Με αυτές η αστυνομία, σχεδόν καθημερινά, προσπαθούσε να εκκαθαρίσει τα Εξάρχεια, από όσους αυτή θεωρούσε αλήτες: αναρχικούς, πανκς και άλλους αυτόνομους.
Στην πραγματικότητα, ξυλοφόρτωνε και προσήγαγε στα τμήματα αθώα παιδιά. Τα ΜΑΤ και ΜΕΑ, μπούκαραν συνεχώς σε καφενεία, ζαχαροπλαστεία, ταβέρνες και μπαρ της περιοχής και προσήγαγαν όποιον θεωρούσαν -κρίνοντας από την εμφάνιση- ύποπτο και αναρχικό στοιχείο.
Η κατάληψη του Χημείου ήταν μία φυσική αντίδραση των παιδιών, απέναντι στην παράλογη αστυνομική βία.
Τα γεγονότα της κατάληψης του Χημείου αρχίζουν με την αφίσα - κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Εξάρχεια.
Η αφίσα ήταν μια πρωτοβουλία του αναρχικού Παναγιώτη Παπαδόπουλου, γνωστού στον χώρο με το ψευδώνυμο Κάιν.
Ο Κάιν, που ήταν και ο εκδότης της αναρχικής εφημερίδας ΣΠΑΣΤΗΣ, διαμαρτύρεται μαζί με άλλους αναρχικούς, αριστεριστές και πανκ της Πλατείας για τις σχεδόν καθημερινές επιχειρήσεις «Αρετής».
Η συγκέντρωση περικυκλώνεται από ΜΑΤ και ΜΕΑ και απαγορεύεται από τον εισαγγελέα. Ο αστυνομικός διευθυντής Χοχτούλας ανακοινώνει από τηλεβόα: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας. Έχετε πέντε λεπτά καιρό να διαλυθείτε. Αν τολμήσετε να φωνάξτε συνθήματα όπως -μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι- τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!».
Μια ομάδα φεύγει από την Πλατεία Εξαρχείων και κλείνεται στο Χημείο. Γρήγορα στήνονται οδοφράγματα και αρχίζουν επεισόδια.
Στα επεισόδια, που γίνονται στη διάρκεια αυτής της κατάληψης που διαρκεί πέντε μέρες, εμφανίζονται και ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών» που πετροβολούν τους καταληψίες. Πολλοί από αυτούς ήταν μέλη της ΕΠΕΝ.
Τελικά, η κατάληψη λύεται ύστερα από διαπραγματεύσεις και αφού γίνονται δεκτά τα αιτήματα: Να ελευθερωθούν οι συλληφθέντες και να έρθει πορεία να παραλάβει τους έγκλειστους. Έτσι και γίνεται.
Πολλοί απορούν γιατί η αστυνομία έκανε δεκτά τα αιτήματα και κράτησε ήπια στάση.
Η απορία είναι λογική, αν σκεφτεί κανείς πως έξι μήνες μετά (τον Νοέμβριο), στην κατάληψη που γίνεται πάλι στο Χημείο (ως διαμαρτυρία για την δολοφονία του Καλτεζά) δεν γίνεται δεκτό κανένα αίτημα και με στρατιωτικού τύπου επιχείρηση ισοπεδώνονται κυριολεκτικά οι καταληψίες.
Μία φωτογραφία που τραβά ο Βασίλης Καραμανώλης, εξηγεί μοναδικά το όλο συμβάν.
Είναι από την πορεία στους δρόμους της Αθήνας, που παραλαμβάνει τους καταληψίες του Μάη. Η φωτογραφία δείχνει τους αναρχικούς να διαδηλώνουν ελεύθερα στον κεντρικότερο δρόμο της Αθήνας. Δίπλα από το μεγάλο πανό, πίσω στο κτήριο, υπάρχει επιγραφή με την λέξη ΨΗΦΙΖΩ. Αυτός ήταν ο λόγος. Τον Μάιο του 1985, η Ελλάδα ήταν σε προεκλογικό κλίμα. Έτσι, κανένα πολιτικό κόμμα και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, δεν ήθελε μια επέμβαση που ίσως εγκυμονούσε κινδύνους. Μπορεί να συνέβαινε κάποιο ατύχημα και αυτό θα είχε αντίκτυπο στις βουλευτικές εκλογές που γίνονταν σε λίγες μέρες. Έτσι, τα πράγματα εξελίχθηκαν ομαλά.
Μια επιτροπή της βουλής με επικεφαλής τους Μανόλη Γλέζο, Λεωνίδα Κύρκο και τον υπηρεσιακό υπουργό Σταθόπουλο ήρθε σε επαφή με τους καταληψίες και έκανε δεκτά τα αιτήματα. Αντίθετα, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, στην άλλη κατάληψη, είχαν περάσει οι εκλογές. Και συνεπώς, ουδείς λόγος ανησυχίας. Το ξύλο μπορούσε να πέσει ελεύθερα.
