Το κρασάδικο τραγούδι της ταβέρνας του Μάνου Χατζιδάκι, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, με τον χαρακτηριστικό ήχο της λατέρνας, και την ερμηνεία ενός αληθινά μεγάλου καλλιτέχνη.
Περιγράφει με την ανάγλυφη πένα του και τη μεστή ματιά του ο Γιώργος Παπαστεφάνου στο κανάλι του στο youtube.
Ευλογία αληθινή οι αναρτήσεις και οι περιγραφές του.
Μας διαφωτίζει ο «δάσκαλος»:
Στο τέλος τής δεκαετίας τού ‘50, τα παλιά αθηναϊκά τραγούδια τού κρασιού, τραγουδιόντουσαν ακόμα: «Εγώ το πίνω και το λέω, γίνομαι στουπί», «Πιες γλυκό κρασί, δεν είν’ ντροπή», «Τους μπεκρήδες κι αν δικάσουνε, άδικα θα με κρεμάσουνε» και πόσα, πόσα άλλα.
Τότε όμως γράφτηκαν και κάμποσα καινούρια κρασάδικα τραγούδια, που γνώρισαν κι αυτά επιτυχία: «Γι’ αυτό γεννήθηκε η ρετσίνα», «Εγώ θα κόψω το κρασί», «Και γουλιά γουλιά» ή «Για μια κιθαρίτσα ξενυχτάνε τα κορίτσια και στο δρόμο μοναχός ένας μπεκρής».
Άλλωστε, και ο τύπος τού μεθυσμένου, εξακολουθούσε να μετράει, όχι μόνο στον κινηματογράφο και το θέατρο, αλλά και στο ραδιόφωνο. Όμως την ίδια εποχή, είχαν ξαναγίνει μόδα και οι γλυκόλαλες λατέρνες, που τόσα είχαν δει και ζήσει μέσ’ στους δρόμους.
Να λοιπόν τώρα ένα τραγούδι με τον μεγάλο Ορέστη Μακρή, που συνδέει αυτά τα δύο: «Κοπάνα το, κοπάνα το και μην φοβάσαι θάνατο». Είναι από την ταινία τής ΑΝΖΕΡΒΟΣ τού 1958, «Μια λατέρνα, μια ζωή».
Ο Σωκράτης Καψάσκης σκηνοθέτης, τού Γιώργου Τζαβέλλα το σενάριο και πιστεύω και οι στίχοι, και η μουσική τού πολυγραφότατου Μάνου Χατζιδάκι.
Πηγή: Γιώργος Παπαστεφάνου
*Η φωτογραφία είναι απ' το βιβλίο του Γιώργου Πίττα, Η αθηναϊκή ταβέρνα (εκδόσεις Ίνδικτος)
Περιγράφει με την ανάγλυφη πένα του και τη μεστή ματιά του ο Γιώργος Παπαστεφάνου στο κανάλι του στο youtube.
Ευλογία αληθινή οι αναρτήσεις και οι περιγραφές του.
Μας διαφωτίζει ο «δάσκαλος»:
Στο τέλος τής δεκαετίας τού ‘50, τα παλιά αθηναϊκά τραγούδια τού κρασιού, τραγουδιόντουσαν ακόμα: «Εγώ το πίνω και το λέω, γίνομαι στουπί», «Πιες γλυκό κρασί, δεν είν’ ντροπή», «Τους μπεκρήδες κι αν δικάσουνε, άδικα θα με κρεμάσουνε» και πόσα, πόσα άλλα.
Τότε όμως γράφτηκαν και κάμποσα καινούρια κρασάδικα τραγούδια, που γνώρισαν κι αυτά επιτυχία: «Γι’ αυτό γεννήθηκε η ρετσίνα», «Εγώ θα κόψω το κρασί», «Και γουλιά γουλιά» ή «Για μια κιθαρίτσα ξενυχτάνε τα κορίτσια και στο δρόμο μοναχός ένας μπεκρής».
Άλλωστε, και ο τύπος τού μεθυσμένου, εξακολουθούσε να μετράει, όχι μόνο στον κινηματογράφο και το θέατρο, αλλά και στο ραδιόφωνο. Όμως την ίδια εποχή, είχαν ξαναγίνει μόδα και οι γλυκόλαλες λατέρνες, που τόσα είχαν δει και ζήσει μέσ’ στους δρόμους.
Να λοιπόν τώρα ένα τραγούδι με τον μεγάλο Ορέστη Μακρή, που συνδέει αυτά τα δύο: «Κοπάνα το, κοπάνα το και μην φοβάσαι θάνατο». Είναι από την ταινία τής ΑΝΖΕΡΒΟΣ τού 1958, «Μια λατέρνα, μια ζωή».
Ο Σωκράτης Καψάσκης σκηνοθέτης, τού Γιώργου Τζαβέλλα το σενάριο και πιστεύω και οι στίχοι, και η μουσική τού πολυγραφότατου Μάνου Χατζιδάκι.
Πηγή: Γιώργος Παπαστεφάνου
*Η φωτογραφία είναι απ' το βιβλίο του Γιώργου Πίττα, Η αθηναϊκή ταβέρνα (εκδόσεις Ίνδικτος)
