Κλασικές αριστουργηματικές ταινίες και διαμάντια της 7ης Τέχνης, άγνωστες στο ευρύ κοινό, που αξίζει να ανακαλύψουν οι φίλοι του σινεμά και μπορούν να βρουν στα βίντεο κλαμπ, στο διαδίκτυο, στη συνδρομητική τηλεόραση κλπ.
Τρία εξαιρετικά φιλμ του Αυστριακού σκηνοθέτη του αμερικανικού κινηματογράφου, Φρεντ Τσίνεμαν, που έγραψε τη δική του ιστορία στο παγκόσμιο σινεμά. Το κλασικό γουέστερν «Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές», το φορτωμένο με 8 Όσκαρ «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» και το σχετικά άγνωστο, αλλά υπέροχο «Παιδιά χωρίς όνομα».
Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές (1952)
Δραματικό γουέστερν του Φρεντ Τσίνεμαν με τους Γκάρι Κουπερ, Γκρέις Κέλι, Λόιντ Μπρίτζες, Κάθι Ντουράντο και Τόμας Μίτσελ.
Ένα από τα κλασικότερα γουέστερν της χρυσής εποχής, αλλά πολύ διαφορετικό και με σαφή κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα, που έρχονται αβίαστα από τα γεγονότα και τους χαρακτήρες της ιστορίας, η οποία ουσιαστικά αφορά λίγες ώρες μιας ημέρας σε μία μικρή πόλη της αμερικανικής Δύσης. Ο Γκάρι Κούπερ, σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της ζωής του, για τον οποίο τιμήθηκε με το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου, ερμηνεύει ένα σερίφη που λίγο πριν φύγει από την πόλη του με τη γυναίκα που παντρεύτηκε την ίδια μέρα, μαθαίνει ότι επιστρέφει αναπάντεχα, ένας σκληρός εγκληματίας τον οποίο είχε στείλει στη φυλακή πριν λίγα χρόνια. Στο σιδηροδρομικό σταθμό τον περιμένει η συμμορία του, για να εκδικηθεί τον σερίφη. Οι κάτοικοι της πόλης, οι προύχοντες και οι φίλοι του τον ωθούν να φύγει, για να μη γίνει το κακό που προβλέπουν και ενδέχεται να χαλάσει την καλή εικόνα της πόλης τους και να χάσουν την περίοδο της οικονομικής ευημερίας που ζουν. Ωστόσο, ο ιδεαλιστής και λίγο ξεροκέφαλος σερίφης, πιστός στις αρχές του, θα παραμείνει στην πόλη, παρότι κινδυνεύει να χάσει και την τρομοκρατημένη σύζυγό του (Γκρέις Κέλι), η οποία φοβάται για τη ζωή του και τον απειλεί ότι θα τον εγκαταλείψει.
Το τέλος της ταινίας δεν είναι η εξουδετέρωση της συμμορίας, αλλά οι αγκαλιές και τα ζήτω των κατοίκων της πόλης, ενώ ο Κούπερ βγάζει το αστέρι του σερίφη και το πετά κάτω.
Αυτό εξόργισε τον «Δούκα» Τζον Γουέιν, γνωστό για τις σκληρές δεξιές πεποιθήσεις του, ο οποίος χαρακτήρισε το φιλμ ως «την πιο αντιαμερικανική ταινία», ενώ φέρεται να συμπλήρωσε ότι «δεν το περίμενε ποτέ αυτό από τον γέρο-Κουπ», ενώ από κοντά όλη η ομάδα του διαβόητου γερουσιαστή Μακάρθι δήλωσε εξοργισμένη από την ταινία. Απαραίτητη σημείωση: Ο Γκάρι Κούπερ συμμεριζόταν τις απόψεις του Μακάρθι!
