Η παρουσία και η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη πυροδότησε αντιδράσεις πολύ κόσμου που θεωρούν τον εμβληματικό δημιουργό «δικό» τους άνθρωπο και την παρουσία του σε ενός άλλου «στρατοπέδου», κατά τη γνώμη τους, ακατανόητη.
Οτιδήποτε πατριωτικό βρίσκει αντίθετη την παρουσία της αριστερόστροφης σκέψης και κομματικής ταυτότητας. Όμως ένας καλλιτέχνης μπορεί να κρίνεται ξεχωριστά για την μουσική του από την πολιτική του; Η εμπλοκή της πολιτικής στην μουσική είναι παλιά ιστορία. Μ’ ένα τρόπο αυτό αφορά και τον Μίκη που έχει μεγάλη καριέρα πίσω του με «αριστερά» τραγούδια που δεν χωρούν κατά τη γνώμη πολλών σ’ ένα πατριωτικό συλλαλητήριο.
Με αφορμή αυτό ας πάμε μια βόλτα στους μουσικούς χώρους που διεκδικούνται από ορισμένους που δεν δέχονται άλλους στην «έδρα» τους!
Ας ξεκινήσουμε με τα 50ς. Το rock’n’roll δεν είχε πολιτικά μηνύματα, αλλά διασκεδαστικό και χορευτικό χαρακτήρα οπότε άγγιξε ένα κύριο πυρήνα ανθρώπων που δεν ήταν και δεν είναι πολιτικοποιημένοι και με την συμπεριφορά τους οικειοποιούνται το είδος αυτό. Για παράδειγμα οι ταινίες που αποτυπώνουν την εποχή αυτή δείχνουν αντρικές συμμορίες που κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους και έχουν μια μειωτική συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες οι οποίες καθότι πιο αδύναμες ακολουθούν τον δυνατό, ενώ ο λόγος τους δεν πολυμετράει. Ωστόσο οι πρωταγωνιστές μπορούν να σφαχτούν για να τις κερδίσουν επιβάλλοντας τον νόμο του ισχυρού. Οι γυναίκες αυτές δεν έχουν ανεπτυγμένο τον φεμινισμό μέσα τους, οπότε οι συμπεριφορές αυτές των δύο φύλλων που είναι επηρεασμένες από τα 50ς είναι φυσικό να μην έχουν στη ζωή τους ανεπτυγμένες αριστερές πεποιθήσεις.
Κάπως έτσι επικράτησε η «ανατολίτικη» συμπεριφορά να διεκδικεί την μουσική των 50ς η οποία είναι καθαρά αμερικάνικη μουσική και μεταφράζεται στον βασικό όγκο των οπαδών της, κατά κύριο λόγο: πατριωτισμός, απολιτίκ και ο νόμος του ισχυρού.
Στους αποδέκτες της, αυτό όλο, δεν χωρά η όποια «αριστερή» νοοτροπία που περιέχει τις έννοιες όπως ισότητα, αλληλεγγύη και πολιτκοποίηση της ζωής. Έτσι ο κύριος πυρήνας που ακούει 50ς και εκφράζεται με την μουσική αυτή ανήκει στη λεγόμενη δεξιόστροφη και πατριωτική σκέψη. Έτσι σε μια συγκέντρωση συμπαράστασης σε κάποιον φυλακισμένο ή αλληλεγγύης σε κοινωνικά αδύνατους είναι αδύνατον να παίξει μουσική rock’n’ roll από τα ηχεία ή να εμφανιστούν επί σκηνής ροκαμπιλάδες για ευνόητους λόγους…
Παρεμφερή μηνύματα στέλνει και ο αμερικανικός νότος με το Southern Rock σε όσους θέλουν να οικειοποιηθούν την μουσική του. Ένα παρακλάδι της Ροκ Μουσικής που άνθησε στα 70ς με συγκροτήματα όπως οι Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers, ZZ Top, Little Feat, Doobie Brothers σε ένα μακρύ κατάλογο μιας ολόκληρης κατηγορίας από μόνη της με την οποία ταυτίστηκαν όσοι ασπάζονται τις αρχές που επικρατούν στον αμερικανικό νότο και θα τις έλεγες συντηρητικές, μιας άλλης εποχής με δικούς της νόμους και αξίες που μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά. Στις πολιτείες του Νότου της Αμερικής δεν υπάρχουν φεμινιστικές ομάδες, αντίθετα υπάρχουν μέχρι σήμερα ενεργά απομεινάρια της Κου Κλουξ Κλαν, οι περισσότεροι κάτοικοι του οπλοφορούν και όλη αυτή τη νοοτροπία κουβαλούσε και ο Τεξανός Μπους που αιματοκύλησε τον πλανήτη.
