Η ιδέα βασίζεται πάνω στα claw machines, που υπήρχαν παλιά στημένα σε περίπτερα, λούνα παρκ και στο δρόμο, έξω από διάφορα μαγαζιά. Κλειστές γυάλινες καμπίνες που περιείχαν παιχνίδια, σε καλούσαν να βάλεις στη σχισμή ένα κέρμα, και να προσπαθήσεις να πιάσεις ένα λούτρινο, μια μπάλα, ένα ρολόϊ κ.α.
Ο καλλιτέχνης, Γιάννης Δημόπουλος, άλλαξε το περιεχόμενο, και έβαλε σε τεράστια καμπίνα, αντί για παιχνίδια, ανθρώπους! Αγόρια και κορίτσια.
Το έργο του, παρουσιάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα, στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, και ήταν η πιο παράξενη εγκατάσταση-περφόρμανς.
Οι επισκέπτες της Έκθεσης, προσπαθούσαν βάζοντας στην σχισμή ένα ευρώ, να πιάσουν ένα αγόρι ή ένα κορίτσι.
Αν το κατόρθωναν, το αγόρι ή το κορίτσι έβγαινε από την κλωβό, και υπέγραφε συμβόλαιο, πως θα ακολουθούσε αυτόν που τον/την έπιασε για τρεις ώρες.
Γινόταν έτσι, ένα είδος ρομπότ, χάνοντας την ιδιότητα του ανθρώπου. Ο κάτοχος, μπορούσε να πάρει το «ρομπότ» μαζί του, έξω από την Έκθεση, με κάποιες βέβαια απαγορεύσεις, που υπήρχαν στους όρους του συμβολαίου. Ένας όρος αφορούσε στην σωματική επαφή. Έπρεπε να δεις την συγκατάθεσή του, για να τον/την ακουμπήσεις.
Το έργο θεωρήθηκε από πολλούς προκλητικό, και ακούστηκαν έντονες διαφωνίες.
Φωτο: Ο δημιουργός του claw machine με ανθρώπους, Γιάννης Δημόπουλος. Το έργο του, παρουσιάστηκε ως η πτυχιακή του εργασία, για την ΑΣΚΤ.
«Είχα την ιδέα, ν’ αλλάξω το περιεχόμενο ενός claw machines, βάζοντας στην θέση των άψυχων παιχνιδιών, ανθρώπους. Αν πιάσεις κάποιο αγόρι ή κορίτσι, υπογράφει μαζί σου συμβόλαιο, πως αναγκαστικά θα σε ακολουθεί για τρεις ώρες, όπου τον πας, σε δημόσιους χώρους, και με δημόσια μέσα. Για ιδιωτικό χώρο, θα πρέπει να του το προτείνεις, και να το δεχτεί. Εντολές επίσης, που θα θεωρήσει πως τον προσβάλλουν μπορεί να μην τις δεχτεί. Όλα αυτά είναι και στην κρίση του ίδιου. Για τρεις ώρες, δεν είναι ούτε άνθρωπος, αφού υπάρχει συμβόλαιο, που του αφαιρεί την ελευθερία, αλλά από την άλλη, υπάρχουν όροι του συμβολαίου, που δεν τον καθιστούν κούκλα, έχει δικαίωμα αρνήσεων».
Φωτογραφίες: Μανώλης Νταλούκας
Ο καλλιτέχνης, Γιάννης Δημόπουλος, άλλαξε το περιεχόμενο, και έβαλε σε τεράστια καμπίνα, αντί για παιχνίδια, ανθρώπους! Αγόρια και κορίτσια.
Το έργο του, παρουσιάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα, στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, και ήταν η πιο παράξενη εγκατάσταση-περφόρμανς.
Οι επισκέπτες της Έκθεσης, προσπαθούσαν βάζοντας στην σχισμή ένα ευρώ, να πιάσουν ένα αγόρι ή ένα κορίτσι.
Αν το κατόρθωναν, το αγόρι ή το κορίτσι έβγαινε από την κλωβό, και υπέγραφε συμβόλαιο, πως θα ακολουθούσε αυτόν που τον/την έπιασε για τρεις ώρες.
Γινόταν έτσι, ένα είδος ρομπότ, χάνοντας την ιδιότητα του ανθρώπου. Ο κάτοχος, μπορούσε να πάρει το «ρομπότ» μαζί του, έξω από την Έκθεση, με κάποιες βέβαια απαγορεύσεις, που υπήρχαν στους όρους του συμβολαίου. Ένας όρος αφορούσε στην σωματική επαφή. Έπρεπε να δεις την συγκατάθεσή του, για να τον/την ακουμπήσεις.
Το έργο θεωρήθηκε από πολλούς προκλητικό, και ακούστηκαν έντονες διαφωνίες.
Φωτο: Ο δημιουργός του claw machine με ανθρώπους, Γιάννης Δημόπουλος. Το έργο του, παρουσιάστηκε ως η πτυχιακή του εργασία, για την ΑΣΚΤ.
Ο καλλιτέχνης, Γιάννης Δημόπουλος, μας είπε:
«Είχα την ιδέα, ν’ αλλάξω το περιεχόμενο ενός claw machines, βάζοντας στην θέση των άψυχων παιχνιδιών, ανθρώπους. Αν πιάσεις κάποιο αγόρι ή κορίτσι, υπογράφει μαζί σου συμβόλαιο, πως αναγκαστικά θα σε ακολουθεί για τρεις ώρες, όπου τον πας, σε δημόσιους χώρους, και με δημόσια μέσα. Για ιδιωτικό χώρο, θα πρέπει να του το προτείνεις, και να το δεχτεί. Εντολές επίσης, που θα θεωρήσει πως τον προσβάλλουν μπορεί να μην τις δεχτεί. Όλα αυτά είναι και στην κρίση του ίδιου. Για τρεις ώρες, δεν είναι ούτε άνθρωπος, αφού υπάρχει συμβόλαιο, που του αφαιρεί την ελευθερία, αλλά από την άλλη, υπάρχουν όροι του συμβολαίου, που δεν τον καθιστούν κούκλα, έχει δικαίωμα αρνήσεων».
Φωτογραφίες: Μανώλης Νταλούκας
