δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Σιδερή Πρίντεζη για τη βοήθειά του.
Πηγές:
1) Κασετίνα «Πάριος-Έρωτας» (Minos - Emi 2000)
2) Κώστα Ματσούκα «Κατάλογος 45 στροφών ελληνικής δισκογραφίας Minos» 2009
3) Συνέντευξη της Αιμιλίας Κουγιουμτζή στο Θανάση Γιώγλου (αδημοσίευτη)
Aκόμα χτες, θυμάμαι στο λιμάνι της Πάρου το άσπρο καράβι, τη χάρτινη βαλίτσα μου, τη μάνα μου και τον πατέρα μου, το κομπόδεμα των 750 δραχμών, την ανοιχτή αγκαλιά τους και το σταύρωμα, μόλις γύρισα την πλάτη μου για να μπω στο βαπόρι. «Στο καλό παιδί μου». Πήρα τη χάρτινη βαλίτσα, που ήταν γεμάτη φόβους, όνειρα, ανασφάλειες και ελπίδες. Η Αλεξάνδρα ούτε ματιά. Μόνο μου ψιθύρισε κλεφτά: «Θα τα πούμε στο κατάστρωμα». Αθήνα… Χάος έξω, χάος μέσα μου. Το ίδιο βράδυ στον Πειραιά, η πρώτη μου επαφή με το μικρόφωνο σ’ ένα καμπαρέ. Ο τραγουδιστής του καμπαρέ μου είπε: «Τραγουδάς πολύ ωραία. Γιατί δεν γίνεσαι τραγουδιστής;» Πού να ’ξερε ότι μόνο αυτό ονειρευόμουν… Πήρα λοιπόν κι εγώ μια βάρκα να περάσω απέναντι. Το τραγούδι ήταν η βάρκα μου. Μόνο που δεν ξέρω αν πέρασα απέναντι ακόμα. Ξέρω όμως ότι πέρασα και περνάω πολλούς απέναντι με τη φωνή μου… (1)
Ο Γιάννης Βαρθακούρης γεννιέται το 1946 στην Πάρο. Τελειώνοντας το γυμνάσιο μετακομίζει στην Αθήνα για σπουδές στην Ιατρική. Ξεκινά το τραγούδι σε διάφορα κέντρα της Αθήνας για καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Γνωρίζεται με τον μαέστρο Κώστα Κλάββα και ξεκινά μαθήματα στη σχολή μουσικής του. Σύντομα θα έρθει η γνωριμία του με τον Γιώργο Κατσαρό και τον Μάκη Μάτσα, που θα τον «ξαναβαφτίσουν» Γιάννη Πάριο… Το νησί τον συνοδεύει πλέον για πάντα…
To 1969 πραγματοποιείται η πρώτη του ηχογράφηση στο μεγάλο δίσκο «Συνάντηση» των Άγγελου Σέμπου και Κώστα Κινδύνη με το τραγούδι «Ράγισε ο καθρέφτης». Λίγο μετά o Γιώργος Μητσάκης και ο Σταύρος Κουγιουμτζής του εμπιστεύονται τα τραγούδια τους. Το πρώτο του 45άρι με τη «Θάλασσα του Πειραιά» του Μητσάκη, το οποίο ακούγεται και στην ελληνική ταινία «Μια νταντά και τέζα όλοι», κάνει πάταγο… Από τότε η φωνή ενός φανατικού Παναθηναϊκού συνοδεύει όλες τις επιτυχίες του μεγάλου αντιπάλου, του «Θρύλου»…
«Περαία μου, Περαία μου, με το Σαρωνικό σου
που έχεις για καμάρι σου, τον Ολυμπιακό σου…»
Την ίδια περίοδο κυκλοφορούν δυο από τα έξι συνολικά τραγούδια του Κουγιουμτζή που ηχογραφεί ο Πάριος στη δισκογραφία. Ο «Κρυφός καημός» ή «Στα μάτια σύννεφο» σε τρίτη εκτέλεση, μετά τη χορωδία του Συλλόγου Φίλων Ελληνικής Μουσικής (Σ.Φ.Ε.Μ) και το Φώτη Δήμα, παρόλο που αποτελεί ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του Κουγιουμτζή, περνά και σ’ αυτή την εκδοχή του απαρατήρητο. Μόλις το 2000 συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή «Οδοιπόρος συναισθημάτων» που κυκλοφορεί μαζί με το «Δίφωνο» σε επιμέλεια του Γιώργου Τσάμπρα. Εκεί θα βρουν τη θέση τους κι άλλες ξεχασμένες στιγμές του Πάριου, όπως τα «Χειροκροτήματα» των Καλδάρα-Βίρβου, ένα τραγούδι του 1971, επίσης ανέκδοτο μέχρι τότε σε Lp ή Cd. Το 1969 ηχογραφεί και το «Κάπου στα Πετράλωνα» του Σταύρου Κουγιουμτζή σε δεύτερη εκτέλεση μετά απ’ αυτήν του Γιώργου Νταλάρα.
