Ο Γιώργος Ζαμπέτας ήταν απολαυστικός να διηγείται ιστορίες του χτες αλλά και να σχολιάζει με σαρκασμό και αιχμές με νόημα το παρόν και τα μελλούμενα.
Είχα τη χαρά και τις μοναδικές εμπειρίες να τον χαρώ σε τέτοιες ώρες καταιγιστικής δράσης του σε επισκέψεις στο σπίτι του στο Δάσος Χαϊδαρίου (πηγαίνοντας προς το Δαφνί).
Σε συνέντευξή που παραχώρησε στον αλησμόνητο δημοσιογράφο και δάσκαλο ερευνητή Πάνο Γεραμάνη, το Μάρτη του 1988, και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα, ο Γιώργος Ζαμπέτας περιγράφει με τον τρόπο του τη συνάντησή του με τον Αριστοτέλη Ωνάση και όσα ακολούθησαν:
«Ας αρχίσω απ’ τον πιο μεγάλο όλων των μεγιστάνων. Τον Αριστοτέλη Ωνάση. Ερχόταν πολύ συχνά. Του άρεσαν οι πενιές μου. Κι εμένα μου άρεσε ο Ωνάσης. Ξέρεις τι άνθρωπος ήταν; Α, μεγάλη καρδιά. Όσο πλούσιος ήταν τόσο απλά φερόταν στον κόσμο. Έπινε πολύ ο Ωνάσης. Όσο κι αν έπινε όμως, δεν μεθούσε ποτέ του. Θυμάμαι, ήταν παραμονές Δεκαπενταύγουστου 1969 κι είχε έρθει ο μεγάλος Αριστοτέλης στα Ξημερώματα, που ήταν τότε στην παραλία στο Ελληνικό. Έφυγαν όλοι και μείναμε οι δυο μας. Εγώ του ‘παιζα μπουζούκι μέχρι το γλυκοχάραμα. Γεια σου, ρε Ζαμπέτα προλετάριε, μου είπε όταν σηκώθηκε να φύγει. Εσύ κι εγώ τα λεφτά τα κάναμε από τις υπερωρίες. Και είπε κάτι παραπάνω, που μου ‘δωσε μεγάλη χαρά: Το μπουζούκι σου, Ζαμπέτα, ισοδυναμεί με ολόκληρη ορχήστρα κλασικής μουσικής».
*Η φωτογραφία είναι του Τάκη Πανανίδη
Είχα τη χαρά και τις μοναδικές εμπειρίες να τον χαρώ σε τέτοιες ώρες καταιγιστικής δράσης του σε επισκέψεις στο σπίτι του στο Δάσος Χαϊδαρίου (πηγαίνοντας προς το Δαφνί).
Σε συνέντευξή που παραχώρησε στον αλησμόνητο δημοσιογράφο και δάσκαλο ερευνητή Πάνο Γεραμάνη, το Μάρτη του 1988, και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα, ο Γιώργος Ζαμπέτας περιγράφει με τον τρόπο του τη συνάντησή του με τον Αριστοτέλη Ωνάση και όσα ακολούθησαν:
«Ας αρχίσω απ’ τον πιο μεγάλο όλων των μεγιστάνων. Τον Αριστοτέλη Ωνάση. Ερχόταν πολύ συχνά. Του άρεσαν οι πενιές μου. Κι εμένα μου άρεσε ο Ωνάσης. Ξέρεις τι άνθρωπος ήταν; Α, μεγάλη καρδιά. Όσο πλούσιος ήταν τόσο απλά φερόταν στον κόσμο. Έπινε πολύ ο Ωνάσης. Όσο κι αν έπινε όμως, δεν μεθούσε ποτέ του. Θυμάμαι, ήταν παραμονές Δεκαπενταύγουστου 1969 κι είχε έρθει ο μεγάλος Αριστοτέλης στα Ξημερώματα, που ήταν τότε στην παραλία στο Ελληνικό. Έφυγαν όλοι και μείναμε οι δυο μας. Εγώ του ‘παιζα μπουζούκι μέχρι το γλυκοχάραμα. Γεια σου, ρε Ζαμπέτα προλετάριε, μου είπε όταν σηκώθηκε να φύγει. Εσύ κι εγώ τα λεφτά τα κάναμε από τις υπερωρίες. Και είπε κάτι παραπάνω, που μου ‘δωσε μεγάλη χαρά: Το μπουζούκι σου, Ζαμπέτα, ισοδυναμεί με ολόκληρη ορχήστρα κλασικής μουσικής».
*Η φωτογραφία είναι του Τάκη Πανανίδη
