5 Βραβεία Νταβίντ ντι Ντονατέλο, 3 Ασημένιες Κορδέλες, 12 Χρυσές Σφαίρες, Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο, Χρυσός Λεόντας στη Βενετία για την καριέρα της …
Αυτά είναι μόνο μερικά απ’ τα βραβεία που απεκόμισε η Μόνικα Βίτι στην πολύχρονη διαδρομή της.
Γεννημένη στις 3 Νοεμβρίου του 1931, ιέρεια του Ιταλικού και Ευρωπαϊκού Σινεμά, με περισσότερες από 50 ταινίες στη φιλμογραφία της.
Ηθοποιός με Η κεφαλαίο, με δικό της χάρισμα και προσωπικότητα.
Με εκπληκτικό παράστημα, πέρα από «κανόνες», με ατέλειες που κατέληγαν σε γοητευτικά προτερήματα, με μια «πέτρινη» φωνή γεμάτη ποίηση.
Στις ταινίες με τον σπουδαίο σύντροφό της Μικελάντζελο Αντονιόνι, στα πρώτα χρόνια το ’60, χαρακτήρισε με τον τρόπο της μια ολόκληρη εποχή, συμβάλλοντας καθοριστικά στο έντεχνο κινηματογραφικό ρεύμα και στην ευρύτερη απήχησή του.
Δεν υποδύεται απλώς, είναι η ίδια η ταινία…
Την ίδια ώρα η Μόνικα Βίτι ήξερε να «γράφει» και στην πιο απλή κωμωδία.
Ήταν όμως πάντα συνειδητοποιημένη καλλιτέχνης, όπως το 1968 στο Φεστιβάλ στις Κάννες, όταν αρνήθηκε την Προεδρία της Επιτροπής, λόγω των γεγονότων του Γαλλικού Μάη…
Δυστυχώς ο χρόνος, συχνά, είναι αδυσώπητος και ασεβής.
Έτσι η κυρία έχει να εμφανιστεί κοντά 15 χρόνια, αφού η μνήμη της δεν της το επιτρέπει.
Οι στιγμές όμως που μας χάρισε ομορφαίνουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και άλλων τόσων που έρχονται-φεύγουν στο μάταιο ετούτο κόσμο καθημερινά.
Γι’ αυτό και επιστρέφω στην μαγική τετραλογία της με τον αγαπημένο της «μαέστρο»… με τον οποίο φυσικά και χώρισαν, αφού Όλα Κάποτε Αρχίζουν και Τελειώνουν:
Μοναδική Κλαούντια στην «Περιπέτεια» (1960), μεθυστική Βαλεντίνα στη «Νύχτα» (1961), αγαλμάτινη στην «Έκλειψη», (1962), νευρωτική και ποθητή στην «Κόκκινη Έρημο»…
Όποιος αγαπά το σινεμά, και όχι μόνο, και δεν έχει «λειώσει» μέσα του αυτά τα έργα, σίγουρα έχει στερηθεί πολλά ξεχωριστά…
Αυτά είναι μόνο μερικά απ’ τα βραβεία που απεκόμισε η Μόνικα Βίτι στην πολύχρονη διαδρομή της.
Γεννημένη στις 3 Νοεμβρίου του 1931, ιέρεια του Ιταλικού και Ευρωπαϊκού Σινεμά, με περισσότερες από 50 ταινίες στη φιλμογραφία της.
Ηθοποιός με Η κεφαλαίο, με δικό της χάρισμα και προσωπικότητα.
Με εκπληκτικό παράστημα, πέρα από «κανόνες», με ατέλειες που κατέληγαν σε γοητευτικά προτερήματα, με μια «πέτρινη» φωνή γεμάτη ποίηση.
Στις ταινίες με τον σπουδαίο σύντροφό της Μικελάντζελο Αντονιόνι, στα πρώτα χρόνια το ’60, χαρακτήρισε με τον τρόπο της μια ολόκληρη εποχή, συμβάλλοντας καθοριστικά στο έντεχνο κινηματογραφικό ρεύμα και στην ευρύτερη απήχησή του.
Δεν υποδύεται απλώς, είναι η ίδια η ταινία…
Την ίδια ώρα η Μόνικα Βίτι ήξερε να «γράφει» και στην πιο απλή κωμωδία.
Ήταν όμως πάντα συνειδητοποιημένη καλλιτέχνης, όπως το 1968 στο Φεστιβάλ στις Κάννες, όταν αρνήθηκε την Προεδρία της Επιτροπής, λόγω των γεγονότων του Γαλλικού Μάη…
Δυστυχώς ο χρόνος, συχνά, είναι αδυσώπητος και ασεβής.
Έτσι η κυρία έχει να εμφανιστεί κοντά 15 χρόνια, αφού η μνήμη της δεν της το επιτρέπει.
Οι στιγμές όμως που μας χάρισε ομορφαίνουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και άλλων τόσων που έρχονται-φεύγουν στο μάταιο ετούτο κόσμο καθημερινά.
Γι’ αυτό και επιστρέφω στην μαγική τετραλογία της με τον αγαπημένο της «μαέστρο»… με τον οποίο φυσικά και χώρισαν, αφού Όλα Κάποτε Αρχίζουν και Τελειώνουν:
Μοναδική Κλαούντια στην «Περιπέτεια» (1960), μεθυστική Βαλεντίνα στη «Νύχτα» (1961), αγαλμάτινη στην «Έκλειψη», (1962), νευρωτική και ποθητή στην «Κόκκινη Έρημο»…
Όποιος αγαπά το σινεμά, και όχι μόνο, και δεν έχει «λειώσει» μέσα του αυτά τα έργα, σίγουρα έχει στερηθεί πολλά ξεχωριστά…