Πέρα όμως από τη μυθολογία της ταινίας, υπάρχει και η καλλιτεχνική της αξία. Η στιβαρή σκηνοθεσία του Τσίνεμαν, με την απίστευτη κινηματογραφική του αφήγηση, αλλά και την εντυπωσιακή ασπρόμαυρη φωτογραφία του Φλόιντ Κρόσμπι και τη μουσική του Τιόμκιν, που τιμήθηκε με Όσκαρ.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι (1953)
Δραματική κοινωνική ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν, με τους Μπαρτ Λάνκαστερ, Φρανκ Σινάτρα, Ντέμπορα Κερ, Μοντγκόμερι Κλιφτ, Ντόνα Ριντ και Έρνεστ Μποργκνάιν.
Η σκηνή με τον Μπαρτ Λάνκαστερ και την Ντέμπορα Κερ στην παραλία να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται και να τους σκεπάζουν τα αφρισμένα κύματα, έγινε αφίσα, μπήκε σε σπίτια, μαγαζιά, παντού. Είναι μία από τις γνωστότερες σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Κι όμως το «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» είναι κάτι παραπάνω από υπέροχες σκηνές και μια καλοκουρδισμένη ιστορία χαρακτήρων. Είναι μία ταινία πρωτόγνωρη για την εποχή της, καθώς σκιαγραφεί ρεαλιστικά και ασκεί κριτική στις συνθήκες και τις σχέσεις που επικρατούν σε ένα αμερικανικό στρατόπεδο, λίγο πριν το βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ. Τα ηθικά διλήμματα, οι ενοχές, τα προσωπικά δράματα και αδιέξοδα, οι ανδρικές αρχές, αλλά και οι μικροπρέπειες που ευνοούνται από τους στρατοκράτες, σωστά δοσμένα και ρυθμισμένα στην εντέλεια από τον Τσίνεμαν. Υπέροχοι οι Μοντγκόμερι Κλιφτ και Μπαρτ Λάνκαστερ, αλλά δεν υστερούν ούτε ο Σινάτρα, η Ντόνα Ριντ και η Κερ.
Υπενθυμίζεται ότι η ταινία προβλήθηκε ενώ ο Μακαρθισμός αλώνιζε και παρόλα αυτά προτάθηκε για 13 Όσκαρ και κατέκτησε τα 8, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Β΄ Ανδρικού Ρόλου (Σινάτρα), Β΄ Γυναικείου Ρόλου (Ντόνα Ριντ), Φωτογραφίας).
Ο στρατιώτης Ρόμπερτ Προύιτ (Κλιφτ) ζήτησε μετάθεση και κατέληξε στη Χαβάη. Ο διοικητής Χολμς (Φίλιπ Όουμπερ) έχει ακούσει για τις ικανότητες του Προύιτ στην πυγμαχία και προσπαθεί με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα να τον πείσει να αγωνιστεί με την ομάδα μποξ του τάγματος.
Όταν ο Προύιτ αρνείται όλο το τάγμα στρέφεται εναντίον του. Παράλληλα ο λοχίας Γουόρντεν (Λάνκαστερ), που τον συμπαθεί και απορρίπτει την απαράδεκτη συμπεριφορά εναντίον του Προύιτ, συνάπτει ερωτικές σχέσεις με την Κάρεν (Ντέμπορα Κερ), τη γοητευτική και μοναχική σύζυγο του Χολμς, ενώ ο φίλος του Προύιτ στρατιώτης Άντζελο Μάτζιο (Φρανκ Σινάτρα) καταλήγει στην απομόνωση όπου υπομένει τα βασανιστήρια του δεσμοφύλακα Φατσο (Έρνεστ Μποργκνάιν). Μετά τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ οι ζωές όλων θα αλλάξουν...
Παιδιά χωρίς όνομα (1948)
Δραματική ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν, με τους Μοντγκόμερι Κλιφτ, Γουέντελ Κόρεϊ, Ιβάν Γιαντλ, Γιαμίλα Νόβοτνα.
Λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Τσίνεμαν γυρίζει μια δυνατή ταινία περιγράφοντας με τον πιο δραματικό τρόπο τα δεινά του πολέμου και τις επιπτώσεις του στα παιδιά. Η ταινία, που γυρίστηκε σε γερμανικές πόλεις (Νυρεμβέργη, Βίρτσμπουργκ και Ίνγκοσταντ) και στην οποία είχε χρησιμοποιήσει ως κομπάρσους ντόπιους Γερμανούς ερασιτέχνες, περιέγραφε με τον πιο δραματικό τρόπο τα δεινά του πολέμου και ιδιαίτερα για τα παιδιά.
Ο Τσίνεμαν με αυτή την ταινία προτάθηκε για πρώτη φορά για το Όσκαρ σκηνοθεσίας, ενώ τελικά η ταινία τιμήθηκε με το Όσκαρ του καλύτερου νεαρού ηθοποιού της χρονιάς, για τον Γιαντλ. Επίσης, είχε προταθεί για το Όσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου και ο Μοντγκόμερι Κλιφτ, που ουσιαστικά έκανε τότε το ντεμπούτο του και εντυπωσίασε κριτικούς και κοινό.
Με δυο λόγια: Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Γερμανία ήταν ερείπια, με μεγαλύτερα θύματα τα παιδιά, που είχαν μείνει ορφανά ή είχαν αποδράσει από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα Ηνωμένα Έθνη προκειμένου να βοηθήσουν τα παιδιά να βρουν τους δικούς τους ίδρυσε Κέντρα, τα οποία προσέφεραν καταφύγιο σ΄ αυτά, μέχρι να βρουν τους συγγενείς τους. Σε ένα απ’ αυτά τα Κέντρα μπήκε και ο 9χρονος Κάρελ, ένα αγόρι από την Τσεχοσλοβακία και που είχε ζήσει για κάμποσο καιρό στο Άουσβιτς με τη μητέρα του. Το παιδί ήταν τόσο τρομοκρατημένο από τη φρίκη του πολέμου, με αποτέλεσμα να έχει χάσει τη μνήμη του και τη μιλιά του...
Τρία εξαιρετικά φιλμ του Αυστριακού σκηνοθέτη του αμερικανικού κινηματογράφου, Φρεντ Τσίνεμαν, που έγραψε τη δική του ιστορία στο παγκόσμιο σινεμά. Το κλασικό γουέστερν «Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές», το φορτωμένο με 8 Όσκαρ «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» και το σχετικά άγνωστο, αλλά υπέροχο «Παιδιά χωρίς όνομα».
Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές (1952)
Δραματικό γουέστερν του Φρεντ Τσίνεμαν με τους Γκάρι Κουπερ, Γκρέις Κέλι, Λόιντ Μπρίτζες, Κάθι Ντουράντο και Τόμας Μίτσελ.
Ένα από τα κλασικότερα γουέστερν της χρυσής εποχής, αλλά πολύ διαφορετικό και με σαφή κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα, που έρχονται αβίαστα από τα γεγονότα και τους χαρακτήρες της ιστορίας, η οποία ουσιαστικά αφορά λίγες ώρες μιας ημέρας σε μία μικρή πόλη της αμερικανικής Δύσης. Ο Γκάρι Κούπερ, σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της ζωής του, για τον οποίο τιμήθηκε με το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου, ερμηνεύει ένα σερίφη που λίγο πριν φύγει από την πόλη του με τη γυναίκα που παντρεύτηκε την ίδια μέρα, μαθαίνει ότι επιστρέφει αναπάντεχα, ένας σκληρός εγκληματίας τον οποίο είχε στείλει στη φυλακή πριν λίγα χρόνια. Στο σιδηροδρομικό σταθμό τον περιμένει η συμμορία του, για να εκδικηθεί τον σερίφη. Οι κάτοικοι της πόλης, οι προύχοντες και οι φίλοι του τον ωθούν να φύγει, για να μη γίνει το κακό που προβλέπουν και ενδέχεται να χαλάσει την καλή εικόνα της πόλης τους και να χάσουν την περίοδο της οικονομικής ευημερίας που ζουν. Ωστόσο, ο ιδεαλιστής και λίγο ξεροκέφαλος σερίφης, πιστός στις αρχές του, θα παραμείνει στην πόλη, παρότι κινδυνεύει να χάσει και την τρομοκρατημένη σύζυγό του (Γκρέις Κέλι), η οποία φοβάται για τη ζωή του και τον απειλεί ότι θα τον εγκαταλείψει.
