Καθημερινά ευτυχώς συναναστρέφομαι έστω και με λίγους ευγενείς οραματιστές, αποστάτες του δεσπόζοντος πεσιμισμού, λάτρεις της υπέρβασης και όχι της υπερβολής, θιασώτες και θηρευτές ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα αν τους έλκω ή με έλκουν! Πάντως είναι ευλογία όταν, μέσα στα τόσα κακέκτυπα και στους τόσους κατ’ επίφαση ανθρώπους, συναντάς κάτι αληθινό, αυθεντικό και πρωτότυπο. Μακάρι αυτό το σπάνιο να ήταν το συνηθισμένο!
Ποιοι είναι; Είναι αυτοί οι λίγοι που στέκονται επίμονα σε απόσταση ασφαλείας από το μαγνήτη του μίσους, αρνούμενοι να απουσιάσουν από τη ζωή τους και να καπηλευτούν τις ξένες.
Είναι αυτοί οι ελάχιστοι που χαράζουν ανοίγματα αισιοδοξίας πάνω στο μανδύα της κρίσης, διεκδικώντας επίμονα το οξυγόνο που θα κρατήσει τη φλόγα εντός τους αναμμένη.
Είναι αυτοί οι «μικροί» μεγάλης σημασίας που ομορφαίνουν το νωχελικό καθημερινό σου περπάτημα στους κατάμεστους αθηναϊκούς δρόμους. Είναι αυτοί οι σπουδαίοι, που, ενώ η καθημερινότητα τους κομπιάζει, όταν μιλούν για την τέχνη τους η γλώσσα τους λύνεται αβίαστα.
Είναι οι καλλιτέχνες του δρόμου, η ανάσα, ο παλμός και το άρωμα της πόλης!
Παρότι όμως «άστεγοι» αυτοί οι καλλιτέχνες έχουν πολύ καλά στεγασμένο μέσα τους το ταλέντο και την ασυμβίβαστη αγάπη γι’ αυτό που ακατάβλητα κάνουν χωρίς εκπτώσεις με την υπογραφή πάντα της ψυχής τους.
Και είναι αυτή η ακατάλυτη επιθυμία τους, να κοινωνήσουν όλα όσα τους εμπνέουν, που λούζει με φως αισιοδοξίας τα μουντά στενά της Αθήνας, που αφήνει να κατοικήσουν όμορφες σκέψεις και χρώματα σε όσα κτήρια έμειναν ακατοίκητα από σώματα, που απελευθερώνει γενναιόδωρα ζωντανές μελωδίες και εικόνες μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του κλεινού άστεως!
Τόσες διαφορετικές φυσιογνωμίες, διαφορετικά ηχοχρώματα, διαφορετικές καλλιτεχνικές ταυτότητες, άλλες ήπιες και άλλες έντονες προσωπικότητες, αλλιώτικες ενέργειες, ποικιλία ετερόκλητων θεαμάτων και τεχνών κι όλα αυτά μεταξύ τους τόσο αρμονικά συνυφασμένα…
Και κάπως έτσι συντελείται μία ώσμωση αγνών στοιχείων αληθινού πολιτισμού. Πλανόδιες ελπίδες και ζωηρά όνειρα αφήνονται ατάκτως ελεύθερα για να «σκοντάψεις» επάνω τους, να διακόψεις για λίγο το μηχανικό σου βηματισμό και να ξυπνήσουν απ’ το λήθαργο τα δικά σου φοβισμένα ανεκπλήρωτα!
Αρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι τελικά στα πιο μικρά και απίθανα πράγματα κρύβονται οι μεγαλύτερες πιθανότητες της ευτυχίας σου. Και κάπως έτσι το τίποτα γίνεται κάτι και το κάτι ζωή!
Είναι σπουδαία στιγμή όταν, μέσα στους σκουριασμένους αρμούς της καθημερινότητας, αναβλύζει και κυλά ανέλπιστα κάτι από τέχνη!
Είναι ακόμη όμως πιο σπουδαία η στιγμή όταν αυτό το κάτι καταφέρνει να μαγνητίσει το βλέμμα σου, να σε αποπροσανατολίσει και να κλείσει έστω και στιγμιαία την κάνουλα των πεζών σου προβληματισμών.
