Κρητικού τραγουδιού. Ο Νίκος Μανιαδάκης (Μανιάς) νικήθηκε από τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια, τα χνάρια του όμως, όχι μόνο δε πρόκειται να σβήσουν, αλλά θα συνεχίσουν να οριοθετούν και να «ζυγιάζουν» τις εξελίξεις στο χώρο του. Ο Μανιάς ήταν από εκείνους τους Κρήτες καλλιτέχνες, που έως ένα βαθμό -άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, ανάλογα με τις δυνατότητες, τις ευκαιρίες αλλά και τη διάθεσή τους- κατάφεραν να σπάσουν τα περιοριστικά όρια του παραδοσιακού ρεπερτορίου του τόπου τους και να έχουν πανελλήνια αναγνώριση. Έχαιρε τεράστιας εκτίμησης, ειδικά στους κύκλους των ομότεχνών του, απ’ την Επισκοπή Ρεθύμνου όπου γεννήθηκε το 1931 μέχρι και την Αλεξανδρούπολη.
Στη δε Κρήτη ήταν κοσμαγάπητος, σε όλα τα μήκη και πλάτη του νησιού, γεγονός «δύσκολο» και «σπάνιο» ακόμη για τους πρώτους των πρώτων.
Τελευταίο παιδί μιας επταμελούς οικογένειας με μουσική παράδοση, ο Μανιάς, από μικρός ασχολήθηκε με τη λύρα, γρήγορα όμως πέρασε στο λαούτο όπου έδρεψε δάφνες για το περίτεχνο και αισθαντικό παίξιμό του. Δεν είναι τυχαίο ότι έφηβος ακόμα άρχισε να ξεχωρίζει για τις επιδόσεις του.
Σταθμός στην πορεία του η γνωριμία του με τον Κώστα Μουντάκη το 1953 σε ένα πανηγύρι στον Κουρνά Αποκορώνου, από όπου ξεκινά η 25ετής συνεργασία τους. Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά, σε συνεργασία με τον Κώστα Μουντάκη είχε τον τίτλο «Σαν το ζητιάνο έρχομαι» και κυκλοφόρησε το 1953 σε δίσκο 78 στροφών.
Με ανάλογους ρυθμούς ο Μανιάς ξεκίνησε να διακρίνεται και σας ερμηνευτής. Το Προσωνύμιο «Άρχοντας» που τον συνόδευσε μέχρι και το φινάλε του, πηγάζει από εκείνα τα χρόνια.
Το 1960 μαζί με το Μουντάκη περιόδευσαν για αρκετούς μήνες στην Αμερική. Ακολούθησαν ακόμη τρία ταξίδια με τον Μουντάκη, καθώς και με τους Νίκο Σωπασή, Λεωνίδα Κλάδο, Νίκο Ξυλούρη και Βασίλη Σκουλά σε Καναδά, Γερμανία, Αυστραλία κ.α.
Ο Μανιάς, όντας περιζήτητος, δούλεψε στο πατάρι και στη δισκογραφία με όλους τους κορυφαίους της κλασικής σχολής αλλά και νεότερους συνεχιστές τους. Ανάμεσα τους συναντάμε το Θανάση Σκορδαλό, το Γιάννη Μαρκογιαννάκη, το Γεράσιμο Σταματογιαννάκη και τον γιο του Στέλιο, το Γιώργη Καλογρίδη, το Γιώργη Καλομοίρη, το Μαρκοβαγγέλη, τον Ροδάμανθο Ανδρουλάκη, το συγχωριανό του, τον επίσης σπουδαίο τραγουδιστή Μανώλη Κακλή, το Νίκο Σωπασή, το Λεωνίδα Κλάδο, το Μιχάλη Τσαγκαράκη, το Βαγγέλη Μαρκογιαννάκη, το Στέλιο Μπικάκη, το Κώστα και Μανώλη Βερδινάκη, το Παντελή Κρασσαδάκη, το Μιχάλη και τον Αντώνη Φραγκιαδάκη, το Ηλία Παλιουδάκη, το Μανώλη Κονταρό και τον αείμνηστο Γιώργο Τσουρουπάκη, το Μανώλη Λαρεντζάκη, το Γιώργο Χαλκιαδάκη, το Χρήστο Στιβακτάκη, το Μιχάλη Γεωρβασάκη, το Γιώργο Μανωλιούδη κ.ά.
Ο λαουτιέρης και ερμηνευτής Γιώργος Μανωλιούδης, με τον οποίο συνδέομαι με αμοιβαία εκτίμηση και φιλία, μου δήλωσε σχετικά με την απώλεια του Μανιά : «Ήταν μια από τις πολύ μεγάλες φωνές. Τραγούδησε την Κρήτη, τα ανθρώπινα, τις ελπίδες, τις προσδοκίες με τρόπο αυθεντικό και απαράμιλλο. Δούλεψα μαζί του σε πανηγύρια και γλέντια και εκτίμησα τις επιλογές του και τον τρόπο που λειτουργούσε. Δεν έγραφε ο ίδιος τραγούδια αλλά ήξερε τι ζητούσε και τι ήθελε από τους δημιουργούς, που εμπνεόμενοι και από την προσωπικότητά του, του έραβαν τα κατάλληλα κουστούμια που τα αναδείκνυε με το χάρισμά του. Απ’ τη δισκογραφία του οι στιγμές με το Μουντάκη είναι αξιοσημείωτες ενώ η συνεργασία του με το Βαγγέλη Μαρκογιαννάκη παραμένει εδώ και δεκαετίες αξεπέραστη. Δυστυχώς δεν έμπαινε εύκολα στο studio και στη διαδικασία των ηχογραφήσεων. Θα μπορούσε να δώσει κι άλλα πολλά. Μερικές φορές του έλεγα πως δεν έχει συνειδητοποιήσει το τεράστιο μέγεθος και εκτόπισμά του. Για να καταλάβετε γιατί καλλιτέχνη μιλάμε θα σημειώσω πως όταν περνούσαν περπατώντας μαζί με τον ανεπανάληπτο λυράρη Λεωνίδα Κλάδο μπροστά απ’ τα Λιοντάρια, στην πλατεία στο Ηράκλειο, ο κόσμος σηκωνόταν όρθιος απ’ τα καφενεία και τα μαγαζιά και τους χειροκροτούσε. Και κάτι ακόμη, μέχρι και τώρα, λίγο πριν την αποδημία του, είχε αμέτρητες προτάσεις για εμφανίσεις. Και αυτό λέει πολλά. Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει»
