Και γι’ αυτό την πιστεύω και γνέφω συνενοχικά. Στέκεται δίπλα μου καθώς χαζεύω τα δημιουργήματα της και χαμογελά με τον καταιγισμό των ερωτήσεων μου. Την κυρία Χαρά Θεοδωρίτση τη γνώρισα μόλις χθες, στον πρώτο όροφο ενός πανέμορφου διατηρητέου κτιρίου στην οδό Σαρρή, όπου στεγάζεται το BOO! café-bar αλλά και η πρώτη ολόδικη της έκθεση «πετρωτών» μέχρι τις 24 Μαρτίου.
Πρώτη φορά βρίσκομαι σε τέτοια έκθεση, θαρρώ με συνεπήρε η μυρωδιά του ιωδίου. Τη μύρισα πράγματι τη θάλασσα ή το φαντάστηκα; Μικρή σημασία έχει. Πετρωτά, αλλιώς και βότσαλα, λογής-λογής πέτρες βγαλμένες κατευθείαν από τις θάλασσες του κόσμου.
Δώρα φερμένα από τα ταξίδια της ίδιας, της κόρης ή των φίλων της από Αμερική, Κούβα, Αγγλία και Ισπανία. Σαν άλλα «χρυσό, λιβάνι και σμύρνα» σε διάφορα σχήματα, χρώματα και μεγέθη συντέθηκαν δια χειρός Χαράς και αναπαριστούν ανθρώπινες ιστορίες, μικρές ή μεγάλες, ανάλογα πάντοτε και με τη φαντασία του βλέποντος.
Στον αριθμό 47 τα έργα που ολοκλήρωσε σε διάστημα έξι μηνών, από τον περασμένο Σεπτέμβρη, και τα εκθέτει για πρώτη φορά στην Αθήνα, ερχόμενη από το Γαϊτάνι της Ζακύνθου.
Πετρωτά έργα, διαστάσεων 30x40 σε κορνίζα, με αναφορές σε εποχικές εργασίες όπως το μάζεμα της ελιάς, σε χαμένα επαγγέλματα όπως ο λούστρος, σε παραμύθια όπως ο Πινόκιο κι η αξιολάτρευτη Μαίρη Πόππινς, σε μεγάλες γιορτές της χριστιανοσύνης όπως το Πάσχα.
Καρδιόσχημες πέτρες βρίσκονται στην είσοδο της έκθεσης προς θερμή υποδοχή των επισκεπτών.
«Είμαι συνταξιούχος επιθεωρήτρια εργασίας και δηλώνω ερασιτέχνης, εραστής της τέχνης. Μια χειροποίητη ευχετήρια κάρτα για την επέτειο ενός φιλικού ζευγαριού στάθηκε αφορμή για να ασχοληθώ εκτενέστερα με τη χειροτεχνία. Από το 2010 ασχολούμαι με τη ζωγραφική, τον πηλό και το ντεκουπάζ, αλλά στα πετρωτά στράφηκα για πρώτη φορά το 2016, αφότου αντιμετώπισα ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας. Σαν έκρηξη δημιουργικότητας το ένιωσα και το άφησα να με οδηγήσει. Είναι σα να μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή μέσα από τη χειροτεχνία. Το νιώθω σα μεγάλη ευχαρίστηση και ψυχοθεραπεία. Οι πέτρες, ως πρώτες ύλες, μιλούν από μόνες τους και με εμπνέουν ως προς τη σύλληψη του κάθε έργου. Εμπιστεύομαι τα χρώματα τους, δεν τις επεξεργάζομαι παρά μόνο με γυαλιστικό βερνίκι αφότου ολοκληρώσω τη σύνθεση. Κι ύστερα ακούω και γράφω την ιστορία ή το ποίημα που τα συνοδεύει. Δεν έχω γράψει για όλα ακόμη. Άλλωστε, ο καθένας τα αφουγκράζεται διαφορετικά. Μια μέρα από αυτές της έκθεσης είδα έναν κύριο που στεκόταν μπροστά σε ένα έργο κι έκλαιγε. Φυσικά δεν ξέρω τον λόγο, τι τον συγκίνησε, αλλά έτσι είναι η τέχνη».
