Κάποτε, όταν μιλήσαμε για την jazz με έναν από τους μεγάλους παίκτες της, τον Billy Cobham, με αφορμή τη συναυλία του στο Ρόδον, μου είχε πει το εξής: «Κάθε προσωπικότητα στον πλανήτη έχει μια τζαζ δισκοθήκη στο σπίτι».
H Jazz μουσική δεν είναι εύπεπτη, ούτε μουσική που την ακούς αδιάφορα. Απαιτεί την προσοχή του ακροατή της. Όταν είχα μπει με την παρέα μου, ελαφρώς καθυστερημένα, στο περίφημο Reduta Jazz Club στην Πράγα να ακούσουμε τον Τσέχο τζαζίστα Jiri Stivin επικρατούσε τέτοια ησυχία που ακούγονταν και οι αναπνοές των καθήμενων. Αισθανθήκαμε τόσα άσχημα, για την όποια αναστάτωση και τα σχετικά σσσς που ακούστηκαν μέχρι να κάτσουμε, που θα το θυμάμαι πάντα.
Η Jazz ήταν η λαϊκή μουσική της Αμερικής και απευθυνόταν σε όλο τον κόσμο. Η μουσική που διασκέδαζαν οι μαύροι και χόρευαν με τους ρυθμούς της. Ήταν η εποχή του swing. Από το ragtime και τη Νέα Ορλεάνη δια μέσου του dixieland και του bebop ως τον αφορισμό στη δεκαετία του ’80 «στυλ είναι το ξεπέρασμα όλων των στυλ». Σήμερα έχει πάρει μια πιο ακαδημαϊκή διάσταση και επιχειρείται από ορισμένους να παρουσιαστεί σαν η κλασσική μουσική του σήμερα έχοντας απομακρυνθεί από το αρχικό της λαϊκό κάλεσμα. Η Jazz έχει πάρει μια ελιτίστικη διάσταση.
Ο Miles Davis φορούσε κάτι παράξενα ρούχα, πολλές φορές χρωματιστά, αλλά δεν φόρεσε ποτέ κοστούμι γιατί θεωρούσε ότι «όποιος φοράει κοστούμι υπηρετεί τους λευκούς», κεραυνώνοντας τον Wynton Marsalis για την εμφάνισή του στον Λευκό Οίκο, ενώ δεν αποδεχόταν την ετικέτα της Jazz στη μουσική του. «Έχω αλλάξει πέντε φορές τη μουσική», είπε κοιτάζοντας στα μάτια μια κοπέλα όταν του ζήτησε κάποτε αυτόγραφο.
«Πρέπει ν’ αγαπάς για να μπορείς να παίξεις», είχε πει ο Louis Armstrong. Όμως αν και η Jazz τελικά ήταν πάντοτε μια υπόθεση μειονότητας έχει το δικό της ψηλό ανάστημα στη μουσική καθώς και μεγάλη επιρροή. Ας μην ξεχνάμε το σχόλιο του Εγγλέζου πιανίστα και γνωστού μουσικού δημοσιογράφου Leonard Feather που είχε πει ότι «η Jazz διαδόθηκε στον κόσμο επτά φορές γρηγορότερα από τον καπνό».
Η Jazz έχει πολλές πλευρές και ποικιλία στο ήχο της. Έχει «τριφτεί» με το blues, την soul, το rock, την funk, την latin, την bossa nova, την πρωτοπορία, τον αυτοσχεδιασμό έχοντας μια αναγνωρίσιμη μουσική ταυτότητα βασισμένη στη δεξιοτεχνία και τη γνησιότητά της. Στη δισκοθήκη μου το κομμάτι της Jazz είναι δυνατό. Ας επιλέξουμε, κατά αλφαβητική σειρά, κάποιες μεγάλες στιγμές της από όλα τα είδη της που αναδεικνύουν τη γκάμα της. Cool jazz, hard bop, free jazz, vocal jazz… πολλά τα στυλ αλλά το συναίσθημα είναι παντού.
ALICE COLTRANE Feat. Pharaoh Sanders – Journey In Scandinavia (1971). Μυστήριο μουσικό ταξίδι σε avant-garde μουσικό τοπίο για προχωρημένους.