Η τέχνη -σε όποια της μορφή- θα είναι πάντα στους προμαχώνες της ζωής, αρκεί να την βλέπουμε και όχι απλώς να την κοιτάμε!
Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα αν τους έλκω ή με έλκουν! Πάντως είναι ευλογία όταν, μέσα στα τόσα κακέκτυπα και στους τόσους κατ’ επίφαση ανθρώπους, συναντάς κάτι αληθινό, αυθεντικό και πρωτότυπο. Μακάρι αυτό το σπάνιο να ήταν το συνηθισμένο!
Ποιοι είναι; Είναι αυτοί οι λίγοι που στέκονται επίμονα σε απόσταση ασφαλείας από το μαγνήτη του μίσους, αρνούμενοι να απουσιάσουν από τη ζωή τους και να καπηλευτούν τις ξένες.
Είναι αυτοί οι ελάχιστοι που χαράζουν ανοίγματα αισιοδοξίας πάνω στο μανδύα της κρίσης, διεκδικώντας επίμονα το οξυγόνο που θα κρατήσει τη φλόγα εντός τους αναμμένη.
Είναι αυτοί οι «μικροί» μεγάλης σημασίας που ομορφαίνουν το νωχελικό καθημερινό σου περπάτημα στους κατάμεστους αθηναϊκούς δρόμους. Είναι αυτοί οι σπουδαίοι, που, ενώ η καθημερινότητα τους κομπιάζει, όταν μιλούν για την τέχνη τους η γλώσσα τους λύνεται αβίαστα.
Είναι οι καλλιτέχνες του δρόμου, η ανάσα, ο παλμός και το άρωμα της πόλης!
Παρότι όμως «άστεγοι» αυτοί οι καλλιτέχνες έχουν πολύ καλά στεγασμένο μέσα τους το ταλέντο και την ασυμβίβαστη αγάπη γι’ αυτό που ακατάβλητα κάνουν χωρίς εκπτώσεις με την υπογραφή πάντα της ψυχής τους.
Και είναι αυτή η ακατάλυτη επιθυμία τους, να κοινωνήσουν όλα όσα τους εμπνέουν, που λούζει με φως αισιοδοξίας τα μουντά στενά της Αθήνας, που αφήνει να κατοικήσουν όμορφες σκέψεις και χρώματα σε όσα κτήρια έμειναν ακατοίκητα από σώματα, που απελευθερώνει γενναιόδωρα ζωντανές μελωδίες και εικόνες μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του κλεινού άστεως!
Τόσες διαφορετικές φυσιογνωμίες, διαφορετικά ηχοχρώματα, διαφορετικές καλλιτεχνικές ταυτότητες, άλλες ήπιες και άλλες έντονες προσωπικότητες, αλλιώτικες ενέργειες, ποικιλία ετερόκλητων θεαμάτων και τεχνών κι όλα αυτά μεταξύ τους τόσο αρμονικά συνυφασμένα…
Και κάπως έτσι συντελείται μία ώσμωση αγνών στοιχείων αληθινού πολιτισμού. Πλανόδιες ελπίδες και ζωηρά όνειρα αφήνονται ατάκτως ελεύθερα για να «σκοντάψεις» επάνω τους, να διακόψεις για λίγο το μηχανικό σου βηματισμό και να ξυπνήσουν απ’ το λήθαργο τα δικά σου φοβισμένα ανεκπλήρωτα!
Αρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι τελικά στα πιο μικρά και απίθανα πράγματα κρύβονται οι μεγαλύτερες πιθανότητες της ευτυχίας σου. Και κάπως έτσι το τίποτα γίνεται κάτι και το κάτι ζωή!
Είναι σπουδαία στιγμή όταν, μέσα στους σκουριασμένους αρμούς της καθημερινότητας, αναβλύζει και κυλά ανέλπιστα κάτι από τέχνη!
Είναι ακόμη όμως πιο σπουδαία η στιγμή όταν αυτό το κάτι καταφέρνει να μαγνητίσει το βλέμμα σου, να σε αποπροσανατολίσει και να κλείσει έστω και στιγμιαία την κάνουλα των πεζών σου προβληματισμών.
Η τέχνη -σε όποια της μορφή- θα είναι πάντα στους προμαχώνες της ζωής, αρκεί να την βλέπουμε και όχι απλώς να την κοιτάμε!
