Ο μύθος συνέχιζε, πως έτσι αναγκάστηκαν να κάνουν εκεί τον πρώτο τους δίσκο, που τελικά όμως, τους βγήκε σε καλό.
Ένα από τα πρώτα ρεπορτάζ για τους Aphrodite’s Child, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ τον Σεπτέμβριο του 1968, έδινε την εξής ιστορία...
«...Το τραίνο (που μετέφερε τους Aphrodite’s Child), σταματά με απότομο φρενάρισμα στο Παρίσι... και ξαφνικά χίλιες φωνές ουρλιάζουν ενώ πέφτουν χειροβομβίδες, τσιρίζουν αυτοκίνητα πρώτων βοηθειών... ο σταθμός κλείνει ...είναι η μεγάλη απεργία...»
(Ανυπόγραφο άρθρο στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ 13 Σεπτ 1968)
Ο ανώνυμος αρθρογράφος, σαν πολεμικός ανταποκριτής, εξηγούσε στους αναγνώστες του περιοδικού γιατί τα Παιδιά της Αφροδίτης δεν πήγαν στην Αγγλία, όπως σχεδίαζαν, αλλά έμειναν στο Παρίσι. Αυτό το «ρεπορτάζ» έφτιαξε ένα ψέμα, που επί σχεδόν πενήντα χρόνια, αναπαραγόταν και ακόμη και στις μέρες μας, το είδαμε σε άρθρα, όπως...
«... και λόγω των γενικών απεργιών που δοκίμαζαν τότε τη Γαλλία, το συγκρότημα «κολλάει» στο Παρίσι (μέσα στα γεγονότα του Μάη), ξεκινώντας από ’κει μιαν αναπάντεχη καριέρα..»
(Φώντας Τρούσας στην Lifo, Ιανουάριος 2015)
Σήμερα, καταρρίπτεται οριστικά αυτός ο μύθος, με μια φωτογραφία σελίδας από το διαβατήριο του Ντέμη Ρούσσου. Στη φωτογραφία, φαίνεται καθαρά ότι η ημερομηνία εισόδου του στην Γαλλία ήταν η 23η Μαρτίου του 1968.
Ήταν αναμενόμενο. Πρώτα πρώτα, η ιστορία του αποκλεισμού τους, λόγω του Γαλλικού Μάη, φαινόταν αμέσως πως ήταν ψεύτικη: Αν τα Παιδιά της Αφροδίτης, είχαν φθάσει τον Μάιο, πώς ήταν δυνατόν να κυκλοφορήσουν τον δίσκο μέσα στον ίδιο μήνα;
Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, αλλά και συνεντεύξεις που έχει δώσει το συγκρότημα, οι φοιτητές στα οδοφράγματα, από τα τρανζιστοράκια τους, άκουγαν το Rain and Tears και μάλιστα το συνέδεαν με αυτό που βίωναν: Βροχή τα δακρυγόνα και Δάκρυα από τα δακρυγόνα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που αγαπήθηκε αμέσως το τραγούδι.
Αν λοιπόν, το Rain and Tears, έπαιζε μέσα στον Μάη, πότε πρόλαβαν και βρήκαν εταιρεία, συνεννοήθηκαν, ηχογράφησαν, τύπωσαν και ενώ όλα ήταν κλειστά από την γενική απεργία;
Οι παρατηρήσεις όμως αυτές (ακόμα και συνέντευξη που έδωσε στον γράφοντα, ο Λουκάς Σιδεράς), δεν άλλαζαν την γνώμη των πολλών δημοσιογραφούντων, που ήθελαν ντε και καλά τα Παιδιά της Αφροδίτης να έχουν φθάσει στο Παρίσι και να μένουν αποκλεισμένοι εκεί, στα γεγονότα του Γαλλικού Μάη.
Ψυχαγωγία 10 δεκ 1969
Οι απεργίες τους ανάγκασαν να μείνουν στο Παρίσι
Το τραίνο σταματά με απότομο φρενάρισμα στο Παρίσι... και ξαφνικά χίλιες φωνές ουρλιάζουν ενώ πέφτουν χειροβομβίδες, τσιρίζουν αυτοκίνητα πρώτων βοηθειών... ο σταθμός κλείνει ...είναι η μεγάλη απεργία...
ΕΠΙΚΑΙΡΑ 13 Σεπτ 1968
Κάποια γραφειοκρατικά προβλήματα εμποδίζουν το πέρασμα του γκρουπ στην Αγγλία και λόγω των γενικών απεργιών που δοκίμαζαν τότε τη Γαλλία το συγκρότημα «κολλάει» στο Παρίσι (μέσα στα γεγονότα του Μάη), ξεκινώντας από ’κει μιαν αναπάντεχη καριέρα.
