Το «σαν σήμερα» του Κώστα Παυλίδη έδωσε την αφορμή να θυμηθώ κάποιες όμορφες στιγμές…
Το καραβάνι των σκέψεων με ταξιδεύει στα 2003 όταν ο περίτεχνος τσιγγάνος ερμηνευτής παρουσίαζε το δίσκο «Ποια γη και ποια πατρίδα».
Εκεί με τον συνοδοιπόρο του Αντώνη Απέργη «πείραζαν» έναν ύμνο του Βαγγέλη Περπινιάδη, το τσιφτετέλι «Δεν έχω παλάτια και λεφτά», διάσημο στο πανελλήνιο ως «Θέλεις να πεθάνω».
Το έθνικ, όταν είναι αληθινό κι όχι κατασκευασμένο, και οι προθέσεις αλλά και οι στόχοι έντιμοι, και μαζί μαστόρικη η διαδικασία επίτευξής τους, έχει την ομορφιά και τον τρόπο να συγκινεί…
Με τον Βαγγέλη Περπινιάδη ήμασταν κοντά, γιατί είχα δημιουργήσει τη βιογραφία του με τίτλο «Πριν το τέλος». Πάνω κάτω εκείνη την περίοδο, βρισκόμαστε ακριβώς στο νόημα του τίτλων, αλλά ο Περπινιάδης, με εξαίρεση τον τελευταίο μήνα του βίου ήταν ισχυρός και είχε έντονη, μες το πρόβλημά του, ζωντάνια…
Θυμάμαι, πόσο στεναχωριόταν, όταν ορισμένοι κακοποιούσαν τα παλιά τραγούδια, με ανούσιες επανεκτελέσεις, όχι απαραίτητα τα δικά του αλλά και άλλων συναδέλφων του. Θυμάμαι επίσης και τι έλεγε, αλλά νομίζω δεν είναι ώρα να γράφουμε τέτοια...
Όταν του πήγαν την εκτέλεση του Παυλίδη, περίμενα τις αντιδράσεις του... Σημειωτέον ο Περπινιάδης στο τραγούδι, πέρα από τη θεϊκή ερμηνεία, υπογράφει στίχο και μουσική ενώ παίζει και μπουζούκι!
Σας πληροφορώ ότι του άρεσε πάρα πολύ, και πολλές φορές ακούσαμε το «πειραγμένο» τραγούδι μαζί.
Μάλιστα, σε μια ανύποπτη συνάντηση που είχα τότε με τον Απέργη, του το είπα, και το χάρηκε κι εκείνος με την καρδιά του…
Το καραβάνι των σκέψεων με ταξιδεύει στα 2003 όταν ο περίτεχνος τσιγγάνος ερμηνευτής παρουσίαζε το δίσκο «Ποια γη και ποια πατρίδα».
Εκεί με τον συνοδοιπόρο του Αντώνη Απέργη «πείραζαν» έναν ύμνο του Βαγγέλη Περπινιάδη, το τσιφτετέλι «Δεν έχω παλάτια και λεφτά», διάσημο στο πανελλήνιο ως «Θέλεις να πεθάνω».
Το έθνικ, όταν είναι αληθινό κι όχι κατασκευασμένο, και οι προθέσεις αλλά και οι στόχοι έντιμοι, και μαζί μαστόρικη η διαδικασία επίτευξής τους, έχει την ομορφιά και τον τρόπο να συγκινεί…
Με τον Βαγγέλη Περπινιάδη ήμασταν κοντά, γιατί είχα δημιουργήσει τη βιογραφία του με τίτλο «Πριν το τέλος». Πάνω κάτω εκείνη την περίοδο, βρισκόμαστε ακριβώς στο νόημα του τίτλων, αλλά ο Περπινιάδης, με εξαίρεση τον τελευταίο μήνα του βίου ήταν ισχυρός και είχε έντονη, μες το πρόβλημά του, ζωντάνια…
Θυμάμαι, πόσο στεναχωριόταν, όταν ορισμένοι κακοποιούσαν τα παλιά τραγούδια, με ανούσιες επανεκτελέσεις, όχι απαραίτητα τα δικά του αλλά και άλλων συναδέλφων του. Θυμάμαι επίσης και τι έλεγε, αλλά νομίζω δεν είναι ώρα να γράφουμε τέτοια...
Όταν του πήγαν την εκτέλεση του Παυλίδη, περίμενα τις αντιδράσεις του... Σημειωτέον ο Περπινιάδης στο τραγούδι, πέρα από τη θεϊκή ερμηνεία, υπογράφει στίχο και μουσική ενώ παίζει και μπουζούκι!
Σας πληροφορώ ότι του άρεσε πάρα πολύ, και πολλές φορές ακούσαμε το «πειραγμένο» τραγούδι μαζί.
Μάλιστα, σε μια ανύποπτη συνάντηση που είχα τότε με τον Απέργη, του το είπα, και το χάρηκε κι εκείνος με την καρδιά του…
