Το καλύτερο μυθιστόρημα απ' όσα γράφτηκαν στ' αγγλικά τον περασμένο χρόνο είναι ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και το θάνατο, το «The Narrow Road to the Deep North» («Ο στενός δρόμος στην καρδιά του Βορρά») του Αυστραλού πεζογράφου Ρίτσαρντ Φλάναγκαν.
Αυτό αποφάνθηκε η κριτική επιτροπή του βραβείου Man Booker 2014, τιμώντας έναν συγγραφέα που, χάρη στις εκδόσεις «Αγρα», ήδη γνωρίζουμε μέσα από το «Εγχειρίδιο ιχθύων» (μετ. Αθηνά Δημητριάδου) και την «Καλή τρομοκράτισσα» (μετ. Παλμύρα Ισμυρίδου).
Γεννημένος το 1961 στην Τασμανία όπου ζει μέχρι σήμερα, μαχόμενος για τη διάσωση των τροπικών δασών της, ο Ρίτσαρντ Φλάναγκαν είχε ήδη κάμποσες διακρίσεις στο ενεργητικό του. Το πρώτο από τα έξι βιβλία του («Death of a River Guide») κέρδισε το βραβείο Αυστραλιανού Μυθιστορήματος το 1994, το αμέσως επόμενο («The Sound of One Hand Clapping») σημείωσε παγκόσμια επιτυχία, ενώ και το «Εγχειρίδιο ιχθύων» απέσπασε το 2002 το Βραβείο Συγγραφέων της Κοινοπολιτείας.
Ωστόσο, όπως ομολόγησε ο ίδιος κατά την επίσημη τελετή απονομής στο Γκίντχολ το βράδυ της Τρίτης, «δεν προέρχομαι από κάποια λογοτεχνική παράδοση. Προέρχομαι από μια μικροσκοπική πόλη με ορυχεία σ' ένα νησί στην άκρη του κόσμου. Οι παππούδες μου ήταν αναλφάβητοι. Κι εγώ, δεν περίμενα ποτέ ότι θα βρεθώ σ' αυτή τη μεγάλη αίθουσα του Λονδίνου, απολαμβάνοντας τέτοιες τιμές». Ο Ρίτσαρντ Φλάναγκαν δεν συμμερίζεται την περιρρέουσα απαισιοδοξία για το μέλλον της τέχνης του. Το μυθιστόρημα, είπε, είναι μια από τις σημαντικότερες πνευματικές, αισθητικές και διανοητικές μας εφευρέσεις του ανθρώπινου είδους. Κι όπως τόνισε, «τα μυθιστορήματα δεν είναι ούτε καθρέφτης ούτε ερμηνεία ούτε οδηγός ζωής. Είναι από μόνα τους ζωή, διαφορετικά δεν είναι τίποτε».
Καρπός δωδεκάχρονης επεξεργασίας και με τίτλο δανεισμένο από ένα χάι-κου του Μπασό, το «The Narrow Road to the Deep North» αγκαλιάζει έναν ολόκληρο αιώνα ιστορίας της Αυστραλίας, αλλά στην καρδιά του δεσπόζει η περίοδος του Β' Παγκοσμίου, όπως την έζησε ένας Αυστραλός γιατρός, στοιχειωμένος από τον έρωτά του για τη σύζυγο του θείου του. Κάποιος που, επιστρέφοντας, δοξάζεται ως ήρωας πολέμου, αλλά ο οποίος ταλανίζεται μέσα του από αμφιβολίες κι ενοχές. Διόλου τυχαίο που το μυθιστόρημα του Φλάναγκαν εστιάζει στην κατασκευή της περιβόητης σιδηροδρομικής γραμμής Βιρμανίας - Ταϊλάνδης, κατά τη διάρκεια της οποίας πάνω από 200.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους -ανάμεσά τους και χιλιάδες αιχμάλωτοι πολέμου από τους Ιάπωνες. Ανάμεσα σ' εκείνους που είχαν επιζήσει των καταναγκαστικών έργων σ' αυτόν τον «σιδηρόδρομο του θανάτου» ήταν κι ο πατέρας του, ο οποίος έμελλε να φύγει οριστικά πλήρης ημερών, μόλις ο Φλάναγκαν ολοκλήρωνε το βιβλίο του...
Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πηγή: www.enet.gr
Αυτό αποφάνθηκε η κριτική επιτροπή του βραβείου Man Booker 2014, τιμώντας έναν συγγραφέα που, χάρη στις εκδόσεις «Αγρα», ήδη γνωρίζουμε μέσα από το «Εγχειρίδιο ιχθύων» (μετ. Αθηνά Δημητριάδου) και την «Καλή τρομοκράτισσα» (μετ. Παλμύρα Ισμυρίδου).
Γεννημένος το 1961 στην Τασμανία όπου ζει μέχρι σήμερα, μαχόμενος για τη διάσωση των τροπικών δασών της, ο Ρίτσαρντ Φλάναγκαν είχε ήδη κάμποσες διακρίσεις στο ενεργητικό του. Το πρώτο από τα έξι βιβλία του («Death of a River Guide») κέρδισε το βραβείο Αυστραλιανού Μυθιστορήματος το 1994, το αμέσως επόμενο («The Sound of One Hand Clapping») σημείωσε παγκόσμια επιτυχία, ενώ και το «Εγχειρίδιο ιχθύων» απέσπασε το 2002 το Βραβείο Συγγραφέων της Κοινοπολιτείας.
Ωστόσο, όπως ομολόγησε ο ίδιος κατά την επίσημη τελετή απονομής στο Γκίντχολ το βράδυ της Τρίτης, «δεν προέρχομαι από κάποια λογοτεχνική παράδοση. Προέρχομαι από μια μικροσκοπική πόλη με ορυχεία σ' ένα νησί στην άκρη του κόσμου. Οι παππούδες μου ήταν αναλφάβητοι. Κι εγώ, δεν περίμενα ποτέ ότι θα βρεθώ σ' αυτή τη μεγάλη αίθουσα του Λονδίνου, απολαμβάνοντας τέτοιες τιμές». Ο Ρίτσαρντ Φλάναγκαν δεν συμμερίζεται την περιρρέουσα απαισιοδοξία για το μέλλον της τέχνης του. Το μυθιστόρημα, είπε, είναι μια από τις σημαντικότερες πνευματικές, αισθητικές και διανοητικές μας εφευρέσεις του ανθρώπινου είδους. Κι όπως τόνισε, «τα μυθιστορήματα δεν είναι ούτε καθρέφτης ούτε ερμηνεία ούτε οδηγός ζωής. Είναι από μόνα τους ζωή, διαφορετικά δεν είναι τίποτε».
Καρπός δωδεκάχρονης επεξεργασίας και με τίτλο δανεισμένο από ένα χάι-κου του Μπασό, το «The Narrow Road to the Deep North» αγκαλιάζει έναν ολόκληρο αιώνα ιστορίας της Αυστραλίας, αλλά στην καρδιά του δεσπόζει η περίοδος του Β' Παγκοσμίου, όπως την έζησε ένας Αυστραλός γιατρός, στοιχειωμένος από τον έρωτά του για τη σύζυγο του θείου του. Κάποιος που, επιστρέφοντας, δοξάζεται ως ήρωας πολέμου, αλλά ο οποίος ταλανίζεται μέσα του από αμφιβολίες κι ενοχές. Διόλου τυχαίο που το μυθιστόρημα του Φλάναγκαν εστιάζει στην κατασκευή της περιβόητης σιδηροδρομικής γραμμής Βιρμανίας - Ταϊλάνδης, κατά τη διάρκεια της οποίας πάνω από 200.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους -ανάμεσά τους και χιλιάδες αιχμάλωτοι πολέμου από τους Ιάπωνες. Ανάμεσα σ' εκείνους που είχαν επιζήσει των καταναγκαστικών έργων σ' αυτόν τον «σιδηρόδρομο του θανάτου» ήταν κι ο πατέρας του, ο οποίος έμελλε να φύγει οριστικά πλήρης ημερών, μόλις ο Φλάναγκαν ολοκλήρωνε το βιβλίο του...
Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πηγή: www.enet.gr
