«Κι αν γελάω είναι ψέμα, η καρδιά μου στάζει αίμα…»
Την περασμένη Κυριακή έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, ο στιχουργός Βαγγέλης Ατραΐδης.
Κι ήταν 54 χρόνια πριν, στα 1964, όταν ο Στέλιος Καζαντζίδης στην απαρχή της συνεργασίας του με τον Βαγγέλη Ατραΐδη, ηχογραφούσε ένα από τα δυσκολότερα και ωραιότερα τραγούδια της μεγάλης διαδρομής του στη δισκογραφία, ένα τραγούδι με τη δική του συνθετική υπογραφή, που έλεγε: «Kι αν γελάω είναι ψέμα, η καρδιά μου στάζει αίμα…»
Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών (Odeon DSOG 3100 κι αργότερα Minos 5662), ενώ στα τέλη του 1993 ο Καζαντζίδης το ξαναηχογράφησε για τις ανάγκες του διπλού δίσκου «Ένα γλέντι με τον Στελάρα»…
Η πρόβα του Νταλάρα
Ξανακούγοντας αυτό το συγκλονιστικό τραγούδι, λίγο μετά τη «φυγή» του στιχουργού, θυμήθηκα μια ωραία σκηνή που συνέβη, όταν το βράδυ του Σαββάτου 16 Μαρτίου 2013 κατηφόρισα προς τη Γλυφάδα, για να παρακολουθήσω μια από τις παραστάσεις του Γιώργου Νταλάρα στη μουσική σκηνή «Αντart».
Είχα γράψει λοιπόν τότε στο σχετικό ρεπορτάζ:
“Η μεγάλη έκπληξη ήρθε στην πρόβα του Σαββάτου, όταν μπαίνοντας στο χώρο, λίγο νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα προσέλευσης του κοινού, άκουσα με μεγάλη έκπληξη την ορχήστρα και τον τραγουδιστή να προβάρουν το «Καθένας με τον πόνο του», ένα τραγούδι του Θόδωρου Δερβενιώτη και του Χρήστου Κολοκοτρώνη, που σφράγισε με την ερμηνεία του ο Στέλιος Καζαντζίδης στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Η πρόβα συνεχίστηκε με ένα ακόμα δυνατό «Καζαντζίδικο» ζεϊμπέκικο, το «Κι αν γελάω είναι ψέμα» (Στέλιου Καζαντζίδη - Βαγγέλη Ατραΐδη), ενώ απ’ ότι έμαθα λίγο πριν, ο τραγουδιστής δοκίμασε και το «Φτωχομπούζουκο» του Μανώλη Χιώτη… Εν τέλει, κανένα από τα τραγούδια αυτά δεν ακούστηκε στην κανονική παράσταση κι έχω την αίσθηση πως, ίσως, θα πρέπει στο μέλλον να καλύπτουμε δημοσιογραφικά και τις πρόβες του ερμηνευτή, για τις οποίες, η εμπειρία μου λέει, πως συχνά αποτελούν μικρές ξεχωριστές συναυλίες...”
Μπουζούκι έπαιζε ο Γιώργος Μάτσικας, πιάνο ο Γιώργος Παπαχριστούδης, τύμπανα ο Νίκος Αντύπας, μπάσο ο Θανάσης Σοφράς, κιθάρα ο Χρήστος Ζέρβας και βιολί η Βασιλική Μαζαράκη.
Ευτυχώς, μπαίνοντας στο μαγαζί, ακούγοντας το τραγούδι του Δερβενιώτη (και μετά τη «νοηματική» προτροπή ενός φίλου μουσικού), πρόλαβα να βγάλω την κάμερα από τη θήκη και να «υποκλέψω» ένα στιγμιότυπο από την πρόβα, που μπορείτε να δείτε στο video που ακολουθεί.
Ας μας επιτραπεί, λίγες ώρες πριν την κηδεία του στιχουργού, να το αφιερώσουμε στη μνήμη του.
(Η φωτογραφία είναι της φίλης Χρύσας Σωφρονά, την οποία ευχαριστούμε ιδιαιτέρως).
