Σκοπός της Εθνικής Υπηρεσίας Αεροναυπηγικής και Διαστήματος των ΗΠΑ, η εξερεύνηση του διαστήματος, η αεροναυτική και η μελέτη του περιβάλλοντος της Γης.
Η NASA (National Aeronautics and Space Administration)έχει για έδρα την Ουάσινγκτον, αλλά οι εκτοξεύσεις της πραγματοποιούνται στο διαστημικό κέντρο Κένεντι.
Όλα ξεκίνησαν με την εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου Σπούτνικ 1 στις 4 Οκτωβρίου 1957, από τους Σοβιετικούς.
Στην εποχή του «Ψυχρού Πολέμου» η αντίδραση του Αμερικάνου πρόεδρου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ήταν άμεση. Στις 31 Ιανουαρίου 1958 ο Explorer I εκτοξεύθηκε και αποτέλεσε τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο των ΗΠΑ.
Στις 29 Ιουλίου 1958 ακολούθησε η ίδρυση της NASA που στο επίσημο ξεκίνημα της λειτουργίας της, την 1 Οκτωβρίου 1958, αποτελούνταν κυρίως από τα τέσσερα εργαστήρια και τους 80 υπαλλήλους της προηγούμενης ερευνητικής υπηρεσίας, της NACA (National Advisory Committee for Aeronautics).
Σημαντικός παράγοντας στην είσοδο της NASA στην κούρσα του διαστήματος, ήταν η τεχνολογία από το γερμανικό πυραυλικό πρόγραμμα, καθοδηγούμενο από τον Βέρνερ φον Μπράουν, ο οποίος έγινε Αμερικανός πολίτης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα θεωρείται ως ο πατέρας του διαστημικού προγράμματος των ΗΠΑ.
Στοιχεία της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Βαλλιστικών Πυραύλων όπου ανήκε η ομάδα του φον Μπράουν, και του Εργαστηρίου Ερευνών του Ναυτικού ενσωματώθηκαν στη NASA.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία… ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ για τη δυνατότητα επιβίωσης του ανθρώπου στο διάστημα… και την κυριαρχία σε αυτό.
Στις 5 Μαΐου 1961 ο αστροναύτης Άλαν Σέπαρντ έγινε ο πρώτος Αμερικανός στο διάστημα όταν πιλοτάρισε το Freedom 7 σε μια 15-λεπτη υποτροχιακή πτήση.
Ο Τζον Γκλεν ήταν ο πρώτος Αμερικανός που έκανε τον γύρο της Γης (μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη) σε μια πτήση 5,25 ωρών, στις 20 Φεβρουαρίου 1962, με το Friendship 7 («Φιλία 7»).
Ακολούθησε το πρόγραμμα Τζέμινι (Gemini) για την εκτέλεση πειραμάτων και την επίλυση προβλημάτων σχετικών με μια αποστολή στη Σελήνη.
Η πρώτη επανδρωμένη πτήση Τζέμινι, η Τζέμινι ΙΙΙ έγινε από τους Βέρτζιλ Γκρίσομ και Τζον Γιανγκ στις 23 Μαρτίου 1965. Ακολούθησαν εννιά ακόμα αποστολές, αποδεικνύοντας ότι είναι δυνατές επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις μεγάλης διάρκειας, επιβεβαιώνοντας ότι ήταν δυνατή η συνάντηση και πρόσδεση με άλλο σκάφος στο διάστημα και συγκεντρώνοντας ιατρικά δεδομένα για την επίδραση της έλλειψης βαρύτητας στον ανθρώπινο οργανισμό.
Το πρόγραμμα Απόλλων σχεδιάστηκε για την προσσελήνωση ανθρώπων και την ασφαλή επιστροφή τους στη Γη. Τα Απόλλων 8 και Απόλλων 10 δοκίμασαν διάφορα εξαρτήματα κατά την περιστροφή τους γύρω από τη Σελήνη και επέστρεψαν με φωτογραφίες από τη σεληνιακή επιφάνεια.
Στις 20 Ιουλίου 1969 το Απόλλων 11 προσσελήνωσε τους πρώτους ανθρώπους, τον Νηλ Άρμστρονγκ και τον Μπαζ Όλντριν. Το Απόλλων 13 δεν προσεληνώθηκε λόγω μηχανικής βλάβης, αλλά εκ θαύματος επέστρεψε ασφαλείς και με εκατοντάδες φωτογραφίες. Οι έξι αποστολές που προσσεληνώθηκαν επέστρεψαν με πλήθος επιστημονικών δεδομένων και περίπου 400 κιλά σεληνιακών δειγμάτων. Εκτελέστηκαν πειράματα μηχανικής εδάφους, μετεωριτικά, σεισμικά, θερμικά, σεληνιακής τοπογραφίας, μαγνητικών πεδίων και ηλιακού ανέμου.
