Το Καλοκαίρι της Αγάπης και το κίνημα της Ειρήνης και των Παιδιών των Λουλουδιών συγκλόνισαν τον κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
Όλα αυτά, όμως, διακωμωδήθηκαν με πολύ κακό τρόπο από αρκετούς Έλληνες σεναριογράφους και σκηνοθέτες.
Ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (οι περισσότερες, κωμωδίες) περνούσαν την άποψη πως οι ειρηνόφιλοι και μακρυμάλληδες ροκ νέοι της εποχής, ήταν τεμπέληδες, απατεώνες και βρομιάρηδες.
Μερικά παραδείγματα:
Στην ταινία Ενας χίππυς με τσαρούχια (1970, σενάριο Ναπολέων Ελευθερίου - Γιώργος Παπακώστας, σκηνοθεσία Γιώργος Παπακώστας), οι χίπις παρουσιάζονται σαν εγκληματική συμμορία. Απαγάγουν την Έλεν, πλούσια κόρη βιομήχανου για να την εκμεταλλεύονται.
Ο νεαρός ελληναράς Κίτσος (Τάσος Γιαννόπουλος), επονομαζόμενος και Greek Ορεσίβιος, κατεβαίνει με κουδούνα, σκόρδα και τσαρούχια από το χωριό και σώζει την καπέλα από τα νύχια των αδίστακτων χίπηδων, αφού πρώτα τους δέρνει με την μαγκούρα. Η ελληνική (χουντική) αστυνομία δρα άμεσα και συλλαμβάνει την εγκληματική συμμορία.
Στην ταινία Θου-Βου, φαλακρός πράκτωρ, επιχείρησις: Γης Μαδιάμ (1969, σενάριο Ναπολέων Ελευθερίου - Γιώργος Λαζαρίδης, σκηνοθεσία Θανάσης Βέγγος), οι χίπις παρουσιάζονται σαν ψώνια, τεμπέληδες και τρελάρες. Έχουν αλλάξει τα ονόματά τους με ονόματα λουλουδιών, δεν εργάζονται και όλη μέρα καπνίζουν και ακούν μουσική.
Στην ταινία αυτή, αν και γελοιοποιούνται οι χίπις, δεν περνά η ακραία προπαγανδιστική άποψη της προηγούμενης. Ο Βέγγος σατιρίζει τα παιδιά των λουλουδιών, χωρίς όμως να ευλογεί την θεωρούμενη ως σοβαρή κοινωνία των νοικοκύρηδων. Στην πραγματικότητα γελοιοποιεί τους πάντες.
Πολύ γνωστή είναι και η ταινία Η θεία μου η χίππισσα, 1970, Αλέκος Σακελλάριος).
Εδώ έχουμε κακή προπαγάνδα. Η σκληρά εργαζόμενη κυρα-Λένη (Ρένα Βλαχοπούλου) παρουσιάζεται σοφότερη από την χίππισα κόρη της Κάθριν. Η απαξίωση των χίπικων ιδεών και όλου του κινήματος Ειρήνης φαίνεται σε πολλές «σοφές» κουβέντες της κυρα Λένης, όπως: «ξυπνάτε όλα τα παιδιά των λουλουδιών, διότι είστε βλάκες. Αυτοί που φωνάζουν ότι δεν θέλουν τον πόλεμο [...] αυτοί τον θέλουν τον πόλεμο».
Το έργο αυτό, σχολιάζει ψευδώς και την τότε κατάσταση στα Μάταλα (Κρήτη), όπου ζούσαν πραγματικοί χίπηδες στις σπηλιές.
Το έργο φθάνει στα όρια της λασπολογίας, δείχνοντας τους συντρόφους της Τζόνι Μίτσελ, τρελάρες και χαμένους σε ψεύτικα όνειρα.
Μια άλλη ταινία της ίδιας χρονιάς, Ο ντιρλαντάς (1970, σκηνοθεσία Σούλης Γεωργιάδης) χαρακτηρίζει απατεώνες, αλλά όχι συλλήβδην τους χίπις. Σεναριογράφος ήταν ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Πρωταγωνιστεί ο Σταύρος Παράβας, που εμφανίζεται σαν «Ο Βασιλιάς των Χίπηδων» και ως σούπερ απατεώνας. Ο Ηλιόπουλος όμως, διευκρινίζει στον προλογισμό του φιλμ πως τέτοιοι απατεώνες εισχώρησαν στις κοινωνίες των χίπηδων και κατέστρεψαν το κίνημα.
Προπαγανδιστική είναι και η ταινία Ένας Χίππυς με Φιλότιμο (1970, Σκηνοθεσία Κώστας Δούκας, Σενάριο Βασίλης Μπέτσος). Πρωταγωνιστεί ο Φραγκίσκος Μανέλλης.
Το φιλμ φαίνεται να εμπνέεται από μια ψεύτικη είδηση: το Συνέδριο των Χίπις, που οι κακές φήμες, το ήθελαν να διοργανώνεται στα Μάταλα. Κακή ταινία, που παρουσιάζει όλους τους χίπις παλαβούς.
Ανάλογου ήθους, είναι και το έργο Χωρίς Συνείδηση (1972) με τον Μάνο Κατράκη (Σκηνοθεσία και σενάριο Βαγγέλης Σεϊντάρης).
Ο άσωτος και χίπις γιος, με την συμμορία του (όλοι χίπηδες), εκβιάζουν τον πατέρα του για να του αποσπάσουν την περιουσία.
Η μητέρα του, όμως, θα τον καταδώσει στην αστυνομία, αποφασίζοντας πως ένας άνθρωπος που εκβιάζει τους γονείς του δεν δικαιούται να ονομάζεται γιος της.
