Η μοίρα ωστόσο πριν από ακριβώς 40 χρόνια τής είχε επιφυλάξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μία από τις κορυφαίες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.Η Marilyn Burns, η μόνη που «επέζησε» από τα χέρια του «Σχιζοφρενούς δολοφόνου με το πριόνι» (1974) έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών από ανεξιχνίαστα μέχρι στιγμής αίτια. Στη λιτή του ανακοίνωση, ο ατζέντης της αρκέστηκε να συμπληρώσει ότι η ηθοποιός βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της στο Χιούστον του Τέξας, από μέλος της οικογενείας της.
Στην τελευταία σκηνή του περίφημου φιλμ του Τομπ Χούπερ (η απόλυτη σκηνή ανθολογίας), η Marilyn Burns δραπετεύει από τον τόπο του μακελειού και, ουρλιάζοντας παραληρηματικά, αφήνει πίσω της το δολοφόνο, με φόντο την ανατολή του ηλίου. Για αυτό το ουρλιαχτό που φαινόταν απόλυτα φυσικό η ίδια είχε εκμυστηρευτεί στο παρελθόν ότι «έπειτα από τόσα πολύωρα γυρίσματα και με τη θερμοκρασία στο Τέξας να αγγίζει ακόμη και τους 45 βαθμούς, ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Ημουν σε πραγματικό παραλήρημα. Η κραυγή μου δεν ήταν τρόμος αλλά ευτυχία, καθώς τα γυρίσματα μόλις είχαν ολοκληρωθεί».
Το φιλμ του Τομπ Χούπερ, που συμπεριλαμβάνεται στις εγκυρότερες λίστες με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, γυρίστηκε εν πολλοίς από μια παρέα φίλων και άγνωστων ηθοποιών -κυρίως από την περιοχή του Τέξας- και με μπάτζετ μόλις 300 χιλιάδες δολάρια κατάφερε (μόνο από τη διανομή του στην Αμερική) να εισπράξει 30 εκατομμύρια. Χρήματα που, όπως είχε αναφέρει ο Τομπ Χούπερ σε παλαιότερη συνέντευξή του, πήγαν στις τσέπες των παραγωγών.
Το μικρό μπάτζετ οδήγησε το σκηνοθέτη σε εξαντλητικά καθημερινά γυρίσματα με ερασιτεχνικά μέσα, που είχαν όμως το ευτυχές αποτέλεσμα μιας πρωτόγονης και ιλαρής ατμόσφαιρας, με την κούραση και την απελπισία των ηθοποιών να βγαίνει με απόλυτη φυσικότητα. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν αυτή η ταινία αν είχε γυριστεί με αφθονία οικονομικών πόρων, όπως επίσης κανείς δεν θέλει να φανταστεί πώς θα ήταν η έγχρωμη εκδοχή του «Ψυχώ», καθώς όπως είναι γνωστό ο Χίτσκοκ επέλεξε το μαυρόασπρο ελλείψει χρημάτων.
Το φιλμ φυσικά του Τομπ Χούπερ δεν έμεινε στην Ιστορία του κινηματογράφου μόνο για την ατμόσφαιρα τρόμου -για την οποία ο σημερινός θεατής μπορεί ακόμη και να αδιαφορήσει- αλλά για το ιστορικό και πολιτικό υπόστρωμα στο οποίο δομήθηκε. Πιο συγκεκριμένα, το 1974 (παράλληλα με τους μετασεισμούς που προκαλεί το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ), η Αμερική μόλις έχει βγει από τον πόλεμο του Βιετνάμ και αναμετράται με τις πληγές και κυρίως τις ενοχές της.
Οι προοδευτικές φωνές αναρωτιούνται για τα εγγενή αίτια της ανθρώπινης βίας αλλά και τα παραδοσιακά εκείνα χαρακτηριστικά του μέσου Αμερικανού που κατοικεί στις νότιες πολιτείες και τον οδήγησαν στην άλλη άκρη της γης προκειμένου να γίνει ένας στυγνός μακελάρης. Από το τρίπτυχο πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, στο οποίο δομήθηκε η αμερικανική κοινωνία, ο Χούπερ εστιάζει κυρίως στα δύο τελευταία, παρουσιάζοντας μια οικογένεια κανιβάλων -με υπόνοιες και αναφορές αιμομιξίας- να δειπνεί τα θύματά της, ενώ προηγουμένως έχουν προσευχηθεί με κατάνυξη. Παρ' όλο που η ιστορία του φιλμ λαμβάνει αφορμή από την πραγματική ιστορία τού κατά συρροή δολοφόνου Ed Gein, που έδρασε στην περιοχή του Τέξας τη δεκαετία του '50, η επιλογή της συγκεκριμένης Πολιτείας έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι πρόκειται διαχρονικά για την πιο συντηρητική και περιχαρακωμένη Πολιτεία της Αμερικής. Οι ήρωες-θύματα του φιλμ συμβολίζουν έναν εισβολέα, που απειλεί ακριβώς αυτές τις «αξίες» της συντηρητικής Αμερικής, τις μεθερμηνευόμενες και ως βασικές της αγκυλώσεις. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα θύματα είναι όλα νεαρής ηλικίας και κινούνται στο κίνημα των χίπις. Αποτελούν, δηλαδή, φορείς αμφισβήτησης και ανατροπής των παραδοσιακών αξιών της Αμερικής. Αξίες που συνιστούν το εύφορο έδαφος του ρατσισμού, της βίας και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
Του ΓΙΑΝΝΗ Ε. ΣΤΑΜΟΥ
Πηγή: http://www.enet.gr
Στην τελευταία σκηνή του περίφημου φιλμ του Τομπ Χούπερ (η απόλυτη σκηνή ανθολογίας), η Marilyn Burns δραπετεύει από τον τόπο του μακελειού και, ουρλιάζοντας παραληρηματικά, αφήνει πίσω της το δολοφόνο, με φόντο την ανατολή του ηλίου. Για αυτό το ουρλιαχτό που φαινόταν απόλυτα φυσικό η ίδια είχε εκμυστηρευτεί στο παρελθόν ότι «έπειτα από τόσα πολύωρα γυρίσματα και με τη θερμοκρασία στο Τέξας να αγγίζει ακόμη και τους 45 βαθμούς, ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Ημουν σε πραγματικό παραλήρημα. Η κραυγή μου δεν ήταν τρόμος αλλά ευτυχία, καθώς τα γυρίσματα μόλις είχαν ολοκληρωθεί».
