Ένα ευρηματικό βιβλίο του δημοσιογράφου Γιάννη Γεωργάκη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιανός.
Τίτλος του «Κόμμα αλλάζουμε ομάδα ποτέ» και υπότιτλος του «Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε το ποδόσφαιρο».
Το Δεκέμβρη του 2003, σε εκδήλωση που έγινε στο «Χίλτον» για τη «γνωριμία» του μεγάλου συνθέτη με τους παλαίμαχους του Ολυμπιακού, ο Μίκης Θεοδωράκης θα αναφέρει στο χαιρετισμό του:
«Δέκα ετών παιδάκι, στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς που ζούσαμε τότε, μας έδιναν οι γονείς μας μία δραχμή για να αγοράσουμε εφημερίδα κάθε εβδομάδα. Έτσι πήρα την πρώτη μου εφημερίδα. Σε εκείνη την ιστορική εφημερίδα, το 1935, υπήρχε μία φωτογραφία του Ολυμπιακού με τους πέντε Ανδριανόπουλους, τα αδέρφια. Ήταν η κόκκινη φανέλα και έγινα Ολυμπιακός από τότε... Θυμάμαι στην Κεφαλονιά, που ζούσα τότε, χωριστήκαμε αμέσως τα παιδιά σε ολυμπιακούς και παναθηναϊκούς. Υπήρχε κάτι στην ψυχοσύνθεσή μας. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού, για παράδειγμα, ήταν σπασίκλες και στο σχολείο καθόντουσαν στα πρώτα θρανία. Εγώ και οι υπόλοιποι ολυμπιακοί καθόμασταν στα πίσω».
Όπως παρατήρησε εύστοχα ο Μίκης Θεοδωράκης: «Πρώτα παίζεις μπάλα και επιλέγεις ομάδα και μετά γίνεσαι γιατρός, δικηγόρος ή αποκτάς οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, ή και κόμμα».
Τίτλος του «Κόμμα αλλάζουμε ομάδα ποτέ» και υπότιτλος του «Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε το ποδόσφαιρο».
Το Δεκέμβρη του 2003, σε εκδήλωση που έγινε στο «Χίλτον» για τη «γνωριμία» του μεγάλου συνθέτη με τους παλαίμαχους του Ολυμπιακού, ο Μίκης Θεοδωράκης θα αναφέρει στο χαιρετισμό του:
«Δέκα ετών παιδάκι, στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς που ζούσαμε τότε, μας έδιναν οι γονείς μας μία δραχμή για να αγοράσουμε εφημερίδα κάθε εβδομάδα. Έτσι πήρα την πρώτη μου εφημερίδα. Σε εκείνη την ιστορική εφημερίδα, το 1935, υπήρχε μία φωτογραφία του Ολυμπιακού με τους πέντε Ανδριανόπουλους, τα αδέρφια. Ήταν η κόκκινη φανέλα και έγινα Ολυμπιακός από τότε... Θυμάμαι στην Κεφαλονιά, που ζούσα τότε, χωριστήκαμε αμέσως τα παιδιά σε ολυμπιακούς και παναθηναϊκούς. Υπήρχε κάτι στην ψυχοσύνθεσή μας. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού, για παράδειγμα, ήταν σπασίκλες και στο σχολείο καθόντουσαν στα πρώτα θρανία. Εγώ και οι υπόλοιποι ολυμπιακοί καθόμασταν στα πίσω».
Όπως παρατήρησε εύστοχα ο Μίκης Θεοδωράκης: «Πρώτα παίζεις μπάλα και επιλέγεις ομάδα και μετά γίνεσαι γιατρός, δικηγόρος ή αποκτάς οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, ή και κόμμα».
Αναφέρεται στο βιβλίο:
Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, στην Ελλάδα, ένα μέρος της υψηλής διανόησης θεωρεί το ποδόσφαιρο «όπιο του λαουτζίκου».
Όταν ο Μαρξ έγραφε το 1844 ό τι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, ήθελε να καταδείξει πως ο άνθρωπος πρέπει να διεκδικεί την πραγματική ευτυχία και όχι την απατηλή. Το ποδόσφαιρο εμφανίστηκε αιώνες μετά τις επίσημες θρησκείες, ωστόσο, σε λιγότερο από εκατό έτη, εξελίχτηκε σε παγκόσμια κοσμική θρησκεία, με το σύνολο των πιστών του να ξεπερνάει το αριθμητικό σύνολο του ποιμνίου των κορυφαίων θρησκειών. Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και στη θρησκεία είναι ότι διαθέτουν πιστούς οπαδούς, λατρεύονται σε «ναούς» και στηρίζονται στο ίδιο δόγμα, το «πίστευε και μη ερεύνα» […]
«Ο ελληνικός λαός ζει με το ποδόσφαιρο. Η ομάδα του είναι ιδανικό, είναι όραμα, είναι η πίστη του», θα πει ο Μίκης Θεοδωράκης στο «Χίλτον». Ωστόσο, στις μέρες μας, όχι μονάχα το ποδόσφαιρο, αλλά και τέχνες, ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από εξουσίες που δεν σέβονται τον δημιουργό, τον άνθρωπο, τις αξίες. Όμως, η ανάθεση της διαχείρισης της ζωής μας στους κάθε λογής δημαγωγούς, τυχοδιώκτες και διεφθαρμένους μήπως είναι έργο αποκλειστικά δικό μας; […] «Κάποιος γεννιέται και πεθαίνει με τα χρώματά του. Κι εγώ, όπως ξέρετε, έχω αλλάξει πολλά κόμματα –και με έχουν κατηγορήσει γι’ αυτό– αλλά τον Ολυμπιακό δεν τον αλλάζω», θα δηλώσει ο Μίκης Θεοδωράκης, μέσα σε κλίμα συναισθηματικής φόρτισης, στη γιορτή του «Χίλτον». Όμως, την εποχή του άκρατου επαγγελματισμού, οι άσοι των γηπέδων αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα.
