"Εκείνα τα χρόνια στις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου υπήρχαν σκηνές από κέντρα όπου εμφανιζόντουσαν οι δημοφιλέστεροι ερμηνευτές και τραγουδούσαν τις επιτυχίες τους. Τα τραγούδια όλα τα ηχογραφούσαμε πριν και στο γύρισμα απλά τα σιγομουρμουρίζαμε, πλέυ-μπακ που λένε. Συμμετείχα όχι μόνο ως τραγουδιστής αλλά και σαν ηθοποιός σε 5 ταινίες. Σε μία μάλιστα από αυτές με τίτλο “Συγχώρεσε με αγάπη μου” του ‘64 ήμουν συμπρωταγωνιστής πλάι στην Κάκια Αναλυτή και τον Χριστόφορο Νέζερ. Βαδίσαμε πάνω στα Αμερικάνικα δηλαδή πρότυπα όπου πολλοί τραγουδιστές, όπως ο Φρανκ Σινάτρα, ο Ντην Μάρτιν κ.α., εμφανίζονται στις ταινίες και ως ηθοποιοί".
"Το ντεμπούτο μου στην μεγάλη οθόνη είχε γίνει από το ‘62 με τους “Αγγελους του πεζοδρομίου” με τους Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Δέσπω Διαμαντίδου και Ντίνα Τριάντη. Μερικές σκηνές της ταινίας αυτής γυρίστηκαν στο κέντρο “Μαχαρανή” όπου με παρτενέρ την Νίτσα Αντωνάτου τραγουδούσα την Προσευχή της μάνας του Δερβενιώτη και Μανούλα μου, μανούλα μου του Γιαννίδη.
Δεν είχα κανένα πρόβλημα προσαρμογής στην κάμερα και τα κινηματογραφικά στούντιο και πλατό. Το μικρόβιο του καλλιτέχνη το είχα από μικρό παιδί. Καθόμουν στου σπιτιού μου τα σκαλοπάτια, στην Κοκκινιά, και έπαιρνα το σκουπόξυλο που έβγαζα από την σκούπα της μάνας μου, και το έκανα δήθεν όργανο και τραγουδούσα. Άλλωστε ανέκαθεν μου άρεσε πολύ ο κινηματογράφος. Αγαπημένος μου ηθοποιός ήταν ο Ιταλός Αμαντέο Νατσάρι, ο λατίνος Ερολ Φλυν. Μου άρεσε πάρα πολύ και τον είχα σαν είδωλο. Ωραίος άντρας, ωραίος ηθοποιός, ωραίους ρόλους πλάι στην Υβόν Σανσόν... Εξαιτίας του Νατσάρι αγάπησα το σινεμά. Πήγαινα και παρακολουθούσα όλες τις ταινίες του και μάλιστα δυό φορές την κάθε μία. Τελείωνε το έργο και εγώ περίμενα να αρχίσει η επόμενη προβολή.
Στην ταινία που σας έλεγα παραπάνω, ανταλλάσω δύο - τρείς ατάκες με τον μεγάλο καλλιτέχνη του θεάτρου και του κινηματογράφου Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Φαίνεται ότι τα πήγα καλά, γι’ αυτό στέριωσα κι εκεί. Την επόμενη χρονιά ακολούθησαν το “Αστέρια στον Βούρκο” με τον Κώστα Κακαβά και την Μίρκα Καλατζοπούλου και η σπονδυλωτή ταινία “Ζητείται τίμιος” με τον Μίμη Φωτόπουλο, τον Νίκο Φέρμα και τον Ζανίνο. Εκεί τραγουδώ το Δεν ξαναπαίζω ζάρια πια. Ακόμη τραγούδησα στο “Η δική σου μοίρα με σέρνει” το 1964 με την Μάρθα Βούρτση και τον Χρήστο Νέγκα και στο “Θα ζήσω για σένα” το 1965 με τους Μέμα Σταθοπούλου και Θάνο Λειβαδίτη. Ο κινηματογραφικός κύκλος έκλεισε με το “Κάλλιο πέντε και στο χέρι” σε στίχους Γιώργου Οικονομίδη, σκηνοθεσία Πανου Γλυκοφρύδη και μουσική Χρήστου Λεοντή, όπου μαζί με την Ρία Νόρμα τραγουδάμε το ομώνυμο τραγούδι.
