«Ολομόναχος» του Νίκου Παναγιωτόπουλου

Συνέντευξη με τον συγγραφέα
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
19/02/2019

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Ogdoo.gr
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
*Από τον Γιάννη Καφάτο

Το «Ολομόναχος» του Νίκου Παναγιωτόπουλου (Εκδόσεις Μεταίχμιο) είναι μια συλλογή διηγημάτων. Είναι ένα γραπτό σίριαλ με επεισόδια για τη σχέση του συγγραφέα με τον πατέρα του.
Όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας «δεν υπάρχει τίποτα το επινοημένο» μέσα στα κείμενα του βιβλίου.

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο επώδυνο αλλά και λυτρωτικό να γράφεις για τις επιπτώσεις μιας αποκάλυψης για τη ζωή σου» μας είπε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος στην παρουσίαση του «Ολομόναχου» στο Booktalks στη συζήτηση που είχε με την Κατερίνα Μαλακατέ.

Μίλησε επίσης για τον κίνδυνο ένα υλικό που σε αφορά να γίνει μελό – και προσθέτω: κατάφερε με μαεστρία να αποφύγει – με τον τρόπο που έχει χωρίσει τα διηγήματα / επεισόδια (επιμένω σ’ αυτό) της ιστορίας που περιγράφει.

Σίγουρα αυτό δεν είναι μόνο δικό του θέμα! Και κάπως έτσι αρχίσαμε την κουβέντα μας.


Γιατί κάτι τόσο προσωπικό αφορά τους αναγνώστες;

Το προσωπικό μου θέμα δεν αφορά κανέναν. Ελπίζω ότι επειδή αυτή η σχέση (εννοεί με τον πατέρα) είναι μια σχέση εξ’ ορισμού συγκρουσιακή, και χωρίς να κάνω τον μετριόφρονα – εκ των υστέρων από τις αντιδράσεις των αναγνωστών συνειδητοποίησα ότι αφορά πολύ περισσότερους από ότι φανταζόμουν. Ακριβώς επειδή αυτή η σχέση είναι συγκρουσιακή εξ’ ορισμού. Άνθρωποι μου γράφουν : Α, τέτοια ήταν η σχέση με τον πατέρα μου, την ίδια δυσκολία είχαμε να μιλήσουμε, το ίδιο πρόβλημα κουβαλάω κι εγώ.

Όταν ξεκινάς να γράψεις αυτό που καίει εσένα, αυτό που έχεις βιώσει και σε έχει χαράξει, ελπίζεις ότι ο τρόπος που θα το διατυπώσεις θα είναι κάτι αξιανάγνωστο και στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να βρεθεί και σημείο ταύτισης, διασταύρωσης με τις ζωές των άλλων.

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε κατά παραγγελία. Είναι τελικά κάτι που χρωστούσες να πεις στον πατέρα, στη μητέρα ή στον εαυτό σου;

Δεν το χρωστούσα σε κανέναν. Το θέμα της παραγγελίας έχει πλάκα γιατί ήρθε τη σωστή στιγμή. Το προηγούμενο βιβλιαράκι μου, «Γραφικός χαρακτήρας» είναι πάλι αυτοβιογραφικές ιστορίες – κι ενώ δεν ενδιαφέρει κανέναν το προσωπικό μου θέμα – ήταν ένα παιχνίδι με την μικρή φόρμα και το βιωματικό υλικό μου έδινε τη δυνατότητα αυτή.
Η ιστορία με τον πατέρα μου είναι κάτι που δεν θα έβαζα στον «Γραφικό χαρακτήρα» . Δεν θα το έκανα για να μη θίξω τη μάνα μου, να μην αισθανθεί ότι την εκθέτω. Η παραγγελία λοιπόν ήρθε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, που είχα βρεθεί ενώπιον ενωπίω λόγω ενός άγριου διαζυγίου και μέσω αυτής είχα τη δυνατότητα να σκεφτώ ότι αυτή η ιστορία, η ιστορία του πατέρα μου αίφνης αντανακλάται στη δική μου ζωή. Το γεγονός ότι και η δική μου ζωή μπορεί να αντανακλαστεί στη ζωή του γιου μου, μού φάνηκε το ιδανικό θέμα για τον τίτλο της εκδοτικής σειράς στην οποία επρόκειτο να ενταχθεί. (Ο τίτλος της γαλλικής σειράς είναι «Τι σημαίνει η ζωή για μένα»). Οπότε είναι μια συγκυρία. Ήρθε στη σωστή στιγμή.
Μάλιστα πρώτα δοκίμασα να δω εάν μπορώ να γράψω μια τέτοια ιστορία. Το γεγονός ότι αυτή η ιστορία θα εκδιδόταν στη Γαλλία στο κεφάλι μου λειτούργησε ως μια ασφάλεια – αφού κανείς δε θα μάθει τίποτα, δεν εκθέτω κανέναν.
Το βιβλίο τελικά το χρωστούσα στον εαυτό μου. Ήθελα με κάποιο τρόπο να καταγραφεί αυτή η ιστορία.
Γενικά στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα ότι κάποτε ίσως έγραφα ένα μυθιστόρημα με ήρωες αυτούς τους δύο χωρίς τα ονόματα. (Εννοεί του ίδιου και του πατέρα του).

