Νεολαία και Χούντα υπήρξαν δύο κόσμοι αντίθετοι και εμπόλεμοι μεταξύ τους.
Η ελληνική νεολαία, που τότε είχε γοητευτεί από καλλιτέχνες σαν τον Σαββόπουλο, τον John Lennon ή τον Bob Dylan, δεν ήταν δυνατόν να καθοδηγηθεί από τους ηθικοπλαστικούς λόγους - παραληρήματα των χουντικών εγκεφάλων.
Η ψυχεδελική διάθεση λειτουργούσε ως ασπίδα προστασίας απέναντι στην χουντική σκέψη.
Συνεπώς, για την χειραγώγηση των νέων υπήρχε επιτακτική η ανάγκη εξουδετέρωσης της ψυχεδέλειας: το ροκ της εποχής έπρεπε να απαξιωθεί και να χτυπηθεί με κάθε τρόπο.
Το 1969, η χούντα προχωρά στην ίδρυση στρατιωτικού τύπου νεολαίας, τους Άλκιμους, συγκεντρώνοντας πάνω από 20 χιλιάδες.
Φωτο: Άλκιμοι παρελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας. Για τους συνταγματάρχες αποτελούν την ιδανική νεολαία (Από την ταινία του Π. Βούλγαρη για τη χούντα).
Όλοι αυτοί οι νεαροί δεν ήταν χουντικοί, δεν πήγαν να γραφτούν από την αγάπη τους για τη χούντα. Οι περισσότεροι ήταν άνεργοι, που πίστευαν πως θα εύρισκαν έτσι δουλειά. Πολλοί πιτσιρικάδες ακόμα, δεν είχαν ιδέα περί πολιτικής και απλώς τους γοήτευε η στολή. Οι Άλκιμοι δεν ευτύχησαν πλήθος ημερών «δόξας». Πολύ γρήγορα, οι περισσότεροι των εγγεγραμμένων έφυγαν και δεν ξαναπάτησαν. Οι υποσχέσεις για δουλειά, δεν επαληθεύτηκαν και απέμειναν οι βαρετές διαλέξεις για την «Εθνοσωτήριο Επανάσταση».
Ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς, έμπαινε επικεφαλής αστυνομικών επιχειρήσεων για να κουρέψει τους μακρυμάλληδες. Βεβαίως και δεν είχε επίγνωση πως με την πράξη αυτή προξενούσε κακό. Το αντίθετο, πίστευε πως έτσι προστάτευε την ελληνική νεολαία. Όμως, η πρόθεση δεν αρκεί. Οι διαπομπεύσεις χαράχτηκαν σε ψυχές και όχι στο χιόνι. Τα κουρέματα άφησαν αγιάτρευτα τραύματα σε παιδιά, που το μόνο τους έγκλημα ήταν πως ήθελαν να ζήσουν κατά τον τρόπο που ήθελαν και που τότε συγκινούσε τη νεολαία.
Φωτο: Ο συνταγματάρχης Λαδάς επιδεικνύει το ψαλίδι που του έστειλε Ιταλός φασίστας και θαυμαστής του, με σημείωμα που έγραφε «ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΛΑΔΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ». Φωτ. Μ. Νταλούκας, Φεβρ 2008.
Κουρέματα έγιναν σε όλη τη διάρκεια της Δικτατορίας και όχι μόνο από τις «πρωτοβουλίες» του συνταγματάρχη Λαδά. Η αστυνομική επιχείρηση, που βαφτίστηκε και «Επιχείρηση Ψαλίδι», έγινε τον Μάρτιο του 1971. Τότε, ο αστυνομικός διευθυντής του ΑΤ Περιστερίου, έπιασε και κούρεψε 50 «μακρυμάλληδες», σε μια μέρα.
Τον Σεπτέμβριο του 1972, δημοσιεύματα σε εφημερίδες αναφέρουν ότι στη Ρόδο οι αστυνομικοί κούρευαν μακρυμάλληδες και απαγόρευαν την είσοδό τους στις δημόσιες υπηρεσίες. Τον Νοέμβριο του 1971, υπάρχει η είδηση για ομαδικό κούρεμα μαθητών Γυμνασίου στο Αγρίνιο. Πέρα όμως από αυτά τα "περιστατικά" που είδαν το φως της δημοσιότητας, τα περισσότερα κουρέματα έγιναν χωρίς να δημοσιοποιηθούν στις εφημερίδες. Υπάρχουν δεκάδες μαρτυρίες, ανάμεσα σε αυτές και οι μαρτυρίες γνωστών καλλιτεχνών του ροκ.
