υποσχέσεις για σωτηρία του έθνους ή του δήμου, διαφθορά, προικώες ψήφοι, περιουσίες θυσιασμένες στο βωμό της κάλπης, συνθήματα, συμφέροντα, αγέλες ψηφοφόρων, παλλαϊκές ελπίδες και προσωπικές φιλοδοξίες -πολιτική, με δυο λόγια, την οποία το ελληνικό Χόλιγουντ των δεκαετιών του '50 και του '60 σατίρισε, αλλά με το γάντι.
Αυτά γράφει στον πρόλογο του ιδιαίτερα ενδιαφέροντος άρθρου του Παύλος Μεθενίτης, που δημοσιεύεται στο enet.grκαι συνεχίζει:
Ο Σακελλάριος, ο Γιαννακόπουλος, ο Ψαθάς, ο Γιαλαμάς κι ο Πρετεντέρης, ο Τραϊφόρος κι ο Βασιλειάδης, μεγάλες πένες όλοι τους, έγραψαν σενάρια και θεατρικά έργα, που διακωμωδούσαν μια τραγική πολιτική κατάσταση, για να γελάσει ο λαός, αλλά όχι να εξοργιστεί με τους ταγούς του.
Ναυαρχίδα των ταινιών με εκλογικό περιεχόμενο, η «Τζένη Τζένη», που γύρισε το 1966 ο Ντίνος Δημόπουλος. Απολαυστικός ο Παπαγιαννόπουλος ως τοπικός κομματάρχης που συσπειρώνει κόσμο εναντίον του νέου και άφθαρτου (κάτι μου θυμίζει αυτό...) Μπάρκουλη, που διεκδικεί την έδρα του νησιού, μέχρι που μεταστρέφεται και τον υποστηρίζει, μιας και η κόρη του, η Καρέζη, συνάπτει γάμο συμφέροντος με τον υποψήφιο βουλευτή, ο οποίος είναι υποχείριο του θείου του, του Κωνσταντάρα, πλούσιου εφοπλιστή και άρχοντα του τόπου. Το σύνθημα «Νέοι άντρες στη Βουλή» θα αποδειχθεί επιτυχημένο.
Στον «Θανασάκη τον πολιτευόμενο» (1954, σκηνοθεσίας Σακελλάριου) τα λεφτά για την προεκλογική εκστρατεία του Βύρωνα Πάλλη τα βάζει ο μεγαλομπακάλης κουνιάδος του, ο Ηλιόπουλος. Αυτός είναι λαϊκός τύπος (σπάνια εμφάνιση του κωμικού με αρειμάνιο μουστάκι), αλλά η αδελφή του, η Συνοδινού, έχει σπουδάσει στην Ελβετία, απ' όπου και επιστρέφει παντρεμένη με τον φέρελπι επιστήμονα. Ο γαμβρός τής ανωτέρας τάξεως αποφασίζει να τρέξει στην πολιτική κονίστρα, με καύσιμα τα λεφτά του μπακάλη. Οταν τον μαυρίζουν στεγνά, επικρατεί η κοινή (και μπακαλίστικη) λογική.
Πιο κοντά στο πνεύμα της σημερινής μέρας η ταινία του Ροβήρου Μανθούλη «Κυρία δήμαρχος», του 1960, σε σενάριο Παπαμιχάλη/Μάτσα. Ο επαγγελματικός ανταγωνισμός δύο ταβερνιάρηδων, του Αυλωνίτη και της Βασιλειάδου, μετεξελίσσεται σε εκλογικό. Οι δύο υποψήφιοι δήμαρχοι κάνουν τα οινομαγειρεία εκλογικά κέντρα, στα οποία ταΐζουν τους ψηφοφόρους λαγούς με πετραχήλια. Καταιγιστικές οι κωμικές καταστάσεις, καθώς η καπάτσα πλην αγράμματη Βασιλειάδου κοντράρει τον πρώην επιλοχία Αυλωνίτη, πλην όμως, κι εδώ τη λύση θα τη δώσει ο έρωτας, καθώς τα τέκνα και των δύο έχουν πραγματώσει την (αισθηματική, όχι πολιτική) συναίνεση.
