H Google με το σημερινό της doodle τιμά την επέτειο της γέννησης του Ιταλού ποδηλάτη Gino Bartali.
Το 1979 ο Paolo Conte είχε αφήσει οριστικά στην άκρη τη δικηγορική του καριέρα και πορεύονταν ως τραγουδοποιός.
Είχε σημειώσει μεγάλες επιτυχίες ως δημιουργός με μελωδίες του που ερμήνευαν πηγαίοι τραγουδιστές, αλλά οι δύο πρώτοι, προσωπικοί δίσκοι του που κυκλοφόρησαν το 1974 και το 1975, μάλλον «αγνοήθηκαν» από το ευρύ κοινό…
Τότε ήταν που εκδόθηκε το τρίτο του άλμπουμ με τον τίτλο «Un gelato al limon» (Παγωτό λεμόνι) και επιτέλους ο κόσμος αντιλήφθηκε το ιδιαίτερο στιλ του τραγουδοποιού, που πάντρευε με χαρακτήρα και πιανιστικές «βέρες», τζαζ και λάτιν «ατμόσφαιρες» και όχι μόνο.
Με φωνή τραχιά ο Paolo Conte διηγιόταν τις ιστορίες του, τις μνήμες και τους πόθους του. Κουβαλούσε τη ματιά των προαστίων και της περιφέρειας, που ονειρεύεται μες την «παραίτησή» της, εξωτικούς άπιαστους προορισμούς διαφυγής.
Η καθημερινότητα, τ’ ανθρώπινα αλλά και τα «μαγικά» της ζήσης απ’ τη σκοπιά ενός ρεαλιστή αλλά και «φευγάτου», καλλιεργημένου παρατηρητή.
Δεύτερο τραγούδι του δίσκου, ήταν το Bartali, που σημείωσε πλατιά επιτυχία. Ο Conte υμνούσε τον αθλητή και άνθρωπο που κερδίζοντας το διάσημο ποδηλατικό «Γύρο της Γαλλίας» κέρδισε τον σεβασμό των Γάλλων προς τους Ιταλούς, γεγονός πολύ σημαντικό ειδικά εκείνη την εποχή…
Ο μύθος του Bartali, με την λυπημένη μύτη και τα χαρούμενα μάτια, σε ένα κάδρο όπου η ποδηλασία είναι θρησκεία, βουτάει συνεχώς στις θύμησες, στις σκέψεις, δημιουργώντας παραλληρισμούς για τους φίλους, τις γυναίκες, τα ανομολόγητα του καθενός.
Το περίεργο είναι ότι ο Conte, την προηγούμενη χρονιά, είχε δώσει το τραγούδι του, στον φίλο του και ικανό ερμηνευτή αλλά και τραγουδοποιό Bruno Lauzi, ο οποίος το συμπεριέλαβε στο δίσκο του με τον μεγαλεπήβολο τίτλο «Alla grande...». Εκεί πέρασε απαρατήρητο. Κι ας διέθετε τεχνικά καλύτερη ερμηνεία και… οπισθόφυλλο!
Ο Bartali άνοιξε θαρρείς το δρόμο του Conte, που περιέργως, αγαπήθηκε στη Γαλλία το ίδιο, ίσως και περισσότερο, απ’ ότι στην Ιταλία… E i francesi ci rispettano!
Το 1979 ο Paolo Conte είχε αφήσει οριστικά στην άκρη τη δικηγορική του καριέρα και πορεύονταν ως τραγουδοποιός.
Είχε σημειώσει μεγάλες επιτυχίες ως δημιουργός με μελωδίες του που ερμήνευαν πηγαίοι τραγουδιστές, αλλά οι δύο πρώτοι, προσωπικοί δίσκοι του που κυκλοφόρησαν το 1974 και το 1975, μάλλον «αγνοήθηκαν» από το ευρύ κοινό…
Τότε ήταν που εκδόθηκε το τρίτο του άλμπουμ με τον τίτλο «Un gelato al limon» (Παγωτό λεμόνι) και επιτέλους ο κόσμος αντιλήφθηκε το ιδιαίτερο στιλ του τραγουδοποιού, που πάντρευε με χαρακτήρα και πιανιστικές «βέρες», τζαζ και λάτιν «ατμόσφαιρες» και όχι μόνο.
Με φωνή τραχιά ο Paolo Conte διηγιόταν τις ιστορίες του, τις μνήμες και τους πόθους του. Κουβαλούσε τη ματιά των προαστίων και της περιφέρειας, που ονειρεύεται μες την «παραίτησή» της, εξωτικούς άπιαστους προορισμούς διαφυγής.
Η καθημερινότητα, τ’ ανθρώπινα αλλά και τα «μαγικά» της ζήσης απ’ τη σκοπιά ενός ρεαλιστή αλλά και «φευγάτου», καλλιεργημένου παρατηρητή.
Δεύτερο τραγούδι του δίσκου, ήταν το Bartali, που σημείωσε πλατιά επιτυχία. Ο Conte υμνούσε τον αθλητή και άνθρωπο που κερδίζοντας το διάσημο ποδηλατικό «Γύρο της Γαλλίας» κέρδισε τον σεβασμό των Γάλλων προς τους Ιταλούς, γεγονός πολύ σημαντικό ειδικά εκείνη την εποχή…
Ο μύθος του Bartali, με την λυπημένη μύτη και τα χαρούμενα μάτια, σε ένα κάδρο όπου η ποδηλασία είναι θρησκεία, βουτάει συνεχώς στις θύμησες, στις σκέψεις, δημιουργώντας παραλληρισμούς για τους φίλους, τις γυναίκες, τα ανομολόγητα του καθενός.
Το περίεργο είναι ότι ο Conte, την προηγούμενη χρονιά, είχε δώσει το τραγούδι του, στον φίλο του και ικανό ερμηνευτή αλλά και τραγουδοποιό Bruno Lauzi, ο οποίος το συμπεριέλαβε στο δίσκο του με τον μεγαλεπήβολο τίτλο «Alla grande...». Εκεί πέρασε απαρατήρητο. Κι ας διέθετε τεχνικά καλύτερη ερμηνεία και… οπισθόφυλλο!
Ο Bartali άνοιξε θαρρείς το δρόμο του Conte, που περιέργως, αγαπήθηκε στη Γαλλία το ίδιο, ίσως και περισσότερο, απ’ ότι στην Ιταλία… E i francesi ci rispettano!