Η σύζυγος του Σταύρου Κουγιουμτζή, Αιμιλία, θυμάται για τη γνωριμία τους:
Ερ: Στη β’ πλευρά από το 45άρι με το «21» με τον Νταλάρα υπάρχει ο «Κρυφός καημός» με το Γιάννη Πάριο. Πώς προέκυψε η συνεργασία αυτή;
Απ: O Μάτσας βασικά τον πρότεινε, ερχόταν κι αυτός στις αρχές της καριέρας του… Του άρεσε του Σταύρου πολύ και ο Πάριος. Έκανε πρόβες τόσο αυτός όσο και ο Καλατζής για τα τραγούδια του «Να ‘τανε το ΄21». Ο Πάριος έλεγε το «Μ’ έκοψαν με χώρισαν στα δυο» και μάλιστα εξαιρετικά. Μετά είπε ο Μάτσας πως «πρέπει να τον κάνουμε το δίσκο μόνο με τον Γιώργο», οπότε έγινε έτσι. Και πρέπει να το’ έχει «κρατήσει» και λίγο από τότε ο Γιάννης… (3)
Η πορεία του στη δισκογραφία συνεχίζεται τη διετία ‘70-‘71 με ένα μπαράζ ηχογραφήσεων σε δίσκους 45 στροφών, με τα τραγούδια «Μια γυναίκα στη βροχή» και «Το τόπι» των Γιώργου Κριμιζάκη-Σώτιας Τσώτου και «Πληγωμένο παλικάρι» και «Με συγχωρείς καρδούλα μου» των Χάρη Λυμπερόπουλου-Διονύση Τζεφρώνη που δεν ακούγονται ιδιαίτερα. Απ’ αυτά, μόνο το τέταρτο θα βρει θέση λίγο μετά, στον πρώτο προσωπικό δίσκο του Πάριου με τίτλο το όνομά του. Η επιτυχία έρχεται με της «Μοίρας το παιχνίδι» ή «Καθισμένος στο απέναντι παγκάκι», όπως γίνεται πιο γνωστό, των Απόστολου Καλδάρα και Ανδρέα Χατζηνικολάου. Ένα λαϊκό slow κομμάτι, στο στυλ της «Φαντασίας», του Καλδάρα επίσης, απ ’αυτά που θα μπορούσαν να ακούγονται και στα νεανικά πάρτι, μαζί με τα τραγούδια των Olympians και του Σταύρου Ζώρα. Ο Καλδάρας θα του δώσει κι άλλες επιτυχίες όπως το «Πετροβολούσα τη ζωή», σε στίχους Γιώργου Σαμολαδά, το «Ράκος» του Κώστα Βίρβου και το «Είδα κι άλλες σαν και σένα» με λόγια του Δημήτρη Ρήτα.