Δεν έχουμε όμως κάθε μέρα εκλογές, αλλά κάθε μέρα ένας πολιτικός οφείλει να ασκεί τα καθήκοντά του, δηλαδή να ρουσφετολογεί ή να προάγει τη δημόσια εικόνα του, ας πούμε μέσω εγκαινίων δημοσίων έργων.
Σε μια τέτοια περίσταση, τα εγκαίνια ενός μαιευτηρίου στην επαρχία, ο Κωνσταντάρας, ως υπουργός όχι διεφθαρμένος, αλλά καλοπερασάκιας και απολύτως αδιάφορος για τα δημόσια πράγματα, βρίσκεται αντιμέτωπος με την πικρή αλήθεια της λαμογιάς και της κατασπατάλησης του κρατικού χρήματος.
Στην απολαυστική ταινία του Σακελλάριου «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965) ο υπουργός Μαυρογιαλούρος, όταν μαθαίνει πως η κατασκευή τού μαιευτηρίου έκανε πλούσια κάποια λαμόγια της κυβέρνησης, μουντζώνει, μαζί με έξαλλους χωρικούς που δεν γνωρίζουν ακόμα την ταυτότητά του, την κεντρική πολιτική σκηνή, που λένε, και τον εαυτό του εντός της. Εμβληματική αυτή η μούντζα -εικονογραφεί όσο καμία άλλη χειρονομία την απαξίωση των κυβερνώντων από το λαό, ο οποίος όμως, τελικά, τους ξαναψηφίζει.
Η μούντζα του λαού αποδεικνύεται, διαχρονικώς, αυτεπίστροφη, μιας και είναι οι ίδιοι οι πολίτες που συντηρούν αυτό το άθλιο πελατειακό σύστημα. Οι πολίτες οργίζονται όταν βλέπουν άλλους να βολεύονται, όχι γιατί θέλουν μια καθαρή Δημοκρατία, αλλά γιατί δεν βολεύτηκαν οι ίδιοι στο Δημόσιο. Στην ταινία του Δαλιανίδη «Ζητείται ψεύτης» (παραγωγή 1961, σενάριο Δ. Ψαθά) ο βουλευτής Παντελής Ζερβός δεν ξέρει τι να κάνει με τις προεκλογικές υποσχέσεις που έχει μοιράσει.
Χρειάζεται επειγόντως έναν ιδιαίτερο γραματέα, που να κατέχει την τέχνη του ψεύδεσθαι στο πόπολο, και τον βρίσκει στο χαριτωμένο πρόσωπο του Ηλιόπουλου, ο οποίος αποδεικνύεται τετραπέρατος ψεύτης. Είναι τόσο ταλαντούχος, που σήμερα θα ήταν ένας ιδανικός εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης.
Ιστορική έχει μείνει και η σκηνή με το βουλευτή Καλοχαιρέτα, που υποδύεται ο Απόστολος Αυδής, στη σπονδυλωτή κοινωνική ταινία «Στουρνάρα 288», σε σενάριο και σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, που βασίστηκε στο ομώνυμο θεατρικό των Τραϊφόρου/Βασιλειάδη. Η κοινωνική διαστρωμάτωση αντικατοπτρίζεται στην κατανομή, ανά όροφο, των ενοίκων μιας πολυκατοικίας. Ο κύριος βουλευτής πουλάει φούμαρα στον ψηφοφόρο του, αλλά το ωραίο είναι να παρακολουθήσει ο θεατής αυτή την αλυσίδα των ψεμάτων -η πλήρης αδιαφορία του υπουργού για το αίτημα του ψηφοφόρου μεταβάλλεται τελικά σε σίγουρο διορισμό του, από τα χείλη του βουλευτή. «Ετελείωσε!» αναφωνεί ο Αυδής, και ο τζόρας ψηφοφόρος αποχωρεί καθησυχασμένος.