Από τις πρώτες αποφάσεις που πήρε η χούντα για την «αναμόρφωση» και την «ευπρέπεια» της νεολαίας ήταν και η απαγόρευση της μίνι φούστας.
Η απαγόρευση ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και οι συνταγματάρχες, αφού έγιναν περίγελος στο εξωτερικό, αναγκάστηκαν σε μεγαλόπρεπη κωλοτούμπα, ενεργοποιώντας βλακώδη προπαγανδιστική εκστρατεία, που τους εμφάνιζε σαν ...υποστηρικτές της μόδας του μίνι.
Στην Ελλάδα, στα χρόνια του Φοίνικα, η μίνι φούστα αντιμετωπίστηκε με τον γνωστό κουτοπόνηρο χουντικό τρόπο. Από την μια απαγορεύτηκε, από την άλλη "επετράπη". Από την μια χτυπήθηκε, από την άλλη χρησιμοποιήθηκε για να αποδείξει την ...δημοκρατικότητα της «Επαναστατικής Κυβερνήσεως». Ο τρόπος αυτός είναι κοινός σε όλα τα φασιστικά καθεστώτα. Το απαγορευμένο μπορεί να γίνει επιτρεπτό, αναλόγως του ποιος το χρησιμοποιεί και αν διάκειται ευμενώς. Η Μίνι φούστα, όπως και τα μακριά μαλλιά, ήταν ένας μπαλαντέρ, που έβγαινε αναλόγως αν συνέφερε ή όχι το καθεστώς. Και οι μακρυμάλληδες, άλλωστε, δεν κουρεύονταν όλοι, η αστυνομία εξασκούσε το "σπορ" μόνο στα κεφάλια των «αλητών» της ψυχεδελικής νεολαίας. Έτσι ακριβώς και με τη μίνι φούστα. Αξιοσέβαστες χουντικές ή μπουζουκοδιαβιούσες ή "επώνυμες" ή αδιάφορες γενικά, μπορούσαν να φορούν τα μίνι. Οι μαθήτριες όμως (πολλές φορές και φοιτήτριες) που θα τολμούσαν να εμφανιστούν με μίνι στο δρόμο προσάγονταν στα αστυνομικά τμήματα, προς γνώση και συμμόρφωση. Η προσαγωγή γινόταν με την κατηγορία της «αλητείας», στο πλαίσιο των διαταγών περί συμμόρφωσης της «μαθητιώσας» στα χουντικά ιδεώδη.
Ένα τεράστιο Δίκτυο παρακολούθησης είχε απλωθεί παντού, από τα μπαρ και κλαμπ μέχρι τα σπίτια και τους κινηματογράφους. Οι χουντικοί, όταν δεν τύλιγαν σε μια κόλλα χαρτί τους μακρυμάλληδες με την κατηγορία των «αλητών» και «ναρκωμανών», απλώς μπούκαραν σε στέκια και τους έδερναν όλους. Είναι γνωστά ξυλοκοπήματα στα μουλωχτά, στο δρόμο ή έξω από κλαμπ, αλλά και έξω από (ή και μέσα σε) κινηματογράφους που έπαιζαν έργα με τα οποία δεν συμφωνούσε η χούντα.
Ένα παράδειγμα είναι το ξύλο που έπεσε σε κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης, κατά την προβολή του «Φράουλες και Αίμα». Η σχετική μαρτυρία από το μπλογκ silia.wordpress.com...
«...Αρχές του ‘70 στη Θεσσαλονίκη. Πηγαίνω με τον “Μεγάλο μου έρωτα” εκείνης της εποχής, στον κινηματογράφο “ΘΥΜΕΛΗ” να δούμε μια ταινία, που δεν ξέραμε καν το περιεχόμενο της... “Φράουλες και αίμα” (The Strawberry Statement)… Σε κάποια φάση σηκώνονται όλοι και αρχίζουν να χειροκροτούν… Σηκώνομαι κι εγώ… Στο διάλειμμα, “μπουκάρουν” καμιά 20ριά Ασφαλίτες ανάκατα με ΕΣΑτζήδες και όποιον… αρπάξει ο Χάρος… Μας δείραν του χαμού… Ούτε προσαγωγές, ούτε τίποτα… Μόνο ξύλο… της αρκούδας...».
