Ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, Ντάριο Φο ασκούσε κοινωνικοπολιτική κριτική μέσα απ’ το θέατρο.
Κριτική όχι για την κριτική και τον κριτικό, αλλά για να ευαισθητοποιήσει και να παρακινήσει τους θεατές του για ζητήματα της καθημερινότητας αλλά και για θέματα αιώνια που αφορούν βαθιά τους λαούς.
Κι αυτό το έκανε με χιούμορ, απολαυστικό αλλά πικρό.
Ταγμένος στο σκοπό του, δούλευε πυρετωδώς μέχρι και το φινάλε του, συσπείρωνε τα ανήσυχα πνεύματα, έδινε κουράγιο, δύναμη και φωνή στους ταπεινούς.
Ζωογόνος, βαθύς, οξυδερκής, καινοτόμος, μάστορας στην τέχνη της κωμωδίας που ξεπερνά τα συμβατικά όρια της και καταλήγει σε υψηλή τέχνη.
Κι όλα αυτά με μάχες, με κόστος, σε στράτες δύσβατες και ανηφορικές.
Ευτύχησε στη ζωή του να έχει συντρόφισσα που συμμερίστηκε τις αναζητήσεις του, μοιράστηκε τη στράτα του, την μπόλιασε με τη δική της ευρηματική ματιά, τον αγάπησε.
Στα χέρια τους το Piccolo Teatro ανυψώθηκε σε Grande Eterno!
Κριτική όχι για την κριτική και τον κριτικό, αλλά για να ευαισθητοποιήσει και να παρακινήσει τους θεατές του για ζητήματα της καθημερινότητας αλλά και για θέματα αιώνια που αφορούν βαθιά τους λαούς.
Κι αυτό το έκανε με χιούμορ, απολαυστικό αλλά πικρό.
Ταγμένος στο σκοπό του, δούλευε πυρετωδώς μέχρι και το φινάλε του, συσπείρωνε τα ανήσυχα πνεύματα, έδινε κουράγιο, δύναμη και φωνή στους ταπεινούς.
Ζωογόνος, βαθύς, οξυδερκής, καινοτόμος, μάστορας στην τέχνη της κωμωδίας που ξεπερνά τα συμβατικά όρια της και καταλήγει σε υψηλή τέχνη.
Κι όλα αυτά με μάχες, με κόστος, σε στράτες δύσβατες και ανηφορικές.
Ευτύχησε στη ζωή του να έχει συντρόφισσα που συμμερίστηκε τις αναζητήσεις του, μοιράστηκε τη στράτα του, την μπόλιασε με τη δική της ευρηματική ματιά, τον αγάπησε.
Στα χέρια τους το Piccolo Teatro ανυψώθηκε σε Grande Eterno!
