Ο Ο David Bowie είχε ήδη γράψει πολλά και σημαντικά χιλιόμετρα στη διαδρομή του χαράζοντας καθοριστικά τη μουσική ιστορία των καιρών του αλλά και των κατοπινών χρόνων.
Μπροστά του είχε την περίοδο του Βερολίνου… κι άλλα ξεχωριστά και ιδιαίτερα που θα ακολουθούσαν.
Σας μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα όπου ο David Bowie αναφέρεται στην αμφισεξουαλικότητά του.
Ας ξεκινήσουμε με ένα θέμα που πάντα θέτεις εσύ ο ίδιος: Η αμφιφυλοφιλία σου είναι ένα γεγονός ή ένα αστικός μύθος που θες να συντηρείς;
Είναι αλήθεια –είμαι αμφιφυλόφιλος. Ωστόσο, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι το έχω χρησιμοποιήσει όλο αυτό και σαν μέρος της μυθολογίας μου. Μάλλον είναι ό,τι καλύτερο μου συνέβη –και έχει και πλάκα. Όλοι μιλούν για αυτό.
Γιατί λες ότι είναι ό,τι καλύτερο σου συνέβη;
Για ένα πολύ απλό λόγο: τα κορίτσια νομίζουν –αυθαίρετα- ότι δεν έχω πάει ακόμα με γυναίκα. Επομένως, είναι πολλές αυτές που θέλουν να με κάνουν να περάσω στην άλλη πλευρά, την ετεροφυλόφιλη. Και έρχονται μόνες τους ή σε παρέα και μου λένε: «Έλα, θα δεις θα περάσουμε ωραία, δεν είναι τόσο άσχημο όσο πιστεύεις». Εγώ πάντα κάνω το χαζό σε αυτές τις περιπτώσεις και περνάμε όντως ωραία.
Από την άλλη –γιατί είμαι βέβαιος ότι θες να μάθεις και την άλλη πλευρά- κάπου στα 14 συνειδητοποίησα ότι το σεξ είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου. Δεν είχε σημασία πώς και με ποιον ήταν. Σημασία είχε η ίδια η σεξουαλική εμπειρία. Για να το πω αλλιώς: αν ποτέ βρισκόμουν στη φυλακή, θα ήξερα πώς να περνούσα καλά.
Παρόλα αυτά κανένας ροκ καλλιτέχνης δεν έχει βγει ανοιχτά να μιλήσει για αυτά τα θέματα. Εσύ γιατί προβάλλεις την αμφισεξουαλικότητά σου;
Αναγκάστηκα να το κάνω όταν ήρθα στις ΗΠΑ. Με είχαν ρωτήσει σε μια συνέντευξη αν ήμουν γκέι και απάντησα «Όχι, είμαι αμφιφυλόφιλος». Όλα αυτά το 1971. Το το σεξ ήταν θέμα ταμπού και όλοι ήθελαν να δουν ένα τέρας σαν εμένα –ωστόσο για τη μουσική μου δεν είχαν ιδέα. Δεν μπορούσαν να χωνέψουν το ανδρόγυνο, ασέξουαλ στυλ μου.
Μπροστά του είχε την περίοδο του Βερολίνου… κι άλλα ξεχωριστά και ιδιαίτερα που θα ακολουθούσαν.
Σας μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα όπου ο David Bowie αναφέρεται στην αμφισεξουαλικότητά του.
Ας ξεκινήσουμε με ένα θέμα που πάντα θέτεις εσύ ο ίδιος: Η αμφιφυλοφιλία σου είναι ένα γεγονός ή ένα αστικός μύθος που θες να συντηρείς;
Είναι αλήθεια –είμαι αμφιφυλόφιλος. Ωστόσο, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι το έχω χρησιμοποιήσει όλο αυτό και σαν μέρος της μυθολογίας μου. Μάλλον είναι ό,τι καλύτερο μου συνέβη –και έχει και πλάκα. Όλοι μιλούν για αυτό.
Γιατί λες ότι είναι ό,τι καλύτερο σου συνέβη;
Για ένα πολύ απλό λόγο: τα κορίτσια νομίζουν –αυθαίρετα- ότι δεν έχω πάει ακόμα με γυναίκα. Επομένως, είναι πολλές αυτές που θέλουν να με κάνουν να περάσω στην άλλη πλευρά, την ετεροφυλόφιλη. Και έρχονται μόνες τους ή σε παρέα και μου λένε: «Έλα, θα δεις θα περάσουμε ωραία, δεν είναι τόσο άσχημο όσο πιστεύεις». Εγώ πάντα κάνω το χαζό σε αυτές τις περιπτώσεις και περνάμε όντως ωραία.
Από την άλλη –γιατί είμαι βέβαιος ότι θες να μάθεις και την άλλη πλευρά- κάπου στα 14 συνειδητοποίησα ότι το σεξ είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου. Δεν είχε σημασία πώς και με ποιον ήταν. Σημασία είχε η ίδια η σεξουαλική εμπειρία. Για να το πω αλλιώς: αν ποτέ βρισκόμουν στη φυλακή, θα ήξερα πώς να περνούσα καλά.
Παρόλα αυτά κανένας ροκ καλλιτέχνης δεν έχει βγει ανοιχτά να μιλήσει για αυτά τα θέματα. Εσύ γιατί προβάλλεις την αμφισεξουαλικότητά σου;
Αναγκάστηκα να το κάνω όταν ήρθα στις ΗΠΑ. Με είχαν ρωτήσει σε μια συνέντευξη αν ήμουν γκέι και απάντησα «Όχι, είμαι αμφιφυλόφιλος». Όλα αυτά το 1971. Το το σεξ ήταν θέμα ταμπού και όλοι ήθελαν να δουν ένα τέρας σαν εμένα –ωστόσο για τη μουσική μου δεν είχαν ιδέα. Δεν μπορούσαν να χωνέψουν το ανδρόγυνο, ασέξουαλ στυλ μου.
