2001… 2009… 2017: Η «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου, στη σκηνική ενσάρκωσή της από τον Βασίλη Παπαβασιλείου, ξαναγεννιέται κάθε οχτώ χρόνια και φέτος επιστρέφει, όπως πάντα, σαν φόρος κατάφασης στη δύναμη της ποίησης, του θεάτρου και της ζωής.
Έχοντας ήδη πίσω της 150 παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, η «Ελένη» ξαναρχίζει το ταξίδι της στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην οδό Φρυνίχου, από τις 18 Νοεμβρίου.
Το σχέδιο της «Ελένης» έχει τις ρίζες του στη θεατρική βραδιά που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1999 στην Πνύκα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με τίτλο «Ο κύριος Γιάννης Ρίτσος».
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου λέει για το κείμενο:
Oι αρχαιόθεμοι «γυναικείοι μονόλογοι» της «Τέταρτης Διάστασης». Τα κομμάτια αυτά παίζονται από γυναίκες ηθοποιούς με λαμπρά συνήθως αποτελέσματα (προσωπικά μου έχει τύχει να θαυμάσω κάποια από τα αποτελέσματα αυτά), τα οποία όμως παραπέμπουν μοιραία στον κλειστό κόσμο του «ψυχολογικού θεάτρου». Η ταύτιση του φύλου του ερμηνευτή με το φύλο της θεατρικής «περσόνα», είναι υπεύθυνη, κατά τη γνώμη μου, γι’ αυτή την παραπλανητική αναγωγή. Γιατί παραπλανητική; Μα γιατί ο Ρίτσος είναι πολύ πιο κοντά στον αρχαίο συνάδερφό του παρά στον Τένεση Ουίλιαμς. Θα ‘λεγε κανείς ότι ο Ουίλιαμς είναι γι’ αυτόν η αφετηρία, για να αναπλεύσει τον ποταμό του θεάτρου και να συναντήσει τον Ευριπίδη. Το θέατρο του Ρίτσου είναι ένα θέατρο γλώσσας και ιδεών. Το ανθρώπινο πάθος , είτε τη «γυναικεία» ψυχή αφορά είτε την «ανδρική», φωτίζεται στοργικά και συνάμα ανελέητα ως έρμαιο μιας υπέρτερης διαπλοκής δυνάμεων, που φέρουν τα ωραία ονόματα Πόθος, Δόξα, Ομορφιά, και συνθέτουν το δίχτυ της Μοίρας μας.
Στους μονολόγους του Ρίτσου το πάθος δεν εκτίθεται ως άμεσο βίωμα, αλλά ως αναδρομή. Όχημα αυτής της αναδρομής είναι η γλώσσα. Κάτι περισσότερο: η γλώσσα και το παιχνίδι της είναι η μόνη ταυτότητα των ηρώων του. Η κατά συνθήκη ονομασίες Αίας, Ορέστης, Ελένη κτλ. δε σηματοδοτούν ατομικές οντότητες αλλά κόμπους του Μύθου, ή μ’ άλλα λόγια της ακατάλυτης δύναμης του Απρόσωπου που εξυφαίνει, που πλέκει τη μικρή ζωή του καθενός μας. Τι άλλο έκανε η αρχαία τραγωδία;
Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου
Σκηνογραφία: Μαρί-Νοέλ Σεμέ
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Καλλιτεχνική συνεργάτις - Εκτέλεση παραγωγής: Νικολέτα Φιλόσογλου
Παίζουν: Βασίλης Παπαβασιλείου και Νίκος Σακαλίδης
Πρεμιέρα 18 Νοεμβρίου
Κάθε Σάββατο & Κυριακή, στις 19:00
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Φρυνίχου 14, Πλάκα
Τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 & 2103236732
Παραστάσεις: Σάββατο & Κυριακή στις 19:00, μέχρι την Κυριακή των Βαΐων (1 Απριλίου)
Διάρκεια: 60 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15 Ευρώ, 10 Ευρώ (μειωμένο), 8 Ευρώ (άνεργοι), 8€ ανά άτομο για γκρουπ και ομαδικό εισιτήριο (12 άτομα και πάνω)
Ομαδικές κρατήσεις για σχολεία και γκρουπ: Νικολέτα Φιλόσογλου 6976510251, 2109937289, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Έχοντας ήδη πίσω της 150 παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, η «Ελένη» ξαναρχίζει το ταξίδι της στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην οδό Φρυνίχου, από τις 18 Νοεμβρίου.