Ολοκληρώνοντας, σχετικά με την έκδοση και τη σχέση του Μίκη Θεοδωράκη με τον Ολυμπιακό, να επισημάνουμε τη συμβολή του -το 1965, ως βουλευτής της ΕΔΑ στη Βʹ Περιφέρεια Πειραιά- στο να δοθεί άδεια στον φημισμένο «δάσκαλο» Ούγγρο προπονητή Μάρτον Μπούκοβι να έρθει στην Ελλάδα και στην ομάδα του Πειραιά… και να γράψει σε ταραγμένους καιρούς, ιστορία.
Ο ίδιος ο συνθέτης στη συνάντησή του με τους βετεράνους είχ επει:
«Ανέκαθεν πίστευα πως είναι απαραίτητοι στον ελληνικό αθλητισμό οι εγνωσμένης αξίας τεχνικοί. Γι’ αυτό και εγώ προσωπικά προσπάθησα και βοήθησα όσο μπορούσα για να έλθει ο Μπούκοβι στον Ολυμπιακό κάνοντας διαβήματα τόσο προς τον εδώ Ούγγρο πρέσβη, όσο και προς το Υπουργείο των Σπορτ της Ουγγαρίας».
Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, στην Ελλάδα, ένα μέρος της υψηλής διανόησης θεωρεί το ποδόσφαιρο «όπιο του λαουτζίκου».
Όταν ο Μαρξ έγραφε το 1844 ό τι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, ήθελε να καταδείξει πως ο άνθρωπος πρέπει να διεκδικεί την πραγματική ευτυχία και όχι την απατηλή. Το ποδόσφαιρο εμφανίστηκε αιώνες μετά τις επίσημες θρησκείες, ωστόσο, σε λιγότερο από εκατό έτη, εξελίχτηκε σε παγκόσμια κοσμική θρησκεία, με το σύνολο των πιστών του να ξεπερνάει το αριθμητικό σύνολο του ποιμνίου των κορυφαίων θρησκειών. Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και στη θρησκεία είναι ότι διαθέτουν πιστούς οπαδούς, λατρεύονται σε «ναούς» και στηρίζονται στο ίδιο δόγμα, το «πίστευε και μη ερεύνα» […]
«Ο ελληνικός λαός ζει με το ποδόσφαιρο. Η ομάδα του είναι ιδανικό, είναι όραμα, είναι η πίστη του», θα πει ο Μίκης Θεοδωράκης στο «Χίλτον». Ωστόσο, στις μέρες μας, όχι μονάχα το ποδόσφαιρο, αλλά και τέχνες, ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από εξουσίες που δεν σέβονται τον δημιουργό, τον άνθρωπο, τις αξίες. Όμως, η ανάθεση της διαχείρισης της ζωής μας στους κάθε λογής δημαγωγούς, τυχοδιώκτες και διεφθαρμένους μήπως είναι έργο αποκλειστικά δικό μας; […] «Κάποιος γεννιέται και πεθαίνει με τα χρώματά του. Κι εγώ, όπως ξέρετε, έχω αλλάξει πολλά κόμματα –και με έχουν κατηγορήσει γι’ αυτό– αλλά τον Ολυμπιακό δεν τον αλλάζω», θα δηλώσει ο Μίκης Θεοδωράκης, μέσα σε κλίμα συναισθηματικής φόρτισης, στη γιορτή του «Χίλτον». Όμως, την εποχή του άκρατου επαγγελματισμού, οι άσοι των γηπέδων αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα.
Ολοκληρώνοντας, σχετικά με την έκδοση και τη σχέση του Μίκη Θεοδωράκη με τον Ολυμπιακό, να επισημάνουμε τη συμβολή του -το 1965, ως βουλευτής της ΕΔΑ στη Βʹ Περιφέρεια Πειραιά- στο να δοθεί άδεια στον φημισμένο «δάσκαλο» Ούγγρο προπονητή Μάρτον Μπούκοβι να έρθει στην Ελλάδα και στην ομάδα του Πειραιά… και να γράψει σε ταραγμένους καιρούς, ιστορία.
Ο ίδιος ο συνθέτης στη συνάντησή του με τους βετεράνους είχ επει:
«Ανέκαθεν πίστευα πως είναι απαραίτητοι στον ελληνικό αθλητισμό οι εγνωσμένης αξίας τεχνικοί. Γι’ αυτό και εγώ προσωπικά προσπάθησα και βοήθησα όσο μπορούσα για να έλθει ο Μπούκοβι στον Ολυμπιακό κάνοντας διαβήματα τόσο προς τον εδώ Ούγγρο πρέσβη, όσο και προς το Υπουργείο των Σπορτ της Ουγγαρίας».