Τελικά, είμαστε άξιοι της τύχης μας, διαχρονικά...
Πηγή: enet.gr
Αυτά γράφει στον πρόλογο του ιδιαίτερα ενδιαφέροντος άρθρου του Παύλος Μεθενίτης, που δημοσιεύεται στο enet.grκαι συνεχίζει:
Ο Σακελλάριος, ο Γιαννακόπουλος, ο Ψαθάς, ο Γιαλαμάς κι ο Πρετεντέρης, ο Τραϊφόρος κι ο Βασιλειάδης, μεγάλες πένες όλοι τους, έγραψαν σενάρια και θεατρικά έργα, που διακωμωδούσαν μια τραγική πολιτική κατάσταση, για να γελάσει ο λαός, αλλά όχι να εξοργιστεί με τους ταγούς του.
Ναυαρχίδα των ταινιών με εκλογικό περιεχόμενο, η «Τζένη Τζένη», που γύρισε το 1966 ο Ντίνος Δημόπουλος. Απολαυστικός ο Παπαγιαννόπουλος ως τοπικός κομματάρχης που συσπειρώνει κόσμο εναντίον του νέου και άφθαρτου (κάτι μου θυμίζει αυτό...) Μπάρκουλη, που διεκδικεί την έδρα του νησιού, μέχρι που μεταστρέφεται και τον υποστηρίζει, μιας και η κόρη του, η Καρέζη, συνάπτει γάμο συμφέροντος με τον υποψήφιο βουλευτή, ο οποίος είναι υποχείριο του θείου του, του Κωνσταντάρα, πλούσιου εφοπλιστή και άρχοντα του τόπου. Το σύνθημα «Νέοι άντρες στη Βουλή» θα αποδειχθεί επιτυχημένο.
Στον «Θανασάκη τον πολιτευόμενο» (1954, σκηνοθεσίας Σακελλάριου) τα λεφτά για την προεκλογική εκστρατεία του Βύρωνα Πάλλη τα βάζει ο μεγαλομπακάλης κουνιάδος του, ο Ηλιόπουλος. Αυτός είναι λαϊκός τύπος (σπάνια εμφάνιση του κωμικού με αρειμάνιο μουστάκι), αλλά η αδελφή του, η Συνοδινού, έχει σπουδάσει στην Ελβετία, απ' όπου και επιστρέφει παντρεμένη με τον φέρελπι επιστήμονα. Ο γαμβρός τής ανωτέρας τάξεως αποφασίζει να τρέξει στην πολιτική κονίστρα, με καύσιμα τα λεφτά του μπακάλη. Οταν τον μαυρίζουν στεγνά, επικρατεί η κοινή (και μπακαλίστικη) λογική.
Πιο κοντά στο πνεύμα της σημερινής μέρας η ταινία του Ροβήρου Μανθούλη «Κυρία δήμαρχος», του 1960, σε σενάριο Παπαμιχάλη/Μάτσα. Ο επαγγελματικός ανταγωνισμός δύο ταβερνιάρηδων, του Αυλωνίτη και της Βασιλειάδου, μετεξελίσσεται σε εκλογικό. Οι δύο υποψήφιοι δήμαρχοι κάνουν τα οινομαγειρεία εκλογικά κέντρα, στα οποία ταΐζουν τους ψηφοφόρους λαγούς με πετραχήλια. Καταιγιστικές οι κωμικές καταστάσεις, καθώς η καπάτσα πλην αγράμματη Βασιλειάδου κοντράρει τον πρώην επιλοχία Αυλωνίτη, πλην όμως, κι εδώ τη λύση θα τη δώσει ο έρωτας, καθώς τα τέκνα και των δύο έχουν πραγματώσει την (αισθηματική, όχι πολιτική) συναίνεση.