Στο “Συγχώρεσε με αγάπη μου” σε μία σκηνή συμμετέχει και η γυναίκα μου, η Μαρίτσα, ως πιανίστα στην λαϊκή ορχήστρα. Κάνει δηλαδή ότι παίζει πιάνο, όπως συνήθως έκαναν και οι ηθοποιοί που τις περισσότερες φορές αποτελούσαν τις ορχήστρες στις ταινίες, αφού οι ηχογραφήσεις γινόντουσαν πλέυ-μπακ. Η Μαρίτσα ήταν παρούσα σε πολλά από τα γυρίσματα της ταινίας. Σε μια σκηνή, σύμφωνα με το σενάριο, πρέπει να πάω τον Χριστόφορο Νέζερ, με το αμάξι στο σπίτι του, κι εκείνος μόλις αγγίξει την μπετούγια της πόρτας πρέπει να πέσει φαρδύς, πλατύς κάτω, αφού υποφέρει από καρδιά. Λέω στην γυναίκα μου:- Μαρίτσα κοίτα μην δείς τον Νέζερ να πέφτει κάτω και φοβηθείς. Θα’ ρθούν τα ασθενοφόρα κ.λ.π. Όλα είναι ψέματα. Ταινία γυρίζουμε. Λες και της είπα τα αντίθετα. Με τον που βλέπει τον Νέζερ να πέφτει κάτω, άρχισε τις φωνές: Βοήθεια τρέξτε, ο άνθρωπος πεθαίνει. Το γύρισμα διεκόπη και αναγκαστήκαμε να επαναλάβουμε την σκηνή. Βέβαια μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό φέρει και ο Νέζερ, ο οποίος ως μεγάλος σπουδαίος ηθοποιός που ήταν, έκανε τόσο πειστικά τον ρόλο του που σε ξεγέλαγε και νόμιζες ότι υποφέρει πράγματι από καρδιά".
*Βαγγέλης Περπινιάδης: Πριν Το Τέλος. Επιμέλεια: Κώστας Μπαλαχούτης. Πρόλογος: Πάνος Γεραμάνης. Εκδόσεις Προσκήνιο, Άγγελος Σιδεράτος.
Κεντρική φωτό: Βαγγέλης Περπινιάδης και Χριστόφορος Νέζερ
Φωτό 2: (Από σκηνή της ταινίας) Στο πάλκο οι Δημήτρης Γκούτης, Ρία Νόρμα, Βαγγέλης Περπινιάδης, Χριστόφορος Νεζερ
Δεν είχα κανένα πρόβλημα προσαρμογής στην κάμερα και τα κινηματογραφικά στούντιο και πλατό. Το μικρόβιο του καλλιτέχνη το είχα από μικρό παιδί. Καθόμουν στου σπιτιού μου τα σκαλοπάτια, στην Κοκκινιά, και έπαιρνα το σκουπόξυλο που έβγαζα από την σκούπα της μάνας μου, και το έκανα δήθεν όργανο και τραγουδούσα. Άλλωστε ανέκαθεν μου άρεσε πολύ ο κινηματογράφος. Αγαπημένος μου ηθοποιός ήταν ο Ιταλός Αμαντέο Νατσάρι, ο λατίνος Ερολ Φλυν. Μου άρεσε πάρα πολύ και τον είχα σαν είδωλο. Ωραίος άντρας, ωραίος ηθοποιός, ωραίους ρόλους πλάι στην Υβόν Σανσόν... Εξαιτίας του Νατσάρι αγάπησα το σινεμά. Πήγαινα και παρακολουθούσα όλες τις ταινίες του και μάλιστα δυό φορές την κάθε μία. Τελείωνε το έργο και εγώ περίμενα να αρχίσει η επόμενη προβολή.
