Έτσι ξεκινάει η πρώτη ενότητα της «Ιστορίας Ενός Ανθρώπου» του Σπύρου Αραβανή. Ποιητής, φιλόλογος, δημοσιογράφος καταθέτει το δεύτερο αυτό βιβλίο του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος. 25 ποιήματα ισομερώς μοιρασμένα σε 5 ενότητες, καθεμιά με τις προμετωπίδες της - όπως αυτή που «άνοιξε» το σημείωμα που διαβάζετε μαζί με πρελούδιο και επίλογο.
Ο Σπύρος Αραβανής είναι φίλος και συνοδοιπόρος. Τον αγαπώ, τον εκτιμώ και τον σέβομαι. Θεωρώ πως είναι «καθαρός» άνθρωπος -σπάνιο πια στις μέρες μας- αλλά και ένας από τους καλύτερους δημοσιογράφους που έχω συναντήσει γύρω από τα μουσικά -και όχι μόνο- ζητήματα. Όπλα του η γνώση της ελληνικής και η τέχνη της γραφής, ο ανοικτός νους, ο ανιδιοτελής χαρακτήρας, η ειλικρίνεια και το πάθος για πράγματα και θάματα που έχουν αξία και ομορφιά.
Το δεύτερο αυτό πόνημά του είναι κατά την άποψή μου, πιο ώριμο και μεστό από την πρώτη κατάθεσή του, «Η Ανοσία της Άγνοιας» (εκδόσεις Οδός Πανός). Διαβάζεται μονοκοπανιά και η θεματική του πέρα από την παντοτινή της αλήθεια, είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Από τα πιο όμορφα και «καίρια» βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό, το οποίο θα με απασχολήσει για πολύ ακόμη, αφού οι πρώτες ύλες του προσφέρονται για πολλαπλές αναγνώσεις. Κάθε φορά και άλλα μηνύματα ανακαλύπτεις, διαφορετικά μονοπάτια βαδίζεις, αλλού καταλήγεις.
Ο Σπύρος Αραβανής είναι φίλος και συνοδοιπόρος. Τον αγαπώ, τον εκτιμώ και τον σέβομαι. Θεωρώ πως είναι «καθαρός» άνθρωπος -σπάνιο πια στις μέρες μας- αλλά και ένας από τους καλύτερους δημοσιογράφους που έχω συναντήσει γύρω από τα μουσικά -και όχι μόνο- ζητήματα. Όπλα του η γνώση της ελληνικής και η τέχνη της γραφής, ο ανοικτός νους, ο ανιδιοτελής χαρακτήρας, η ειλικρίνεια και το πάθος για πράγματα και θάματα που έχουν αξία και ομορφιά.
Το δεύτερο αυτό πόνημά του είναι κατά την άποψή μου, πιο ώριμο και μεστό από την πρώτη κατάθεσή του, «Η Ανοσία της Άγνοιας» (εκδόσεις Οδός Πανός). Διαβάζεται μονοκοπανιά και η θεματική του πέρα από την παντοτινή της αλήθεια, είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Από τα πιο όμορφα και «καίρια» βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό, το οποίο θα με απασχολήσει για πολύ ακόμη, αφού οι πρώτες ύλες του προσφέρονται για πολλαπλές αναγνώσεις. Κάθε φορά και άλλα μηνύματα ανακαλύπτεις, διαφορετικά μονοπάτια βαδίζεις, αλλού καταλήγεις.
Κλείνω με την προμετωπίδα της πέμπτης ενότητας:
Κάποια μέρα έφθασε σε ένα πανδοχείο.
Ζήτησε δωμάτιο.
Η ξενοδόχος απόρησε:
- Κύριε, φαίνεστε τόσο κουρασμένος και ταλαίπωρος. Από πού έρχεστε;
- Έρχομαι από τα βάθη της ψυχής
- Και που πηγαίνετε;
- Πηγαίνω ως την άκρη της ζωής.
- Κι όλη αυτή η σκόνη στο παλτό σας, τι είναι;
- Σημάδια για το δρόμο μου.
- Φοβάστε μη χαθείτε;
- Φοβάμαι μη ξεχάσω.