Σκοτεινή, υποβλητική, υγρή ατμόσφαιρα ενός φρουρίου, που διετέλεσε φυλακή σε κάποιο νησί του σουηδικού αρχιπελάγους. Μέσα ένας διαρκής πόλεμος μίσους και πάθους. Τρεις άνθρωποι. Δύο θύτες κι ένα θύμα. Ή μήπως δύο θύματα κι ένας θύτης; Μάλλον, τρεις θύτες. Όχι, όχι. Τρία θύματα! Τι σημασία έχει; Αφού ο Στρίντμπεργκ καταφέρνει πάντα να μετατρέπει τους θύτες του σε θύματα και το αντίστροφο. Σε βαριές ψυχεδελικές μορφές και σε καρτούν ταυτόχρονα. Σε λάτρεις της ζωής και γητευτές του θανάτου… Γιατί, άλλωστε, όταν έχεις χάσει το νόημα της ζωής σου, περιμένεις μήπως το βρεις στον θάνατο.
-Έντγκαρ: Λες η ζωή να ξεκινάει με τον θάνατο;
-'Αλις: Λες; Μακάρι!
Η αναμέτρηση αρσενικού-θηλυκού που κατατρύχει τον συγγραφέα με κανόνες σχεδόν συμπαντικού νόμου και αποτυπώνεται τόσο ανατριχιαστικά στη δυνατή γραφή του, γεννά οργή και εκτόνωση, θυμό και ανακούφιση, ενδιαφέρον και ανία, αγωνία και λύτρωση… Ό,τι πιο ακραίο, ό,τι πιο αποκαλυπτικό…
Η περιπέτεια εναλλαγής ρόλων άρχισε χθες βράδυ να εξελίσσεται στη φιλόξενη σκηνή του Θεάτρου Μεταξουργείο, όπου ο 'Ακις Βλουτής σκηνοθετεί και ερμηνεύει Έντγκαρ στον Χορό του Θανάτου του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, με συμβία του επί σκηνής τη Δήμητρα Χατούπη και «θύμα-θύτη» τους τον Βασίλη Ευταξόπουλο.
Ο λοχαγός Έντγκαρ με τη σύζυγό του 'Αλις, άλλοτε φερέλπιδα θεατρίνα, ζουν 25 χρόνια στο μουντό, υγρό, θλιβερό νησί - φρούριο της Σουηδίας, συντηρούμενοι από τις σάρκες τους... Σιδεροδέσμιοι μιας νοσηρής εθιστικής συνύπαρξης, παραδομένοι στη μοναχικότητα της ανθρωποφοβίας τους, τρώγονται μεταξύ τους άλλοτε με μαχαιρο-πίρουνο κι άλλοτε με τα χέρια… Ώσπου ο εξάδελφος της 'Αλις, Κουρτ, τους επισκέπτεται και τους ανακοινώνει ότι το νησί θα γίνει τόπος καραντίνας. Ο Κουρτ είναι ο παράγων άνθρωπος. Ο καθρέφτης μιας πραγματικής ζωής, που είναι και χαρούμενη και δραματική και περήφανη και ενοχική και απολογητική. Είναι μια ζωή βιωμένη στις πραγματικές της διαστάσεις. Αλλά το ζεύγος των ενοίκων του φρουρίου την αρνείται. Νιώθει ότι απειλείται να βγει από τη βολική σαδο-μαζοχιστική του ασφαλή φυλακή και επιχειρεί να την προσαρμόσει στα δικά του οράματα, τη βάζει μπροστά στα δικά του διλήμματα κι εντέλει ξεκινά να την κανιβαλίζει…
Η σκηνοθετική ματιά είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Μοιάζει με δρώμενο θεάτρου μέσα στο θέατρο. Η 'Αλις -η θαυμάσια Χατούπη- μετατρέπει σε σκηνή το νοτισμένο φρούριο τής καταθλιπτικής ζωής της υποδυόμενη τον ρόλο, που δεν πρόλαβε να την κάνει σπουδαία θεατρίνα, επειδή παντρεύτηκε και αποσύρθηκε. Και ο Έντγκαρ -ο ωραιότατος στην υποκριτική του εκδοχή Βλουτής- τροφοδοτεί τα κρεσέντα της, ξορκίζοντας ταυτόχρονα τον φόβο που δεν του επέτρεψε να επιτύχει τίποτε περισσότερο από τον βαθμό του λοχαγού. Είναι το κουτάβι, που τρέμει τη μοναξιά, τρέμει και το άγνωστο, αλλά έχει «καταπιεί» τη ζεστασιά της προβιάς στον ρόλο του λύκου και συχνά πυκνά αλυχτά για να πείσει. Και ο Κουρτ. Αχ, αυτός ο Κούρτ (και μάλλον, αχ, αυτός ο υπέροχος Ευταξόπουλος)! Ο βάρβαρος καθρέφτης των ανθρώπινων αδυναμιών. Ο Κούρτ που ως άνθρωπος είναι ευγενής και συνεσταλμένος και θαρραλέα υπόλογος στις αδυναμίες του, αλλά ως καθρέφτης δεν ρωτά, δεν ντρέπεται, δεν νοιάζεται να ξεγυμνώσει. Μόνο τον σπάσιμο τον απειλεί και ασφαλώς, αυτό παθαίνει. Για να μείνουν οι δύο ένοικοι του φρουρίου και πάλι μόνοι, και πάλι αλληλοσπαρασσόμενοι, γελώντας και χορεύοντας τον χορό που ελπίζουν ότι θα τους οδηγήσει στον λυτρωτικό θάνατο.
