Έφυγες κι εσύ πάνω στη κρίση/ φίλοι και γνωστοί με έχουν αφήσει/ κάτω από τα πόδια μου τη γη έχω χάσει/ ζω στη πιο τρελή μου και άσχημη φάση…
Ο Σταμάτης Γονίδης ήδη από το Νοέμβριο της προηγούμενης χρονιάς, μέσα το άλμπουμ του Σε Θέλω, «έπιασε» το θέμα. Μάστορας του σουξέ, πήρε τις αφορμές που του προσφέρει η καθημερινότητα και έγραψε στίχο και μουσική σ’ αυτό το καλοζυγισμένο ζεϊμπέκικο, το οποίο και ερμηνεύει υποδειγματικά.
Νόμιζες ότι μπορείς/ να φορτώσεις τη ζωή/ μια ζωή με ότι βρεις/ σπίτια, αμάξια, λεφτά, ήταν όλα από καπνό/ χαθήκαν φως μου αυτά που μας λέγανε καιρό/ μαζί το σ' αγαπώ. Κομμένα πια τα δανεικά/ αν θες να ζήσεις ζήσε με τα αληθινά./ Να με αγαπήσεις με ότι έχεις πια/μόνο η καρδιά μετράει πραγματικά/ μόνο η καρδιά…
Το μεταγλωτισμένο αυτό τραγούδι με στίχους του Νίκου Μωραΐτη, αποτελεί αιχμή του δόρατος του ολοκαίνουργιου δίσκου του Αντώνη Ρέμου, με το γενικό τίτλο Κλειστά Τα Στόματα. Κομμάτι ρυθμικό, χορευτικό, πιασάρικο.
Δε χρωστάμε πολλά/ μα χρωστάμε σε όλους./ Επικίνδυνους ρόλους/ όλοι παίξαμε./ Πουθενά δεν προσέξαμε/ μα προσέχουμε τώρα./Την τρελή ανηφόρα/ τη διαλέξαμε./ Πάμε να χτίσουμε στην άμμο/ ένα παλάτι από πάνω/ και ας γκρεμιστεί από το κύμα τελικά./ Πάμε να αλλάξουμε τα πάντα/ θέλει καλύτερα κουμάντα/ γιατί τα όνειρα ξεκινούν από το τίποτα/ κι απ’ τον αέρα/ νύχτα και μέρα…
Σε στίχους Νίκου Γρίτση και μουσική Βαγγέλη Τούντα, τραγουδά ο Νίκος Μακρόπουλος, σε ένα single που αυτές τις μέρες τρέχει στα ερτζιανά αλλά και το διαδίκτυο. Μοντέρνο, σένικο, με ποπ ατμόσφαιρα και ροκ πινελιές.
Η αλήθεια είναι ότι το λαϊκό τραγούδι στις περιόδους κοινωνικοπολιτικής κρίσης, παρουσίασε, έθιξε, σατίρισε, διακομώδησε και εν τέλει απαξίωσε, γλέντησε και ξόρκισε τα κακώς κείμενα και τους συντελεστές τους. Ακόμα και στην δεκαετία του '20 που σημαδεύτηκε απ’ το δράμα της μικρασιατικής καταστροφής, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Βόλο, το Ναύπλιο και στα άλλα αστικά κέντρα της χώρας η διασκέδαση γνώριζε στιγμές μεγάλης δόξης. Η απόδραση από την αποπνικτική καθημερινότητα, τον αγώνα της επιβίωσης, η ανάγκη φυγής από τις βασανιστικές μνήμες, η συνειδητοποίηση του εφήμερου της ζήσης, δίναν ώθηση σε πατρικίους και πληβείους για γλέντι, τραγούδι, χορό. Και στα μαύρα χρόνια της Κατοχής το θέατρο, τα μπουζούκια, τα καμπαρέ, τα κοσμικά κέντρα, παρά τα ανυπέρβλητα προβλήματα λειτουργούσαν κανονικά. Το ίδιο συνέβη και στην ταραγμένη μετεμφυλιακή περίοδο, και στα πρώτα χαροκαμένα χρόνια του '50 που δεινά όπως η μετανάστευση (εσωτερική και εξωτερική), οι αρρώστιες, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, οι φυλακίσεις, εκτοπίσεις, η πολιτική αστάθεια και άλλα χίλια μύρια, μάστιζαν την χώρα.
Τα παραπάνω τραγούδια των σύγχρονων αστέρων που προσπαθούν να βρουν αφορμές από την τωρινή πραγματικότητα, μάλλον επιδερμικά στέκονται στο θέμα, και μοιραία οι προεκτάσεις, έχουν περισσότερο διασκεδαστικό και λιγότερο μεστό χαρακτήρα. Δεν διαθέτουν καν το χιούμορ και την αλληγορία των πονημάτων του Μανώλη Ρασούλη, ενός σπουδαίου δημιουργού που χάσαμε πρόσφατα, και ο οποίος είχε καταστήσει την επικαιρότητα, δεξαμενή ζωτική και δρώσα. Ακόμα και στα περιπαικτικά του, είτε με τις «κυβερνήσεις» του, είτε με την Τζένη και τον εισαγγελέα, είτε με τον Βούδα και τον Κούδα, ο Ρασούλης ανέδυε την τεχνική και το ήθος του εμπνευσμένου καλλιτέχνη.
Από την τριπλέτα των σημερινών, πιο πολύ με «ψήνει» το τραγούδι του Γονίδη.
Σαφώς και στην οικονομική κρίση των ημερών μας, που ως συνήθως τα φράγκα φαγώθηκαν από επιτήδειους και το μέλλον μοιάζει αβέβαιο, η πολυτραγουδισμένη Μπαλάντα του κυρ Μέντιου καταδεικνύει σαρκαστικά το θύμα και του θύτες προτρέποντας προς τον στόχο και τη λύση:
Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.
