«Άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε»
Το 1977 ανέβηκε στο θέατρο «Άννας & Μαρίας Καλουτά» η παράσταση του «Ελευθέρου Θεάτρου» «Άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε». Τα κείμενα και τη σκηνοθεσία υπέγραφαν τα μέλη του «Ελευθέρου Θεάτρου» (Κώστας Αρζόγλου, Βασίλης Γεωργιάδης, Δημήτρης Καμπερίδης, Υβόννη Μαλτέζου, Νένα Μεντή, Άννα Παναγιωτοπούλου, Γιώργος Σαμπάνης, Σοφία Σεϊρλή, Σταμάτης Φασουλής, Μίμης Χρυσομάλλης, Γιάννης Μπακογιάννης, Μαριτίνα Πάσσαρη), τα σκηνικά και τα κοστούμια ο Γιώργος Ζιάκας, τις χορογραφίες ο Γιάννης Φλερύ και τη μουσική ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.
13 από τα μουσικά θέματα του Λουκιανού βρήκαν θέση το 1984 στο διπλό δίσκο «Πάμε μαέστρο», που κυκλοφόρησε από τη Minos σε παραγωγή του Γιώργου Μακράκη, με 56 αποσπάσματα από δέκα επιθεωρήσεις που ανέβηκαν από το «Ελεύθερο Θέατρο» και την «Ελεύθερη Σκηνή» την περίοδο 1973-1984. Στην επανέκδοση του δίσκου σε μονό cd τo 1995, συμπεριλήφθηκαν 49 από τα 56 κομμάτια.
Λίγα λόγια για την εποχή
Στο εσώφυλλο του δίσκου υπάρχουν κάποια στοιχεία για την παράσταση και την εποχή της:
ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1976: Ο Ρολφ Πόλε παραδίδεται στις αρχές της Δυτικής Γερμανίας ύστερα από γνωμοδότηση του Αρείου Πάγου. Ποινική δίωξη ασκήθηκε εναντίον του περιοδικού ΑΝΤΙ, με αιτιολογία ότι δημοσίευσε απόρρητο έγγραφο του στρατού.
ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1976: Νέος πρόεδρος των ΗΠΑ εκλέγεται ο υποψήφιος του δημοκρατικού κόμματος, Τζίμυ Κάρτερ. Η οργάνωση 17 Νοέμβρη δολοφονεί το Μάλιο. Προκλητικά επεισόδια στην κηδεία του Μάλιου.
ΜΑΡΤΗΣ 1977: Επεισόδια στη φοιτητική εστία θηλέων Θεσσαλονίκης, επειδή οι οικότροφες ζήτησαν ελεύθερη διακίνηση στους κοιτώνες της εστίας, πράγμα που απαγορεύεται αυστηρά από τον κανονισμό.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1977: Σε διαγωνισμό του υπουργείου Παιδείας για 80 θέσεις δακτυλογράφων υποβλήθηκαν 12.000 αιτήσεις. Στη διάρκεια των επισήμων εγκαινίων του έργου, έσπασε ο κεντρικός αγωγός (χαβούζα), λυμάτων Κερατσινίου. Για 150 θέσεις στον ΟΤΕ διαγωνίζονται 21.000 υποψήφιοι.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Το «Άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε» δεν προσπαθήσαμε να είναι ούτε σάτιρα, ούτε επιθεώρηση, ούτε κωμωδία, ούτε δράμα, ούτε θέατρο πολιτικό αναλυτικό, ούτε λυρικό. Το θέμα μας, η γενιά των 16-17 χρόνων τότε, το 1977. Αυτή η γενιά ήταν άραγε διαφορετική σε κάτι απ’ όλες τις άλλες γενιές; Τι την διαφοροποιούσε; Ποια ήταν η σχέση της με τη βία; Τι σήμαινε γι’ αυτή νόμος; Πώς αντιμετώπιζε την οικογένεια; Ήταν «αλήτες», «ρεμάλια» που καβαλάνε μοτοσυκλέτες ή ήταν οι ελπίδες του αύριο; Γιατί παίζανε τη ζωή τους κορώνα γράμματα; Τι άλλο είχαν να την κάνουν αυτή τη ζωή: Πώς τους αντιμετώπιζαν οι γύρω τους άνθρωποι, φορείς ή δομές του συστήματος; Στόχος μας ήταν να αφηγηθούμε σκηνικά τη στάση μας απέναντι σ’ αυτά τα παιδιά. Ένας θίασος αφηγητής, υλοποίησε τη φαντασία του και τη μνήμη του, με άξονα δυο παιδιά αυτής της γενιάς, τον Πάνο και την Άννα.
Συμμετέχει ο Γιάννης Πάριος...
Στην ηχογράφηση του τραγουδιού της έναρξης, για το δίσκο «Πάμε Μαέστρο», μαζί με τα μέλη του «Ελευθέρου Θεάτρου» συμμετείχε τραγουδώντας και ο Γιάννης Πάριος... Το 2006, το «Άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε» αποτέλεσε το πρώτο τραγούδι και έδωσε παράλληλα τον τίτλο σε μια διπλή συλλογή τραγουδιών του Λουκιανού Κηλαηδόνη που επιμελήθηκε ο Γιώργος Τσάμπρας...
Συζητώντας τον Αύγουστο του 2008 με τον Λουκιανό, στο πλαίσιο μιας μεγάλης συνέντευξης, μου είπε σχετικά:
...Εκεί λοιπόν ξεκινάω, είχα κάνει την «Πόλη μας» με τη Ραλλού Μάνου, είχα κάνει τη «Φαύστα» με τον Μποστ και κάνω το «μπαμ» με το «Ελεύθερο θέατρο». Όταν γίνονται οι παραστάσεις του «Ελευθέρου θεάτρου» έρχεται και με βρίσκει ο Θόδωρος ο Αγγελόπουλος και μου λέει «κάνω μια ταινία το “Θίασο”, να κάνεις τη μουσική». Από τα «Μικροαστικά» λοιπόν στο «Ελεύθερο θέατρο» κι από κει στο «Θίασο» του Αγγελόπουλου. Με τα παιδιά κάναμε 10 επιθεωρήσεις. Αν έχεις το διπλό δίσκο το «Πάμε μαέστρο» θα είδες τι έχω κάνει. Κι εκεί έχω βάλει μόνο τα πρωτότυπα, δηλαδή δικές μου μουσικές, γιατί στις επιθεωρήσεις χρησιμοποιούσαμε πάρα πολλά τραγούδια της εποχής, τα οποία δεν είχε νόημα να τα βάλω. Στην παράσταση ήταν χρήσιμα. Έχει και ωραία τραγούδια εκεί μέσα...
Στην τελική μορφή του δίσκου σε δυο κομμάτια προστέθηκαν και οι φωνές του Γιάννη Πάριου και της Δήμητρας Γαλάνη.
Στην έναρξη, ναι. Στην παράσταση τα λέγαν τα παιδιά, δεν υπήρχε Play-back. Ένα έργο που δεν πήγε καλά, αλλά είχα κάνει ωραίες μουσικές ήταν το «Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», που έχει ωραία έναρξη, έχει μια «Ωδή στη μοτοσικλέτα», έχει μερικά καλά τραγούδια... Από κει «τσίμπησα» την «ταυτότητα», απ’ αυτή την παράσταση είναι το «Δελτίο ταυτότητος».