Γενικά οι παραδόσεις του και οι συνήθειές του δείχνουν ένα «κόλλημα» στο χρόνο παρ’ όλο που τα συγκροτήματα που τον εκπροσωπούν έως σήμερα δεν έχουν τις ίδιες απόψεις απόλυτα και είναι παρεξηγημένα σε πολλούς όπως οι Linyrd Skynyrd που τα τραγούδια τους είχαν άλλα νοήματα.
Ύστερα υπάρχει το κίνημα των Mods. Οι Mods που έχουμε δει να συγκρούονται με τους Ρόκερς (οι τεντυ-μπόυδες), σ’ ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη στο Μπράιτον το 1964 και που εξιστορείται στην ταινία «Quadrophenia» των Who, με ηγέτη τους τον Sting. Το εμβληματικό συγκρότημα των Mods είναι οι Who.
Ένα καθαρόαιμο ροκ γκρουπ με ιδιαιτερότητα στον ήχο τους. Οι Who λοιπόν έχουν διεκδικηθεί και έχουν ταυτιστεί με τους «μοντάδες» που έχουν οικειοποιηθεί το συγκρότημα όπως και το σήμα τους. Οι Mods «γεννηθήκαν» το 1958 στο Λονδίνο και διαφοροποιήθηκαν από τους ροκαμπιλάδες της Αμερικής ως πιο μοντέρνοι, καλοντυμένοι, κοντοκουρεμένοι με ευδιάκριτο λουκ που οδηγούν βέσπες και σκούτερ με αξεσουάρ πολλά φωτάκια και καθρεφτάκια. Music and Fashion. Διαφορετικότητα. Ήταν το κίνημα ενός μέρους της νεολαίας το οποίο εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες που αρχικά άκουγαν μοντέρνα τζαζ και χόρευαν ξέφρενα στα κλαμπ. Οι μουσικές αδυναμίες τους ήταν οι Modern Jazz Quartet, Miles Davies, Charlie Parker, Dave Brubeck, αλλά και Bo Diddley, Muddy Waters.
Οι Mods αργότερα, στα μέσα των 60ς, συνδέθηκαν με το νέο πανίσχυρο βρετανικό μουσικό κίνημα British Invasion και την ποπ κουλτούρα του που εξέφραζαν συγκροτήματα όπως οι Who, Kinks, Yardbirds, Small Faces, Troggs, Creation κ.α. των οποίων τα μέλη είχαν ένα χαρακτηριστικό κούρεμα, αυτό που έκαναν και οι Mods για να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους. Επίσης προτιμούσαν τα κοστουμάκια και τις καμπαρτίνες στο ντύσιμό τους. Ακόμη και οι Beatles ντύνονταν και κουρεύονταν σαν τους Mods! Επίσης το σύνθημα που έριξαν οι Who ότι αυτό που παίζουν είναι «Maximum Rhythm’n’Blues», έγινε το σύνθημα των Mods.
Έως σήμερα οι «μοντάδες» έχουν σήμα τους Who και διεκδικούν συγκροτήματα όπως οι Jam, αλλά και οι Dr. Feelgood που ξεκίνησαν την πορεία τους στα 70ς και έπαιζαν rhythm’n’blues στο μάξιμουμ, με τρομερή ενέργεια πάνω στην σκηνή. Το κοινό που τους διεκδικεί είναι επίσης δεξιόστροφο…
Κι ερχόμαστε στην μεγαλύτερη επιρροή που είχε μουσικό είδος στον πλανήτη από γεννησιμιού της μουσικής.
