Συμφώνησα πως ήταν μια πανέμορφη εποχή, τότε που κάποιος άφηνε τα κοινωνικά πρέπει για να ακολουθήσει το όνειρό του. Μου έλεγε πως ήταν κι αυτή μία drop out, αφού παράτησε τα Νομικά, γιατί δεν είχαν γι’ αυτήν κανένα ενδιαφέρον. Επέμενε πως ήταν η κόρη του συνταγματάρχη Λαδά. Γελούσα, δεν την πίστευα.
- Πλάκα έχεις ρε Κάλλυ, εσύ είσαι χιπιό, μπορεί ο Λαδάς να έχει τέτοια κόρη;
- Είμαι όμως
- Θα με πας σπίτι σου;
- Ναι, αλλά το σπίτι μου είναι μικρό
- Πόσο μικρό;
- 20 τετραγωνικά, σε ταράτσα
- Και ζει ο Λαδάς σε τέτοιο σπίτι;
- Δεν μένω με τον πατέρα μου
- Κατάλαβα
Ήμουν σίγουρος ότι μου έκανε πλάκα. Όταν συναντηθήκαμε για δεύτερη φορά, της είπα πως ήθελα να δω το σπίτι της και πως δεν με πείραζε όσο μικρό κι αν ήταν. Με πήγε σε μια πολυκατοικία στην οδό Αντιστάσεως, στα Ιλίσια. Το ασανσέρ έφθανε μόνο μέχρι τον τέταρτο όροφο, μετά συνεχίσαμε τις σκάλες με τα πόδια.
Φωτο: Η Κάλλυ Λαδά
Στην ταράτσα της πολυκατοικίας ήταν το πιο μικρό σπίτι που έχω δει στην ζωή μου. Μόλις και μετά βίας μπόρεσα να περάσω την πόρτα, αφού πίσω της είχε το πλυντήριο και δεν άνοιγε εντελώς. Το δωμάτιο είχε ένα κρεβάτι και μόνο μια καρέκλα. Ακόμη, ένα μικρό κομοδίνο με δύο συρτάρια, που η Κάλλυ είχε μετατρέψει σε βωμό. Πάνω από το κομοδίνο, κολλημένες στον τοίχο, ήταν εικόνες του Χριστού, του Αγίου Νεκτάριου και άλλων Αγίων. Μου ετοίμασε Λουΐζα να πιώ, αλλά δεν με άφησε να ακουμπήσω το ποτήρι στο κομοδίνο, γιατί θα έδειχνα ασέβεια στα Θεία, έτσι άφησα το ποτήρι στο σώμα του καλοριφέρ.
Μου είπε πως είναι Χριστιανή, δεν πίνει, δεν καπνίζει, είναι χορτοφάγος και πως με μια ελεγχόμενη διατροφή μπορείς να εκλεπτύνεις τις αισθήσεις και να ανεβείς πνευματικά.
Ζήτησα να μου παίξει μουσική. Είχε κιθάρα και έπαιξε πρώτα το Michelle των Beatles, το Imagine του John Lennon κι ύστερα το «Αγάπη που έγινες δίκοπο μαχαίρι».
- Είσαι αλήθεια κόρη του Λαδά;
- Νομίζεις σου λέω ψέματα;
- Θα με πας στον πατέρα σου;
- Ναι!
Με πήγε την άλλη μέρα σε ένα σπίτι κοντά στην εκκλησία του Άγιου Γεράσιμου, στα Ιλίσια. Τότε είδα μπροστά μου, ανήμπορο, τον περιβόητο χουντικό, τον τρόμο και φόβο των φρικιών στην εποχή της παντοδυναμίας του, την μαύρη εκείνη της χούντας.
Φωτο: Ο Ιωάννης Λαδάς
Ήταν ένας γέρος κι ανάπηρος πια και τον μετέφεραν σε καροτσάκι. Τον έβγαλα φωτογραφία, καθώς καθόταν πίσω από εκείνο το έμβλημα που πίστευε μέχρι το τέλος της ζωής του: Το πουλί της χούντας. Στην συζήτηση που κάναμε, κατάλαβα πως ήταν αμετανόητος για τη συμμετοχή του στο τεράστιο έγκλημα του πραξικοπήματος.
Τις πιο μεγάλες εκπλήξεις τις κάνει η ζωή. Ποτέ δεν θα πίστευα, αν δεν το έβλεπα, πως ο σκληρός χουντικός, αυτός που κυνηγούσε και κούρευε τα φρικιά, αυτός που θεωρούσε τις μουσικές τους σκουπίδια, είχε μια κόρη, που αγαπούσε τις μουσικές και τον ψυχεδελικό τρόπο ζωής τους.
Την Κάλλυ δεν την συνάντησα ξανά από τότε. Δεν ξέρω τι κάνει τώρα. Εύχομαι πάντως να είναι καλά και ομολογώ πως λίγες φορές έχω γνωρίσει τόσο ονειροπόλα και γλυκιά κοπέλα.