Ο Σκάιλαμπ (Skylab) ήταν ο πρώτος διαστημικός σταθμός που έθεσαν σε τροχιά οι ΗΠΑ. Ο 75 τόννων σταθμός ήταν σε γήινη τροχιά από το 1973 μέχρι το 1979 και τον επισκέφθηκαν τρεις φορές πληρώματα, το 1973 και το 1974.
Υπήρχαν σχέδια πρόσδεσής του σε ένα Διαστημικό Λεωφορείο για να ανεβάσει τον σταθμό σε μεγαλύτερο ύψος ασφαλείας, όμως ο Σκάιλαμπ μπήκε στην ατμόσφαιρα και καταστράφηκε το 1979, πριν από την πρώτη εκτόξευση του διαστημικού λεωφορείου.
Το Διαστημικό Λεωφορείο έγινε ο βασικός στόχος της NASA στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στη δεκαετία του 1980, όντας σχεδιασμένο ως ένα συχνά εκτοξεύσιμο και, ως επί το πλείστον, επαναχρησιμοποιούμενο όχημα. το 1985 κατασκευάστηκαν τέσσερα διαστημικά λεωφορεία. Το πρώτο, το «Κολούμπια», εκτοξεύθηκε στις 12 Απριλίου 1981.
Το λεωφορείο δεν έφερε μόνο καλά νέα στη NASA. Οι πτήσεις αποδείχθηκαν πολύ ακριβότερες από τις προβλέψεις και παρότι η καταστροφή του «Τσάλλεντζερ» επισήμανε τους κινδύνους των διαστημικών πτήσεων, το κοινό έχασε και πάλι το ενδιαφέρον του καθώς οι πτήσεις φάνηκε να γίνονται κοινότυπες.
Στη NASA υπήρχε διαφωνία ότι αυτά τα προγράμματα ήταν σε βάρος πιο εμπνευσμένων, μη επανδρωμένων αποστολών, όπως αυτές των Βόγιατζερ.
Εντούτοις, το λεωφορείο έχει χρησιμοποιηθεί για την εκκίνηση σημαντικών προγραμμάτων, όπως το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ (Hubble Space Telescope, HST). Το HST δημιουργήθηκε με ένα σχετικά χαμηλό προϋπολογισμό 2 δισεκ. δολαρίων, αλλά λειτουργεί συνεχώς από το 1990 και έχει ενθουσιάσει επιστήμονες και κοινό. Μερικές από τις εικόνες που έχει στείλει είναι διάσημες.
To 1995 πραγματοποιούνταν η Ρωσοαμερικανική συνεργασία με την εκκίνηση των αποστολών Διαστημικού Λεωφορείου-Μιρ, όπου είχαμε πρόσδεση αμερικανικού σκάφους με ρωσικό (αυτή τη φορά έναν πλήρη διαστημικό σταθμό).
Αυτή η συνεργασία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με τη Ρωσία και την Αμερική να είναι οι δύο μεγαλύτεροι συνεργάτες στον πιο εκτεταμένο διαστημικό σταθμό που δημιουργήθηκε ποτέ, τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS).
Με κόστος πάνω από εκατό δισεκατομμύρια δολάρια, είναι μερικές φορές δύσκολο για τη NASA να δικαιολογήσει την ύπαρξη του ISS.
Η τραγωδία του «Κολούμπια» το 2003, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του πληρώματος, προκάλεσε μια αναστολή 29 μηνών στις πτήσεις του διαστημικού λεωφορείου και ήταν το έναυσμα για σοβαρή επανεξέταση των προτεραιοτήτων της NASA.
Οι συνεχιζόμενες έρευνες της NASA περιλαμβάνουν αναλυτικές μελέτες του Άρη και του Κρόνου, και αναλύσεις της Γης και του Ήλιου. Άλλες διαστημοσυσκευές της NASA βρίσκονται καθ' οδόν προς τον Ερμή και τον Πλούτωνα. Με αποστολές στο Δία να βρίσκονται στο στάδιο του σχεδιασμού, τα δρομολόγια της NASA καλύπτουν πάνω από το μισό Ηλιακό Σύστημα.