Ο Σταμάτης Γονίδης ήδη από το Νοέμβριο της προηγούμενης χρονιάς, μέσα το άλμπουμ του Σε Θέλω, «έπιασε» το θέμα. Μάστορας του σουξέ, πήρε τις αφορμές που του προσφέρει η καθημερινότητα και έγραψε στίχο και μουσική σ’ αυτό το καλοζυγισμένο ζεϊμπέκικο, το οποίο και ερμηνεύει υποδειγματικά.
Νόμιζες ότι μπορείς/ να φορτώσεις τη ζωή/ μια ζωή με ότι βρεις/ σπίτια, αμάξια, λεφτά, ήταν όλα από καπνό/ χαθήκαν φως μου αυτά που μας λέγανε καιρό/ μαζί το σ' αγαπώ. Κομμένα πια τα δανεικά/ αν θες να ζήσεις ζήσε με τα αληθινά./ Να με αγαπήσεις με ότι έχεις πια/μόνο η καρδιά μετράει πραγματικά/ μόνο η καρδιά…
Το μεταγλωτισμένο αυτό τραγούδι με στίχους του Νίκου Μωραΐτη, αποτελεί αιχμή του δόρατος του ολοκαίνουργιου δίσκου του Αντώνη Ρέμου, με το γενικό τίτλο Κλειστά Τα Στόματα. Κομμάτι ρυθμικό, χορευτικό, πιασάρικο.
Δε χρωστάμε πολλά/ μα χρωστάμε σε όλους./ Επικίνδυνους ρόλους/ όλοι παίξαμε./ Πουθενά δεν προσέξαμε/ μα προσέχουμε τώρα./Την τρελή ανηφόρα/ τη διαλέξαμε./ Πάμε να χτίσουμε στην άμμο/ ένα παλάτι από πάνω/ και ας γκρεμιστεί από το κύμα τελικά./ Πάμε να αλλάξουμε τα πάντα/ θέλει καλύτερα κουμάντα/ γιατί τα όνειρα ξεκινούν από το τίποτα/ κι απ’ τον αέρα/ νύχτα και μέρα…
Σε στίχους Νίκου Γρίτση και μουσική Βαγγέλη Τούντα, τραγουδά ο Νίκος Μακρόπουλος, σε ένα single που αυτές τις μέρες τρέχει στα ερτζιανά αλλά και το διαδίκτυο. Μοντέρνο, σένικο, με ποπ ατμόσφαιρα και ροκ πινελιές.
Η αλήθεια είναι ότι το λαϊκό τραγούδι στις περιόδους κοινωνικοπολιτικής κρίσης, παρουσίασε, έθιξε, σατίρισε, διακομώδησε και εν τέλει απαξίωσε, γλέντησε και ξόρκισε τα κακώς κείμενα και τους συντελεστές τους. Ακόμα και στην δεκαετία του '20 που σημαδεύτηκε απ’ το δράμα της μικρασιατικής καταστροφής, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Βόλο, το Ναύπλιο και στα άλλα αστικά κέντρα της χώρας η διασκέδαση γνώριζε στιγμές μεγάλης δόξης. Η απόδραση από την αποπνικτική καθημερινότητα, τον αγώνα της επιβίωσης, η ανάγκη φυγής από τις βασανιστικές μνήμες, η συνειδητοποίηση του εφήμερου της ζήσης, δίναν ώθηση σε πατρικίους και πληβείους για γλέντι, τραγούδι, χορό. Και στα μαύρα χρόνια της Κατοχής το θέατρο, τα μπουζούκια, τα καμπαρέ, τα κοσμικά κέντρα, παρά τα ανυπέρβλητα προβλήματα λειτουργούσαν κανονικά. Το ίδιο συνέβη και στην ταραγμένη μετεμφυλιακή περίοδο, και στα πρώτα χαροκαμένα χρόνια του '50 που δεινά όπως η μετανάστευση (εσωτερική και εξωτερική), οι αρρώστιες, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, οι φυλακίσεις, εκτοπίσεις, η πολιτική αστάθεια και άλλα χίλια μύρια, μάστιζαν την χώρα.
Τα παραπάνω τραγούδια των σύγχρονων αστέρων που προσπαθούν να βρουν αφορμές από την τωρινή πραγματικότητα, μάλλον επιδερμικά στέκονται στο θέμα, και μοιραία οι προεκτάσεις, έχουν περισσότερο διασκεδαστικό και λιγότερο μεστό χαρακτήρα. Δεν διαθέτουν καν το χιούμορ και την αλληγορία των πονημάτων του Μανώλη Ρασούλη, ενός σπουδαίου δημιουργού που χάσαμε πρόσφατα, και ο οποίος είχε καταστήσει την επικαιρότητα, δεξαμενή ζωτική και δρώσα. Ακόμα και στα περιπαικτικά του, είτε με τις «κυβερνήσεις» του, είτε με την Τζένη και τον εισαγγελέα, είτε με τον Βούδα και τον Κούδα, ο Ρασούλης ανέδυε την τεχνική και το ήθος του εμπνευσμένου καλλιτέχνη.
Από την τριπλέτα των σημερινών, πιο πολύ με «ψήνει» το τραγούδι του Γονίδη.
Σαφώς και στην οικονομική κρίση των ημερών μας, που ως συνήθως τα φράγκα φαγώθηκαν από επιτήδειους και το μέλλον μοιάζει αβέβαιο, η πολυτραγουδισμένη Μπαλάντα του κυρ Μέντιου καταδεικνύει σαρκαστικά το θύμα και του θύτες προτρέποντας προς τον στόχο και τη λύση:
Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.