Το σχέδιο της «Ελένης» έχει τις ρίζες του στη θεατρική βραδιά που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1999 στην Πνύκα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με τίτλο «Ο κύριος Γιάννης Ρίτσος».
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου λέει για το κείμενο:
Oι αρχαιόθεμοι «γυναικείοι μονόλογοι» της «Τέταρτης Διάστασης». Τα κομμάτια αυτά παίζονται από γυναίκες ηθοποιούς με λαμπρά συνήθως αποτελέσματα (προσωπικά μου έχει τύχει να θαυμάσω κάποια από τα αποτελέσματα αυτά), τα οποία όμως παραπέμπουν μοιραία στον κλειστό κόσμο του «ψυχολογικού θεάτρου». Η ταύτιση του φύλου του ερμηνευτή με το φύλο της θεατρικής «περσόνα», είναι υπεύθυνη, κατά τη γνώμη μου, γι’ αυτή την παραπλανητική αναγωγή. Γιατί παραπλανητική; Μα γιατί ο Ρίτσος είναι πολύ πιο κοντά στον αρχαίο συνάδερφό του παρά στον Τένεση Ουίλιαμς. Θα ‘λεγε κανείς ότι ο Ουίλιαμς είναι γι’ αυτόν η αφετηρία, για να αναπλεύσει τον ποταμό του θεάτρου και να συναντήσει τον Ευριπίδη. Το θέατρο του Ρίτσου είναι ένα θέατρο γλώσσας και ιδεών. Το ανθρώπινο πάθος , είτε τη «γυναικεία» ψυχή αφορά είτε την «ανδρική», φωτίζεται στοργικά και συνάμα ανελέητα ως έρμαιο μιας υπέρτερης διαπλοκής δυνάμεων, που φέρουν τα ωραία ονόματα Πόθος, Δόξα, Ομορφιά, και συνθέτουν το δίχτυ της Μοίρας μας.
Στους μονολόγους του Ρίτσου το πάθος δεν εκτίθεται ως άμεσο βίωμα, αλλά ως αναδρομή. Όχημα αυτής της αναδρομής είναι η γλώσσα. Κάτι περισσότερο: η γλώσσα και το παιχνίδι της είναι η μόνη ταυτότητα των ηρώων του. Η κατά συνθήκη ονομασίες Αίας, Ορέστης, Ελένη κτλ. δε σηματοδοτούν ατομικές οντότητες αλλά κόμπους του Μύθου, ή μ’ άλλα λόγια της ακατάλυτης δύναμης του Απρόσωπου που εξυφαίνει, που πλέκει τη μικρή ζωή του καθενός μας. Τι άλλο έκανε η αρχαία τραγωδία;
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου
Σκηνογραφία: Μαρί-Νοέλ Σεμέ
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Καλλιτεχνική συνεργάτις - Εκτέλεση παραγωγής: Νικολέτα Φιλόσογλου
Παίζουν: Βασίλης Παπαβασιλείου και Νίκος Σακαλίδης
Info:
Πρεμιέρα 18 Νοεμβρίου
Κάθε Σάββατο & Κυριακή, στις 19:00
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Φρυνίχου 14, Πλάκα
Τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 & 2103236732
Παραστάσεις: Σάββατο & Κυριακή στις 19:00, μέχρι την Κυριακή των Βαΐων (1 Απριλίου)
Διάρκεια: 60 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15 Ευρώ, 10 Ευρώ (μειωμένο), 8 Ευρώ (άνεργοι), 8€ ανά άτομο για γκρουπ και ομαδικό εισιτήριο (12 άτομα και πάνω)
Ομαδικές κρατήσεις για σχολεία και γκρουπ: Νικολέτα Φιλόσογλου 6976510251, 2109937289, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