Το φιλμ του Τομπ Χούπερ, που συμπεριλαμβάνεται στις εγκυρότερες λίστες με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, γυρίστηκε εν πολλοίς από μια παρέα φίλων και άγνωστων ηθοποιών -κυρίως από την περιοχή του Τέξας- και με μπάτζετ μόλις 300 χιλιάδες δολάρια κατάφερε (μόνο από τη διανομή του στην Αμερική) να εισπράξει 30 εκατομμύρια. Χρήματα που, όπως είχε αναφέρει ο Τομπ Χούπερ σε παλαιότερη συνέντευξή του, πήγαν στις τσέπες των παραγωγών.
Το μικρό μπάτζετ οδήγησε το σκηνοθέτη σε εξαντλητικά καθημερινά γυρίσματα με ερασιτεχνικά μέσα, που είχαν όμως το ευτυχές αποτέλεσμα μιας πρωτόγονης και ιλαρής ατμόσφαιρας, με την κούραση και την απελπισία των ηθοποιών να βγαίνει με απόλυτη φυσικότητα. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν αυτή η ταινία αν είχε γυριστεί με αφθονία οικονομικών πόρων, όπως επίσης κανείς δεν θέλει να φανταστεί πώς θα ήταν η έγχρωμη εκδοχή του «Ψυχώ», καθώς όπως είναι γνωστό ο Χίτσκοκ επέλεξε το μαυρόασπρο ελλείψει χρημάτων.
Το φιλμ φυσικά του Τομπ Χούπερ δεν έμεινε στην Ιστορία του κινηματογράφου μόνο για την ατμόσφαιρα τρόμου -για την οποία ο σημερινός θεατής μπορεί ακόμη και να αδιαφορήσει- αλλά για το ιστορικό και πολιτικό υπόστρωμα στο οποίο δομήθηκε. Πιο συγκεκριμένα, το 1974 (παράλληλα με τους μετασεισμούς που προκαλεί το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ), η Αμερική μόλις έχει βγει από τον πόλεμο του Βιετνάμ και αναμετράται με τις πληγές και κυρίως τις ενοχές της.
Οι προοδευτικές φωνές αναρωτιούνται για τα εγγενή αίτια της ανθρώπινης βίας αλλά και τα παραδοσιακά εκείνα χαρακτηριστικά του μέσου Αμερικανού που κατοικεί στις νότιες πολιτείες και τον οδήγησαν στην άλλη άκρη της γης προκειμένου να γίνει ένας στυγνός μακελάρης. Από το τρίπτυχο πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, στο οποίο δομήθηκε η αμερικανική κοινωνία, ο Χούπερ εστιάζει κυρίως στα δύο τελευταία, παρουσιάζοντας μια οικογένεια κανιβάλων -με υπόνοιες και αναφορές αιμομιξίας- να δειπνεί τα θύματά της, ενώ προηγουμένως έχουν προσευχηθεί με κατάνυξη. Παρ' όλο που η ιστορία του φιλμ λαμβάνει αφορμή από την πραγματική ιστορία τού κατά συρροή δολοφόνου Ed Gein, που έδρασε στην περιοχή του Τέξας τη δεκαετία του '50, η επιλογή της συγκεκριμένης Πολιτείας έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι πρόκειται διαχρονικά για την πιο συντηρητική και περιχαρακωμένη Πολιτεία της Αμερικής. Οι ήρωες-θύματα του φιλμ συμβολίζουν έναν εισβολέα, που απειλεί ακριβώς αυτές τις «αξίες» της συντηρητικής Αμερικής, τις μεθερμηνευόμενες και ως βασικές της αγκυλώσεις. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα θύματα είναι όλα νεαρής ηλικίας και κινούνται στο κίνημα των χίπις. Αποτελούν, δηλαδή, φορείς αμφισβήτησης και ανατροπής των παραδοσιακών αξιών της Αμερικής. Αξίες που συνιστούν το εύφορο έδαφος του ρατσισμού, της βίας και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
Του ΓΙΑΝΝΗ Ε. ΣΤΑΜΟΥ
Πηγή: http://www.enet.gr
