Σκηνοθέτης και Σεναριογράφος, Κινηματογράφου, Τηλεοράσεως, Θεάτρου, Πολυμέσων και άλλων Θεαμάτων, Συγγραφέας, Θεατρικός, Λιμπρετίστας, Στιχουργός, Θεωρητικός του Οπτικοακουστικού, Παραγωγός Ταινιών και Μουσικών Έργων, Μοντέρ και ενίοτε Ηθοποιός ή… Τραγουδιστής, κατά καιρούς δημοσιογράφος, εκδότης, τηλεοπτικός παρουσιαστής και δάσκαλος σκηνοθεσίας, με τέσσερα Διεθνή Βραβεία και περισσότερα από 40 Εθνικά, μέλος της Ακαδημίας Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, της Alliance Mondiale du Cinema και άλλων Οργανώσεων, εκπρόσωπος της Ε.Ε.Σ. στη FERA, ο Κώστας Φέρρης αν μη τι άλλο, είναι ο πλέον πολυπράγμων Αναγεννησιακός καλλιτέχνης - δημιουργός της Ευρώπης.
Από το βιβλίο «Κώστας Φέρρης» της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών
«Η αλχημεία του σινεμά» είναι ένα έργο ζωής του σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη, στο οποίο καταθέτει την πολύχρονη του εμπειρία και έρευνα σ’ ό,τι αφορά τον κινηματογράφο, και όχι μόνο. Στην ουσία, πρόκειται για την πρώτη «Γενική Θεωρία του Κινηματογράφου», που εντάσσει όλες τις επί μέρους Ειδικές Θεωρίες, σε μία και μοναδική και συμβατή ενότητα.
Στη «Θεωρία του 3ου Λόγου» όπως την ονομάζει, ο σκηνοθέτης καταθέτει την άποψη ότι το «Σινεμά», πέρα από «τέχνη» (7η ή άλλη), «θέαμα», «εργαλείο» κλ., είναι σε τελική ανάλυση Λόγος. Ο τρίτος λόγος του ανθρώπου, αφού προηγήθηκαν (αν προηγήθηκαν) ο προφορικός και ο γραπτός.
Ο σκηνοθέτης αναπτύσσει όλο το Συντακτικό, τη Γραμματική, ακόμα και την Ορθογραφία αυτού του «κινησιογραφικού» ή οπτικοακουστικού λόγου, με τη δική του «αναλογική» πρακτική των συνδέσεων των πληροφοριών σε διαφορετικά επίπεδα, αλλά και την πυκνή χρήση παραδειγμάτων από ταινίες και σκηνές.
Η εικονογράφηση ακολουθεί μιάν αντιστικτική και παράλληλη με το κείμενο αφήγηση, στη βάση των συνειρμών που προκαλούνται απ’ αυτήν.
Τα 7 Κεφάλαια αφορούν:
Το βιβλίο κλείνει με έναν Αριστοτελικό ορισμό της κινηματογραφικής ταινίας.
Από το βιβλίο «Κώστας Φέρρης» της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών
«Η αλχημεία του σινεμά» είναι ένα έργο ζωής του σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη, στο οποίο καταθέτει την πολύχρονη του εμπειρία και έρευνα σ’ ό,τι αφορά τον κινηματογράφο, και όχι μόνο. Στην ουσία, πρόκειται για την πρώτη «Γενική Θεωρία του Κινηματογράφου», που εντάσσει όλες τις επί μέρους Ειδικές Θεωρίες, σε μία και μοναδική και συμβατή ενότητα.
Στη «Θεωρία του 3ου Λόγου» όπως την ονομάζει, ο σκηνοθέτης καταθέτει την άποψη ότι το «Σινεμά», πέρα από «τέχνη» (7η ή άλλη), «θέαμα», «εργαλείο» κλ., είναι σε τελική ανάλυση Λόγος. Ο τρίτος λόγος του ανθρώπου, αφού προηγήθηκαν (αν προηγήθηκαν) ο προφορικός και ο γραπτός.
Ο σκηνοθέτης αναπτύσσει όλο το Συντακτικό, τη Γραμματική, ακόμα και την Ορθογραφία αυτού του «κινησιογραφικού» ή οπτικοακουστικού λόγου, με τη δική του «αναλογική» πρακτική των συνδέσεων των πληροφοριών σε διαφορετικά επίπεδα, αλλά και την πυκνή χρήση παραδειγμάτων από ταινίες και σκηνές.
Η εικονογράφηση ακολουθεί μιάν αντιστικτική και παράλληλη με το κείμενο αφήγηση, στη βάση των συνειρμών που προκαλούνται απ’ αυτήν.
Τα 7 Κεφάλαια αφορούν:
- Εισαγωγικά. Μύηση στον Κινηματογράφο.
- Το χρονικό του (τρίτου) λόγου. Από τις σπηλαιογραφίες, ως τους αδελφούς Λυμιέρ.
- Η τεχνολογία του σινεμά
- Σενάριο και αντιστοιχίες με την Τεχνολογία και την Αλχημική Σκέψη.
- Η Σκηνοθεσία, η ανάσταση του προφορικού λόγου.
- Το μοντάζ, η ανασύνθεση ενός διασπασμένου κόσμου.
- Η φιλοσοφία του κινηματογράφου όπως αυτή προκύπτει από τον ίδιο το λόγο του.
Το βιβλίο κλείνει με έναν Αριστοτελικό ορισμό της κινηματογραφικής ταινίας.
