Το νέο βιβλίο «Γιώργος Νταλάρας… και το καλοκαίρι κρυώνω!» (εκδόσεις Αρµός) φέρει την υπογραφή του Θανάση Λάλα.
Ο ερμηνευτής σκιαγραφείται µέσα από 121 αυτογραφικά διηγήµατα διαλόγου, 112 φωτογραφικά στιγµιότυπα και 18 λίστες µε προσωπικές επιλογές που έχει καταρτίσει ο ίδιος.
Η έκδοση έχει τη µορφή βιογραφίας, η οποία εξελίσσεται µε τη µορφή ερωταπαντήσεων, μέσα από τις συνεντεύξεις του Γιώργου Νταλάρα στο δημοσιογράφο όλα αυτά τα χρόνια.
Το τίτλο τον έδωσε ο ίδιος ο ερμηνευτής δηλώνοντας:
«(…) Δεν το άντεχα το κρύο, υπέφερα σαν παιδί. Να σκεφτείς ότι αυτό µού έµεινε κουσούρι και µεγάλος τώρα πια… είναι καλοκαίρι και κρυώνω».
Το νήμα της ζωής του Γιώργου Νταλάρα, στο ξεκίνηνμά του έχει δύσκολες στιγμές:
«Θυµάµαι κάποτε που δούλευα στις οικοδοµές, ήµουν πολύ αδύνατος για να κουβαλάω ντενεκέδες και πήγαινα στο σπίτι και τα ’βαζα µε τον πατέρα µου… Έλεγα, “γιατί, ρε γαµώτο, έχω τέτοια καταδίκη;”. Να είµαι δεκατεσσάρων χρονών παιδί και ν’ ανεβαίνω έξι ορόφους την πολυκατοικία µε τον ντενεκέ και να κάνει λούκι ο ντενεκές πάνω στον ώµο µου; Ποιον έπρεπε να βρίσω; Τη µάνα µου, τη ζωή µου, τα Θεία, τον Θεό; Επρεπε να βρίσω κάποιον εκείνη τη στιγµή. Έλεγα, “τι διάολο… ποιος µ’ έφτυσε εµένα στη µούρη, ο διάολος;”. Γιατί άµα σε φτύσει ο άγγελος κάτι παίρνεις, αν σε φτύσει ο διάολος σε παίρνει και σε σηκώνει… στο διάολο όλα!».
Ενώ αναφέρεται και στον πατέρα του:
«Όταν εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα πια, γίναµε φίλοι. Κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που δεν µπορείς να τον παρεξηγήσεις. Πρέπει να τον αγαπάς κι αν µπορείς να τον βοηθάς. Όταν όµως κουράστηκε να τρέχει και άραξε κι εκείνος, ήταν πια αργά να τον βοηθήσω. ∆υστυχώς, από το ποτό είχε προσβληθεί η υγεία του και έφυγε νέος, 50 χρονών».
Ο Γιώργος Νταλάρας μιλά και για την ακρόαση που πέρασε ως 16χρονος φιλόδοξος ερμηνευτής, από τον Στέλιο Καζαντζίδη όταν ο βάρδος είχε ιδρύσει την εταιρεία Standard η οποία δεν είχε «διάρκεια»:
«Ναι, πήγα και στον Καζαντζίδη µε τρεµάµενα πόδια µπροστά στον ζωντανό θρύλο που άκουγα από παιδάκι. Ήταν εκεί και ο πατέρας της Βιτάλη, ο Τάκης ο Λαβίδας, αδελφικός φίλος κι αυτός του πατέρα µου. Μπουζούκι έπαιζε ο Χρήστος Νικολόπουλος, µικρό παιδί τότε, 17-18 χρονών και ήταν ήδη το πρώτο µπουζούκι του Καζαντζίδη. Άρχισα να τραγουδάω κυρίως Θεοδωράκη, για να του κάνω εντύπωση. Μου λέει ο Καζαντζίδης: “Λαϊκά δεν λες; Αυτά είναι πιο πολύ τραγούδια της πείνας”. Από την άποψή του είχε δίκιο, γιατί εκείνη την εποχή σκίζανε τα λαϊκά. Εγώ που ήµουν πιτσιρικάς, ένιωθα ότι µε τους καινούργιους στίχους αλλάζει σιγά-σιγά η µουσική. Τέλος πάντων, δεν του άρεσα».
Στη φωτογραφία με τον αδελφό του Χρήστο, πάνω κάτω την εποχή της ακρόασης, σε μαγαζί στην Πλάκα.
Η αρχική «απόρριψη» από τον Καζαντζίδη δεν εμπόδισε τελικά τον Γιώργο Νταλάρα να του κάνει δεύτερες φωνές σε τραγούδια του μυθικού δίσκου «Υπάρχω» το 1975 αλλά και να τον επισκέπτεται στο κτήμα του πρώτου στον Άγιο Κωνσταντίνο.
Επίσης στην «Επιστροφή» του Καζαντζίδη το 1987 στη δισκογραφία, τον προϋπάντησε στο στούντιο, μαζί με άλλους καλλιτέχνες, πίνοντας σαμπάνια σε…πλαστικά ποτήρια.
Τέλος ο Νταλάρας αναφέρεται καις τη σύντροφο τη ζωής του, λέγοντας: «Η Άννα σ’ όλα και για όλα».
Ενδιαφέρον έχουν και οι λίστες του Γιώργου Νταλάρα. Ανάμεσα στα πράγματα που θα ήθελε να κάνει πριν φύγει απ’ τη ζωή είναι:
«Ταξίδι στην Ανταρκτική», «Ελεύθερη πτώση µε αλεξίπτωτο», «Με βαθυσκάφος στον ωκεανό», «Να πιλοτάρω υπερηχητικό τζετ»...