Η Χαρά Θεοδωρίτση διατηρεί ένα μπλογκ όπου μοιράζεται νέα και ιστορίες, με το όνομα Κάν’το με αγάπη. Στον ίδιο χώρο, στις 28 Απριλίου 2018 θα εκθέσει τα ζωγραφικά της έργα. Να περάσετε καθώς βολτάρετε στου Ψυρρή.
Πρώτη φορά βρίσκομαι σε τέτοια έκθεση, θαρρώ με συνεπήρε η μυρωδιά του ιωδίου. Τη μύρισα πράγματι τη θάλασσα ή το φαντάστηκα; Μικρή σημασία έχει. Πετρωτά, αλλιώς και βότσαλα, λογής-λογής πέτρες βγαλμένες κατευθείαν από τις θάλασσες του κόσμου.
Δώρα φερμένα από τα ταξίδια της ίδιας, της κόρης ή των φίλων της από Αμερική, Κούβα, Αγγλία και Ισπανία. Σαν άλλα «χρυσό, λιβάνι και σμύρνα» σε διάφορα σχήματα, χρώματα και μεγέθη συντέθηκαν δια χειρός Χαράς και αναπαριστούν ανθρώπινες ιστορίες, μικρές ή μεγάλες, ανάλογα πάντοτε και με τη φαντασία του βλέποντος.
Στον αριθμό 47 τα έργα που ολοκλήρωσε σε διάστημα έξι μηνών, από τον περασμένο Σεπτέμβρη, και τα εκθέτει για πρώτη φορά στην Αθήνα, ερχόμενη από το Γαϊτάνι της Ζακύνθου.
Πετρωτά έργα, διαστάσεων 30x40 σε κορνίζα, με αναφορές σε εποχικές εργασίες όπως το μάζεμα της ελιάς, σε χαμένα επαγγέλματα όπως ο λούστρος, σε παραμύθια όπως ο Πινόκιο κι η αξιολάτρευτη Μαίρη Πόππινς, σε μεγάλες γιορτές της χριστιανοσύνης όπως το Πάσχα.
Καρδιόσχημες πέτρες βρίσκονται στην είσοδο της έκθεσης προς θερμή υποδοχή των επισκεπτών.
«Είμαι συνταξιούχος επιθεωρήτρια εργασίας και δηλώνω ερασιτέχνης, εραστής της τέχνης. Μια χειροποίητη ευχετήρια κάρτα για την επέτειο ενός φιλικού ζευγαριού στάθηκε αφορμή για να ασχοληθώ εκτενέστερα με τη χειροτεχνία. Από το 2010 ασχολούμαι με τη ζωγραφική, τον πηλό και το ντεκουπάζ, αλλά στα πετρωτά στράφηκα για πρώτη φορά το 2016, αφότου αντιμετώπισα ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας. Σαν έκρηξη δημιουργικότητας το ένιωσα και το άφησα να με οδηγήσει. Είναι σα να μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή μέσα από τη χειροτεχνία. Το νιώθω σα μεγάλη ευχαρίστηση και ψυχοθεραπεία. Οι πέτρες, ως πρώτες ύλες, μιλούν από μόνες τους και με εμπνέουν ως προς τη σύλληψη του κάθε έργου. Εμπιστεύομαι τα χρώματα τους, δεν τις επεξεργάζομαι παρά μόνο με γυαλιστικό βερνίκι αφότου ολοκληρώσω τη σύνθεση. Κι ύστερα ακούω και γράφω την ιστορία ή το ποίημα που τα συνοδεύει. Δεν έχω γράψει για όλα ακόμη. Άλλωστε, ο καθένας τα αφουγκράζεται διαφορετικά. Μια μέρα από αυτές της έκθεσης είδα έναν κύριο που στεκόταν μπροστά σε ένα έργο κι έκλαιγε. Φυσικά δεν ξέρω τον λόγο, τι τον συγκίνησε, αλλά έτσι είναι η τέχνη».
Η Χαρά Θεοδωρίτση διατηρεί ένα μπλογκ όπου μοιράζεται νέα και ιστορίες, με το όνομα Κάν’το με αγάπη. Στον ίδιο χώρο, στις 28 Απριλίου 2018 θα εκθέσει τα ζωγραφικά της έργα. Να περάσετε καθώς βολτάρετε στου Ψυρρή.