Σαλπάρει η βαρκούλα απαλά
και με πάει μακριά
μες στην Μπαρμπαριά
Ποθώ γλυκές νεράιδες να δω
κι από κορμί ξωτικό μαγικό χορό
Να χαϊδέψω μαύρα μαλλιά
να φιλήσω χείλη μελιά
κι από μια μαριόλα γλυκιά
ν' ακούσω μια βραδιά
Ένα τραγούδι τ' Αλγέρι
τραγούδι του καμηλιέρη
σ' ένα γλυκό αφρικάνικο σκοπό
Η πολύπαθη, εν προκειμένω αποικιοκρατούμενη, Βορειοδυτική Αφρική προσέλκυσε όχι λίγες φορές το ενδιαφέρον του ελληνικού τραγουδιού, ιδιαίτερα σ’ εκείνη την παλιά φάση φυγής του και κοσμικής αναζήτησής του, που κράτησε ζωηρή μέχρι και τα χρόνια του ’60. Γενικότερα, το μεσογειακό κομμάτι της μαύρης ηπείρου υπήρξε πιο προσβάσιμο, τόσο από το τραγούδι όσο και από τους σκληραγωγημένους Έλληνες που αλίευαν στα νερά της επί μέρες, ίσως και εβδομάδες ολόκληρες, με τα σφουγγαράδικα και τα ψαράδικα καΐκια τους. Ο μεσογειακός Νότος συχνά αντιμετωπίστηκε από τους λαϊκούς στιχογράφους ως Ανατολή, ενστικτωδώς βέβαια, αν και οι πολιτισμικές επιρροές που δέχτηκε ανά τους αιώνες από τους Φοίνικες και τους Άραβες είναι καταλυτικές και έτσι η γενικότερη εικόνα του συγγενική, ακόμη και η θρησκεία η οποία ποτίστηκε από τις ιδέες της Μέκκας και του Ισλάμ. Η Βορειοδυτική Αφρική με το Μαρόκο, την Καζαμπλάνκα, το Μαρακές και την Ταγγέρη στην πλευρά του Ατλαντικού, το Μαλί με το Τιμπουκτού, η Τυνησία (μεσογειακός Νότος, Μπαρμπαριά) με το Γκαμπές, το Αλγέρι, η Λιβύη με την Τρίπολη, τη Βεγγάζη, τις χουρμαδιές και τη Σαχάρα, η Αίγυπτος (μέχρι το 1952 είχε περί τους 150.000 Έλληνες) με την Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, την όαση της Σίβα, τους καταρράκτες του Ασουάν, το Πορτ-Σάιντ και τη Γάζα, το Σουδάν (Ανατολική Αφρική) με το Χαρτούμ και την έρημο της Νουβίας, η Αιθιοπία με την Αντίς-Αμπέμπα, η Μοζαμβίκη και τα νησιά της Μαδαγασκάρης, δέχτηκαν τις επισκέψεις τόσο των Ελλήνων όσο και του ελληνικού τραγουδιού.
Tο 1960 ο Απόστολος Καλδάρας έγραψε το δεύτερο μέρος της «τριλογίας» του με το «Καράβι για τ’ αλγέρι που πας» τη «Μπερμπερίνα», δηλαδή, που τραγούδησαν η Γιώτα Λύδια και ο ίδιος.
Τέλος, στα 1961 ο «Καμηλιέρης» με τον Καζαντζίδη και τη Μαρινέλλα και τη γοητεία μιας παλιάς Νουβιατικής μελωδίας της ερήμου ολοκλήρωσε την περίφημη αυτή «τριλογία», αφήνοντας, ταυτόχρονα, πίσω, στην ιστορία, τη μόδα των μεθυστικών
ανατολίτικων τραγουδιών του αλλοτινού περιηγητικού και ταξιδιάρικου, ονειρικού λαϊκού τραγουδιού.
Μες στην έρημο τη μαύρη πριν ακόμα ο ήλιος βγει
ξεκινάει ένας καμηλιέρης μια αφρικάνικη αυγή.
Και καθώς το βήμα σέρνει με καημό μες στην καρδιά
της ερήμου η αύρα φέρνει το τραγούδι από μακριά.
Τραγούδα, τραγούδα καμηλιέρη,
ετούτα εδώ τα μέρη σε θέλουν άνδρα κι όχι παιδί.
Μην κλαις γι’ αγάπη που σου πήραν,
εσένα αυτή είναι η μοίρα να ’χεις την άμμο αγάπη πιστή.
Μπόρες πολλές θα περάσεις,
σε χώρα θα φτάσεις τρελή, ξωτική.
Εκεί θα βρεις να ξεχάσεις,
εκεί θ’ αγκαλιάσεις φιδίσιο κορμί.
Τραγούδα, τραγούδα καμηλιέρη,
ετούτα εδώ τα μέρη σε θέλουν άνδρα κι όχι παιδί.