Εκτός από τη «Θάλασσα του Πειραιά», εκείνη την εποχή τραγουδά στα κινηματογραφικά πλατό τέσσερις ακόμη φορές. Το 1970 στην ταινία «Ο τρελός της πλατείας αγάμων», τραγουδά το «Στην οδό Αριστοτέλους» των Γιώργου Κατσαρού-Πυθαγόρα, που γράφεται παράλληλα σε δίσκο 45 στροφών, ενώ το 2007 συμπεριλαμβάνεται στην κασετίνα «Το πανόραμα του ελληνικού κινηματογράφου-Δεύτερη εποχή» σε επιμέλεια του Μάκη Δελαπόρτα. Σε 45άρι γράφεται αρχικά και ο «Σαραντάρης» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα, ένα τραγούδι από την ταινία «Τα ομορφόπαιδα» το 1971, που παράλληλα συμπεριλαμβάνεται και στον πρώτο προσωπικό του δίσκο. Αντίθετα το «Μάνα δεν φυτέψαμε» των Λοΐζου - Παπαδόπουλου, που τραγουδά ο Πάριος στην ερωτική ταινία «Πρόκληση» το 1971, πρωτοκυκλοφορεί σε δίσκο με τη φωνή του, 22 χρόνια μετά, το 1993, στην κασετίνα «60 χρόνια ελληνικός κινηματογράφος». Το 1971 ηχογραφεί και το βαθιά φιλοσοφημένο τραγούδι του Αλέκου Σακελλάριου σε μουσική του Γιώργου Κατσαρού «Άνθρωπε φιλοσόφησε» από την ταινία «Ζητείται επειγόντως γαμπρός», στο οποίο ο Πάριος δεν εμφανίζεται αλλά ντουμπλάρει τον Βασίλη Τσιβιλίκα. Η ηχογράφηση αυτή βλέπει για πρώτη φορά το φως της έκδοσης στη συλλογή «Γιώργος Κατσαρός-Τα κινηματογραφικά» το 1995.
Στα πρότυπα του «Ντιρλαντά», που κάνει πάταγο εκείνη την εποχή, ο Πάριος τραγουδά το αχαρακτήριστο «Νεονησιωτικοκρητικό» «Βάι, βάι» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα, το οποίο δεν αποτελεί βεβαίως αντιπροσωπευτικό δείγμα του ρεπερτορίου του τραγουδιστή και συμπεριλαμβάνεται και στην τουριστική συλλογή της Minos «Greece No 5». Είναι μια εποχή που οι νέοι τραγουδιστές δεν έχουν ακόμη τον απόλυτο έλεγχο του ρεπερτορίου τους και τραγουδούν αυτά που θα τους επιβάλλουν οι ανάγκες των εταιρειών για σουξέ… Στο πέρασμα των χρόνων βέβαια, τα αυτιά μας έχουν ακούσει πολύ χειρότερα…Το 1971 κυκλοφορεί το πρώτο πορτρέτο του Γιάννη Πάριου, που αποτελεί συλλογή επιτυχιών του από τις μέχρι τότε ηχογραφήσεις στις 45 στροφές. Εκεί, εκτός των άλλων ακούμε κι ένα τραγούδι από τις «Θαλασσογραφίες» των Λοΐζου-Παπαδόπουλου, το «Ένα γέρικο καράβι», το οποίο δυστυχώς, με εξαίρεση ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Μάνο Λοΐζο, δεν αποτελεί συχνή επιλογή του τραγουδιστή στις ζωντανές του εμφανίσεις. Όπως και τα περισσότερα τραγούδια εκείνης της εποχής.