Το τέλος της ταινίας δεν είναι η εξουδετέρωση της συμμορίας, αλλά οι αγκαλιές και τα ζήτω των κατοίκων της πόλης, ενώ ο Κούπερ βγάζει το αστέρι του σερίφη και το πετά κάτω.
Αυτό εξόργισε τον «Δούκα» Τζον Γουέιν, γνωστό για τις σκληρές δεξιές πεποιθήσεις του, ο οποίος χαρακτήρισε το φιλμ ως «την πιο αντιαμερικανική ταινία», ενώ φέρεται να συμπλήρωσε ότι «δεν το περίμενε ποτέ αυτό από τον γέρο-Κουπ», ενώ από κοντά όλη η ομάδα του διαβόητου γερουσιαστή Μακάρθι δήλωσε εξοργισμένη από την ταινία. Απαραίτητη σημείωση: Ο Γκάρι Κούπερ συμμεριζόταν τις απόψεις του Μακάρθι!
Πέρα όμως από τη μυθολογία της ταινίας, υπάρχει και η καλλιτεχνική της αξία. Η στιβαρή σκηνοθεσία του Τσίνεμαν, με την απίστευτη κινηματογραφική του αφήγηση, αλλά και την εντυπωσιακή ασπρόμαυρη φωτογραφία του Φλόιντ Κρόσμπι και τη μουσική του Τιόμκιν, που τιμήθηκε με Όσκαρ.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι (1953)
Δραματική κοινωνική ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν, με τους Μπαρτ Λάνκαστερ, Φρανκ Σινάτρα, Ντέμπορα Κερ, Μοντγκόμερι Κλιφτ, Ντόνα Ριντ και Έρνεστ Μποργκνάιν.
Η σκηνή με τον Μπαρτ Λάνκαστερ και την Ντέμπορα Κερ στην παραλία να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται και να τους σκεπάζουν τα αφρισμένα κύματα, έγινε αφίσα, μπήκε σε σπίτια, μαγαζιά, παντού. Είναι μία από τις γνωστότερες σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Κι όμως το «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» είναι κάτι παραπάνω από υπέροχες σκηνές και μια καλοκουρδισμένη ιστορία χαρακτήρων. Είναι μία ταινία πρωτόγνωρη για την εποχή της, καθώς σκιαγραφεί ρεαλιστικά και ασκεί κριτική στις συνθήκες και τις σχέσεις που επικρατούν σε ένα αμερικανικό στρατόπεδο, λίγο πριν το βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ. Τα ηθικά διλήμματα, οι ενοχές, τα προσωπικά δράματα και αδιέξοδα, οι ανδρικές αρχές, αλλά και οι μικροπρέπειες που ευνοούνται από τους στρατοκράτες, σωστά δοσμένα και ρυθμισμένα στην εντέλεια από τον Τσίνεμαν. Υπέροχοι οι Μοντγκόμερι Κλιφτ και Μπαρτ Λάνκαστερ, αλλά δεν υστερούν ούτε ο Σινάτρα, η Ντόνα Ριντ και η Κερ.