Η Rock μουσική που από τη φύση της είναι επαναστατική. Ωστόσο απευθύνεται σε όλο τον κόσμο και γι’ αυτό έχει τόσο μεγάλη επιρροή η οποία μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά.
Η ροκ μουσική συνδέθηκε με την πολιτική καθώς άνθησε εν μέσω κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, αντιπολεμικών και επαναστατικών κινημάτων, φοιτητικών εξεγέρσεων, συγκρούσεων με την αστυνομία, γενικότερα ως μορφή αντίδρασης στην εξουσία από το 1967 και τους Doors που τραγούδησαν «Breaking Through To The Other Side» έως και την εξέλιξή στα 70ς που σήμερα αποκαλούμε classic rock.
Έτσι σήμερα οι άνθρωποι που είναι πιο αγνοί, πιο διαβασμένοι, εκείνοι που δεν είχαν φιλοδοξία στη ζωή τους να κερδίσουν με κάθε τρόπο πολλά χρήματα και φυσικά συμβιβασμούς, έχουν μια κουλτούρα και είναι γενικότερα, αντί, σε κάθε μορφή καταπίεσης και ελέγχου της νοημοσύνης τους, ακούν ροκ μουσική.
Πολλές φορές όμως - κι εδώ είναι η μεγάλη επιρροή του δυναμικού ήχου της - λατρεύεται και από άτομα που είναι με το σύστημα, θα τους έλεγες συντηρητικούς, ακόμη και γιάπηδες. Ωστόσο οι ροκάδες δεν δέχονται την άλλη πλευρά θεωρώντας ότι δεν έχει κατανοήσει τα μηνύματα της ροκ μουσικής. Στην Ελλάδα η αριστερά άργησε να γίνει σωστός αποδέκτης των μηνυμάτων της ροκ μουσικής, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Μουσικοί που κατά καιρούς που έχουν συνδεθεί με την ροκ άποψη έχουν δεχθεί τον χλευασμό και την απαξίωση της «ροκ κοινότητας» γιατί θεωρούν ότι με την συμπεριφορά τους ότι πρόδωσαν το αρχικό στίγμα που έδωσαν. Εμβληματικοί μουσικοί όπως οι U2, ο Bob Dylan, ακόμη και ο Διονύσης Σαββόπουλος έχουν δεχθεί κριτική κι έχουν χάσει ένα μέρος του κοινού τους από ένα σημείο και μετά στην πορεία τους λόγω των επιλογών τους. Ο σκληρός πυρήνας των οπαδών της ροκ μουσικής δεν αποδέχεται οποιαδήποτε μετάλλαξη μέσα στη χαλαρότητα της εποχής.
Η Soul μουσική εκφράζει κυρίως άτομα που δεν ασχολούνται με την πολιτική και φυσικά δεν είναι αριστεροί ή επαναστάτες ή αντιεξουσιαστές. Η μαύρη μουσική ήταν ανέκαθεν στην σκιά της ροκ μουσικής και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ουδέτερη ζωή στον τομέα διεκδίκησης.
To Punk είναι η μουσική της αναρχίας.
Η Folk η μουσική όσων δεν ήταν για μεγάλα πράγματα στη ζωή τους, όσων δεν τόλμησαν.
Η ψυχεδέλεια ανήκει στην ροκ κουλτούρα.
Το Blues και η Jazz έχουν επιρροή σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Η κλασσική μουσική κερδίζει όλο και περισσότερους φίλους σε όλες τις ηλικίες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα κι ας έχει ταυτιστεί με την αριστοκρατία, την ευζωία, την μόρφωση και την κουλτούρα.
Η Funky Soul είναι πιο κοντά στην ροκ κουλτούρα κι έχει πολλούς οπαδούς που αγαπούν το Classic Rock.
Το Heavy Metal είναι πιο κοντά στην κουλτούρα της Classic Rock. Το κοινό της είναι διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων και δεν έχει οικειοποιηθεί από κανένα πολιτικό χώρο.
Σίγουρα υπάρχουν κι εξαιρέσεις στα παραπάνω όπως και αντικρουόμενες απόψεις. Άλλωστε το συγκεκριμένο θέμα, δύσκολα «χωρά» σε ένα άρθρο.
