ελκυστικούς για το τραγούδι, με την ευρύτερη σημασία του, κι αυτό διότι οι στίχοι του, τα ποιήματά του, πολύ απλά, «λογοδοτούν» στη μουσική.
Ο Λαπαθιώτης υπήρξε από τους ελάχιστους λόγιους, εξ αντικειμένου, αν όχι ο μόνος, ο οποίος εξήρε την τέχνη της μουσικής, θεωρώντας την, μάλιστα, την κορυφαία τέχνη, «ανατρέποντας», κατά κάποιο τρόπο, αυτό που στην σύγχρονη μουσική μας υπόθεση ορισμένοι μοχθούν να καθιερώσουν αγωνιωδώς: το «Εν αρχή είν’ ο λόγος».
Στην αυτοβιογραφία του ο Λαπαθιώτης, αναφέρει: «Και πάντα θεωρώ τη μουσική σαν την κορυφαία των Τεχνών, προς την οποίαν τείνουν, καθεμιά βέβαια με το δικό της τρόπο, όλες οι άλλες. Γι’ αυτό κι ο στίχος μου ανέκαθεν υπήρξε περισσότερο μια μουσική προσπάθεια, μια ηχητική υποβολή, παρά ειρμός και λογική συνέπεια. Και μαζί μια μουσική διανοητική».
Εδώ, λοιπόν, έχουμε την άλλη αντίληψη του ποιητικού λόγου ή του στίχου, ο οποίος εμπεριέχει την μουσική, ως το απόλυτο μέτρο και ζύγισμα των λέξεων.
Ο Λαπαθιώτης (1888-1944), σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έμαθε ξένες γλώσσες, μετέφρασε ξένους ποιητές και συνεργάστηκε με περιοδικά κι εφημερίδες όπου και δημοσίευσε το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου του. Εξέδωσε μόνο μία ποιητική συλλογή, τα «Ποιήματα» (1939). Από τους χαρακτηριστικότερους ποιητές της γενιάς του μεσοπολέμου, έβαλε τέλος στη ζωή του κυριευμένος από τις αδυναμίες του και τη φτώχεια. Τα τελευταία χρόνια επιχειρούνται αρκετές ενδιαφέρουσες έρευνες γύρω από τη ζωή και το έργο του.
Σε σχέση με το τραγούδι και πολύ πρόχειρα, θα αναφέρω ότι έχει γνωρίσει κάμποσες μελοποιήσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων στα νεότερα χρόνια: από τον Νίκο Μαμαγκάκη (Το παλιό μας τραγούδι) τον Γιάννη Σπανό (Ο παλιός μας έρωτας, Τίποτ’ άλλο, Τ’ όνειρό μου πέθανε) τον Νότη Μαυρουδή (Τ’ αηδόνι) τον Νίκο Ξυδάκη (Ερωτικό) τη Στέλλα Γαδέδη (Τραγούδι το φθινόπωρο, Λυπήσου, Ένα τραγούδι της Αυγής, Μελαγχολία, Γράμμα, Τ’ αηδόνι) τον Σταύρο Κουγιουμτζή (Το δρομάκι το παλιό) αλλά και λαϊκούς συνθέτες όπως τον Χρίστο Νικολόπουλο και τον Τάκη Μπίνη (Στη φυλακή με κλείσανε – που μελοποιήθηκε και από τους τρεις τελευταίους αλλά και τον Ορφέα Περίδη) και από τον Νίκο Καρανικόλα (Νυχτερινό ΙΙ).
Ακόμη ξεχωρίζουν οι μελοποιήσεις νεότερων τραγουδοποιών και συνθετών όπως του Νίκο Ζιώγαλα (Μακριά, Μακριά) των Domenica (Η φωνή) της Μάρθας Μεναχέμ (Το απλό παιδί που εγώ αγαπώ, Το βασίλεμα που πέφτει, Μικρή ελεγεία) του Νίκου Πλάτανου (Έχω έν’ αηδόνι στο κλουβί) ενώ κάποια εξάστιχα του Λαπαθιώτη μελοποίησε και ο Μανώλης Πάππος (Σαν αεράκι).
