Γράφει ο ερευνητής Πάνος Σαββόπουλος στο ιστότοπό του panossavopoulos.gr
«Με παράσυρε το ρέμα, μάνα μου, δεν είναι ψέμα»: Στίχος από το τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη Πλημμύρα, του 1934.
Το στιχάκι το δανείστηκε αυτούσιο, μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Βασίλης Τσιτσάνης κι έκανε το τραγούδι του «Με παράσυρε το ρέμα», με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Με αφορμή δύο ρεμπέτικα τραγούδια-ρεπορτάζ του 1934, γίνεται τούτο το σημείωμα.
Εδώ Αττική και ειδικότερα εδώ Αθήνα! Και οι πλημμύρες άρχισαν να καταγράφονται στην Αττική το 1887, όταν στις 22-10-1887 έπεφτε νερό με το τουλούμι για δύο μερόνυχτα, με αποτέλεσμα μεγάλες καταστροφές και κατάρρευση μίας οικοδομής και μίας μονοκατοικίας.
Έκτοτε -και μέχρι το 1933- καταγράφηκαν δέκα περιπτώσεις ισχυρών βροχοπτώσεων με δυσάρεστα πάντα αποτελέσματα. Και μην αναρωτηθείτε γιατί το κράτος «καραγκιόζης» δεν έκανε αντιπλημμυρικά έργα... (Θα υποθέσω ότι ζείτε σε χώρα ...Λωτοφάγων). Η πλημμύρα όμως του 1934 ήταν η μεγαλύτερη από όλες. Συνέβη στις 22-11-1934. Έφτασαν μόνο έξη ώρες ισχυρότατης καταιγίδας για να πληγούν τα περισσότερα σπίτια και καταστήματα σε Αθήνα (Ν. Φιλαδέλφεια, Ν. Ιωνία, Κυψέλη, Πατήσια...), αλλά και σε Πειραιά (Μοσχάτο, Φάληρο, Ρέντη, Κοκκινιά...).
Υπερχείλισε ο Κηφισός -γιατί «έσπασε» ψηλά- και τα νερά έφτασαν τα δύο μέτρα στο Μοσχάτο και το ενάμιση στο Ν. Φάληρο. Μάλιστα έπεσε και η γέφυρα στην εκβολή του Κηφισού!
Τι να πει κανείς για τις παντός είδους ζημιές..., αλλά το χειρότερο ήταν οι επτά νεκροί. Αμέσως γράφτηκαν και κυκλοφόρησαν δύο ρεμπέτικα τραγούδια, τα οποία περιέγραφαν με ενάργεια τις καταστροφές. Μάλιστα το πιο δυνατό «χαστούκι» το έδωσε το τελευταίο στιχάκι από το τραγούδι του Μάρκου, «Πλημμύρα».
Λέει:
Περιστέρι και Μοσχάτο
τα 'καν' όλα άνω-κάτω.
Καμίνια και Αγιά-Σωτήρα
τα 'πνιξ' όλα η πλημμύρα.
Και είπα «χαστούκι» (εννοείται, σ' όλες τις μετέπειτα καραγκιοζο-κυβερνήσεις), αφού μέχρι σήμερα τα ίδια μέρη πλημμυρίζουν, πλην -ίσως- Μοσχάτου λόγω κάποιων έργων τα οποία έγιναν με αφορμή τη βρόμικη Ολυμπιάδα του 2004.
Στην πλημμύρα του 1934, σε κάποια μέρη, ο κόσμος μεταφέρονταν με βάρκες, ενώ για 2-3 εβδομάδες κάποιοι άνθρωποι ζούσαν μέσα στις λάσπες!
Και η πλημμύρα του Σταύρου Παντελίδη με τον Στελλάκη Περπινιάδη
«Με παράσυρε το ρέμα, μάνα μου, δεν είναι ψέμα»: Στίχος από το τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη Πλημμύρα, του 1934.
Το στιχάκι το δανείστηκε αυτούσιο, μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Βασίλης Τσιτσάνης κι έκανε το τραγούδι του «Με παράσυρε το ρέμα», με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Με αφορμή δύο ρεμπέτικα τραγούδια-ρεπορτάζ του 1934, γίνεται τούτο το σημείωμα.
Εδώ Αττική και ειδικότερα εδώ Αθήνα! Και οι πλημμύρες άρχισαν να καταγράφονται στην Αττική το 1887, όταν στις 22-10-1887 έπεφτε νερό με το τουλούμι για δύο μερόνυχτα, με αποτέλεσμα μεγάλες καταστροφές και κατάρρευση μίας οικοδομής και μίας μονοκατοικίας.
Έκτοτε -και μέχρι το 1933- καταγράφηκαν δέκα περιπτώσεις ισχυρών βροχοπτώσεων με δυσάρεστα πάντα αποτελέσματα. Και μην αναρωτηθείτε γιατί το κράτος «καραγκιόζης» δεν έκανε αντιπλημμυρικά έργα... (Θα υποθέσω ότι ζείτε σε χώρα ...Λωτοφάγων). Η πλημμύρα όμως του 1934 ήταν η μεγαλύτερη από όλες. Συνέβη στις 22-11-1934. Έφτασαν μόνο έξη ώρες ισχυρότατης καταιγίδας για να πληγούν τα περισσότερα σπίτια και καταστήματα σε Αθήνα (Ν. Φιλαδέλφεια, Ν. Ιωνία, Κυψέλη, Πατήσια...), αλλά και σε Πειραιά (Μοσχάτο, Φάληρο, Ρέντη, Κοκκινιά...).
Υπερχείλισε ο Κηφισός -γιατί «έσπασε» ψηλά- και τα νερά έφτασαν τα δύο μέτρα στο Μοσχάτο και το ενάμιση στο Ν. Φάληρο. Μάλιστα έπεσε και η γέφυρα στην εκβολή του Κηφισού!
Τι να πει κανείς για τις παντός είδους ζημιές..., αλλά το χειρότερο ήταν οι επτά νεκροί. Αμέσως γράφτηκαν και κυκλοφόρησαν δύο ρεμπέτικα τραγούδια, τα οποία περιέγραφαν με ενάργεια τις καταστροφές. Μάλιστα το πιο δυνατό «χαστούκι» το έδωσε το τελευταίο στιχάκι από το τραγούδι του Μάρκου, «Πλημμύρα».
Λέει:
Περιστέρι και Μοσχάτο
τα 'καν' όλα άνω-κάτω.
Καμίνια και Αγιά-Σωτήρα
τα 'πνιξ' όλα η πλημμύρα.
Και είπα «χαστούκι» (εννοείται, σ' όλες τις μετέπειτα καραγκιοζο-κυβερνήσεις), αφού μέχρι σήμερα τα ίδια μέρη πλημμυρίζουν, πλην -ίσως- Μοσχάτου λόγω κάποιων έργων τα οποία έγιναν με αφορμή τη βρόμικη Ολυμπιάδα του 2004.
Στην πλημμύρα του 1934, σε κάποια μέρη, ο κόσμος μεταφέρονταν με βάρκες, ενώ για 2-3 εβδομάδες κάποιοι άνθρωποι ζούσαν μέσα στις λάσπες!
Και η πλημμύρα του Σταύρου Παντελίδη με τον Στελλάκη Περπινιάδη