Όλα αυτά, όμως, διακωμωδήθηκαν με πολύ κακό τρόπο από αρκετούς Έλληνες σεναριογράφους και σκηνοθέτες.
Ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (οι περισσότερες, κωμωδίες) περνούσαν την άποψη πως οι ειρηνόφιλοι και μακρυμάλληδες ροκ νέοι της εποχής, ήταν τεμπέληδες, απατεώνες και βρομιάρηδες.
Μερικά παραδείγματα:
Στην ταινία Ενας χίππυς με τσαρούχια (1970, σενάριο Ναπολέων Ελευθερίου - Γιώργος Παπακώστας, σκηνοθεσία Γιώργος Παπακώστας), οι χίπις παρουσιάζονται σαν εγκληματική συμμορία. Απαγάγουν την Έλεν, πλούσια κόρη βιομήχανου για να την εκμεταλλεύονται.
Ο νεαρός ελληναράς Κίτσος (Τάσος Γιαννόπουλος), επονομαζόμενος και Greek Ορεσίβιος, κατεβαίνει με κουδούνα, σκόρδα και τσαρούχια από το χωριό και σώζει την καπέλα από τα νύχια των αδίστακτων χίπηδων, αφού πρώτα τους δέρνει με την μαγκούρα. Η ελληνική (χουντική) αστυνομία δρα άμεσα και συλλαμβάνει την εγκληματική συμμορία.
Στην ταινία Θου-Βου, φαλακρός πράκτωρ, επιχείρησις: Γης Μαδιάμ (1969, σενάριο Ναπολέων Ελευθερίου - Γιώργος Λαζαρίδης, σκηνοθεσία Θανάσης Βέγγος), οι χίπις παρουσιάζονται σαν ψώνια, τεμπέληδες και τρελάρες. Έχουν αλλάξει τα ονόματά τους με ονόματα λουλουδιών, δεν εργάζονται και όλη μέρα καπνίζουν και ακούν μουσική.
Στην ταινία αυτή, αν και γελοιοποιούνται οι χίπις, δεν περνά η ακραία προπαγανδιστική άποψη της προηγούμενης. Ο Βέγγος σατιρίζει τα παιδιά των λουλουδιών, χωρίς όμως να ευλογεί την θεωρούμενη ως σοβαρή κοινωνία των νοικοκύρηδων. Στην πραγματικότητα γελοιοποιεί τους πάντες.
Πολύ γνωστή είναι και η ταινία Η θεία μου η χίππισσα, 1970, Αλέκος Σακελλάριος).
Εδώ έχουμε κακή προπαγάνδα. Η σκληρά εργαζόμενη κυρα-Λένη (Ρένα Βλαχοπούλου) παρουσιάζεται σοφότερη από την χίππισα κόρη της Κάθριν. Η απαξίωση των χίπικων ιδεών και όλου του κινήματος Ειρήνης φαίνεται σε πολλές «σοφές» κουβέντες της κυρα Λένης, όπως: «ξυπνάτε όλα τα παιδιά των λουλουδιών, διότι είστε βλάκες. Αυτοί που φωνάζουν ότι δεν θέλουν τον πόλεμο [...] αυτοί τον θέλουν τον πόλεμο».
Το έργο αυτό, σχολιάζει ψευδώς και την τότε κατάσταση στα Μάταλα (Κρήτη), όπου ζούσαν πραγματικοί χίπηδες στις σπηλιές.
Το έργο φθάνει στα όρια της λασπολογίας, δείχνοντας τους συντρόφους της Τζόνι Μίτσελ, τρελάρες και χαμένους σε ψεύτικα όνειρα.
Μια άλλη ταινία της ίδιας χρονιάς, Ο ντιρλαντάς (1970, σκηνοθεσία Σούλης Γεωργιάδης) χαρακτηρίζει απατεώνες, αλλά όχι συλλήβδην τους χίπις. Σεναριογράφος ήταν ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Πρωταγωνιστεί ο Σταύρος Παράβας, που εμφανίζεται σαν «Ο Βασιλιάς των Χίπηδων» και ως σούπερ απατεώνας. Ο Ηλιόπουλος όμως, διευκρινίζει στον προλογισμό του φιλμ πως τέτοιοι απατεώνες εισχώρησαν στις κοινωνίες των χίπηδων και κατέστρεψαν το κίνημα.
Προπαγανδιστική είναι και η ταινία Ένας Χίππυς με Φιλότιμο (1970, Σκηνοθεσία Κώστας Δούκας, Σενάριο Βασίλης Μπέτσος). Πρωταγωνιστεί ο Φραγκίσκος Μανέλλης.
Το φιλμ φαίνεται να εμπνέεται από μια ψεύτικη είδηση: το Συνέδριο των Χίπις, που οι κακές φήμες, το ήθελαν να διοργανώνεται στα Μάταλα. Κακή ταινία, που παρουσιάζει όλους τους χίπις παλαβούς.
Ανάλογου ήθους, είναι και το έργο Χωρίς Συνείδηση (1972) με τον Μάνο Κατράκη (Σκηνοθεσία και σενάριο Βαγγέλης Σεϊντάρης).
Ο άσωτος και χίπις γιος, με την συμμορία του (όλοι χίπηδες), εκβιάζουν τον πατέρα του για να του αποσπάσουν την περιουσία.
Η μητέρα του, όμως, θα τον καταδώσει στην αστυνομία, αποφασίζοντας πως ένας άνθρωπος που εκβιάζει τους γονείς του δεν δικαιούται να ονομάζεται γιος της.
