Προσωπικά λάτρεψα τα «Έθιμα Ταφής» και το έχω πολύ ψηλά στην λίστα με τα πιο αγαπημένα μου βιβλία. Όπως ήταν φυσικό υπήρχε μια αδημονία για το επόμενο βήμα της Hannah Kent. Το δεύτερο μυθιστόρημά της έχει τίτλο «Οι καλοί» και κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις Εκδόσεις Ίκαρος.
Όπως και στα Έθιμα Ταφής, η Kent εμπνέεται από μια πραγματική ιστορία. Μας μεταφέρει στην Ιρλανδία του 1825 και ιστορία ξεκινάει με το θάνατο του άντρα της Νόρας που μένει μόνη να φροντίζει τον εγγονό της Μίχολ, ένα παιδί ανήμπορο που δεν μπορεί να περπατήσει και να μιλήσει. Ένα παιδί που κρύβει σχεδόν από όλους αναπολώντας την εποχή που ζούσε η κόρη της και το παιδί ήταν σαν όλα τα άλλα παιδιά. Το βάρος της φροντίδας του παιδιού και η σκληρή καθημερινότητα την αναγκάζουν να αναζητήσει βοήθεια και έτσι προσλαμβάνει την νεαρή Μαίρη. Μαζί φροντίζουν τον Μιχόλ ενώ στην κοιλάδα διαδίδονται σκοτεινές ιστορίες για ατυχίες και ασθένειες και φήμες θέλουν τον Μίχολ να είναι υπεύθυνος για όλη αυτή την κακοτυχία. Οι δύο γυναίκες είναι αποφασισμένες να απαλλαγούν από το κακό. Η Νόρα είναι πεπεισμένη ότι το ανήμπορο παιδί δεν είναι ο πραγματικός εγγονός της αλλά ένα τελώνιο που άφησαν οι Καλοί όταν τον πήραν. Για να τα καταφέρουν οι δυο γυναίκες ζητούν την βοήθεια της Νανς, μιας ηλικιωμένης γυναίκας που όχι μόνο γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί τα διάφορα βότανα αλλά έχει την φήμη μάγισσας. Η Νανς επιβεβαιώνει τις υποψίες της Νόρας ότι ο Μίχολ είναι τελώνιο και οι τρείς γυναίκες μαζί θα προσπαθήσουν να επαναφέρουν το χαμογελαστό αγόρι. Αλλά τα αποτελέσματα δεν θα είναι αυτά που πιστεύουν και σύντομα η κατάσταση θα ξεφύγει και η καταστροφή θα πλησιάσει αμείλικτη.
Για άλλη μια φορά η Hannah Kent αποδεικνύει ότι έχει την ικανότητα να μας μεταφέρει την ατμόσφαιρα και να ζωντανεύει την ιστορία που μας διηγείται μπροστά στα μάτια μας. Μας μεταφέρει στην Κοιλάδα της κομητείας του Κέρι και παρατηρούμε πως οι άνθρωποι μέσα από την πίστη τους προσπαθούν να κατανοήσουν ότι κακό συμβαίνει και δεν μπορεί να εξηγηθεί με την λογική. Ο κόσμος που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας φαντάζει τόσο μακρινός και όμως με τις περιγραφές της Kent είναι σαν να ζούμε και εμείς στην κοιλάδα και να παρακολουθούμε τις τρεις γυναίκες να προσπαθούν να σώσουν το αγόρι από τους Καλούς. Πολύ ενδιαφέρον έχουν και οι τρείς κεντρικοί χαρακτήρες αυτού του βιβλίου. Συχνά έπιασα τον εαυτό μου να θυμώνει μαζί τους αλλά στην επόμενη σελίδα προσπαθούσα μπω στα παπούτσια τους και να κατανοήσω τα κίνητρα τους.
Κατά την γνώμη μου «Οι καλοί» είναι ένα αριστοτεχνικά γραμμένο μυθιστόρημα με ένταση και ρυθμό που ρουφάει τον αναγνώστη και σίγουρα θα τον συναρπάσει. Συχνά με ρωτούν αν είναι καλύτερο από τα «Έθιμα Ταφής», αλλά πιστεύω ότι, αν και έχουν αρκετές ομοιότητες, είναι άδικο να τα συγκρίνουμε. Προσωπικά, συγκινήθηκα και έκλεισα το βιβλίο και πάλι εντυπωσιασμένη από το ταλέντο αυτού του νεαρού κοριτσιού. Και εννοείται περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο βήμα της.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος και η μετάφραση είναι της Μαρίας Αγγελίδου.