ALPHONSE MOUZON – The Essence Of Mystery (1973). Το ντεμπούτο του Mouzon με jazz-rock, funk-soul και afro μουσικές. Στην Blue Note.
ANTONIO CARLOS JOBIM – Wave (1967). Η bossa nova στα καλύτερά της από τον μετρ του είδους σε ένα πιο εγκεφαλικό δίσκο του. Η επανέκδοση έχει βγει σε πράσινο εξώφυλλο.
ART BLAKEY’S JAZZ MESSENGERS – A Night In Tunisia (1959). O σπουδαίος ντράμερ διασκευάζει το κομμάτι του Dizzy Gillespie. Προσοχή μην μπερδέψετε το δίσκο αυτό με τον ομώνυμο του 1961.
BARNEY KESSEL & HAROLD LAND – El Tigre (1958). Στο label της Charlie Parker Records μια αξιοσημείωτη μουσική συνεύρεση σ’ ένα μεσονύχτιο άκουσμα που διαφημίστηκε σαν μία από τις καλύτερες ηχογραφήσεις που έγιναν ποτέ έως τότε.
BILLIE HOLIDAY – Lady In Satin (1958). Η κυρία τραγουδάει τα blues χωρίς σχόλια. Είναι η μεγάλη κυρία της jazz.
BILLY COBHAM – Spectrum (1973). Δεν ξέρει τι παίζει ο άνθρωπος. Είναι η εποχή της fusion.
BILLY LARKIN AND THE DELEGATES – Billy Larkin and The Delegates (1964). H soul-jazz στα καλύτερά της. Το όργανο δίνει το ρυθμό.
CANNONBALL ADDELRAY – Sophisticate Lady (1957). Ο θρυλικός jazz σαξοφωνίστας σε hard bop καταστάσεις.
CHARLES LLOYD – Forest Flower (1967). H ιστορική ηχογράφησή του στο Μοντερέι.
CHARLIE MINGUS – Blues and Roots (1960). Ο μπασίστας που έγραψε ιστορία σε μία από τις πιο σπουδαίες του ηχογραφήσεις.
COUNT BASIE AND HIS ORCHESTRA – Basie Meets Bond (1966). Καλοπαιγμένη κινηματογραφική διάσταση των μουσικών θεμάτων από τις ταινίες του 007 από τον μετρ στη διεύθυνση ορχήστρας.
DEXTER GORDON – Dexter Blows Hot And Cool (1955). Τζαζ με πολύ στυλ και συναίσθημα. Από τους κορυφαίους σαξοφωνίστες.
DUKE ELLINGTON – Ellington At Newport (1957). Ο Ellington δείχνει τις δυνατότητές του σε μια ιστορική ηχογράφηση.
GARY BURTON – Tennessee Fireball (1967). Το κάντρι άγγιγμα της τζαζ από τον βιμπραφωνίστα που μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί στην Ελλάδα
GENE AMMONS AND FRIENDS – Gene Ammons And Friends At Montreux (1973). Ο εκρηκτικός ήχος του σαξοφώνου πάει σαν τραίνο στο σπίτι της τζαζ στο Μοντρέ.
GEORGE TRANTALIDIS – Global Vision (2011). Η τζαζ του πολύπειρρου ντράμερ απλώνει τον ήχο της σε πολλά πρόσωπα της στην πιο ώριμη ίσως δουλειά του πηγαίνοντας μπρός και πίσω μέσα από την ψυχή ενός σκύλου…
GERRY MULLIGAN – Feelin’ Good (1965). Το δίσκο αυτό ανακάλυψα σε ένα δωματιάκι στο πατάρι ενός καφέ στο Νόρτσελαντ της Σουηδίας, που ήταν γεμάτο τζαζ δίσκους, δίπλα στην τουαλέτα! Δισκάρα!
GRANT GREEN – Am I Blue (1963). Η groove κιθάρα του σπουδαίου κιθαρίστα με πολύ συναίσθημα.
HELEN MERRILL – Helen Merrill (1955). Τραγούδησε Billie Holiday στο ντεμπούτο της ίσως όπως καμία άλλη λευκή.