Αρκετά από τα τραγούδια των 45 στροφών όμως, παραμένουν ανέκδοτα μέχρι σήμερα. Οι συνθέσεις των Βασιλειάδη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα «Ξέχνα πριν κλάψεις πιο πολύ» και «Δεν θυμάμαι», «Οι δυο ζητιάνοι» των Καλδάρα-Βίρβου, το «Σε λαχταρώ» των Χάρη Λυμπερόπουλου-Διονύση Τζεφρώνη, τα «Από λιμάνι σε λιμάνι» και «Καμιά κυρία σαν και σένα» του Γιώργου Μητσάκη και το νοσταλγικό βαλσάκι «Αννούλα» των Γιώργου Κατσαρού και Πυθαγόρα. Λαϊκές μπαλάντες, χαρακτηριστικό δείγμα του μετέπειτα ρεπερτορίου του αλλά και καθαρόαιμα λαϊκά, ζεϊμπέκικα και χασάπικα. Τότε περίπου ξεκινά και η σταθερή συνεργασία του στις ηχογραφήσεις με τη Λίτσα Διαμάντη. Η αρχή γίνεται με δυο τραγούδια των Κατσαρού-Πυθαγόρα στα οποία ο Πάριος σιγοντάρει την Διαμάντη. Τα «Δεν υπάρχει ευτυχία», το οποίο ακούγεται χωρίς την παρουσία του στην ταινία «Η κρεβατομουρμούρα» και γίνεται μεγάλη και διαχρονική επιτυχία και ένα λιγότερο γνωστό, το λαϊκό βαλς «Ένας φίλος». Από τότε και μέχρι τη δεκαετία του ’80 θα ακολουθήσει μια σειρά ηχογραφημάτων τους με εναλλαγές στις πρώτες και δεύτερες φωνές.
Το 1972 ηχογραφείται το υπέροχο «Καναρίνι» των Απόστολου Καλδάρα-Γιώργου Σαμολαδά, με ευδιάκριτη την παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου στα σεγόντα, ακόμα κι αν το όνομά της δεν αναγράφεται στην ετικέτα του δίσκου. Το 1972 έρχεται και ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Πάριου με τίτλο «Τι θέλεις να κάνω». Αποτελείται από ηχογραφήσεις τραγουδιών των Καλδάρα, Χατζηνάσιου, Κατσαρού, Βασιλειάδη, Πλέσσα και Ανδρέα Χατζηαποστόλου. Μερικά απ ’αυτά κυκλοφορούν για πρώτη φορά σ’ αυτό τον δίσκο. Κάποια άλλα υπάρχουν ήδη στις 45 στροφές. Το ομώνυμο τραγούδι των Γιώργου Χατζηνάσιου - Κώστα Ρουβηνέτη αλλά και το «Πάμε για ύπνο Κατερίνα» των Γιώργου Κατσαρού - Πυθαγόρα, που ηχογραφείται τότε και με τον Γιάννη Πουλόπουλο στη Lyra, χαρίζουν στον Πάριο δυο μεγάλες επιτυχίες.
Αλλά και πάλι δεν χωράνε όλα τα τραγούδια στα στενά αυλάκια ενός δίσκου 33 στροφών. Έτσι τα «Σε πίστεψα» και «Αφού πατάμε το ίδιο χώμα» των Βασιλειάδη και Ανδρέα Κλησιάρη παραμένουν κλεισμένα στις 45 στροφές. Όπως και το «Τι το 'θελα το όνειρο», του Σπύρου Παπαβασιλείου σε στίχους της Μάρως Μπιζάνη, που γράφεται το 1973. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφορεί κι ένα τραγούδι με νησιώτικο χρώμα και λαϊκή ενορχήστρωση, η «Παριανή γαλανομάτα» των Μίμη Πλέσσα - Πυθαγόρα, μαζί με το «Ένας κερδίζει ο άλλος χάνει» των ίδιων δημιουργών, τα οποία θα συμπεριληφθούν το 2007 στην κασετίνα «Μίμης Πλέσσας - Το αλφαβητάρι της ζωής μου» (σ' αυτή τη συλλογή σαν στιχουργός του «Ένας κερδίζει ο άλλος χάνει» αναγράφεται ο Ηλίας Λυμπερόπουλος). Πιστεύω πως η «Παριανή γαλανομάτα» μαζί με το «Μικρό εικονοστάσι» των Ανδρέα Χατζηαποστόλου - Κώστα Βίρβου από το δίσκο «Ζήτημα χρόνου» το 1975, αποτελούν τον προάγγελο των νησιώτικων τραγουδιών που θα επαναφέρει στην επικαιρότητα ο Πάριος το 1982 και θα σημειώσουν ρεκόρ πωλήσεων με 800.000 δίσκους.