Ο ερμηνευτής σκιαγραφείται µέσα από 121 αυτογραφικά διηγήµατα διαλόγου, 112 φωτογραφικά στιγµιότυπα και 18 λίστες µε προσωπικές επιλογές που έχει καταρτίσει ο ίδιος.
Η έκδοση έχει τη µορφή βιογραφίας, η οποία εξελίσσεται µε τη µορφή ερωταπαντήσεων, μέσα από τις συνεντεύξεις του Γιώργου Νταλάρα στο δημοσιογράφο όλα αυτά τα χρόνια.
Το τίτλο τον έδωσε ο ίδιος ο ερμηνευτής δηλώνοντας:
«(…) Δεν το άντεχα το κρύο, υπέφερα σαν παιδί. Να σκεφτείς ότι αυτό µού έµεινε κουσούρι και µεγάλος τώρα πια… είναι καλοκαίρι και κρυώνω».
Το νήμα της ζωής του Γιώργου Νταλάρα, στο ξεκίνηνμά του έχει δύσκολες στιγμές:
«Θυµάµαι κάποτε που δούλευα στις οικοδοµές, ήµουν πολύ αδύνατος για να κουβαλάω ντενεκέδες και πήγαινα στο σπίτι και τα ’βαζα µε τον πατέρα µου… Έλεγα, “γιατί, ρε γαµώτο, έχω τέτοια καταδίκη;”. Να είµαι δεκατεσσάρων χρονών παιδί και ν’ ανεβαίνω έξι ορόφους την πολυκατοικία µε τον ντενεκέ και να κάνει λούκι ο ντενεκές πάνω στον ώµο µου; Ποιον έπρεπε να βρίσω; Τη µάνα µου, τη ζωή µου, τα Θεία, τον Θεό; Επρεπε να βρίσω κάποιον εκείνη τη στιγµή. Έλεγα, “τι διάολο… ποιος µ’ έφτυσε εµένα στη µούρη, ο διάολος;”. Γιατί άµα σε φτύσει ο άγγελος κάτι παίρνεις, αν σε φτύσει ο διάολος σε παίρνει και σε σηκώνει… στο διάολο όλα!».
Ενώ αναφέρεται και στον πατέρα του:
«Όταν εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα πια, γίναµε φίλοι. Κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που δεν µπορείς να τον παρεξηγήσεις. Πρέπει να τον αγαπάς κι αν µπορείς να τον βοηθάς. Όταν όµως κουράστηκε να τρέχει και άραξε κι εκείνος, ήταν πια αργά να τον βοηθήσω. ∆υστυχώς, από το ποτό είχε προσβληθεί η υγεία του και έφυγε νέος, 50 χρονών».
Ο Γιώργος Νταλάρας μιλά και για την ακρόαση που πέρασε ως 16χρονος φιλόδοξος ερμηνευτής, από τον Στέλιο Καζαντζίδη όταν ο βάρδος είχε ιδρύσει την εταιρεία Standard η οποία δεν είχε «διάρκεια»:
«Ναι, πήγα και στον Καζαντζίδη µε τρεµάµενα πόδια µπροστά στον ζωντανό θρύλο που άκουγα από παιδάκι. Ήταν εκεί και ο πατέρας της Βιτάλη, ο Τάκης ο Λαβίδας, αδελφικός φίλος κι αυτός του πατέρα µου. Μπουζούκι έπαιζε ο Χρήστος Νικολόπουλος, µικρό παιδί τότε, 17-18 χρονών και ήταν ήδη το πρώτο µπουζούκι του Καζαντζίδη. Άρχισα να τραγουδάω κυρίως Θεοδωράκη, για να του κάνω εντύπωση. Μου λέει ο Καζαντζίδης: “Λαϊκά δεν λες; Αυτά είναι πιο πολύ τραγούδια της πείνας”. Από την άποψή του είχε δίκιο, γιατί εκείνη την εποχή σκίζανε τα λαϊκά. Εγώ που ήµουν πιτσιρικάς, ένιωθα ότι µε τους καινούργιους στίχους αλλάζει σιγά-σιγά η µουσική. Τέλος πάντων, δεν του άρεσα».
Στη φωτογραφία με τον αδελφό του Χρήστο, πάνω κάτω την εποχή της ακρόασης, σε μαγαζί στην Πλάκα.
Η αρχική «απόρριψη» από τον Καζαντζίδη δεν εμπόδισε τελικά τον Γιώργο Νταλάρα να του κάνει δεύτερες φωνές σε τραγούδια του μυθικού δίσκου «Υπάρχω» το 1975 αλλά και να τον επισκέπτεται στο κτήμα του πρώτου στον Άγιο Κωνσταντίνο.
Επίσης στην «Επιστροφή» του Καζαντζίδη το 1987 στη δισκογραφία, τον προϋπάντησε στο στούντιο, μαζί με άλλους καλλιτέχνες, πίνοντας σαμπάνια σε…πλαστικά ποτήρια.
Τέλος ο Νταλάρας αναφέρεται καις τη σύντροφο τη ζωής του, λέγοντας: «Η Άννα σ’ όλα και για όλα».
Ενδιαφέρον έχουν και οι λίστες του Γιώργου Νταλάρα. Ανάμεσα στα πράγματα που θα ήθελε να κάνει πριν φύγει απ’ τη ζωή είναι:
«Ταξίδι στην Ανταρκτική», «Ελεύθερη πτώση µε αλεξίπτωτο», «Με βαθυσκάφος στον ωκεανό», «Να πιλοτάρω υπερηχητικό τζετ»...