JIMMY FOREST – Night Train (1978). Συγκεντρωμένες οι ηχογραφήσεις του σπουδαίου σαξοφωνίστα που κυκλοφόρησε στις 45 στροφές στις αρχές της δεκαετίας του’50. Περιέχει το αυθεντικό «Night Train» που διακευάστηκε από πολλούς μετά.
JIMMY McGRIFF – Organ And Blues Band Plays The Worm (1968). Ο ομορφιά και ο ζεστός ήχος του οργάνου σε ένα σχετικά σπάνιο δίσκο του.
JOHN COLTRANE – The Blue Train (1957). Ο δίσκος που πρέπει να υπάρχει σε κάθε τζαζ δισκοθήκη.
JOHN COLTRANE – The Lush Life (1961). Η εξέλιξη του θρυλικού σαξοφωνίστα.
JOHNNY «HAMMOND» SMITH – Black Coffee (1963). Μεγάλες στιγμές του Hammond σ’ ένα δίσκο που θα σας ανοίξει την όρεξη να ψάξετε κι άλλους δίσκους του.
JOHNNY LYTLE TRIO – Got That Feeling! (1963). Το όργανο του κάνει φίλους.
LARRY CORYELL – Coryell (1969). Fusion με ψυχεδελικές επιρροές λόγω εποχής από ένα τεράστιο μουσικό που η κιθάρα του πήγε παντού.
LARRY YOUNG – Unity (1966). Ο δίσκος που μου πρότεινε ο Γιώργος Κοντραφούρης ένα απόγευμα που ψάχναμε τζαζ δίσκους στο «Record House».
LES McCANN & EDDIE HARRIS – Swiss Movement (1969). Ιστορική ηχογράφηση που περιέχει το εκπληκτικό «Compared To What» του McCann.
LES McCANN Ltd – Plays The Truth (1960). O σπουδαίος πιανίστας που αγαπά την κλασική μουσική.
LOU DONALDSON – Aligator Boogaloo (1967). Ο αγαπημένος σαξοφωνίστας του ελληνικού κοινού λόγω αρκετών επισκέψεών του στο Half Note στην μεγαλύτερη επιτυχία του που δανείστηκαν πολλοί νεώτεροι μουσικοί.
MELVIN SPARKS – Akilah! (1972). Ο ήχος του ήταν η βάση του μουσικού ρεύματος της acid-jazz στα 90ς με πιο χαρακτηριστικό το κομμάτι του «All Wrapped Up».
MICHAL URBANIAK CONSTELLETION – Super Constelletion (1973). Τζαζ-ροκ από την Πολωνία, ηχογραφημένη στην Γερμανία σε ένα από τα πολλά πρότζεκτ του σπουδαίου μουσικού (βιολί, σαξόφωνο) από την Βαρσοβία.
MILES DAVIS – Ascenseur Pour L’ Echafaud (1958). Το σάουντρακ της τζαζ από τον απόλυτο παίκτη της. Ένας δίσκος και μια ταινία που άφησε εποχή.
MILES DAVIS – E.S.P. (1965). Ο δίσκος που είδα μπροστά στο δωμάτιο του σαξοφωνίστα Φλώρου Φλωρίδη στην Κυψέλη κάποτε. Κλασικός τζαζ.
MILES DAVIS – Kind Of Blue (1959). Όλο το ταλέντο του είναι εδώ μέσα.
RONNY JORDAN – The Quiet Revolution (1993). Έκανε αίσθηση στη δεκαετία του’90 και όχι τυχαία.
SHIRLEY SCOTT & KENNY BURRELL – Travellin’ Light (1964). Η οργανίστρια που αξίζει να έχει κανείς τη δισκογραφία της.
SONNY PHILLIPS – Black Magic (1969). Το λέει και ο τίτλος «μαύρη μαγεία» με το όργανο του Sonny Phillips.
SPHINX – Sphinx (1979). O εμβληματικός πρώτος ελληνικός τζαζ δίσκος από τρεις σπουδαίους παίκτες της: Μάρκος Αλεξίου, Γιώργος Τρανταλίδης, Γιώργος Φιλιππίδης, σε παραγωγή Γρηγόρη Φαληρέα και «ευλογία» Κώστα Γιαννουλόπουλου.