Θα ακολουθήσουν κι άλλες ηχογραφήσεις στις 45 στροφές για το 1973. Ξεχωρίζουν ασφαλώς τα δυο τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή και του Γιάννη Λογοθέτη, ο οποίος τότε υπογράφει με το ψευδώνυμο Κ. Αθανασίου, «Σαν τα πουλιά σκορπίσαμε» και «Το Δεσποινάκι». Οι περισσότερες από τις ηχογραφήσεις των 45 στροφών του 1973 θα αποτελέσουν ένα χρόνο αργότερα το υλικό του δίσκου «Πού θα πάει πού», ενώ με κάποια ο Πάριος συμμετέχει σε δίσκους συνθετών όπως τα «Ανθρώπινα και καθημερινά» των Λυκούργου Μαρκέα - Πυθαγόρα και «Καυτό παράπονο» του Ανδρέα Χατζηαποστόλου. Τη διετία 1973-1975 συμμετέχει επίσης και στους δίσκους «Οδός Αριστοτέλους» των Σπανού - Παπαδόπουλου, «Άσπρο-μαύρο» των Χατζηνάσιου - Τσώτου, «Ροβινσώνες» των Καλδάρα - Σαμολαδά και «Ζήτημα χρόνου» του Ανδρέα Χατζηαποστόλου. Τα δυο τελευταία τραγούδια της βραχύχρονης συνεργασίας του με τον Σταύρο Κουγιουμτζή, «Ένα γιασεμάκι» σε στίχους Ιωάννη Ευαγγελινίδη και «Με ποια τραγούδια» σε στίχους Γιώργου Κυρανόπουλου, ακούγονται στο διαγωνισμό νέων καλλιτεχνών που διοργανώνει το περιοδικό «Επίκαιρα» και συμπεριλαμβάνονται στον μεγάλο και ιδιαίτερα δυσεύρετο δίσκο «Νιάτα». Το 1974 ο Πάριος μαζί με τον Δάκη τραγουδούν σε δεύτερη ελληνική εκτέλεση, μετά τη Μαρινέλλα, τη μεγάλη επιτυχία της εποχής «Ντρίγκι, ντρίγκι μάνα μου» («Velvet Mornings») των Ρούσσου, Βλαβιανού, Κωνσταντίνου & Πυθαγόρα που συμπεριλαμβάνεται στην τουριστική συλλογή «Welcome to Greece No 5». Το 1975 γράφεται σε 45άρι το κοινωνικού περιεχομένου χασάπικο «Στις ρίζες τ’ ουρανού» σε μουσική και στίχους Νάσου Νάκα, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα ανέκδοτο σε Lp ή Cd.