Η ελληνική νεολαία, που τότε είχε γοητευτεί από καλλιτέχνες σαν τον Σαββόπουλο, τον John Lennon ή τον Bob Dylan, δεν ήταν δυνατόν να καθοδηγηθεί από τους ηθικοπλαστικούς λόγους - παραληρήματα των χουντικών εγκεφάλων.
Η ψυχεδελική διάθεση λειτουργούσε ως ασπίδα προστασίας απέναντι στην χουντική σκέψη.
Συνεπώς, για την χειραγώγηση των νέων υπήρχε επιτακτική η ανάγκη εξουδετέρωσης της ψυχεδέλειας: το ροκ της εποχής έπρεπε να απαξιωθεί και να χτυπηθεί με κάθε τρόπο.
Η οργάνωση χουντικής νεολαίας
Το 1969, η χούντα προχωρά στην ίδρυση στρατιωτικού τύπου νεολαίας, τους Άλκιμους, συγκεντρώνοντας πάνω από 20 χιλιάδες.
Φωτο: Άλκιμοι παρελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας. Για τους συνταγματάρχες αποτελούν την ιδανική νεολαία (Από την ταινία του Π. Βούλγαρη για τη χούντα).
Όλοι αυτοί οι νεαροί δεν ήταν χουντικοί, δεν πήγαν να γραφτούν από την αγάπη τους για τη χούντα. Οι περισσότεροι ήταν άνεργοι, που πίστευαν πως θα εύρισκαν έτσι δουλειά. Πολλοί πιτσιρικάδες ακόμα, δεν είχαν ιδέα περί πολιτικής και απλώς τους γοήτευε η στολή. Οι Άλκιμοι δεν ευτύχησαν πλήθος ημερών «δόξας». Πολύ γρήγορα, οι περισσότεροι των εγγεγραμμένων έφυγαν και δεν ξαναπάτησαν. Οι υποσχέσεις για δουλειά, δεν επαληθεύτηκαν και απέμειναν οι βαρετές διαλέξεις για την «Εθνοσωτήριο Επανάσταση».
Τα κουρέματα
Ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς, έμπαινε επικεφαλής αστυνομικών επιχειρήσεων για να κουρέψει τους μακρυμάλληδες. Βεβαίως και δεν είχε επίγνωση πως με την πράξη αυτή προξενούσε κακό. Το αντίθετο, πίστευε πως έτσι προστάτευε την ελληνική νεολαία. Όμως, η πρόθεση δεν αρκεί. Οι διαπομπεύσεις χαράχτηκαν σε ψυχές και όχι στο χιόνι. Τα κουρέματα άφησαν αγιάτρευτα τραύματα σε παιδιά, που το μόνο τους έγκλημα ήταν πως ήθελαν να ζήσουν κατά τον τρόπο που ήθελαν και που τότε συγκινούσε τη νεολαία.
Φωτο: Ο συνταγματάρχης Λαδάς επιδεικνύει το ψαλίδι που του έστειλε Ιταλός φασίστας και θαυμαστής του, με σημείωμα που έγραφε «ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΛΑΔΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ». Φωτ. Μ. Νταλούκας, Φεβρ 2008.
Κουρέματα έγιναν σε όλη τη διάρκεια της Δικτατορίας και όχι μόνο από τις «πρωτοβουλίες» του συνταγματάρχη Λαδά. Η αστυνομική επιχείρηση, που βαφτίστηκε και «Επιχείρηση Ψαλίδι», έγινε τον Μάρτιο του 1971. Τότε, ο αστυνομικός διευθυντής του ΑΤ Περιστερίου, έπιασε και κούρεψε 50 «μακρυμάλληδες», σε μια μέρα.
Τον Σεπτέμβριο του 1972, δημοσιεύματα σε εφημερίδες αναφέρουν ότι στη Ρόδο οι αστυνομικοί κούρευαν μακρυμάλληδες και απαγόρευαν την είσοδό τους στις δημόσιες υπηρεσίες. Τον Νοέμβριο του 1971, υπάρχει η είδηση για ομαδικό κούρεμα μαθητών Γυμνασίου στο Αγρίνιο. Πέρα όμως από αυτά τα "περιστατικά" που είδαν το φως της δημοσιότητας, τα περισσότερα κουρέματα έγιναν χωρίς να δημοσιοποιηθούν στις εφημερίδες. Υπάρχουν δεκάδες μαρτυρίες, ανάμεσα σε αυτές και οι μαρτυρίες γνωστών καλλιτεχνών του ροκ.