Credits: Όλες οι φωτογραφίες της Κάλλυ και του Ιωάννη Λαδά, από τον Μανώλη Νταλούκα (2006).
- Πλάκα έχεις ρε Κάλλυ, εσύ είσαι χιπιό, μπορεί ο Λαδάς να έχει τέτοια κόρη;
- Είμαι όμως
- Θα με πας σπίτι σου;
- Ναι, αλλά το σπίτι μου είναι μικρό
- Πόσο μικρό;
- 20 τετραγωνικά, σε ταράτσα
- Και ζει ο Λαδάς σε τέτοιο σπίτι;
- Δεν μένω με τον πατέρα μου
- Κατάλαβα
Ήμουν σίγουρος ότι μου έκανε πλάκα. Όταν συναντηθήκαμε για δεύτερη φορά, της είπα πως ήθελα να δω το σπίτι της και πως δεν με πείραζε όσο μικρό κι αν ήταν. Με πήγε σε μια πολυκατοικία στην οδό Αντιστάσεως, στα Ιλίσια. Το ασανσέρ έφθανε μόνο μέχρι τον τέταρτο όροφο, μετά συνεχίσαμε τις σκάλες με τα πόδια.
Φωτο: Η Κάλλυ Λαδά
Στην ταράτσα της πολυκατοικίας ήταν το πιο μικρό σπίτι που έχω δει στην ζωή μου. Μόλις και μετά βίας μπόρεσα να περάσω την πόρτα, αφού πίσω της είχε το πλυντήριο και δεν άνοιγε εντελώς. Το δωμάτιο είχε ένα κρεβάτι και μόνο μια καρέκλα. Ακόμη, ένα μικρό κομοδίνο με δύο συρτάρια, που η Κάλλυ είχε μετατρέψει σε βωμό. Πάνω από το κομοδίνο, κολλημένες στον τοίχο, ήταν εικόνες του Χριστού, του Αγίου Νεκτάριου και άλλων Αγίων. Μου ετοίμασε Λουΐζα να πιώ, αλλά δεν με άφησε να ακουμπήσω το ποτήρι στο κομοδίνο, γιατί θα έδειχνα ασέβεια στα Θεία, έτσι άφησα το ποτήρι στο σώμα του καλοριφέρ.
Μου είπε πως είναι Χριστιανή, δεν πίνει, δεν καπνίζει, είναι χορτοφάγος και πως με μια ελεγχόμενη διατροφή μπορείς να εκλεπτύνεις τις αισθήσεις και να ανεβείς πνευματικά.
Ζήτησα να μου παίξει μουσική. Είχε κιθάρα και έπαιξε πρώτα το Michelle των Beatles, το Imagine του John Lennon κι ύστερα το «Αγάπη που έγινες δίκοπο μαχαίρι».
- Είσαι αλήθεια κόρη του Λαδά;
- Νομίζεις σου λέω ψέματα;
- Θα με πας στον πατέρα σου;
- Ναι!
Με πήγε την άλλη μέρα σε ένα σπίτι κοντά στην εκκλησία του Άγιου Γεράσιμου, στα Ιλίσια. Τότε είδα μπροστά μου, ανήμπορο, τον περιβόητο χουντικό, τον τρόμο και φόβο των φρικιών στην εποχή της παντοδυναμίας του, την μαύρη εκείνη της χούντας.
Φωτο: Ο Ιωάννης Λαδάς
Ήταν ένας γέρος κι ανάπηρος πια και τον μετέφεραν σε καροτσάκι. Τον έβγαλα φωτογραφία, καθώς καθόταν πίσω από εκείνο το έμβλημα που πίστευε μέχρι το τέλος της ζωής του: Το πουλί της χούντας. Στην συζήτηση που κάναμε, κατάλαβα πως ήταν αμετανόητος για τη συμμετοχή του στο τεράστιο έγκλημα του πραξικοπήματος.
Τις πιο μεγάλες εκπλήξεις τις κάνει η ζωή. Ποτέ δεν θα πίστευα, αν δεν το έβλεπα, πως ο σκληρός χουντικός, αυτός που κυνηγούσε και κούρευε τα φρικιά, αυτός που θεωρούσε τις μουσικές τους σκουπίδια, είχε μια κόρη, που αγαπούσε τις μουσικές και τον ψυχεδελικό τρόπο ζωής τους.
Την Κάλλυ δεν την συνάντησα ξανά από τότε. Δεν ξέρω τι κάνει τώρα. Εύχομαι πάντως να είναι καλά και ομολογώ πως λίγες φορές έχω γνωρίσει τόσο ονειροπόλα και γλυκιά κοπέλα.
Credits: Όλες οι φωτογραφίες της Κάλλυ και του Ιωάννη Λαδά, από τον Μανώλη Νταλούκα (2006).