Δεν έχουμε όμως κάθε μέρα εκλογές, αλλά κάθε μέρα ένας πολιτικός οφείλει να ασκεί τα καθήκοντά του, δηλαδή να ρουσφετολογεί ή να προάγει τη δημόσια εικόνα του, ας πούμε μέσω εγκαινίων δημοσίων έργων.
Σε μια τέτοια περίσταση, τα εγκαίνια ενός μαιευτηρίου στην επαρχία, ο Κωνσταντάρας, ως υπουργός όχι διεφθαρμένος, αλλά καλοπερασάκιας και απολύτως αδιάφορος για τα δημόσια πράγματα, βρίσκεται αντιμέτωπος με την πικρή αλήθεια της λαμογιάς και της κατασπατάλησης του κρατικού χρήματος.
Στην απολαυστική ταινία του Σακελλάριου «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965) ο υπουργός Μαυρογιαλούρος, όταν μαθαίνει πως η κατασκευή τού μαιευτηρίου έκανε πλούσια κάποια λαμόγια της κυβέρνησης, μουντζώνει, μαζί με έξαλλους χωρικούς που δεν γνωρίζουν ακόμα την ταυτότητά του, την κεντρική πολιτική σκηνή, που λένε, και τον εαυτό του εντός της. Εμβληματική αυτή η μούντζα -εικονογραφεί όσο καμία άλλη χειρονομία την απαξίωση των κυβερνώντων από το λαό, ο οποίος όμως, τελικά, τους ξαναψηφίζει.
Η μούντζα του λαού αποδεικνύεται, διαχρονικώς, αυτεπίστροφη, μιας και είναι οι ίδιοι οι πολίτες που συντηρούν αυτό το άθλιο πελατειακό σύστημα. Οι πολίτες οργίζονται όταν βλέπουν άλλους να βολεύονται, όχι γιατί θέλουν μια καθαρή Δημοκρατία, αλλά γιατί δεν βολεύτηκαν οι ίδιοι στο Δημόσιο. Στην ταινία του Δαλιανίδη «Ζητείται ψεύτης» (παραγωγή 1961, σενάριο Δ. Ψαθά) ο βουλευτής Παντελής Ζερβός δεν ξέρει τι να κάνει με τις προεκλογικές υποσχέσεις που έχει μοιράσει.
Χρειάζεται επειγόντως έναν ιδιαίτερο γραματέα, που να κατέχει την τέχνη του ψεύδεσθαι στο πόπολο, και τον βρίσκει στο χαριτωμένο πρόσωπο του Ηλιόπουλου, ο οποίος αποδεικνύεται τετραπέρατος ψεύτης. Είναι τόσο ταλαντούχος, που σήμερα θα ήταν ένας ιδανικός εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης.
Ιστορική έχει μείνει και η σκηνή με το βουλευτή Καλοχαιρέτα, που υποδύεται ο Απόστολος Αυδής, στη σπονδυλωτή κοινωνική ταινία «Στουρνάρα 288», σε σενάριο και σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, που βασίστηκε στο ομώνυμο θεατρικό των Τραϊφόρου/Βασιλειάδη. Η κοινωνική διαστρωμάτωση αντικατοπτρίζεται στην κατανομή, ανά όροφο, των ενοίκων μιας πολυκατοικίας. Ο κύριος βουλευτής πουλάει φούμαρα στον ψηφοφόρο του, αλλά το ωραίο είναι να παρακολουθήσει ο θεατής αυτή την αλυσίδα των ψεμάτων -η πλήρης αδιαφορία του υπουργού για το αίτημα του ψηφοφόρου μεταβάλλεται τελικά σε σίγουρο διορισμό του, από τα χείλη του βουλευτή. «Ετελείωσε!» αναφωνεί ο Αυδής, και ο τζόρας ψηφοφόρος αποχωρεί καθησυχασμένος.
Τελικά, είμαστε άξιοι της τύχης μας, διαχρονικά...
Πηγή: enet.gr