Οι μίνι φούστες
Από τις πρώτες αποφάσεις που πήρε η χούντα για την «αναμόρφωση» και την «ευπρέπεια» της νεολαίας ήταν και η απαγόρευση της μίνι φούστας.
Η απαγόρευση ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και οι συνταγματάρχες, αφού έγιναν περίγελος στο εξωτερικό, αναγκάστηκαν σε μεγαλόπρεπη κωλοτούμπα, ενεργοποιώντας βλακώδη προπαγανδιστική εκστρατεία, που τους εμφάνιζε σαν ...υποστηρικτές της μόδας του μίνι.
Στην Ελλάδα, στα χρόνια του Φοίνικα, η μίνι φούστα αντιμετωπίστηκε με τον γνωστό κουτοπόνηρο χουντικό τρόπο. Από την μια απαγορεύτηκε, από την άλλη "επετράπη". Από την μια χτυπήθηκε, από την άλλη χρησιμοποιήθηκε για να αποδείξει την ...δημοκρατικότητα της «Επαναστατικής Κυβερνήσεως». Ο τρόπος αυτός είναι κοινός σε όλα τα φασιστικά καθεστώτα. Το απαγορευμένο μπορεί να γίνει επιτρεπτό, αναλόγως του ποιος το χρησιμοποιεί και αν διάκειται ευμενώς. Η Μίνι φούστα, όπως και τα μακριά μαλλιά, ήταν ένας μπαλαντέρ, που έβγαινε αναλόγως αν συνέφερε ή όχι το καθεστώς. Και οι μακρυμάλληδες, άλλωστε, δεν κουρεύονταν όλοι, η αστυνομία εξασκούσε το "σπορ" μόνο στα κεφάλια των «αλητών» της ψυχεδελικής νεολαίας. Έτσι ακριβώς και με τη μίνι φούστα. Αξιοσέβαστες χουντικές ή μπουζουκοδιαβιούσες ή "επώνυμες" ή αδιάφορες γενικά, μπορούσαν να φορούν τα μίνι. Οι μαθήτριες όμως (πολλές φορές και φοιτήτριες) που θα τολμούσαν να εμφανιστούν με μίνι στο δρόμο προσάγονταν στα αστυνομικά τμήματα, προς γνώση και συμμόρφωση. Η προσαγωγή γινόταν με την κατηγορία της «αλητείας», στο πλαίσιο των διαταγών περί συμμόρφωσης της «μαθητιώσας» στα χουντικά ιδεώδη.
Και ξύλο στους κινηματογράφους!
Ένα τεράστιο Δίκτυο παρακολούθησης είχε απλωθεί παντού, από τα μπαρ και κλαμπ μέχρι τα σπίτια και τους κινηματογράφους. Οι χουντικοί, όταν δεν τύλιγαν σε μια κόλλα χαρτί τους μακρυμάλληδες με την κατηγορία των «αλητών» και «ναρκωμανών», απλώς μπούκαραν σε στέκια και τους έδερναν όλους. Είναι γνωστά ξυλοκοπήματα στα μουλωχτά, στο δρόμο ή έξω από κλαμπ, αλλά και έξω από (ή και μέσα σε) κινηματογράφους που έπαιζαν έργα με τα οποία δεν συμφωνούσε η χούντα.
Ένα παράδειγμα είναι το ξύλο που έπεσε σε κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης, κατά την προβολή του «Φράουλες και Αίμα». Η σχετική μαρτυρία από το μπλογκ silia.wordpress.com...
«...Αρχές του ‘70 στη Θεσσαλονίκη. Πηγαίνω με τον “Μεγάλο μου έρωτα” εκείνης της εποχής, στον κινηματογράφο “ΘΥΜΕΛΗ” να δούμε μια ταινία, που δεν ξέραμε καν το περιεχόμενο της... “Φράουλες και αίμα” (The Strawberry Statement)… Σε κάποια φάση σηκώνονται όλοι και αρχίζουν να χειροκροτούν… Σηκώνομαι κι εγώ… Στο διάλειμμα, “μπουκάρουν” καμιά 20ριά Ασφαλίτες ανάκατα με ΕΣΑτζήδες και όποιον… αρπάξει ο Χάρος… Μας δείραν του χαμού… Ούτε προσαγωγές, ούτε τίποτα… Μόνο ξύλο… της αρκούδας...».