Μ’ άλλα λόγια μου λες ότι αντί να κάτσεις σε ένα ντιβάνι ψυχαναλυτή και να τα πεις, εσύ τα έγραψες;

Ναι, ακριβώς.

Έχεις κάνει ψυχανάλυση;

Δεν έχω κάνει ψυχανάλυση και δεν πρόκειται.

Γιατί το λες έτσι κάθετα;

Δεν είναι κάτι που μου ταιριάζει. Το με ποιον μπορείς να κάνεις αυτή τη συζήτηση είναι ένα ζήτημα. Εμένα δεν μου ταιριάζει αυτού του είδους η «συζήτηση», μου ταιριάζει περισσότερο αυτό που έκανα – μια άλλης μορφής συζήτηση: Το να πάρεις ένα μαχαίρι και ν’ αρχίσεις να ξύνεις από πάνω σου αυτό που σε τρώει.

Είσαι πεισματάρης;

Στα πράγματα που με καίνε, ναι. Μέχρι παρεξηγήσεως.

Πες μου μερικά.

Κατ΄αρχάς όταν αποφάσισα ότι θα ζω από το γράψιμο σε μια εποχή που ήταν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Το διεκδίκησα με κάθε τρόπο. Με τη δημοσιογραφία, με τα σενάρια με τα βιβλία. Στην αρχή είχε ένα κόστος όπως και τώρα μέσα στην κρίση έχει ακόμη μεγαλύτερο.
Θέλω να πω ότι στα πράγματα που καίνε δεν τα παρατάω ποτέ.

Κρίση! Πες μου αν η Αθήνα της κρίσης ήταν χαρακτήρας σε κάποιο σενάριο, πώς θα την περιέγραφες;

Σαν μια γριά πουτάνα με πάρα πολλές αναμνήσεις, που από πάνω της έχουν περάσει πάρα πολλοί που όμως διαθέτει μια σωρευμένη σοφία και μια χαμένη ομορφιά.

Και τους ανθρώπους, που βλέπεις στον δρόμο στην Αθήνα της κρίσης;

Οι άνθρωποι σε μια τέτοια πολύ είναι σαν να είναι μέσα σε καζάνι που βράζει. Σαν τα σωματίδια που συγκρούονται και ανεβάζουν την ενέργεια. Και κάνουν το μείγμα εκρηκτικό!

Πώς γράφεις; Χαρτί-στυλό ή υπολογιστής;

Γράφω σε δύο στάδια. Όσο σχεδιάζω κάτι γράφω σε πολύ συγκεκριμένο χαρτί με πολύ συγκεκριμένο στυλό. Γράφω σε σημειωματάρια moleskin ή flexbook και έχω μια συλλογή στυλό και ανάλογα με την εποχή και τι κόλλημα τρώω χρησιμοποιώ κάποια από αυτά. Είναι φετίχ. Έχω έναν μικρό στυλογράφο της Campo Marzio, που είναι συλλεκτικός πια και δεν μπορώ να απεξαρτηθώ από αυτόν. Είναι πολύ συγκεκριμένα τα στυλό που μπορώ να γράψω. Αυτό είναι στο στάδιο του σχεδιασμού. Μετά στον υπολογιστή.

Ακολουθείς δηλαδή μια τελετουργία όταν γράφεις;

Ναι, οπωσδήποτε. Δεν πίνω όταν γράφω και δεν μπορώ καθόλου μουσική.

Αν ο «Ολομόναχος» ήταν ένα θεατρικό, τι μουσικές θα του πήγαιναν;

Μα νομίζω ο Μπάμπης Μπακάλης, που περιγράφω θα του πήγαινε. Γενικά θα ταίριαζαν υπέροχα λαϊκά καψουροτράγουδα!

Το επόμενο σου βιβλίο το έχεις ξεκινήσει;

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!