Θα θυμάστε τον Αλέκο Αλεξανδράκη με το χαρακτηριστικό ψιλό μουστακάκι και το πέτσινο μπουφάν, και την Αλίκη Γεωργούλη, ως άλλη Μπριζίτ Μπαρντό, να σεργιανάει στα χωμάτινα σοκάκια της παραγκούπολης του ονείρου. Ήταν η εποχή που το παγκόσμιο σινεμά άφηνε το χάραγμά του στις γειτονιές του κόσμου και τα πρότυπά του σημάδευαν τις ζωές των νέων ανθρώπων.
Υπήρξε κι ένα λαϊκό τραγούδι που κατά κάποιο τρόπο ηθογραφούσε, σχολίαζε και περιέγραφε, με τον τρόπο του, αυτή την ίδια συνοικία του ονείρου, με τους φτωχοδιάβολους και, κυρίως, τις μικρές κυρίες που μ’ ένα χτένισμα (κατά το τραγούδι: αχτένιστες) κι ένα «κούνημα» αλά Μπριζίτ, ξόρκιζαν τη φτώχεια και τη μιζέρια.
Η Καλλιόπη απ’ τη Γούβα που έγινε Μπριζίτ Μπαρντό μπορεί να είναι μια σκηνή που, εν προκειμένω, έρχεται από τις ελληνικές γειτονιές του 50-60, αλλά, η δυναμική της και η αλήθεια της έχει μια «οικουμενικότητα», αφού η δύναμη του σινεμά και τα πρότυπά του ήταν αυτά που καθόριζαν μόδες και συμπεριφορές σε μια εποχή που οι γειτονιές του κόσμου ζούσαν το όνειρο μέσα από τα πολύχρωμα εξώφυλλα των περιοδικών, από τις ταινίες με τ’ αστέρια του Χόλυγουντ και της Τσινετσιτά (Υπάρχει και μια ταινία του Τζουζέπε Τορνατόρε με αυτό πάνω κάτω το θέμα, «Ο άνθρωπος των αστεριών», ένα κοινωνικό δράμα με θέμα την επιρροή που άσκησε το σινεμά στις ζωές και στα όνειρα των ανθρώπων, στην Σικελία της δεκαετίας του 50) αλλά και από τα τραγούδια της φαντασίας και του ονείρου.
Η τηλεόραση ήταν σε εμβρυακή κατάσταση, οι μετακινήσεις και τα ταξίδια ήταν πολυτέλεια, έμεναν, λοιπόν, τα υπόλοιπα να υπερμεγενθυθούν και να εξιδανικευτούν κι ενίοτε να γίνουν η απόλυτη καρικατούρα μιας εποχής στην οποία η ζωή, κατά τα’ άλλα, τραβούσε τον μακρύ της ανήφορο.
Υπήρξε κι ένα λαϊκό τραγούδι που κατά κάποιο τρόπο ηθογραφούσε, σχολίαζε και περιέγραφε, με τον τρόπο του, αυτή την ίδια συνοικία του ονείρου, με τους φτωχοδιάβολους και, κυρίως, τις μικρές κυρίες που μ’ ένα χτένισμα (κατά το τραγούδι: αχτένιστες) κι ένα «κούνημα» αλά Μπριζίτ, ξόρκιζαν τη φτώχεια και τη μιζέρια.
Η Καλλιόπη απ’ τη Γούβα που έγινε Μπριζίτ Μπαρντό μπορεί να είναι μια σκηνή που, εν προκειμένω, έρχεται από τις ελληνικές γειτονιές του 50-60, αλλά, η δυναμική της και η αλήθεια της έχει μια «οικουμενικότητα», αφού η δύναμη του σινεμά και τα πρότυπά του ήταν αυτά που καθόριζαν μόδες και συμπεριφορές σε μια εποχή που οι γειτονιές του κόσμου ζούσαν το όνειρο μέσα από τα πολύχρωμα εξώφυλλα των περιοδικών, από τις ταινίες με τ’ αστέρια του Χόλυγουντ και της Τσινετσιτά (Υπάρχει και μια ταινία του Τζουζέπε Τορνατόρε με αυτό πάνω κάτω το θέμα, «Ο άνθρωπος των αστεριών», ένα κοινωνικό δράμα με θέμα την επιρροή που άσκησε το σινεμά στις ζωές και στα όνειρα των ανθρώπων, στην Σικελία της δεκαετίας του 50) αλλά και από τα τραγούδια της φαντασίας και του ονείρου.
Η τηλεόραση ήταν σε εμβρυακή κατάσταση, οι μετακινήσεις και τα ταξίδια ήταν πολυτέλεια, έμεναν, λοιπόν, τα υπόλοιπα να υπερμεγενθυθούν και να εξιδανικευτούν κι ενίοτε να γίνουν η απόλυτη καρικατούρα μιας εποχής στην οποία η ζωή, κατά τα’ άλλα, τραβούσε τον μακρύ της ανήφορο.