Να σημειωθεί πως ολοκληρώθηκε η σχεδίαση και λειτουργία των οχημάτων Orion, που αντικαθιστούν τα διαστημικά λεωφορεία.
Η NASA (National Aeronautics and Space Administration)έχει για έδρα την Ουάσινγκτον, αλλά οι εκτοξεύσεις της πραγματοποιούνται στο διαστημικό κέντρο Κένεντι.
Όλα ξεκίνησαν με την εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου Σπούτνικ 1 στις 4 Οκτωβρίου 1957, από τους Σοβιετικούς.
Στην εποχή του «Ψυχρού Πολέμου» η αντίδραση του Αμερικάνου πρόεδρου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ήταν άμεση. Στις 31 Ιανουαρίου 1958 ο Explorer I εκτοξεύθηκε και αποτέλεσε τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο των ΗΠΑ.
Στις 29 Ιουλίου 1958 ακολούθησε η ίδρυση της NASA που στο επίσημο ξεκίνημα της λειτουργίας της, την 1 Οκτωβρίου 1958, αποτελούνταν κυρίως από τα τέσσερα εργαστήρια και τους 80 υπαλλήλους της προηγούμενης ερευνητικής υπηρεσίας, της NACA (National Advisory Committee for Aeronautics).
Σημαντικός παράγοντας στην είσοδο της NASA στην κούρσα του διαστήματος, ήταν η τεχνολογία από το γερμανικό πυραυλικό πρόγραμμα, καθοδηγούμενο από τον Βέρνερ φον Μπράουν, ο οποίος έγινε Αμερικανός πολίτης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα θεωρείται ως ο πατέρας του διαστημικού προγράμματος των ΗΠΑ.
Στοιχεία της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Βαλλιστικών Πυραύλων όπου ανήκε η ομάδα του φον Μπράουν, και του Εργαστηρίου Ερευνών του Ναυτικού ενσωματώθηκαν στη NASA.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία… ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ για τη δυνατότητα επιβίωσης του ανθρώπου στο διάστημα… και την κυριαρχία σε αυτό.
Στις 5 Μαΐου 1961 ο αστροναύτης Άλαν Σέπαρντ έγινε ο πρώτος Αμερικανός στο διάστημα όταν πιλοτάρισε το Freedom 7 σε μια 15-λεπτη υποτροχιακή πτήση.
Ο Τζον Γκλεν ήταν ο πρώτος Αμερικανός που έκανε τον γύρο της Γης (μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη) σε μια πτήση 5,25 ωρών, στις 20 Φεβρουαρίου 1962, με το Friendship 7 («Φιλία 7»).
Ακολούθησε το πρόγραμμα Τζέμινι (Gemini) για την εκτέλεση πειραμάτων και την επίλυση προβλημάτων σχετικών με μια αποστολή στη Σελήνη.
Η πρώτη επανδρωμένη πτήση Τζέμινι, η Τζέμινι ΙΙΙ έγινε από τους Βέρτζιλ Γκρίσομ και Τζον Γιανγκ στις 23 Μαρτίου 1965. Ακολούθησαν εννιά ακόμα αποστολές, αποδεικνύοντας ότι είναι δυνατές επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις μεγάλης διάρκειας, επιβεβαιώνοντας ότι ήταν δυνατή η συνάντηση και πρόσδεση με άλλο σκάφος στο διάστημα και συγκεντρώνοντας ιατρικά δεδομένα για την επίδραση της έλλειψης βαρύτητας στον ανθρώπινο οργανισμό.
Το πρόγραμμα Απόλλων σχεδιάστηκε για την προσσελήνωση ανθρώπων και την ασφαλή επιστροφή τους στη Γη. Τα Απόλλων 8 και Απόλλων 10 δοκίμασαν διάφορα εξαρτήματα κατά την περιστροφή τους γύρω από τη Σελήνη και επέστρεψαν με φωτογραφίες από τη σεληνιακή επιφάνεια.
Στις 20 Ιουλίου 1969 το Απόλλων 11 προσσελήνωσε τους πρώτους ανθρώπους, τον Νηλ Άρμστρονγκ και τον Μπαζ Όλντριν. Το Απόλλων 13 δεν προσεληνώθηκε λόγω μηχανικής βλάβης, αλλά εκ θαύματος επέστρεψε ασφαλείς και με εκατοντάδες φωτογραφίες. Οι έξι αποστολές που προσσεληνώθηκαν επέστρεψαν με πλήθος επιστημονικών δεδομένων και περίπου 400 κιλά σεληνιακών δειγμάτων. Εκτελέστηκαν πειράματα μηχανικής εδάφους, μετεωριτικά, σεισμικά, θερμικά, σεληνιακής τοπογραφίας, μαγνητικών πεδίων και ηλιακού ανέμου.