Από τον ΦΩΝΤΑ ΤΡΟΥΣΑ
Η απέραντη φωνή του Ντέμη Ρούσσου σίγησε.1.2015
Ένα από τα πρώτα ρεπορτάζ για τους Aphrodite’s Child, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ τον Σεπτέμβριο του 1968, έδινε την εξής ιστορία...
«...Το τραίνο (που μετέφερε τους Aphrodite’s Child), σταματά με απότομο φρενάρισμα στο Παρίσι... και ξαφνικά χίλιες φωνές ουρλιάζουν ενώ πέφτουν χειροβομβίδες, τσιρίζουν αυτοκίνητα πρώτων βοηθειών... ο σταθμός κλείνει ...είναι η μεγάλη απεργία...»
(Ανυπόγραφο άρθρο στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ 13 Σεπτ 1968)
Ο ανώνυμος αρθρογράφος, σαν πολεμικός ανταποκριτής, εξηγούσε στους αναγνώστες του περιοδικού γιατί τα Παιδιά της Αφροδίτης δεν πήγαν στην Αγγλία, όπως σχεδίαζαν, αλλά έμειναν στο Παρίσι. Αυτό το «ρεπορτάζ» έφτιαξε ένα ψέμα, που επί σχεδόν πενήντα χρόνια, αναπαραγόταν και ακόμη και στις μέρες μας, το είδαμε σε άρθρα, όπως...
«... και λόγω των γενικών απεργιών που δοκίμαζαν τότε τη Γαλλία, το συγκρότημα «κολλάει» στο Παρίσι (μέσα στα γεγονότα του Μάη), ξεκινώντας από ’κει μιαν αναπάντεχη καριέρα..»
(Φώντας Τρούσας στην Lifo, Ιανουάριος 2015)
Σήμερα, καταρρίπτεται οριστικά αυτός ο μύθος, με μια φωτογραφία σελίδας από το διαβατήριο του Ντέμη Ρούσσου. Στη φωτογραφία, φαίνεται καθαρά ότι η ημερομηνία εισόδου του στην Γαλλία ήταν η 23η Μαρτίου του 1968.
Ήταν αναμενόμενο. Πρώτα πρώτα, η ιστορία του αποκλεισμού τους, λόγω του Γαλλικού Μάη, φαινόταν αμέσως πως ήταν ψεύτικη: Αν τα Παιδιά της Αφροδίτης, είχαν φθάσει τον Μάιο, πώς ήταν δυνατόν να κυκλοφορήσουν τον δίσκο μέσα στον ίδιο μήνα;
Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, αλλά και συνεντεύξεις που έχει δώσει το συγκρότημα, οι φοιτητές στα οδοφράγματα, από τα τρανζιστοράκια τους, άκουγαν το Rain and Tears και μάλιστα το συνέδεαν με αυτό που βίωναν: Βροχή τα δακρυγόνα και Δάκρυα από τα δακρυγόνα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που αγαπήθηκε αμέσως το τραγούδι.
Αν λοιπόν, το Rain and Tears, έπαιζε μέσα στον Μάη, πότε πρόλαβαν και βρήκαν εταιρεία, συνεννοήθηκαν, ηχογράφησαν, τύπωσαν και ενώ όλα ήταν κλειστά από την γενική απεργία;
Οι παρατηρήσεις όμως αυτές (ακόμα και συνέντευξη που έδωσε στον γράφοντα, ο Λουκάς Σιδεράς), δεν άλλαζαν την γνώμη των πολλών δημοσιογραφούντων, που ήθελαν ντε και καλά τα Παιδιά της Αφροδίτης να έχουν φθάσει στο Παρίσι και να μένουν αποκλεισμένοι εκεί, στα γεγονότα του Γαλλικού Μάη.
Ψυχαγωγία 10 δεκ 1969
Οι απεργίες τους ανάγκασαν να μείνουν στο Παρίσι
Το τραίνο σταματά με απότομο φρενάρισμα στο Παρίσι... και ξαφνικά χίλιες φωνές ουρλιάζουν ενώ πέφτουν χειροβομβίδες, τσιρίζουν αυτοκίνητα πρώτων βοηθειών... ο σταθμός κλείνει ...είναι η μεγάλη απεργία...
ΕΠΙΚΑΙΡΑ 13 Σεπτ 1968
Κάποια γραφειοκρατικά προβλήματα εμποδίζουν το πέρασμα του γκρουπ στην Αγγλία και λόγω των γενικών απεργιών που δοκίμαζαν τότε τη Γαλλία το συγκρότημα «κολλάει» στο Παρίσι (μέσα στα γεγονότα του Μάη), ξεκινώντας από ’κει μιαν αναπάντεχη καριέρα.
Από τον ΦΩΝΤΑ ΤΡΟΥΣΑ
Η απέραντη φωνή του Ντέμη Ρούσσου σίγησε.1.2015