Κάνοντας μια προσωπική εκτίμηση, θα έλεγα πως τα τραγούδια αυτής της περιόδου, από το 1969-70 μέχρι το 1975 αποτελούν μερικές από τις ωραιότερες δισκογραφικές καταθέσεις του σπουδαίου τραγουδιστή μέχρι σήμερα. Δυστυχώς πολλά απ’ αυτά δεν έχουν ακουστεί καθόλου… Και θα πρέπει να σημειωθεί πως είναι από τις ελάχιστες φορές που τον ακούμε σε τραγούδια μη ερωτικά. Στους «Ροβινσώνες» για παράδειγμα τραγουδά για τους μετανάστες ενώ σε κάποια άλλα τα θέματα είναι καθαρά κοινωνικά. Ο Γιώργος Νταλάρας, με τον οποίο στα μέσα της δεκαετίας του ’70 τραγουδούν μαζί στην Πλάκα, θα πει το 2000 για τον Πάριο:
Ο Γιάννης Πάριος είναι ένας σπάνιος τραγουδιστής. Η φύση τον προίκισε με μια ξεχωριστή φωνή με τεράστιες δυνατότητες και μια σχεδόν υπερφυσική αντοχή. Γι’ αυτό θεωρώ τις κριτικές αποτίμησης «ο τραγουδιστής της αγάπης και του έρωτα» λίγο απλοϊκές και ελλιπείς. Πιστεύω ότι ο Γιάννης Πάριος είναι ο πρώτος στο τραγούδι για 30 χρόνια, κυρίως γιατί κατέχει σε βάθος την τέχνη του τραγουδιού. Είναι γνώστης και σπουδαίος τεχνίτης-ιδιότητες δυσεύρετες στην εποχή μας. (1)
Αρκετά από τα τραγούδια που θα κυκλοφορήσουν στις 45 στροφές από το 1975 μέχρι το 1980 μπαίνουν και σε δίσκους όπως τα «Έρχονται στιγμές», «Τώρα πια», «Μη φεύγεις μη» και «Σε χρειάζομαι», με τους οποίους έρχεται η μεγάλη επιτυχία και καταξίωση για τον Πάριο. Σημειώνουν τεράστιες πωλήσεις και γίνονται όλοι χρυσοί και πλατινένιοι. Το ηχητικό κλίμα βέβαια αλλάζει. Στις μελωδίες που έρχονται από το εξωτερικό, κυρίως από τη Γαλλία, «καρφώνονται» οι στίχοι του Πυθαγόρα και σ’ όλη την Ελλάδα ακούγονται τα «Ποτέ δεν σε ξεχνώ», «Τώρα πια», «Συμβιβασμούς δεν κάνω», «Μη φεύγεις μη», «Να ’μουνα θεός» κλπ. Δε λείπουν όμως οι μπαλάντες του Γιάννη Σπανού καθώς και τα λαϊκά τραγούδια του Στέλιου Ζαφειρίου και του Λυκούργου Μαρκέα, όπως «Τα παλιά μας σκαλοπάτια», ένα πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο από το δίσκο «Μη φεύγεις μη».
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 σε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις στην ελληνική τηλεόραση, τραγουδά στη «Μουσική βραδιά» του Γιώργου Παπαστεφάνου το «Μονοπάτι» των Γιώργου Μουζάκη-Γιώργου Γιαννακόπουλου, μαζί με την Καίτη Μπελίντα. Μια ιστορική συνύπαρξη με έναν από τους «θρύλους» του «ελαφρού» τραγουδιού των οποίων συνεχιστής χαρακτηρίζεται ο Πάριος. Αρκετοί είναι αυτοί που τον θεωρούν διάδοχο του Τώνη Μαρούδα. Η επιτυχία που κάνει το 1988 με τα «Ερωτικά του ‘50», ξανατραγουδώντας κάποια από τα σημαντικότερα τραγούδια του «ελαφρού» ρεπερτορίου, ασφαλώς δεν είναι τυχαία. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 επίσης, εμφανίζεται στο θρυλικό «Λούνα Παρκ» να τραγουδά «Να γιατί σ’ αγάπησα», αλλά και στην τηλεοπτική μεταφορά του θεατρικού έργου «Μπράβο Κολονέλλο» του Αλέκου Σακελλάριου, με δυο τραγούδια από τον κύκλο «Αλβανία» των Κατσαρού - Πυθαγόρα.