Στην ταινία που σας έλεγα παραπάνω, ανταλλάσω δύο - τρείς ατάκες με τον μεγάλο καλλιτέχνη του θεάτρου και του κινηματογράφου Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Φαίνεται ότι τα πήγα καλά, γι’ αυτό στέριωσα κι εκεί. Την επόμενη χρονιά ακολούθησαν το “Αστέρια στον Βούρκο” με τον Κώστα Κακαβά και την Μίρκα Καλατζοπούλου και η σπονδυλωτή ταινία “Ζητείται τίμιος” με τον Μίμη Φωτόπουλο, τον Νίκο Φέρμα και τον Ζανίνο. Εκεί τραγουδώ το Δεν ξαναπαίζω ζάρια πια. Ακόμη τραγούδησα στο “Η δική σου μοίρα με σέρνει” το 1964 με την Μάρθα Βούρτση και τον Χρήστο Νέγκα και στο “Θα ζήσω για σένα” το 1965 με τους Μέμα Σταθοπούλου και Θάνο Λειβαδίτη. Ο κινηματογραφικός κύκλος έκλεισε με το “Κάλλιο πέντε και στο χέρι” σε στίχους Γιώργου Οικονομίδη, σκηνοθεσία Πανου Γλυκοφρύδη και μουσική Χρήστου Λεοντή, όπου μαζί με την Ρία Νόρμα τραγουδάμε το ομώνυμο τραγούδι.
Στο “Συγχώρεσε με αγάπη μου” σε μία σκηνή συμμετέχει και η γυναίκα μου, η Μαρίτσα, ως πιανίστα στην λαϊκή ορχήστρα. Κάνει δηλαδή ότι παίζει πιάνο, όπως συνήθως έκαναν και οι ηθοποιοί που τις περισσότερες φορές αποτελούσαν τις ορχήστρες στις ταινίες, αφού οι ηχογραφήσεις γινόντουσαν πλέυ-μπακ. Η Μαρίτσα ήταν παρούσα σε πολλά από τα γυρίσματα της ταινίας. Σε μια σκηνή, σύμφωνα με το σενάριο, πρέπει να πάω τον Χριστόφορο Νέζερ, με το αμάξι στο σπίτι του, κι εκείνος μόλις αγγίξει την μπετούγια της πόρτας πρέπει να πέσει φαρδύς, πλατύς κάτω, αφού υποφέρει από καρδιά. Λέω στην γυναίκα μου:- Μαρίτσα κοίτα μην δείς τον Νέζερ να πέφτει κάτω και φοβηθείς. Θα’ ρθούν τα ασθενοφόρα κ.λ.π. Όλα είναι ψέματα. Ταινία γυρίζουμε. Λες και της είπα τα αντίθετα. Με τον που βλέπει τον Νέζερ να πέφτει κάτω, άρχισε τις φωνές: Βοήθεια τρέξτε, ο άνθρωπος πεθαίνει. Το γύρισμα διεκόπη και αναγκαστήκαμε να επαναλάβουμε την σκηνή. Βέβαια μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό φέρει και ο Νέζερ, ο οποίος ως μεγάλος σπουδαίος ηθοποιός που ήταν, έκανε τόσο πειστικά τον ρόλο του που σε ξεγέλαγε και νόμιζες ότι υποφέρει πράγματι από καρδιά".
*Βαγγέλης Περπινιάδης: Πριν Το Τέλος. Επιμέλεια: Κώστας Μπαλαχούτης. Πρόλογος: Πάνος Γεραμάνης. Εκδόσεις Προσκήνιο, Άγγελος Σιδεράτος.
Κεντρική φωτό: Βαγγέλης Περπινιάδης και Χριστόφορος Νέζερ
Φωτό 2: (Από σκηνή της ταινίας) Στο πάλκο οι Δημήτρης Γκούτης, Ρία Νόρμα, Βαγγέλης Περπινιάδης, Χριστόφορος Νεζερ