STANLEY CLARKE & GEORGE DUKE – The Clarke / Duke Project (1981). Η funk πλευρά της τζαζ από δύο σπουδαίους παίκτες της στην πρώτη συνεύρεσή τους.
THE CANNONBALL ADDELREY QUINTET – Accent On Africa (1968). H ethnic-jazz πάει στις ερήμους της Αφρικής και το κουιντέτο του Addelrey μεγαλουργεί.
THE CRUSADERS – Crusaders 1 (1972). Ένας χορταστικός διπλός δίσκος της δεύτερης περιόδου του συγκροτήματος που χαίρεσαι ν’ ακούς.
THE INCREDIBLE JIMMY SMITH – Crazy! Baby (1960). Ο «βασιλιάς του οργάνου» που υπήρξε η βάση σε όσους μουσικούς έπαθαν πλάκα με το Hammond του.
THE MODERN JAZZ QUARTET – Lonely Woman (1962). Ο ήχος τους δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο. Ήταν η ήρεμη δύναμη της τζαζ.
THE MODERN JAZZ QUARTET – Plastic Dreams (1971). Είναι ένα γκρουπ ιδιοφυών μουσικών που προσωπικά τους θεωρώ το σούπερ γκρουπ της τζαζ.
THE NEW STAN GETZ QUARTET Featuring Astrud Gilberto – Getz Au Go Go (1967). Η bossa nova στα καλύτερά της με τη φωνή της Αστρούδης που σε πάει στα καλύτερα μέρη, τα μακρινά.
THE THELONIOUS MONK QUARTET – Monk’s Dream (1963). Ο πιανίστας που πέρασε όλη η τζαζ από τα πλήκτρα του περιγράφει το όνειρό του σ’ ένα δίσκο.
WES MONTGOMERY – California Dreaming (1966). Το γλυκό παίξιμό της κιθάρα του είχε καλλιεργηθεί για να μην ενοχλεί τους γείτονές του που ήταν άγριοι απέναντί του. Μια κατηγορία από μόνος του.
WILLIE BOBO – Juicy (1967). Αφροκουβανέζικη τζαζ, λάτιν – τζαζ που φθάνει ως το Knock On Wood!
H Jazz μουσική δεν είναι εύπεπτη, ούτε μουσική που την ακούς αδιάφορα. Απαιτεί την προσοχή του ακροατή της. Όταν είχα μπει με την παρέα μου, ελαφρώς καθυστερημένα, στο περίφημο Reduta Jazz Club στην Πράγα να ακούσουμε τον Τσέχο τζαζίστα Jiri Stivin επικρατούσε τέτοια ησυχία που ακούγονταν και οι αναπνοές των καθήμενων. Αισθανθήκαμε τόσα άσχημα, για την όποια αναστάτωση και τα σχετικά σσσς που ακούστηκαν μέχρι να κάτσουμε, που θα το θυμάμαι πάντα.
Η Jazz ήταν η λαϊκή μουσική της Αμερικής και απευθυνόταν σε όλο τον κόσμο. Η μουσική που διασκέδαζαν οι μαύροι και χόρευαν με τους ρυθμούς της. Ήταν η εποχή του swing. Από το ragtime και τη Νέα Ορλεάνη δια μέσου του dixieland και του bebop ως τον αφορισμό στη δεκαετία του ’80 «στυλ είναι το ξεπέρασμα όλων των στυλ». Σήμερα έχει πάρει μια πιο ακαδημαϊκή διάσταση και επιχειρείται από ορισμένους να παρουσιαστεί σαν η κλασσική μουσική του σήμερα έχοντας απομακρυνθεί από το αρχικό της λαϊκό κάλεσμα. Η Jazz έχει πάρει μια ελιτίστικη διάσταση.
Ο Miles Davis φορούσε κάτι παράξενα ρούχα, πολλές φορές χρωματιστά, αλλά δεν φόρεσε ποτέ κοστούμι γιατί θεωρούσε ότι «όποιος φοράει κοστούμι υπηρετεί τους λευκούς», κεραυνώνοντας τον Wynton Marsalis για την εμφάνισή του στον Λευκό Οίκο, ενώ δεν αποδεχόταν την ετικέτα της Jazz στη μουσική του. «Έχω αλλάξει πέντε φορές τη μουσική», είπε κοιτάζοντας στα μάτια μια κοπέλα όταν του ζήτησε κάποτε αυτόγραφο.
