«Όταν τραγούδησα δημοτικά τραγούδια μελέτησα για ώρες τη φωνή της, χωρίς να καταφέρω να τη φτάσω ποτέ. Αλλά δεν τη μελέτησα μόνο. Το σπουδαιότερο είναι πως την απόλαυσα. Την άκουσα για τη δική μου ευχαρίστηση. Δάκρυσα με τις ερμηνείες της. Υποκλίνομαι μπροστά της με δέος και ταπεινότητα».
Με αυτά τα λόγια η Χάρις Αλεξίου αναφέρεται στην Τασία Βέρρα.
Ο θαυμασμός της αποτυπώνεται μαζί με άλλα σημειώματα ανθρώπων του τραγουδιού και όχι μόνο στο βιβλίο του Άρη Μηλιώνη «Τασία Βέρρα και οι Βερραίοι τραγουδιστάδες» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ.
Μια βιογραφία της περίτεχνης ερμηνεύτριας που όμως στέκεται και στην ευρύτερη μουσική οικογένειά της, που μαζί με άλλες τρανές, λειτούργησαν ως «κιβωτός» της μουσικής μας παράδοσης.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας:
«Τα πανηγύρια τίμησαν και τιμούν με τον τρόπο τους οι Βερραίοι περίπου έναν αιώνα τώρα, σε όλη την Ελλάδα. Αποτύπωσαν με την τέχνη τους τη λαϊκή παράδοση, ψυχαγώγησαν τον κόσμο, τραγούδησαν γνήσια».
Η Πατρινή Τασία Βέρρα είναι μια απ’ τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες του δημοτικού μας τραγουδιού. Αηδονόλαλη, με μοναδική χροιά και ευλυγισία, με διακριτικό αλλά ακριβό συναίσθημα και καθάρια έκφραση καθώς και με ιδιαίτερη τεχνική, συνεργάστηκε με κορυφαίες προσωπικότητες του είδους, τόσο σε κέντρα και πανηγύρια όσο και στη δισκογραφία.
Ευτυχώς που, τώρα στη μεστή ωριμότητά της φρόντισε να αποτυπωθεί ο βίος της ώστε, χάρις φυσικά την πολύτιμη παρέμβαση του συγγραφέα, να υπάρχουν μαρτυρίες της σε ένα χώρο όπου παρά την λατρεία του κόσμου για το τραγούδι και τους πρωταγωνιστές του, η βιβλιογραφία είναι λειψή… Αποτέλεσμα, να ταξιδεύουν στα χρόνια λάθη, ανακρίβειες και άλλα παρεμφερή, να διαστρεβλώνονται και να ξεχνιούνται πρόσωπα και καταστάσεις.
«Γεννήθηκα στις Φαρές Αχαΐας στις 15 Μαρτίου 1941. Ο πατέρας μου, που ήταν μουσικός, πήγαινε κι έπαιζε στα γύρω χωριά. Πότε σε γάμο, πότε σε βαφτίσι ή σε κάποιο πανηγυράκι, κι έτσι τα φέρναμε βόλτα. Στο σχολείο τραγουδούσα στις πρόβες και στις εκδηλώσεις. Πρώτη σήκωνα πάντα το χέρι μου στην ώρα της μουσικής αλλά δεν μου άρεσε να είμαι στη χορωδία· ήθελα να με βάζει ο δάσκαλος να τραγουδάω μόνη μου...» αφηγείται η Βέρρα ενώ σε άλλο σημείο της έκδοσης λέει για το ξεκίνημά της, πιτσιρίκα στο πατάρι, στη Γουριά Αιτωλοακαρνανίας:
«Πήραμε την πρώτη παραγγελιά κι ο πατέρας μου έκανε νόημα: “Πες το”. Ημουν μπροστά στο μικρόφωνο, αλλά επειδή δεν το έφτανα, αν και ήμουν όρθια, το έγειρα λιγάκι για να το φέρω στα μέτρα μου. Το πρώτο τραγούδι που είπα ήταν ένα κλέφτικο, “Οι γιαγιάδες”. Δύσκολο, αλλά το είπα καλά κι αμέσως τα πράγματα άλλαξαν. Πήρα αέρα και κανείς δε με σταμάταγε».
Το βιβλίο συνοδεύεται από cd με χαρακτηριστικά τραγούδια των Βερραίων.
Στα σημειώματα των καλλιτεχνών η Γλυκερία δηλώνει για τη Βέρρα: «Η φωνή της μας γιατρεύει. Η φωνή της είναι χαρά, παρηγοριά, μεράκι, καημός» ενώ ο πολύς Χρόνης Αηδονίδης υπογραμμίζει: «Ο μοναδικός τρόπος ερμηνείας της έχει γίνει σχολή διδασκαλίας για τους νεότερους».
