δημιουργών που θα δώσουν τα επόμενα χρόνια όλες τους τις δυνάμεις για ένα ελληνικό τραγούδι υψηλών απαιτήσεων. Είναι η εποχή που ο Μίκης Θεοδωράκης ετοιμάζει το δικό του λαϊκό ορατόριο, το «Άξιον εστί», σε μια προσπάθειά του να εκπαιδεύσει και να περάσει το λαϊκό ακροατήριο σε ένα άλλο μουσικό επίπεδο, σε μια εποχή γενικότερων αναζητήσεων, ανακατατάξεων και έντονης κινητικότητας και πολιτικοποίησης των νέων ανθρώπων. Λίγο μετά θα είναι και η μοναδική φορά που η λογοκρισία θα κόψει έναν συνθέτη εξολοκλήρου, για το τι συμβολίζει εκείνος και τα τραγούδια του, κόβοντας από παντού και απαγορεύοντας την ελεύθερη μετάδοση και διακίνηση της μουσικής και των δίσκων του με το μαχαίρι και το γκλομπ και αργότερα φυλακίζοντάς τον ίδιο για την δράση του.
Τα νέα προοδευτικά μουσικά ρεύματα από την Ευρώπη και την Αμερική έχουν ήδη αρχίσει να επηρεάζουν και το δικό μας τραγούδι. Ο Μπομπ Ντύλαν και η Τζόαν Μπαέζ γίνονται τα νέα τραγουδιστικά σύμβολα. Μια κιθάρα, πλέον, αρκεί για να μιλήσει κάποιος τη μουσική γλώσσα της εποχής. Κάπως έτσι κάνει την εμφάνισή του ο Διονύσης Σαββόπουλος, ενταγμένος ταυτόχρονα στο νεοκυματικό ρεύμα που ερχότανε από τη Γαλλία. Όλη αυτή την περίοδο μια ομάδα νέων ανθρώπων από το Λίβερπουλ κατάφερε να βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας επικαιρότητας, παίρνοντας τη νεολαία από το χέρι και περνώντας τη από την εποχή του ροκ & ρολ και της αθωότητας στην ενηλικίωσή της, οι Μπήτλς, που αποτέλεσαν το μουσικό και στιλιστικό σήμα μιας εποχής έντονης και ταχέως ανανεούμενης.
Η δεκαετία του ’70 αφήνει ανάμικτα συναισθήματα. Το κίνημα και τα χρώματα των παιδιών των λουλουδιών αρχίζουν να ξεθωριάζουν, ενώ εμείς ανακαλύπτουμε το χρώμα στο σινεμά και το νόημα στην ασπρόμαυρη τηλεόραση των στρατηγών. Ένα έντονα πολιτικοποιημένο κλίμα βρίσκει δίοδο και μέσα από τις τέχνες, το σινεμά και τη μουσική, σ’ ένα πανευρωπαϊκό ντόμινο, λίγο πριν την ολοκλήρωση αυτού του μαχητικού κύκλου στην Ελλάδα. Με τη μεταπολίτευση και για δυο τρία χρόνια το τραγούδι και οι ελεύθερες συναυλίες στα στάδια αλλά και η μυσταγωγική ατμόσφαιρα των μπουάτ διατηρούν τον παλμό τους και συντηρούν το ενδιαφέρον του κόσμου που αλλάζει γρήγορα γούστα και προσαρμόζεται στα νέα ήθη, με κυρίαρχη μια γενιά που έταξε πολλά, και 40 χρόνια μετά αμφισβητείται, ίσως, όσο καμιά άλλη.
Λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70 το ροκ οδεύει προς την, επί της ουσίας, ολοκλήρωσή του, αφού νέα ρεύματα ξεπηδούν από αυτό όπως το πανκ και το χέβι μέταλ. Εκεί κάπου, τον Αύγουστο του 1977, το ροκ & ρολ χάνει τον βασιλιά του Έλβις Πρίσλει, βουλιαγμένο από χρόνια στην παρακμή, στις ανασφάλειες και τις ουσίες. Στην Ελλάδα ακροβατούμε ανάμεσα στο άχρωμο μεταπολιτικό τραγούδι, στις μεταγλωττισμένες λάιτ επιτυχίες με τον Πάριο και τον Πουλόπουλο και την αναβίωση του παρελθόντος και του ρεμπέτικου. Το έντεχνο και κυρίως το πολιτικό τραγούδι μετά από την υπερκατανάλωσή του πέφτει σε δυσμένεια. Μέχρι και η εμβληματική μορφή του, ο Μίκης Θεοδωράκης, αναγκάζεται τότε να δώσει πρωτότυπο έργο του προς έκδοση στην περιφερειακή εταιρεία Πάνιβαρ. Κάπου εκεί, πάντως, ανάμεσα στ’ άλλα, κυκλοφορεί το «Υπάρχω» του Νικολόπουλου και του Πυθαγόρα με τον Καζαντζίδη, που η μετάδοσή του από την τηλεόραση σπάει τα ρεκόρ τηλεθέασης και το «Παρών» του Άκη Πάνου με τον Μαν. Μητσιά. Το 1978 βγαίνει η «Εκδίκηση της Γυφτιάς» του Μανώλη Ρασούλη και του Νίκου Ξυδάκη, ως υλικό προς μελλοντική αποθησαύριση, αφού εγκυμονεί τη νέα τάση και το ηχητικό σήμα μιας εποχής που έρχεται: τον ήχο και το πνεύμα που θα αναδειχτεί στην πρώτη εποχή του πράσινου ήλιου που ναι μεν και έσβησε και ξεθώριασε, έχοντας περάσει το κατώφλι της νέας δεκαετίας πια, αλλά και του νέου πολιτικού αμοραλισμού που κανείς δεν ξέρει, ακόμη, τα όρια και τις αντοχές του.