Credits
Φωτογραφίες: ΑΡΧΕΙΟ Μ. Νταλούκα, ΑΡΧΕΙΟ Γ. Νικολαΐδη, ΑΡΧΕΙΟ Κάιν.
Στην πραγματικότητα, ξυλοφόρτωνε και προσήγαγε στα τμήματα αθώα παιδιά. Τα ΜΑΤ και ΜΕΑ, μπούκαραν συνεχώς σε καφενεία, ζαχαροπλαστεία, ταβέρνες και μπαρ της περιοχής και προσήγαγαν όποιον θεωρούσαν -κρίνοντας από την εμφάνιση- ύποπτο και αναρχικό στοιχείο.
Η κατάληψη του Χημείου ήταν μία φυσική αντίδραση των παιδιών, απέναντι στην παράλογη αστυνομική βία.
Τα γεγονότα της κατάληψης του Χημείου αρχίζουν με την αφίσα - κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Εξάρχεια.
Η αφίσα ήταν μια πρωτοβουλία του αναρχικού Παναγιώτη Παπαδόπουλου, γνωστού στον χώρο με το ψευδώνυμο Κάιν.
Ο Κάιν, που ήταν και ο εκδότης της αναρχικής εφημερίδας ΣΠΑΣΤΗΣ, διαμαρτύρεται μαζί με άλλους αναρχικούς, αριστεριστές και πανκ της Πλατείας για τις σχεδόν καθημερινές επιχειρήσεις «Αρετής».
Η συγκέντρωση περικυκλώνεται από ΜΑΤ και ΜΕΑ και απαγορεύεται από τον εισαγγελέα. Ο αστυνομικός διευθυντής Χοχτούλας ανακοινώνει από τηλεβόα: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας. Έχετε πέντε λεπτά καιρό να διαλυθείτε. Αν τολμήσετε να φωνάξτε συνθήματα όπως -μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι- τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!».
Μια ομάδα φεύγει από την Πλατεία Εξαρχείων και κλείνεται στο Χημείο. Γρήγορα στήνονται οδοφράγματα και αρχίζουν επεισόδια.
Στα επεισόδια, που γίνονται στη διάρκεια αυτής της κατάληψης που διαρκεί πέντε μέρες, εμφανίζονται και ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών» που πετροβολούν τους καταληψίες. Πολλοί από αυτούς ήταν μέλη της ΕΠΕΝ.
Τελικά, η κατάληψη λύεται ύστερα από διαπραγματεύσεις και αφού γίνονται δεκτά τα αιτήματα: Να ελευθερωθούν οι συλληφθέντες και να έρθει πορεία να παραλάβει τους έγκλειστους. Έτσι και γίνεται.
Πολλοί απορούν γιατί η αστυνομία έκανε δεκτά τα αιτήματα και κράτησε ήπια στάση.
Η απορία είναι λογική, αν σκεφτεί κανείς πως έξι μήνες μετά (τον Νοέμβριο), στην κατάληψη που γίνεται πάλι στο Χημείο (ως διαμαρτυρία για την δολοφονία του Καλτεζά) δεν γίνεται δεκτό κανένα αίτημα και με στρατιωτικού τύπου επιχείρηση ισοπεδώνονται κυριολεκτικά οι καταληψίες.
Μία φωτογραφία που τραβά ο Βασίλης Καραμανώλης, εξηγεί μοναδικά το όλο συμβάν.
Είναι από την πορεία στους δρόμους της Αθήνας, που παραλαμβάνει τους καταληψίες του Μάη. Η φωτογραφία δείχνει τους αναρχικούς να διαδηλώνουν ελεύθερα στον κεντρικότερο δρόμο της Αθήνας. Δίπλα από το μεγάλο πανό, πίσω στο κτήριο, υπάρχει επιγραφή με την λέξη ΨΗΦΙΖΩ. Αυτός ήταν ο λόγος. Τον Μάιο του 1985, η Ελλάδα ήταν σε προεκλογικό κλίμα. Έτσι, κανένα πολιτικό κόμμα και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, δεν ήθελε μια επέμβαση που ίσως εγκυμονούσε κινδύνους. Μπορεί να συνέβαινε κάποιο ατύχημα και αυτό θα είχε αντίκτυπο στις βουλευτικές εκλογές που γίνονταν σε λίγες μέρες. Έτσι, τα πράγματα εξελίχθηκαν ομαλά.
Μια επιτροπή της βουλής με επικεφαλής τους Μανόλη Γλέζο, Λεωνίδα Κύρκο και τον υπηρεσιακό υπουργό Σταθόπουλο ήρθε σε επαφή με τους καταληψίες και έκανε δεκτά τα αιτήματα. Αντίθετα, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, στην άλλη κατάληψη, είχαν περάσει οι εκλογές. Και συνεπώς, ουδείς λόγος ανησυχίας. Το ξύλο μπορούσε να πέσει ελεύθερα.
Credits
Φωτογραφίες: ΑΡΧΕΙΟ Μ. Νταλούκα, ΑΡΧΕΙΟ Γ. Νικολαΐδη, ΑΡΧΕΙΟ Κάιν.