«Πρέπει ν’ αγαπάς για να μπορείς να παίξεις», είχε πει ο Louis Armstrong. Όμως αν και η Jazz τελικά ήταν πάντοτε μια υπόθεση μειονότητας έχει το δικό της ψηλό ανάστημα στη μουσική καθώς και μεγάλη επιρροή. Ας μην ξεχνάμε το σχόλιο του Εγγλέζου πιανίστα και γνωστού μουσικού δημοσιογράφου Leonard Feather που είχε πει ότι «η Jazz διαδόθηκε στον κόσμο επτά φορές γρηγορότερα από τον καπνό».
Η Jazz έχει πολλές πλευρές και ποικιλία στο ήχο της. Έχει «τριφτεί» με το blues, την soul, το rock, την funk, την latin, την bossa nova, την πρωτοπορία, τον αυτοσχεδιασμό έχοντας μια αναγνωρίσιμη μουσική ταυτότητα βασισμένη στη δεξιοτεχνία και τη γνησιότητά της. Στη δισκοθήκη μου το κομμάτι της Jazz είναι δυνατό. Ας επιλέξουμε, κατά αλφαβητική σειρά, κάποιες μεγάλες στιγμές της από όλα τα είδη της που αναδεικνύουν τη γκάμα της. Cool jazz, hard bop, free jazz, vocal jazz… πολλά τα στυλ αλλά το συναίσθημα είναι παντού.
ALICE COLTRANE Feat. Pharaoh Sanders – Journey In Scandinavia (1971). Μυστήριο μουσικό ταξίδι σε avant-garde μουσικό τοπίο για προχωρημένους.
ALPHONSE MOUZON – The Essence Of Mystery (1973). Το ντεμπούτο του Mouzon με jazz-rock, funk-soul και afro μουσικές. Στην Blue Note.
ANTONIO CARLOS JOBIM – Wave (1967). Η bossa nova στα καλύτερά της από τον μετρ του είδους σε ένα πιο εγκεφαλικό δίσκο του. Η επανέκδοση έχει βγει σε πράσινο εξώφυλλο.
ART BLAKEY’S JAZZ MESSENGERS – A Night In Tunisia (1959). O σπουδαίος ντράμερ διασκευάζει το κομμάτι του Dizzy Gillespie. Προσοχή μην μπερδέψετε το δίσκο αυτό με τον ομώνυμο του 1961.
BARNEY KESSEL & HAROLD LAND – El Tigre (1958). Στο label της Charlie Parker Records μια αξιοσημείωτη μουσική συνεύρεση σ’ ένα μεσονύχτιο άκουσμα που διαφημίστηκε σαν μία από τις καλύτερες ηχογραφήσεις που έγιναν ποτέ έως τότε.
BILLIE HOLIDAY – Lady In Satin (1958). Η κυρία τραγουδάει τα blues χωρίς σχόλια. Είναι η μεγάλη κυρία της jazz.
BILLY COBHAM – Spectrum (1973). Δεν ξέρει τι παίζει ο άνθρωπος. Είναι η εποχή της fusion.
BILLY LARKIN AND THE DELEGATES – Billy Larkin and The Delegates (1964). H soul-jazz στα καλύτερά της. Το όργανο δίνει το ρυθμό.
CANNONBALL ADDELRAY – Sophisticate Lady (1957). Ο θρυλικός jazz σαξοφωνίστας σε hard bop καταστάσεις.
CHARLES LLOYD – Forest Flower (1967). H ιστορική ηχογράφησή του στο Μοντερέι.
CHARLIE MINGUS – Blues and Roots (1960). Ο μπασίστας που έγραψε ιστορία σε μία από τις πιο σπουδαίες του ηχογραφήσεις.
COUNT BASIE AND HIS ORCHESTRA – Basie Meets Bond (1966). Καλοπαιγμένη κινηματογραφική διάσταση των μουσικών θεμάτων από τις ταινίες του 007 από τον μετρ στη διεύθυνση ορχήστρας.
