Κατά την επιλογή των καινούργιων, ο Στέλιος, «κλώτσησε» όταν άκουσε τη «μοντέρνα» μελωδία του «Υπάρχω». Μάλιστα γύρισε και είπε στον Νικολόπουλο με τον οποίο τότε η σχέση τους ξεπερνούσε τα όρια της στενής φιλίας: «Και σλόου ροκ θα τραγουδήσω τώρα;».
Στο βιβλίο του «Κι Όσο Υπάρχεις Θα Υπάρχω – Η πορεία και τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη», ο συγγραφέας Κώστας Μπαλαχούτης αναφέρει:
Πίσω απ’ τις γρίλλιες του “Υπάρχω” κρύβονται πολλές μικρές άγνωστες ιστορίες. Ο Χρήστος Νικολόπουλος εξιστορεί μια από αυτές: «Τη μουσική για το ομώνυμο τραγούδι την είχα γράψει νωρίτερα και την είχα δώσει στην Polygram, τότε, προκειμένου να γίνει τραγούδι για τον Δημήτρη Μητροπάνο, που εκείνη την περίοδο ανέβαινε και έλεγε και τέτοιου ύφους κομμάτια. Περίμενα περισσότερο από τρεις μήνες, τελικά δεν έγινε τίποτα και το τραγούδι επέστρεψε σ’ εμένα. Θα έλεγα, ότι μουσικά, ήταν μπροστά από την εποχή του... Όταν ο Καζαντζίδης αποφάσισε να τραγουδήσει, του έβαζα ν’ ακούει διάφορες μουσικές που είχα γράψει. Ανάμεσά τους και το συγκεκριμένο. Αρχικά του Στέλιου δεν του άρεσε. Τουλάχιστον δεν ενθουσιάστηκε. Θυμάμαι που μου είπε: “Και ροκ θα τραγουδήσω;” Όταν όμως αργότερα ο Πυθαγόρας το έντυσε, ως συνήθως, με τους κατάλληλους στίχους, και ενορχηστρωτικά άρχισε να πλουτίζεται με περισσότερα λαϊκά στοιχεία άλλαξε γνώμη και γι’ αυτό έδωσε και τον τίτλο στο μεγάλο δίσκο. Τώρα να μιλήσω για την ερμηνεία του Καζαντζίδη στα συγκεκριμένα τραγούδια, ή την τέχνη του Πυθαγόρα αλλά και των μουσικών, νομίζω ότι είναι περιττό. Η ιστορία έχει δώσει από μόνη της στο “Υπάρχω” τη θέση που του αξίζει».