’50, που εμφανίστηκε πλάι στον μεγάλο Κώστα Μουντάκη, έπαιζε και τραγουδούσε αδιάκοπα, ξεχωρίζοντας για την τεχνική και εκφραστική ωριμότητα και δύναμη, μέχρι και το τέλος της ζωής του. Πριν από λίγα χρόνια, άφησε στη δισκογραφία και το «κύκνειο άσμα του», το 2005, όταν συναντήθηκε με τον λυράρη Νίκο Ζωιδάκη, στον δίσκο «Γλυκιά μου σκέψη».
Την ίδια εποχή, όμως, συναντιόταν και με τον παλιό δεξιοτέχνη, ομότεχνό του, λαουτιέρη και συνθέτη Βαγγέλη Μαρκογιαννάκη (για να θυμηθούν τα χρόνια του ’60, τότε, δηλαδή, που έγραφαν μαζί το θρυλικό «Μ’ έκανες και σ’ αγάπησα») σ’ ένα δίσκο για μερακλήδες της κάθε εποχής και ταυτόχρονα έμμεσο φόρο τιμής στις παλιότερες γενιές, το «ΧΑΡΑΣ ΒΟΤΑΝΙ».
Μαζί τους, από τη νέα γενιά, ο Πάρις Περυσινάκης, με τη λύρα του, που επιμελήθηκε ηχητικά την ιστορική αυτή συνάντηση, αντιμετωπίζοντας το υλικό, και, κυρίως, τα πρόσωπα, με τον πρέποντα σεβασμό.
Τα τελευταία αυτά τραγούδια του εμβληματικού λαουτιέρη και τραγουδιστή της Κρήτης μπορεί να είναι στο σύνολό τους νεότερα, φέρνουν όμως μυρωδιές από την παλιά Κρήτη και ζωντανεύουν ακριβές στιγμές από τις χαρές και τα γλέντια της, με την υπογραφή του Βαγγέλη Μαρκογιανάκη, ο οποίος, στο παρελθόν, έγραψε μέχρι και λαϊκά τραγούδια, όπως π.χ. με τη Ρίτα Σακελλαρίου και τον Ανδρέα Ζακυνθινάκη, στο ξεκίνημά τους, το 1961.
Το «Χαράς βοτάνι», όμως, εκτός του ότι ολοκληρώνει την τριλογία των μεγάλων δίσκων της συνεργασίας Μανιά-Μαρκογιαννάκη που άνοιξε το 1974 με την «Κρητικιά Λεβεντιά» και συνεχίστηκε λίγα χρόνια αργότερα, το 1978, με τα «Φαρμάκια», ξεχωρίζει για τις κλασικές μερακλίδικες ερμηνείες του και προτείνεται για μελέτη, ιδιαιτέρως στους νεότερους Κρήτες που έχουν ανάγει το μουσικό ξεφάντωμα σε «επανάσταση» και τα μαύρα πουκάμισα σε έθνικ ενδυματολογικό στυλ.