Όμως σε καμιά περίπτωση, όλα αυτά δεν μας εμποδίζουν φυσικά ν’ ακούμε την μουσική της προτίμησής μας…
Οτιδήποτε πατριωτικό βρίσκει αντίθετη την παρουσία της αριστερόστροφης σκέψης και κομματικής ταυτότητας. Όμως ένας καλλιτέχνης μπορεί να κρίνεται ξεχωριστά για την μουσική του από την πολιτική του; Η εμπλοκή της πολιτικής στην μουσική είναι παλιά ιστορία. Μ’ ένα τρόπο αυτό αφορά και τον Μίκη που έχει μεγάλη καριέρα πίσω του με «αριστερά» τραγούδια που δεν χωρούν κατά τη γνώμη πολλών σ’ ένα πατριωτικό συλλαλητήριο.
Με αφορμή αυτό ας πάμε μια βόλτα στους μουσικούς χώρους που διεκδικούνται από ορισμένους που δεν δέχονται άλλους στην «έδρα» τους!
Ας ξεκινήσουμε με τα 50ς. Το rock’n’roll δεν είχε πολιτικά μηνύματα, αλλά διασκεδαστικό και χορευτικό χαρακτήρα οπότε άγγιξε ένα κύριο πυρήνα ανθρώπων που δεν ήταν και δεν είναι πολιτικοποιημένοι και με την συμπεριφορά τους οικειοποιούνται το είδος αυτό. Για παράδειγμα οι ταινίες που αποτυπώνουν την εποχή αυτή δείχνουν αντρικές συμμορίες που κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους και έχουν μια μειωτική συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες οι οποίες καθότι πιο αδύναμες ακολουθούν τον δυνατό, ενώ ο λόγος τους δεν πολυμετράει. Ωστόσο οι πρωταγωνιστές μπορούν να σφαχτούν για να τις κερδίσουν επιβάλλοντας τον νόμο του ισχυρού. Οι γυναίκες αυτές δεν έχουν ανεπτυγμένο τον φεμινισμό μέσα τους, οπότε οι συμπεριφορές αυτές των δύο φύλλων που είναι επηρεασμένες από τα 50ς είναι φυσικό να μην έχουν στη ζωή τους ανεπτυγμένες αριστερές πεποιθήσεις.
Κάπως έτσι επικράτησε η «ανατολίτικη» συμπεριφορά να διεκδικεί την μουσική των 50ς η οποία είναι καθαρά αμερικάνικη μουσική και μεταφράζεται στον βασικό όγκο των οπαδών της, κατά κύριο λόγο: πατριωτισμός, απολιτίκ και ο νόμος του ισχυρού.
Στους αποδέκτες της, αυτό όλο, δεν χωρά η όποια «αριστερή» νοοτροπία που περιέχει τις έννοιες όπως ισότητα, αλληλεγγύη και πολιτκοποίηση της ζωής. Έτσι ο κύριος πυρήνας που ακούει 50ς και εκφράζεται με την μουσική αυτή ανήκει στη λεγόμενη δεξιόστροφη και πατριωτική σκέψη. Έτσι σε μια συγκέντρωση συμπαράστασης σε κάποιον φυλακισμένο ή αλληλεγγύης σε κοινωνικά αδύνατους είναι αδύνατον να παίξει μουσική rock’n’ roll από τα ηχεία ή να εμφανιστούν επί σκηνής ροκαμπιλάδες για ευνόητους λόγους…
Παρεμφερή μηνύματα στέλνει και ο αμερικανικός νότος με το Southern Rock σε όσους θέλουν να οικειοποιηθούν την μουσική του. Ένα παρακλάδι της Ροκ Μουσικής που άνθησε στα 70ς με συγκροτήματα όπως οι Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers, ZZ Top, Little Feat, Doobie Brothers σε ένα μακρύ κατάλογο μιας ολόκληρης κατηγορίας από μόνη της με την οποία ταυτίστηκαν όσοι ασπάζονται τις αρχές που επικρατούν στον αμερικανικό νότο και θα τις έλεγες συντηρητικές, μιας άλλης εποχής με δικούς της νόμους και αξίες που μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά. Στις πολιτείες του Νότου της Αμερικής δεν υπάρχουν φεμινιστικές ομάδες, αντίθετα υπάρχουν μέχρι σήμερα ενεργά απομεινάρια της Κου Κλουξ Κλαν, οι περισσότεροι κάτοικοι του οπλοφορούν και όλη αυτή τη νοοτροπία κουβαλούσε και ο Τεξανός Μπους που αιματοκύλησε τον πλανήτη.