Έντγκαρ: Μην παίρνεις τη ζωή σου στα σοβαρά… κάποιος θα βρεθεί να στη γελοιοποιήσει… Γι' αυτό, γέλα…
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντωνίνα Βλουτή
Σκηνικά - κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Φωτισμοί: Δημήτρης Λογοθέτης
Μουσική: Κώστας Ζησιμόπουλος
Τόνια Α. Μανιατέα
-Έντγκαρ: Λες η ζωή να ξεκινάει με τον θάνατο;
-'Αλις: Λες; Μακάρι!
Η αναμέτρηση αρσενικού-θηλυκού που κατατρύχει τον συγγραφέα με κανόνες σχεδόν συμπαντικού νόμου και αποτυπώνεται τόσο ανατριχιαστικά στη δυνατή γραφή του, γεννά οργή και εκτόνωση, θυμό και ανακούφιση, ενδιαφέρον και ανία, αγωνία και λύτρωση… Ό,τι πιο ακραίο, ό,τι πιο αποκαλυπτικό…
Η περιπέτεια εναλλαγής ρόλων άρχισε χθες βράδυ να εξελίσσεται στη φιλόξενη σκηνή του Θεάτρου Μεταξουργείο, όπου ο 'Ακις Βλουτής σκηνοθετεί και ερμηνεύει Έντγκαρ στον Χορό του Θανάτου του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, με συμβία του επί σκηνής τη Δήμητρα Χατούπη και «θύμα-θύτη» τους τον Βασίλη Ευταξόπουλο.
Ο λοχαγός Έντγκαρ με τη σύζυγό του 'Αλις, άλλοτε φερέλπιδα θεατρίνα, ζουν 25 χρόνια στο μουντό, υγρό, θλιβερό νησί - φρούριο της Σουηδίας, συντηρούμενοι από τις σάρκες τους... Σιδεροδέσμιοι μιας νοσηρής εθιστικής συνύπαρξης, παραδομένοι στη μοναχικότητα της ανθρωποφοβίας τους, τρώγονται μεταξύ τους άλλοτε με μαχαιρο-πίρουνο κι άλλοτε με τα χέρια… Ώσπου ο εξάδελφος της 'Αλις, Κουρτ, τους επισκέπτεται και τους ανακοινώνει ότι το νησί θα γίνει τόπος καραντίνας. Ο Κουρτ είναι ο παράγων άνθρωπος. Ο καθρέφτης μιας πραγματικής ζωής, που είναι και χαρούμενη και δραματική και περήφανη και ενοχική και απολογητική. Είναι μια ζωή βιωμένη στις πραγματικές της διαστάσεις. Αλλά το ζεύγος των ενοίκων του φρουρίου την αρνείται. Νιώθει ότι απειλείται να βγει από τη βολική σαδο-μαζοχιστική του ασφαλή φυλακή και επιχειρεί να την προσαρμόσει στα δικά του οράματα, τη βάζει μπροστά στα δικά του διλήμματα κι εντέλει ξεκινά να την κανιβαλίζει…
Η σκηνοθετική ματιά είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Μοιάζει με δρώμενο θεάτρου μέσα στο θέατρο. Η 'Αλις -η θαυμάσια Χατούπη- μετατρέπει σε σκηνή το νοτισμένο φρούριο τής καταθλιπτικής ζωής της υποδυόμενη τον ρόλο, που δεν πρόλαβε να την κάνει σπουδαία θεατρίνα, επειδή παντρεύτηκε και αποσύρθηκε. Και ο Έντγκαρ -ο ωραιότατος στην υποκριτική του εκδοχή Βλουτής- τροφοδοτεί τα κρεσέντα της, ξορκίζοντας ταυτόχρονα τον φόβο που δεν του επέτρεψε να επιτύχει τίποτε περισσότερο από τον βαθμό του λοχαγού. Είναι το κουτάβι, που τρέμει τη μοναξιά, τρέμει και το άγνωστο, αλλά έχει «καταπιεί» τη ζεστασιά της προβιάς στον ρόλο του λύκου και συχνά πυκνά αλυχτά για να πείσει. Και ο Κουρτ. Αχ, αυτός ο Κούρτ (και μάλλον, αχ, αυτός ο υπέροχος Ευταξόπουλος)! Ο βάρβαρος καθρέφτης των ανθρώπινων αδυναμιών. Ο Κούρτ που ως άνθρωπος είναι ευγενής και συνεσταλμένος και θαρραλέα υπόλογος στις αδυναμίες του, αλλά ως καθρέφτης δεν ρωτά, δεν ντρέπεται, δεν νοιάζεται να ξεγυμνώσει. Μόνο τον σπάσιμο τον απειλεί και ασφαλώς, αυτό παθαίνει. Για να μείνουν οι δύο ένοικοι του φρουρίου και πάλι μόνοι, και πάλι αλληλοσπαρασσόμενοι, γελώντας και χορεύοντας τον χορό που ελπίζουν ότι θα τους οδηγήσει στον λυτρωτικό θάνατο.
Έντγκαρ: Μην παίρνεις τη ζωή σου στα σοβαρά… κάποιος θα βρεθεί να στη γελοιοποιήσει… Γι' αυτό, γέλα…
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντωνίνα Βλουτή
Σκηνικά - κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Φωτισμοί: Δημήτρης Λογοθέτης
Μουσική: Κώστας Ζησιμόπουλος
Τόνια Α. Μανιατέα
