Στο σύντομο βίο του ο Coltrane πέτυχε να σημαδέψει τη μουσική με καίριο και ανεπανάληπτο τρόπο.
Παρ’ όλα αυτά η πορεία του είναι πλημμυρισμένη από ζωντανές εμφανίσεις και δισκογραφικές καταγραφές.
Το σαξόφωνό του είναι σφραγίδα καινοτομίας και γοητευτικής πολυπλοκότητάς.
Ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι κατ’ ανάγκη και «παράσημο». Μέσα στην αναρχία του θεσμοθετεί και βασικές προϋποθέσεις ενώ απαιτείται και «επιστροφή» σε σταθερές αρχές για να μην χαθείς στο δρόμο…
Το ταλέντο του Coltrane έλαμψε στις μπάντες θρυλικών προσωπικοτήτων, όπως του Dizzy Gillespie και του Miles Davis, ενώ όταν κατάφερε να αποβάλλει τα καρκινώματα των ναρκωτικών, κατόρθωσε με τη σειρά του να γίνει θρύλος.
Ένας μικρός και σύντομος οδηγός, με βασικές επιλογές απ’ την προσωπική του δισκογραφία…
Εν αρχή Blue Train στην Blue Note με κυκλοφορία το 1958.
Το μοναδικό του Trane ως leader στην περίφημη jazz εταιρεία. Κι εδώ που τα λέμε, αν έχεις έναν δίσκο σαν κι αυτόν, φτάνει και περισσεύει. Ορισμένοι λένε πως είναι και ο πολυτιμότερος της ακριβής λίστας της.
Ο Coltrane πέρα απ’ το τενόρο σαξόφωνό του υπογράφει σχεδόν όλες τις συνθέσεις (4 στις 5). Τον συντροφεύουν ο «μάγος» Lee Morgan στην τρομπέτα, ο Curtis Fuller στο τρομπόνι, ο Paul Chambers στον κόντραμπάσο, ο Kenny Drew στο πιάνο και Philly Joe Jones στα κρουστά.
Επιτυχία και εισαγωγή στον «πειραγμένο» τρόπο του ευρηματικού καλλιτέχνη. Σχεδόν όλα τα κομμάτια θεωρούνται standards.
My Favorite Things (1961)
O Coltrane αγγίζει με χαρισματικό τρόπο «ξένες» στιγμές, στο 7ο άλμπουμ του. Χρησιμοποιεί για πρώτη φορά σοπράνο σαξόφωνο χωρίς να εγκαταλείπει το τενόρο. Τον πλαισιώνουν για δεύτερη φορά στη δισκογραφία ο McCoy Tyner στο πιάνο και ο Elvin Jones στη ντραμς καθώς και ο Steve Davis στο μπάσο.
Το ομότιτλο έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία και ακούστηκε και στο ραδιόφωνο.
Ballads (1963)
Δίσκος με το κλασικό όπως συνηθίζεται να λέγεται κουαρτέτο (Coltrane, Tyner, Jones και Jimmy Garrison στο μπάσο). Όχι τόσο για το μεγαλείο του άλμπουμ, αλλά για να βρει ο μέσος ακροατής πατήματα και «στάσεις» για να απολαύσει τον πλούτο των διαδρομών του Coltrane και της ευλογημένης πρωτοπορίας του μέσα από διαδρομές του χτες.
A Love Supreme (1965)
Αριστούργημα σε τέσσερα μέρη. Το κουαρτέτο σε μια «δόση» στις 9, Δεκέμβρη του 1964, στο Van Gelder Studio του New Jersey γράφει ιστορία. Το άλμπουμ που χαρακτηρίζει απόλυτα το ύφος του Coltrane -όλα με τενόρο- και ταυτόχρονα η μεγαλύτερη εμπορική στιγμή του.
Το 2003, το Rolling Stone το τοποθέτησε στη 4τη θέση ανάμεσα στα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών και το 2013 το NME στην 188η θέση.
Ascension (1966)
Ίσως τώρα να είσαι έτοιμος για τους τολμηρούς και ευφυείς πειραματισμούς και την βαθιά «θρησκευτικότητα» ενός μπροστάρη και «ελεύθερου» καλλιτέχνη που έχει «φάει» το μεδούλι της τέχνης. Η ανατρεπτικότητα του κουαρτέτου παντρεύεται με έξι πνευστούς (Pharaoh Sanders, Archie Shepp, Freddie Hubbard, Dewey Johnson, Marion Brown, John Tchicai) και έναν ακόμη μπασίστα (Art Davis). 40 λεπτά διαδρομής δίχως παύση αλλά με χαρακτηριστικά περάσματα… στην αιωνιότητα.