Γενικά οι παραδόσεις του και οι συνήθειές του δείχνουν ένα «κόλλημα» στο χρόνο παρ’ όλο που τα συγκροτήματα που τον εκπροσωπούν έως σήμερα δεν έχουν τις ίδιες απόψεις απόλυτα και είναι παρεξηγημένα σε πολλούς όπως οι Linyrd Skynyrd που τα τραγούδια τους είχαν άλλα νοήματα.
Ύστερα υπάρχει το κίνημα των Mods. Οι Mods που έχουμε δει να συγκρούονται με τους Ρόκερς (οι τεντυ-μπόυδες), σ’ ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη στο Μπράιτον το 1964 και που εξιστορείται στην ταινία «Quadrophenia» των Who, με ηγέτη τους τον Sting. Το εμβληματικό συγκρότημα των Mods είναι οι Who.
Ένα καθαρόαιμο ροκ γκρουπ με ιδιαιτερότητα στον ήχο τους. Οι Who λοιπόν έχουν διεκδικηθεί και έχουν ταυτιστεί με τους «μοντάδες» που έχουν οικειοποιηθεί το συγκρότημα όπως και το σήμα τους. Οι Mods «γεννηθήκαν» το 1958 στο Λονδίνο και διαφοροποιήθηκαν από τους ροκαμπιλάδες της Αμερικής ως πιο μοντέρνοι, καλοντυμένοι, κοντοκουρεμένοι με ευδιάκριτο λουκ που οδηγούν βέσπες και σκούτερ με αξεσουάρ πολλά φωτάκια και καθρεφτάκια. Music and Fashion. Διαφορετικότητα. Ήταν το κίνημα ενός μέρους της νεολαίας το οποίο εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες που αρχικά άκουγαν μοντέρνα τζαζ και χόρευαν ξέφρενα στα κλαμπ. Οι μουσικές αδυναμίες τους ήταν οι Modern Jazz Quartet, Miles Davies, Charlie Parker, Dave Brubeck, αλλά και Bo Diddley, Muddy Waters.
Οι Mods αργότερα, στα μέσα των 60ς, συνδέθηκαν με το νέο πανίσχυρο βρετανικό μουσικό κίνημα British Invasion και την ποπ κουλτούρα του που εξέφραζαν συγκροτήματα όπως οι Who, Kinks, Yardbirds, Small Faces, Troggs, Creation κ.α. των οποίων τα μέλη είχαν ένα χαρακτηριστικό κούρεμα, αυτό που έκαναν και οι Mods για να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους. Επίσης προτιμούσαν τα κοστουμάκια και τις καμπαρτίνες στο ντύσιμό τους. Ακόμη και οι Beatles ντύνονταν και κουρεύονταν σαν τους Mods! Επίσης το σύνθημα που έριξαν οι Who ότι αυτό που παίζουν είναι «Maximum Rhythm’n’Blues», έγινε το σύνθημα των Mods.
Έως σήμερα οι «μοντάδες» έχουν σήμα τους Who και διεκδικούν συγκροτήματα όπως οι Jam, αλλά και οι Dr. Feelgood που ξεκίνησαν την πορεία τους στα 70ς και έπαιζαν rhythm’n’blues στο μάξιμουμ, με τρομερή ενέργεια πάνω στην σκηνή. Το κοινό που τους διεκδικεί είναι επίσης δεξιόστροφο…
Κι ερχόμαστε στην μεγαλύτερη επιρροή που είχε μουσικό είδος στον πλανήτη από γεννησιμιού της μουσικής.
Η Rock μουσική που από τη φύση της είναι επαναστατική. Ωστόσο απευθύνεται σε όλο τον κόσμο και γι’ αυτό έχει τόσο μεγάλη επιρροή η οποία μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά.