Όπως και στα Έθιμα Ταφής, η Kent εμπνέεται από μια πραγματική ιστορία. Μας μεταφέρει στην Ιρλανδία του 1825 και ιστορία ξεκινάει με το θάνατο του άντρα της Νόρας που μένει μόνη να φροντίζει τον εγγονό της Μίχολ, ένα παιδί ανήμπορο που δεν μπορεί να περπατήσει και να μιλήσει. Ένα παιδί που κρύβει σχεδόν από όλους αναπολώντας την εποχή που ζούσε η κόρη της και το παιδί ήταν σαν όλα τα άλλα παιδιά. Το βάρος της φροντίδας του παιδιού και η σκληρή καθημερινότητα την αναγκάζουν να αναζητήσει βοήθεια και έτσι προσλαμβάνει την νεαρή Μαίρη. Μαζί φροντίζουν τον Μιχόλ ενώ στην κοιλάδα διαδίδονται σκοτεινές ιστορίες για ατυχίες και ασθένειες και φήμες θέλουν τον Μίχολ να είναι υπεύθυνος για όλη αυτή την κακοτυχία. Οι δύο γυναίκες είναι αποφασισμένες να απαλλαγούν από το κακό. Η Νόρα είναι πεπεισμένη ότι το ανήμπορο παιδί δεν είναι ο πραγματικός εγγονός της αλλά ένα τελώνιο που άφησαν οι Καλοί όταν τον πήραν. Για να τα καταφέρουν οι δυο γυναίκες ζητούν την βοήθεια της Νανς, μιας ηλικιωμένης γυναίκας που όχι μόνο γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί τα διάφορα βότανα αλλά έχει την φήμη μάγισσας. Η Νανς επιβεβαιώνει τις υποψίες της Νόρας ότι ο Μίχολ είναι τελώνιο και οι τρείς γυναίκες μαζί θα προσπαθήσουν να επαναφέρουν το χαμογελαστό αγόρι. Αλλά τα αποτελέσματα δεν θα είναι αυτά που πιστεύουν και σύντομα η κατάσταση θα ξεφύγει και η καταστροφή θα πλησιάσει αμείλικτη.
Για άλλη μια φορά η Hannah Kent αποδεικνύει ότι έχει την ικανότητα να μας μεταφέρει την ατμόσφαιρα και να ζωντανεύει την ιστορία που μας διηγείται μπροστά στα μάτια μας. Μας μεταφέρει στην Κοιλάδα της κομητείας του Κέρι και παρατηρούμε πως οι άνθρωποι μέσα από την πίστη τους προσπαθούν να κατανοήσουν ότι κακό συμβαίνει και δεν μπορεί να εξηγηθεί με την λογική. Ο κόσμος που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας φαντάζει τόσο μακρινός και όμως με τις περιγραφές της Kent είναι σαν να ζούμε και εμείς στην κοιλάδα και να παρακολουθούμε τις τρεις γυναίκες να προσπαθούν να σώσουν το αγόρι από τους Καλούς. Πολύ ενδιαφέρον έχουν και οι τρείς κεντρικοί χαρακτήρες αυτού του βιβλίου. Συχνά έπιασα τον εαυτό μου να θυμώνει μαζί τους αλλά στην επόμενη σελίδα προσπαθούσα μπω στα παπούτσια τους και να κατανοήσω τα κίνητρα τους.
Κατά την γνώμη μου «Οι καλοί» είναι ένα αριστοτεχνικά γραμμένο μυθιστόρημα με ένταση και ρυθμό που ρουφάει τον αναγνώστη και σίγουρα θα τον συναρπάσει. Συχνά με ρωτούν αν είναι καλύτερο από τα «Έθιμα Ταφής», αλλά πιστεύω ότι, αν και έχουν αρκετές ομοιότητες, είναι άδικο να τα συγκρίνουμε. Προσωπικά, συγκινήθηκα και έκλεισα το βιβλίο και πάλι εντυπωσιασμένη από το ταλέντο αυτού του νεαρού κοριτσιού. Και εννοείται περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο βήμα της.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος και η μετάφραση είναι της Μαρίας Αγγελίδου.