Στη δεκαετία του ’80 και στο πρώτο μισό αυτής του ’90 οι μεγάλες επιτυχίες συνεχίζονται. Για άγνωστους λόγους και ενώ έχει ξεκινήσει η προετοιμασία ενός δίσκου με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, γύρω στα 1983-84, η συνεργασία δεν πραγματοποιείται ποτέ. Γίνεται όμως ένας δίσκος του Πάριου με το Σταύρο Ξαρχάκο το 1986, με υλικό αρκετά διαφορετικό και ξεχωριστό. Είναι και η πρώτη φορά από το 1969, που συνεργάζεται αποκλειστικά μ’ ένα συνθέτη, σε αντίθεση με τους περισσότερους τραγουδιστές της γενιάς του. Με τον Πάριο βέβαια συμβαίνει το εξής: Στους περισσότερους από τους δίσκους της περιόδου 1975-1980 συνεργάζεται, σχεδόν αποκλειστικά με έναν στιχουργό, τον Πυθαγόρα.
Το 1985 καταγράφεται η τελευταία παρουσία του στις 45 στροφές με την αγγλόφωνη εκτέλεση του ντουέτου με τη Χαρούλα Αλεξίου, στο «Κόκκινο γαρύφαλλο» του Νίκου Ιγνατιάδη, που κυκλοφορεί με τίτλο «Lonely mandolin» σε 45άρι μαζί με την ελληνική εκτέλεση. Το 1993 κυκλοφορεί, για διαφημιστικούς περισσότερο λόγους, ένας δίσκος 33 στροφών- maxi single με δυο τραγούδια του Σταμάτη Σπανουδάκη από τον δίσκο «Επαφή». Αρκετές και οι συμμετοχές του σε δίσκους συναδέλφων του στις δεκαετίες ’80 & ‘90. Σε μια από τις πιο ιδιαίτερες, το 1988 τραγουδά στο δίσκο του Τάκη Μπίνη «Λαϊκό τραγούδι», ένα χασάπικο κι ένα ζεϊμπέκικο του ίδιου του Μπίνη, τα «Ξανάνοιξε την πόρτα σου» και «Με συνείδηση βαριά».
Από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 μέχρι και σήμερα, μάλλον αμηχανία επικρατεί στο ρεπερτόριο του τραγουδιστή, η οποία βέβαια είναι άσχετη με τη σταθερή επιτυχία που σημειώνει η κάθε του δουλειά. Τραγουδά από συνθέσεις δικές του, μέχρι Φοίβο. Οι χωρισμοί, οι προδομένοι έρωτες και όλα τα παρεμφερή αποτελούν σχεδόν το 100% των στίχων… Ο δίσκος με τη ζωντανή ηχογράφηση των τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη από το Λυκαβηττό το 2001 σαφώς ξεχωρίζει. Ο μεγάλος συνθέτης θα πει για τον Πάριο:
«Η απέραντη σεμνότητα και η ευαισθησία του, καλά κρυμμένες πίσω από τα ονειροπόλα μάτια του, πετάγονται έξω, όταν ανεβαίνει στην πίστα και μεταμορφώνεται σε τροβαδούρο» (1)
Eκτός από το δίσκο με τα τραγούδια του Μίκη, στην δισκογραφία του Πάριου τα τελευταία 15 χρόνια, ξεχωρίζει επίσης το «Μελαγχολικό φθινόπωρο του ‘83», το 8ο cd από την κασετίνα «Πάριος-Έρωτας» που κυκλοφορεί το 2000 και αποτελεί την απόδοση παλιών τραγουδιών από τον Πάριο και τη Χάρις Αλεξίου, που γίνεται με τη συνοδεία μικρής ορχήστρας το 1983….
Συνεχίζεται στο δευτερο μέρος.
Σημείωση: Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Όασις» (Τεύχος 10-Ιούλιος 2009) Σήμερα παρουσιάζεται συμπληρωμένο.
Eυχαριστούμε ιδιαιτέρως το φίλο δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Σιδερή Πρίντεζη για τη βοήθειά του.
Πηγές:
1) Κασετίνα «Πάριος-Έρωτας» (Minos - Emi 2000)
2) Κώστα Ματσούκα «Κατάλογος 45 στροφών ελληνικής δισκογραφίας Minos» 2009
3) Συνέντευξη της Αιμιλίας Κουγιουμτζή στο Θανάση Γιώγλου (αδημοσίευτη)