Ο Σκάιλαμπ (Skylab) ήταν ο πρώτος διαστημικός σταθμός που έθεσαν σε τροχιά οι ΗΠΑ. Ο 75 τόννων σταθμός ήταν σε γήινη τροχιά από το 1973 μέχρι το 1979 και τον επισκέφθηκαν τρεις φορές πληρώματα, το 1973 και το 1974.
Υπήρχαν σχέδια πρόσδεσής του σε ένα Διαστημικό Λεωφορείο για να ανεβάσει τον σταθμό σε μεγαλύτερο ύψος ασφαλείας, όμως ο Σκάιλαμπ μπήκε στην ατμόσφαιρα και καταστράφηκε το 1979, πριν από την πρώτη εκτόξευση του διαστημικού λεωφορείου.
Το Διαστημικό Λεωφορείο έγινε ο βασικός στόχος της NASA στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στη δεκαετία του 1980, όντας σχεδιασμένο ως ένα συχνά εκτοξεύσιμο και, ως επί το πλείστον, επαναχρησιμοποιούμενο όχημα. το 1985 κατασκευάστηκαν τέσσερα διαστημικά λεωφορεία. Το πρώτο, το «Κολούμπια», εκτοξεύθηκε στις 12 Απριλίου 1981.
Το λεωφορείο δεν έφερε μόνο καλά νέα στη NASA. Οι πτήσεις αποδείχθηκαν πολύ ακριβότερες από τις προβλέψεις και παρότι η καταστροφή του «Τσάλλεντζερ» επισήμανε τους κινδύνους των διαστημικών πτήσεων, το κοινό έχασε και πάλι το ενδιαφέρον του καθώς οι πτήσεις φάνηκε να γίνονται κοινότυπες.
Στη NASA υπήρχε διαφωνία ότι αυτά τα προγράμματα ήταν σε βάρος πιο εμπνευσμένων, μη επανδρωμένων αποστολών, όπως αυτές των Βόγιατζερ.
Εντούτοις, το λεωφορείο έχει χρησιμοποιηθεί για την εκκίνηση σημαντικών προγραμμάτων, όπως το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ (Hubble Space Telescope, HST). Το HST δημιουργήθηκε με ένα σχετικά χαμηλό προϋπολογισμό 2 δισεκ. δολαρίων, αλλά λειτουργεί συνεχώς από το 1990 και έχει ενθουσιάσει επιστήμονες και κοινό. Μερικές από τις εικόνες που έχει στείλει είναι διάσημες.
To 1995 πραγματοποιούνταν η Ρωσοαμερικανική συνεργασία με την εκκίνηση των αποστολών Διαστημικού Λεωφορείου-Μιρ, όπου είχαμε πρόσδεση αμερικανικού σκάφους με ρωσικό (αυτή τη φορά έναν πλήρη διαστημικό σταθμό).
Αυτή η συνεργασία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με τη Ρωσία και την Αμερική να είναι οι δύο μεγαλύτεροι συνεργάτες στον πιο εκτεταμένο διαστημικό σταθμό που δημιουργήθηκε ποτέ, τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS).
Με κόστος πάνω από εκατό δισεκατομμύρια δολάρια, είναι μερικές φορές δύσκολο για τη NASA να δικαιολογήσει την ύπαρξη του ISS.
Η τραγωδία του «Κολούμπια» το 2003, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του πληρώματος, προκάλεσε μια αναστολή 29 μηνών στις πτήσεις του διαστημικού λεωφορείου και ήταν το έναυσμα για σοβαρή επανεξέταση των προτεραιοτήτων της NASA.
Οι συνεχιζόμενες έρευνες της NASA περιλαμβάνουν αναλυτικές μελέτες του Άρη και του Κρόνου, και αναλύσεις της Γης και του Ήλιου. Άλλες διαστημοσυσκευές της NASA βρίσκονται καθ' οδόν προς τον Ερμή και τον Πλούτωνα. Με αποστολές στο Δία να βρίσκονται στο στάδιο του σχεδιασμού, τα δρομολόγια της NASA καλύπτουν πάνω από το μισό Ηλιακό Σύστημα.
Να σημειωθεί πως ολοκληρώθηκε η σχεδίαση και λειτουργία των οχημάτων Orion, που αντικαθιστούν τα διαστημικά λεωφορεία.