Η ροκ μουσική συνδέθηκε με την πολιτική καθώς άνθησε εν μέσω κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, αντιπολεμικών και επαναστατικών κινημάτων, φοιτητικών εξεγέρσεων, συγκρούσεων με την αστυνομία, γενικότερα ως μορφή αντίδρασης στην εξουσία από το 1967 και τους Doors που τραγούδησαν «Breaking Through To The Other Side» έως και την εξέλιξή στα 70ς που σήμερα αποκαλούμε classic rock.
Έτσι σήμερα οι άνθρωποι που είναι πιο αγνοί, πιο διαβασμένοι, εκείνοι που δεν είχαν φιλοδοξία στη ζωή τους να κερδίσουν με κάθε τρόπο πολλά χρήματα και φυσικά συμβιβασμούς, έχουν μια κουλτούρα και είναι γενικότερα, αντί, σε κάθε μορφή καταπίεσης και ελέγχου της νοημοσύνης τους, ακούν ροκ μουσική.
Πολλές φορές όμως - κι εδώ είναι η μεγάλη επιρροή του δυναμικού ήχου της - λατρεύεται και από άτομα που είναι με το σύστημα, θα τους έλεγες συντηρητικούς, ακόμη και γιάπηδες. Ωστόσο οι ροκάδες δεν δέχονται την άλλη πλευρά θεωρώντας ότι δεν έχει κατανοήσει τα μηνύματα της ροκ μουσικής. Στην Ελλάδα η αριστερά άργησε να γίνει σωστός αποδέκτης των μηνυμάτων της ροκ μουσικής, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Μουσικοί που κατά καιρούς που έχουν συνδεθεί με την ροκ άποψη έχουν δεχθεί τον χλευασμό και την απαξίωση της «ροκ κοινότητας» γιατί θεωρούν ότι με την συμπεριφορά τους ότι πρόδωσαν το αρχικό στίγμα που έδωσαν. Εμβληματικοί μουσικοί όπως οι U2, ο Bob Dylan, ακόμη και ο Διονύσης Σαββόπουλος έχουν δεχθεί κριτική κι έχουν χάσει ένα μέρος του κοινού τους από ένα σημείο και μετά στην πορεία τους λόγω των επιλογών τους. Ο σκληρός πυρήνας των οπαδών της ροκ μουσικής δεν αποδέχεται οποιαδήποτε μετάλλαξη μέσα στη χαλαρότητα της εποχής.
Η Soul μουσική εκφράζει κυρίως άτομα που δεν ασχολούνται με την πολιτική και φυσικά δεν είναι αριστεροί ή επαναστάτες ή αντιεξουσιαστές. Η μαύρη μουσική ήταν ανέκαθεν στην σκιά της ροκ μουσικής και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ουδέτερη ζωή στον τομέα διεκδίκησης.
To Punk είναι η μουσική της αναρχίας.
Η Folk η μουσική όσων δεν ήταν για μεγάλα πράγματα στη ζωή τους, όσων δεν τόλμησαν.
Η ψυχεδέλεια ανήκει στην ροκ κουλτούρα.
Το Blues και η Jazz έχουν επιρροή σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Η κλασσική μουσική κερδίζει όλο και περισσότερους φίλους σε όλες τις ηλικίες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα κι ας έχει ταυτιστεί με την αριστοκρατία, την ευζωία, την μόρφωση και την κουλτούρα.
Η Funky Soul είναι πιο κοντά στην ροκ κουλτούρα κι έχει πολλούς οπαδούς που αγαπούν το Classic Rock.
Το Heavy Metal είναι πιο κοντά στην κουλτούρα της Classic Rock. Το κοινό της είναι διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων και δεν έχει οικειοποιηθεί από κανένα πολιτικό χώρο.
Σίγουρα υπάρχουν κι εξαιρέσεις στα παραπάνω όπως και αντικρουόμενες απόψεις. Άλλωστε το συγκεκριμένο θέμα, δύσκολα «χωρά» σε ένα άρθρο.
Όμως σε καμιά περίπτωση, όλα αυτά δεν μας εμποδίζουν φυσικά ν’ ακούμε την μουσική της προτίμησής μας…