Υπενθυμίζεται ότι η ταινία προβλήθηκε ενώ ο Μακαρθισμός αλώνιζε και παρόλα αυτά προτάθηκε για 13 Όσκαρ και κατέκτησε τα 8, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Β΄ Ανδρικού Ρόλου (Σινάτρα), Β΄ Γυναικείου Ρόλου (Ντόνα Ριντ), Φωτογραφίας).
Ο στρατιώτης Ρόμπερτ Προύιτ (Κλιφτ) ζήτησε μετάθεση και κατέληξε στη Χαβάη. Ο διοικητής Χολμς (Φίλιπ Όουμπερ) έχει ακούσει για τις ικανότητες του Προύιτ στην πυγμαχία και προσπαθεί με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα να τον πείσει να αγωνιστεί με την ομάδα μποξ του τάγματος.
Όταν ο Προύιτ αρνείται όλο το τάγμα στρέφεται εναντίον του. Παράλληλα ο λοχίας Γουόρντεν (Λάνκαστερ), που τον συμπαθεί και απορρίπτει την απαράδεκτη συμπεριφορά εναντίον του Προύιτ, συνάπτει ερωτικές σχέσεις με την Κάρεν (Ντέμπορα Κερ), τη γοητευτική και μοναχική σύζυγο του Χολμς, ενώ ο φίλος του Προύιτ στρατιώτης Άντζελο Μάτζιο (Φρανκ Σινάτρα) καταλήγει στην απομόνωση όπου υπομένει τα βασανιστήρια του δεσμοφύλακα Φατσο (Έρνεστ Μποργκνάιν). Μετά τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ οι ζωές όλων θα αλλάξουν...
Παιδιά χωρίς όνομα (1948)
Δραματική ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν, με τους Μοντγκόμερι Κλιφτ, Γουέντελ Κόρεϊ, Ιβάν Γιαντλ, Γιαμίλα Νόβοτνα.
Λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Τσίνεμαν γυρίζει μια δυνατή ταινία περιγράφοντας με τον πιο δραματικό τρόπο τα δεινά του πολέμου και τις επιπτώσεις του στα παιδιά. Η ταινία, που γυρίστηκε σε γερμανικές πόλεις (Νυρεμβέργη, Βίρτσμπουργκ και Ίνγκοσταντ) και στην οποία είχε χρησιμοποιήσει ως κομπάρσους ντόπιους Γερμανούς ερασιτέχνες, περιέγραφε με τον πιο δραματικό τρόπο τα δεινά του πολέμου και ιδιαίτερα για τα παιδιά.
Ο Τσίνεμαν με αυτή την ταινία προτάθηκε για πρώτη φορά για το Όσκαρ σκηνοθεσίας, ενώ τελικά η ταινία τιμήθηκε με το Όσκαρ του καλύτερου νεαρού ηθοποιού της χρονιάς, για τον Γιαντλ. Επίσης, είχε προταθεί για το Όσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου και ο Μοντγκόμερι Κλιφτ, που ουσιαστικά έκανε τότε το ντεμπούτο του και εντυπωσίασε κριτικούς και κοινό.
Με δυο λόγια: Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Γερμανία ήταν ερείπια, με μεγαλύτερα θύματα τα παιδιά, που είχαν μείνει ορφανά ή είχαν αποδράσει από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα Ηνωμένα Έθνη προκειμένου να βοηθήσουν τα παιδιά να βρουν τους δικούς τους ίδρυσε Κέντρα, τα οποία προσέφεραν καταφύγιο σ΄ αυτά, μέχρι να βρουν τους συγγενείς τους. Σε ένα απ’ αυτά τα Κέντρα μπήκε και ο 9χρονος Κάρελ, ένα αγόρι από την Τσεχοσλοβακία και που είχε ζήσει για κάμποσο καιρό στο Άουσβιτς με τη μητέρα του. Το παιδί ήταν τόσο τρομοκρατημένο από τη φρίκη του πολέμου, με αποτέλεσμα να έχει χάσει τη μνήμη του και τη μιλιά του...