Παρ’ όλα αυτά η πορεία του είναι πλημμυρισμένη από ζωντανές εμφανίσεις και δισκογραφικές καταγραφές.
Το σαξόφωνό του είναι σφραγίδα καινοτομίας και γοητευτικής πολυπλοκότητάς.
Ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι κατ’ ανάγκη και «παράσημο». Μέσα στην αναρχία του θεσμοθετεί και βασικές προϋποθέσεις ενώ απαιτείται και «επιστροφή» σε σταθερές αρχές για να μην χαθείς στο δρόμο…
Το ταλέντο του Coltrane έλαμψε στις μπάντες θρυλικών προσωπικοτήτων, όπως του Dizzy Gillespie και του Miles Davis, ενώ όταν κατάφερε να αποβάλλει τα καρκινώματα των ναρκωτικών, κατόρθωσε με τη σειρά του να γίνει θρύλος.
Ένας μικρός και σύντομος οδηγός, με βασικές επιλογές απ’ την προσωπική του δισκογραφία…
Εν αρχή Blue Train στην Blue Note με κυκλοφορία το 1958.
Το μοναδικό του Trane ως leader στην περίφημη jazz εταιρεία. Κι εδώ που τα λέμε, αν έχεις έναν δίσκο σαν κι αυτόν, φτάνει και περισσεύει. Ορισμένοι λένε πως είναι και ο πολυτιμότερος της ακριβής λίστας της.
Ο Coltrane πέρα απ’ το τενόρο σαξόφωνό του υπογράφει σχεδόν όλες τις συνθέσεις (4 στις 5). Τον συντροφεύουν ο «μάγος» Lee Morgan στην τρομπέτα, ο Curtis Fuller στο τρομπόνι, ο Paul Chambers στον κόντραμπάσο, ο Kenny Drew στο πιάνο και Philly Joe Jones στα κρουστά.
Επιτυχία και εισαγωγή στον «πειραγμένο» τρόπο του ευρηματικού καλλιτέχνη. Σχεδόν όλα τα κομμάτια θεωρούνται standards.
My Favorite Things (1961)
O Coltrane αγγίζει με χαρισματικό τρόπο «ξένες» στιγμές, στο 7ο άλμπουμ του. Χρησιμοποιεί για πρώτη φορά σοπράνο σαξόφωνο χωρίς να εγκαταλείπει το τενόρο. Τον πλαισιώνουν για δεύτερη φορά στη δισκογραφία ο McCoy Tyner στο πιάνο και ο Elvin Jones στη ντραμς καθώς και ο Steve Davis στο μπάσο.
Το ομότιτλο έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία και ακούστηκε και στο ραδιόφωνο.
Ballads (1963)
Δίσκος με το κλασικό όπως συνηθίζεται να λέγεται κουαρτέτο (Coltrane, Tyner, Jones και Jimmy Garrison στο μπάσο). Όχι τόσο για το μεγαλείο του άλμπουμ, αλλά για να βρει ο μέσος ακροατής πατήματα και «στάσεις» για να απολαύσει τον πλούτο των διαδρομών του Coltrane και της ευλογημένης πρωτοπορίας του μέσα από διαδρομές του χτες.
A Love Supreme (1965)
Αριστούργημα σε τέσσερα μέρη. Το κουαρτέτο σε μια «δόση» στις 9, Δεκέμβρη του 1964, στο Van Gelder Studio του New Jersey γράφει ιστορία. Το άλμπουμ που χαρακτηρίζει απόλυτα το ύφος του Coltrane -όλα με τενόρο- και ταυτόχρονα η μεγαλύτερη εμπορική στιγμή του.
Το 2003, το Rolling Stone το τοποθέτησε στη 4τη θέση ανάμεσα στα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών και το 2013 το NME στην 188η θέση.
Ascension (1966)
Ίσως τώρα να είσαι έτοιμος για τους τολμηρούς και ευφυείς πειραματισμούς και την βαθιά «θρησκευτικότητα» ενός μπροστάρη και «ελεύθερου» καλλιτέχνη που έχει «φάει» το μεδούλι της τέχνης. Η ανατρεπτικότητα του κουαρτέτου παντρεύεται με έξι πνευστούς (Pharaoh Sanders, Archie Shepp, Freddie Hubbard, Dewey Johnson, Marion Brown, John Tchicai) και έναν ακόμη μπασίστα (Art Davis). 40 λεπτά διαδρομής δίχως παύση αλλά με χαρακτηριστικά περάσματα… στην αιωνιότητα.