DEXTER GORDON – Dexter Blows Hot And Cool (1955). Τζαζ με πολύ στυλ και συναίσθημα. Από τους κορυφαίους σαξοφωνίστες.
DUKE ELLINGTON – Ellington At Newport (1957). Ο Ellington δείχνει τις δυνατότητές του σε μια ιστορική ηχογράφηση.
GARY BURTON – Tennessee Fireball (1967). Το κάντρι άγγιγμα της τζαζ από τον βιμπραφωνίστα που μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί στην Ελλάδα
GENE AMMONS AND FRIENDS – Gene Ammons And Friends At Montreux (1973). Ο εκρηκτικός ήχος του σαξοφώνου πάει σαν τραίνο στο σπίτι της τζαζ στο Μοντρέ.
GEORGE TRANTALIDIS – Global Vision (2011). Η τζαζ του πολύπειρρου ντράμερ απλώνει τον ήχο της σε πολλά πρόσωπα της στην πιο ώριμη ίσως δουλειά του πηγαίνοντας μπρός και πίσω μέσα από την ψυχή ενός σκύλου…
GERRY MULLIGAN – Feelin’ Good (1965). Το δίσκο αυτό ανακάλυψα σε ένα δωματιάκι στο πατάρι ενός καφέ στο Νόρτσελαντ της Σουηδίας, που ήταν γεμάτο τζαζ δίσκους, δίπλα στην τουαλέτα! Δισκάρα!
GRANT GREEN – Am I Blue (1963). Η groove κιθάρα του σπουδαίου κιθαρίστα με πολύ συναίσθημα.
HELEN MERRILL – Helen Merrill (1955). Τραγούδησε Billie Holiday στο ντεμπούτο της ίσως όπως καμία άλλη λευκή.
JIMMY FOREST – Night Train (1978). Συγκεντρωμένες οι ηχογραφήσεις του σπουδαίου σαξοφωνίστα που κυκλοφόρησε στις 45 στροφές στις αρχές της δεκαετίας του’50. Περιέχει το αυθεντικό «Night Train» που διακευάστηκε από πολλούς μετά.
JIMMY McGRIFF – Organ And Blues Band Plays The Worm (1968). Ο ομορφιά και ο ζεστός ήχος του οργάνου σε ένα σχετικά σπάνιο δίσκο του.
JOHN COLTRANE – The Blue Train (1957). Ο δίσκος που πρέπει να υπάρχει σε κάθε τζαζ δισκοθήκη.
JOHN COLTRANE – The Lush Life (1961). Η εξέλιξη του θρυλικού σαξοφωνίστα.
JOHNNY «HAMMOND» SMITH – Black Coffee (1963). Μεγάλες στιγμές του Hammond σ’ ένα δίσκο που θα σας ανοίξει την όρεξη να ψάξετε κι άλλους δίσκους του.
JOHNNY LYTLE TRIO – Got That Feeling! (1963). Το όργανο του κάνει φίλους.
LARRY CORYELL – Coryell (1969). Fusion με ψυχεδελικές επιρροές λόγω εποχής από ένα τεράστιο μουσικό που η κιθάρα του πήγε παντού.
LARRY YOUNG – Unity (1966). Ο δίσκος που μου πρότεινε ο Γιώργος Κοντραφούρης ένα απόγευμα που ψάχναμε τζαζ δίσκους στο «Record House».
LES McCANN & EDDIE HARRIS – Swiss Movement (1969). Ιστορική ηχογράφηση που περιέχει το εκπληκτικό «Compared To What» του McCann.
LES McCANN Ltd – Plays The Truth (1960). O σπουδαίος πιανίστας που αγαπά την κλασική μουσική.
LOU DONALDSON – Aligator Boogaloo (1967). Ο αγαπημένος σαξοφωνίστας του ελληνικού κοινού λόγω αρκετών επισκέψεών του στο Half Note στην μεγαλύτερη επιτυχία του που δανείστηκαν πολλοί νεώτεροι μουσικοί.