*Στοιχεία αντλήθηκαν από την εφημερίδα Καθημερινή και άρθρο της Τασούλας Επτακοίλη
Με αυτά τα λόγια η Χάρις Αλεξίου αναφέρεται στην Τασία Βέρρα.
Ο θαυμασμός της αποτυπώνεται μαζί με άλλα σημειώματα ανθρώπων του τραγουδιού και όχι μόνο στο βιβλίο του Άρη Μηλιώνη «Τασία Βέρρα και οι Βερραίοι τραγουδιστάδες» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ.
Μια βιογραφία της περίτεχνης ερμηνεύτριας που όμως στέκεται και στην ευρύτερη μουσική οικογένειά της, που μαζί με άλλες τρανές, λειτούργησαν ως «κιβωτός» της μουσικής μας παράδοσης.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας:
«Τα πανηγύρια τίμησαν και τιμούν με τον τρόπο τους οι Βερραίοι περίπου έναν αιώνα τώρα, σε όλη την Ελλάδα. Αποτύπωσαν με την τέχνη τους τη λαϊκή παράδοση, ψυχαγώγησαν τον κόσμο, τραγούδησαν γνήσια».
Η Πατρινή Τασία Βέρρα είναι μια απ’ τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες του δημοτικού μας τραγουδιού. Αηδονόλαλη, με μοναδική χροιά και ευλυγισία, με διακριτικό αλλά ακριβό συναίσθημα και καθάρια έκφραση καθώς και με ιδιαίτερη τεχνική, συνεργάστηκε με κορυφαίες προσωπικότητες του είδους, τόσο σε κέντρα και πανηγύρια όσο και στη δισκογραφία.
Ευτυχώς που, τώρα στη μεστή ωριμότητά της φρόντισε να αποτυπωθεί ο βίος της ώστε, χάρις φυσικά την πολύτιμη παρέμβαση του συγγραφέα, να υπάρχουν μαρτυρίες της σε ένα χώρο όπου παρά την λατρεία του κόσμου για το τραγούδι και τους πρωταγωνιστές του, η βιβλιογραφία είναι λειψή… Αποτέλεσμα, να ταξιδεύουν στα χρόνια λάθη, ανακρίβειες και άλλα παρεμφερή, να διαστρεβλώνονται και να ξεχνιούνται πρόσωπα και καταστάσεις.
«Γεννήθηκα στις Φαρές Αχαΐας στις 15 Μαρτίου 1941. Ο πατέρας μου, που ήταν μουσικός, πήγαινε κι έπαιζε στα γύρω χωριά. Πότε σε γάμο, πότε σε βαφτίσι ή σε κάποιο πανηγυράκι, κι έτσι τα φέρναμε βόλτα. Στο σχολείο τραγουδούσα στις πρόβες και στις εκδηλώσεις. Πρώτη σήκωνα πάντα το χέρι μου στην ώρα της μουσικής αλλά δεν μου άρεσε να είμαι στη χορωδία· ήθελα να με βάζει ο δάσκαλος να τραγουδάω μόνη μου...» αφηγείται η Βέρρα ενώ σε άλλο σημείο της έκδοσης λέει για το ξεκίνημά της, πιτσιρίκα στο πατάρι, στη Γουριά Αιτωλοακαρνανίας:
«Πήραμε την πρώτη παραγγελιά κι ο πατέρας μου έκανε νόημα: “Πες το”. Ημουν μπροστά στο μικρόφωνο, αλλά επειδή δεν το έφτανα, αν και ήμουν όρθια, το έγειρα λιγάκι για να το φέρω στα μέτρα μου. Το πρώτο τραγούδι που είπα ήταν ένα κλέφτικο, “Οι γιαγιάδες”. Δύσκολο, αλλά το είπα καλά κι αμέσως τα πράγματα άλλαξαν. Πήρα αέρα και κανείς δε με σταμάταγε».
Το βιβλίο συνοδεύεται από cd με χαρακτηριστικά τραγούδια των Βερραίων.
Στα σημειώματα των καλλιτεχνών η Γλυκερία δηλώνει για τη Βέρρα: «Η φωνή της μας γιατρεύει. Η φωνή της είναι χαρά, παρηγοριά, μεράκι, καημός» ενώ ο πολύς Χρόνης Αηδονίδης υπογραμμίζει: «Ο μοναδικός τρόπος ερμηνείας της έχει γίνει σχολή διδασκαλίας για τους νεότερους».
*Στοιχεία αντλήθηκαν από την εφημερίδα Καθημερινή και άρθρο της Τασούλας Επτακοίλη