MELVIN SPARKS – Akilah! (1972). Ο ήχος του ήταν η βάση του μουσικού ρεύματος της acid-jazz στα 90ς με πιο χαρακτηριστικό το κομμάτι του «All Wrapped Up».
MICHAL URBANIAK CONSTELLETION – Super Constelletion (1973). Τζαζ-ροκ από την Πολωνία, ηχογραφημένη στην Γερμανία σε ένα από τα πολλά πρότζεκτ του σπουδαίου μουσικού (βιολί, σαξόφωνο) από την Βαρσοβία.
MILES DAVIS – Ascenseur Pour L’ Echafaud (1958). Το σάουντρακ της τζαζ από τον απόλυτο παίκτη της. Ένας δίσκος και μια ταινία που άφησε εποχή.
MILES DAVIS – E.S.P. (1965). Ο δίσκος που είδα μπροστά στο δωμάτιο του σαξοφωνίστα Φλώρου Φλωρίδη στην Κυψέλη κάποτε. Κλασικός τζαζ.
MILES DAVIS – Kind Of Blue (1959). Όλο το ταλέντο του είναι εδώ μέσα.
RONNY JORDAN – The Quiet Revolution (1993). Έκανε αίσθηση στη δεκαετία του’90 και όχι τυχαία.
SHIRLEY SCOTT & KENNY BURRELL – Travellin’ Light (1964). Η οργανίστρια που αξίζει να έχει κανείς τη δισκογραφία της.
SONNY PHILLIPS – Black Magic (1969). Το λέει και ο τίτλος «μαύρη μαγεία» με το όργανο του Sonny Phillips.
SPHINX – Sphinx (1979). O εμβληματικός πρώτος ελληνικός τζαζ δίσκος από τρεις σπουδαίους παίκτες της: Μάρκος Αλεξίου, Γιώργος Τρανταλίδης, Γιώργος Φιλιππίδης, σε παραγωγή Γρηγόρη Φαληρέα και «ευλογία» Κώστα Γιαννουλόπουλου.
STANLEY CLARKE & GEORGE DUKE – The Clarke / Duke Project (1981). Η funk πλευρά της τζαζ από δύο σπουδαίους παίκτες της στην πρώτη συνεύρεσή τους.
THE CANNONBALL ADDELREY QUINTET – Accent On Africa (1968). H ethnic-jazz πάει στις ερήμους της Αφρικής και το κουιντέτο του Addelrey μεγαλουργεί.
THE CRUSADERS – Crusaders 1 (1972). Ένας χορταστικός διπλός δίσκος της δεύτερης περιόδου του συγκροτήματος που χαίρεσαι ν’ ακούς.
THE INCREDIBLE JIMMY SMITH – Crazy! Baby (1960). Ο «βασιλιάς του οργάνου» που υπήρξε η βάση σε όσους μουσικούς έπαθαν πλάκα με το Hammond του.
THE MODERN JAZZ QUARTET – Lonely Woman (1962). Ο ήχος τους δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο. Ήταν η ήρεμη δύναμη της τζαζ.
THE MODERN JAZZ QUARTET – Plastic Dreams (1971). Είναι ένα γκρουπ ιδιοφυών μουσικών που προσωπικά τους θεωρώ το σούπερ γκρουπ της τζαζ.
THE NEW STAN GETZ QUARTET Featuring Astrud Gilberto – Getz Au Go Go (1967). Η bossa nova στα καλύτερά της με τη φωνή της Αστρούδης που σε πάει στα καλύτερα μέρη, τα μακρινά.
THE THELONIOUS MONK QUARTET – Monk’s Dream (1963). Ο πιανίστας που πέρασε όλη η τζαζ από τα πλήκτρα του περιγράφει το όνειρό του σ’ ένα δίσκο.
WES MONTGOMERY – California Dreaming (1966). Το γλυκό παίξιμό της κιθάρα του είχε καλλιεργηθεί για να μην ενοχλεί τους γείτονές του που ήταν άγριοι απέναντί του. Μια κατηγορία από μόνος του.
WILLIE BOBO – Juicy (1967). Αφροκουβανέζικη τζαζ, λάτιν – τζαζ που φθάνει ως το Knock On Wood!
